“ว่าแต่ทำไมวันนี้ไม่ทำงานแล้วล่ะ ปกติถ้านายจัดตารางไว้แล้ว ก็ไม่เคยจะโดดมาพักเลยนี่”
“ก็แค่อยากผ่อนคลายบ้างน่ะ”
พอจัดการมื้อเย็นเสร็จ ก็ไปอาบน้ำ แล้วกลับมาที่ห้องนอน เหลืออีกไม่นานดิจิตอลอัลบั้มก็จะเสร็จสมบูรณ์แล้ว จึงจะค่อยๆ เริ่มเตรียมอัลบั้มของตัวเอง แต่เพราะยังไม่จบเรื่องกับบรรดาสมาชิกวงคราฟท์ จึงได้เลื่อนงานส่วนของตัวเองออกไปก่อน
แต่ทว่านั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่อะไรนัก เขาเองก็มักจะตระเตรียมงานของตัวเองอย่างค่อยเป็นค่อยไปมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่ไม่ทำงานเป็นเพราะเหตุผลอื่นต่างหาก แต่ว่าเขาไม่สามารถเอ่ยออกไปตรงๆ กับซองจูได้ การถามซักไซ้เรื่องเกี่ยวกับจีฮุนและเซจอง เรื่องพวกนั้นอาจจะสั่นคลอนความรู้สึกได้ เพราะอย่างนั้นมันอาจจะเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง
หากซองจูรู้ความจริงนี้ คงจะได้ถูกต่อว่าว่าเป็นคนขี้ขลาดอะไรแบบนั้นอีก ดังนั้นจึงได้ตอบอ้อมแอ้มไปว่าไม่มีอะไร ที่เป็นทริกเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้รับมาหลังจากมาอยู่กับซองจูมาได้ไม่กี่เดือน
“หืม งั้นเหรอ แต่ว่า ทำไมในสายตาฉัน นายดูไม่ค่อยสบอารมณ์ เหมือนโดนหลอกให้ไปกินขี้หมามาเลยล่ะ”
แต่ทว่าการหลอกสายตาซองจูนั้นช่างเป็นเรื่องยาก จองอูพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบเหมือนไม่มีอะไร และแอบชำเลืองมองอีกคน ก่อนจะซบศีรษะลงบนไหล่อีกฝ่ายอย่างช้าๆ
“คงอย่างนั้นแหละ”
ไม่ว่าจะพูดบ้าบออะไรออกมาเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทางไม่พอใจเลยสักนิด ช่างเป็นเรื่องน่าชมเชย แต่ทว่า ได้เห็นท่าทางห่อเ**่ยวเหมือนจะตายเสียให้ได้แบบนี้แล้ว ก็ทำให้ออกจะไม่พอใจสักเท่าไหร่ ซองจูเบะปากอย่างขัดใจ ก่อนจะค่อยๆ ลูบเส้นผมของจองอูที่คลอเคลียอยู่ตรงต้นคอจนทำให้จั๊กจี้
“มีใครว่าอะไรหรือไง”
“เปล่า”
“แล้วทำไมถึงได้ห่อเ**่ยวแบบนี้ล่ะ”
“ไม่รู้สิ เหนื่อยมั้ง”
จองอูยังคงซบหัวกับไหล่ของซองจูเช่นเดิม พร้อมกับพูดงึมงำออกมา อันที่จริงก็คงไม่อยากพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับอะไรพวกนั้น เขาเข้าใจความรู้สึกของจองอู ซองจูจึงได้แต่ลูบหัวของอีกคนอยู่แบบนั้น ไหล่ที่เกร็งอยู่ก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง
“นี่”
“อื้อ”
“คิมจองอู”
เรียกชื่อกันทั้งที่ไม่ค่อยได้เรียกสักเท่าไหร่ แสดงว่าน่าจะมีอะไรที่อยากจะพูดออกมา แต่ซองจูก็ไม่ได้กล่าวออกมาในทันที ถึงจะรู้สึกสงสัย แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่อยากได้ยิน จองอูจึงรอคอยให้อีกคนเปิดปากอย่างเงียบๆ ปล่อยให้สางนิ้วลงบนกลุ่มผมยาวนั่นอย่างอ่อนโยน ปล่อยให้เกิดความเงียบอยู่ชั่วขณะหนึ่ง แล้วซองจูก็หันหน้าไปประทับจูบลงบนกระหม่อมของจองอู พร้อมกับกล่าวออกมา
“สารคดีนั่น ไม่อยากถ่ายก็ไม่ต้องถ่าย ถ้าลำบากใจที่จะพูด ฉันจะพูดกับคิมเซจุนให้เอง”
“ทำไมไม่เป็นพี่ซองฮีล่ะ”
“เจ้านั่นใช่คนที่จะยอมฟังคำขอร้องฉันเหรอ แต่ว่า ที่ไม่ยอมพูดว่าไม่ชอบออกมาแบบนี้ ดูแล้วก็คงจะไม่ชอบจริงๆ สินะ”
หลังจากคำพูดประโยคนั้น จองอูก็เงียบไปอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกตกใจกับคำถามที่ดูชี้นำแบบนั้น ซองจูลูบลงไปบนกลุ่มผมของจองอูที่ปิดปากเงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมา
“ไม่ใช่แค่เรื่องไม่อยากถูกถ่ายอย่างเดียวใช่ไหม”
ไม่ว่าอย่างไร ซองจูก็จับความรู้สึกของจองอูได้ดีเสมอ แต่ทว่าไม่รู้ทำไมอีกคนถึงได้ไม่อยากพูดออกมาจากปากตัวเอง ถึงจะแสดงข้อเสียของตัวเองออกมามากแค่ไหน แต่ไม่อย่างอย่างไรมันก็ยังอยู่ในขอบเขตที่สามารถยอมรับได้อยู่ดี จองอูที่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงพยักหน้ารับอย่างช้าๆ การเคลื่อนไหวนั้น ทำให้ซองจูพรูลมหายใจออกมา
“เฮ้อ…ทำยังไงดีล่ะ ต่อไปก็ต้องมีเรื่องให้เกี่ยวข้องกันอีกเรื่อยๆ อยู่ดี”
ซองจูกล่าวแบบนั้นออกมา
เรื่องนั้นเป็นสิ่งที่จองอูเองก็รู้แก่ใจดี ถึงมุนเซจองจะไม่อะไรเท่าไหร่ แต่กับคิมจีฮุนนั้น ด้วยเป็นคนดังในวงการธุรกิจเดียวกัน ถึงจะหนีพ้นจากงานครั้งนี้ แต่คนพวกนั้นก็อยู่ในวงการบันเทิง ในวันใดวันหนึ่ง ที่ไหนสักแห่ง ก็สามารถที่จะวนเวียนมาเจอกันได้อยู่ดี เรื่องนั้นคือความจริงที่ไม่อาจมองข้ามไปได้ จองอูที่ตอนนี้กำลังทำตัวเอาแต่ใจเหมือนเด็กกับซองจู ตระหนักได้เลยว่าเรื่องแบบนี้คงต้องเกิดขึ้นอีกแน่
“ไม่เป็นไร ทนๆ ไปแค่ไม่กี่วันเอง”
คำพูดนั้นทำให้มือของซองจูที่ลูบกลุ่มผมของจองอูอยู่นั้นถึงกับชะงักไป
“แบบนั้นถ้านายหายไปอีกจะทำยังไงล่ะ”
ซองจูกล่าวคำนั้นออกมา พร้อมกับเริ่มลูบมือลงไปบนกลุ่มผมนั้นอีกครั้ง มันเป็นการกระทำที่อบอุ่นและอ่อนโยน แต่ก็แสนเจ็บปวด
“ไม่หายไปอีกแล้วละ”
“คนที่เคยทำแล้วครั้งนึง จะไม่มีครั้งที่สองได้เหรอ”
คำพูดนั้นทำให้จองอูเงยหน้าขึ้นมามองซองจูอย่างเงียบๆ ในแววตาที่สงบนิ่งนั้นแฝงไว้ซึ่งร่องรอยของความหวาดกลัว จองอูคว้ามือที่ก่อนหน้านี้ใช้ลูบที่ผมของเขามาจับไว้ ก่อนจะค่อยๆ ประทับจูบลงบนหลังมืออย่างอ่อนโยน
“ไม่ทำหรอก สัญญา”
“…งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว”
ซองจูเหม่อมองไปที่ท่าทางแบบนั้นของจองอู พร้อมกับเอ่ยตอบกลับมาแผ่วเบา ใบหน้าที่ปรากฏในแววตานั้นกำลังฝืนยิ้มกว้างออกมา
แม้จะไม่เชื่อ ก็อยากจะลองเชื่อดู จองอูที่คาดเดาความคิดของซองจูได้ จึงได้สอดนิ้วเข้ากุมมือของอีกคนเอาไว้อย่างเงียบๆ สีหน้าของซองจูที่มองมายังท่าทางแบบนั้นของจองอู ยังคงประดับด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
“ถ้านายไม่สบายใจ”
ซองจูกล่าวออกมาแค่นั้น ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ที่จริงแล้วอยากจะพูดอะไรออกมากันแน่ แม้สีหน้าของจองอูจะยังคงนิ่งเฉย แต่ก็มีร่องรอยของความไม่สบายใจเจืออยู่ ทั้งคู่จ้องมองกันและกันอยู่เช่นนั้น เริ่มรู้สึกได้ว่าเรียวที่สอดประสานกันอยู่นั้นเริ่มอุ่นร้อนขึ้น จึงได้ออกแรงกระชับเรียวนิ้วที่สอดประสานกันแน่นเข้าไปอีก ซองจูดึงมือนั้นเข้ามาทาบทับลงบนหน้าอกด้านซ้ายของตน
“ตรงนี้มันเจ็บมากเลย”
สีหน้าของซองจูที่กล่าวคำนั้นออกมายังคงมีรอยยิ้มที่ดูบิดเบี้ยวเต็มทน ถึงขนาดเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างชัดเจนเช่นนี้แล้ว ซองจูนั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก แม้จะยินดีกับสิ่งนั้น แต่อีกด้านหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวด จองอูค่อยๆ ยื่นแขนออกไปคว้าที่ช่วงเอวของซองจู ดึงอีกคนเข้าหาตัว
ร่างกายของซองจูที่ไม่เคยต่อต้านสัมผัสนั้นได้เลยสักครั้ง จึงได้ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของจองอู สัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจจากแผ่นอกที่แนบชิดกัน เมื่อรับรู้ได้ว่ามันเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของตัวเอง จองอูก็ยิ่งออกแรงดึงรั้งอีกคนเข้ามากอดแน่นขึ้นอีก
ตลอดเวลาที่ลูบไล้ไปบนร่างกายที่ผอมบางกว่าผู้ชายทั่วไป นิ้วมือที่สอดประสานกันอยู่นั้น ไม่ได้คลายออกจากกันเลย กลับยิ่งออกแรงกระชับมือที่สอดประสานกันอยู่ ในขณะที่เคลื่อนผ่านไปตามแผ่นหลังราวกับอสรพิษร้ายที่กำลังเลื้อยไปมา พาลให้ซองจูหลุดเปล่งเสียงครางแผ่วเบาออกมาในทันที ในตอนที่เสียงเหมือนเสียงสะอื้นในอกนั้นหลุดออกมา จองอูก็ค่อยๆ ฝังใบหน้าเข้ากับต้นคอของซองจู
“อื้อ!”
ลากไล้ริมฝีปากอย่างแผ่วเบาทั่วบริเวณต้นคอ แล้วเสียงครางแหลมก็หวีดออกมา พร้อมกับสะโพกที่กระตุกเกร็ง จองอูจึงลากริมฝีปากผ่านและดูดคลึงผิวเนื้อบริเวณนั้นอยู่เรื่อยๆ พากเพียรกับการสร้างความทรมานให้กับซองจู
“ดะ เดี๋ยว…อื้อ อืม ตรงนั้น มะ มัน…มัน อื้อ!”
“ทำไม ไม่ชอบ?”
“อึก…”
ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก ใบหน้าถึงได้ขึ้นสีแดงระเรื่อในพริบตาแบบนั้น จองอูค่อยๆ ลูบไล้ลงไปบนผิวเนื้อที่แดงระเรื่อของซองจู พร้อมกับค่อยๆ เคลื่อนลงต่ำไปทีละนิด
“อ๊ะ…อึก ฮึก”
เสียงครางที่ดังขึ้นมาทีละนิด ยิ่งเป็นการจุดไฟให้โหมขึ้นในอกของจองอู เขาค่อยๆ สัมผัสส่วนที่อยู่กลางลำตัวของซองจูอย่างกระตือรือร้น พร้อมกับขบเม้มลงบนผิวบอบบางตรงต้นคอ
“ฮึก…!”
ความเจ็บปวดเล็กน้อยนั่นทำให้ร่างกายตื่นตัวไปกับความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น จนต้องพ่นลมหายใจหอบออกมาตามแรงปลุกเร้าที่มอบให้ พร้อมกับผลักดันร่างกายที่สั่นสะท้านของซองจูให้นอนราบลงไป แล้วจองอูก็ค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงต่ำไปด้านล่าง
ร่องรอยสีแดงที่ประทับอยู่บนผิวอ่อนส่วนต้นคอ ดูราวกับดอกไม้ที่ผลิบานอยู่บนผิวเนื้อขาวกระจ่าง ช่างเป็นเครื่องประดับที่เหมาะกับซองจูเหลือเกิน จองอูประทับสัมผัสลงที่บริเวณนั้น พร้อมกับสูดกลิ่นกายของซองจู และในตอนนั้นเอง
“คอ รอย…มันจะ…”
ซองจูเอ่ยปากขัดออกมา แต่ถึงอย่างนั้นจองอูก็ยังฝากร่องรอยมากมายไว้ตามหน้าอก ช่วงเอว และต้นแขนด้านในไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ว่าจองอูไม่ได้สนใจรับฟังคำขอร้องนั้นเลย
“ไม่ได้รับงานสักพักอยู่แล้วนี่”
“มะ มันก็…ฮึก!”
ทั้งที่ซองจูยังพูดออกมาไม่จบ ก็ถูกก่อกวนด้วยการเคลื่อนไหวของจองอู ทุกครั้งที่อีกคนกัดลงบนผิวเนื้อบอบบาง ความเจ็บปวดปนวาบหวามนั่นแล่นพล่านไปทั่ว เจ้าตัวดูดเม้มลงไปที่บริเวณนั้นแผ่วเบา พร้อมกับแลบลิ้นเลีย ในตอนนั้นร่างทั้งร่างก็อ่อนยวบไปกับความรู้สึกดีนั้น ความเจ็บปวดเล็กๆ นั่นถูกเปลี่ยนเป็นความเสียวกระสัน จนในหัวของซองจูระยิบระยับไปหมด ที่เบื้องหน้าก็สว่างวาบด้วยประกายแสงของอารมณ์ปรารถนาที่กำลังไล่ต้อนซองจูให้จนมุม ตัวเองคือใคร หรือกำลังทำอะไรอยู่นั้น ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป เพียงแค่ในเวลานี้ แค่ได้ถูกโอบกอดไว้ด้วยอ้อมกอดของจองอู และตกลงสู่ห้วงลึกของความต้องการที่อีกคนมอบให้เพียงเท่านั้นก็พอ ซองจูค่อยๆ เบียดกายเข้าแนบชิดกับจองอูยิ่งขึ้น
“ฉัน อีกนิด แค่อีกนิดเดียว…”
“ไม่เห็นพูดเหมือนเมื่อกี้เลย ที่ว่าห้ามทำรอยน่ะ”
“ยังไงซะ…ห้ามไปก็ไม่ฟังอยู่ดี ฮึก!”
“นั่นมันก็แน่อยู่แล้ว”
จองอูกล่าวออกมาเช่นนั้น ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงต่ำ สัมผัสไปบนกล้ามเนื้อที่กลับมาจับตัวเป็นสัดส่วนดังเช่นเมื่อก่อน พอบดคลึงลงไปที่ตุ่มไตโดดเด่น อารมณ์ความต้องการก็เริ่มเผยออกมาทีละนิด พร้อมกับเสียงร้องดังที่หลุดออกมาจากปากของซองจู พร้อมกันนั้นช่วงสะโพกก็บิดเร่าไปมา แต่ว่าด้วยร่างกายนั้นถูกกักอยู่ใต้กายแกร่งของจองอู ทำให้ไม่ว่าจะดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่อาจหลุดพ้นไปได้ ซองจูได้แต่ครางกระเส่าออกมาด้วยหมดหนทางจะหลุดพ้นจากการตกอยู่ใต้สัมผัสของจองอู
“อื้อ อึก หืม…อื้อ…”
ยิ่งเสียงครางดังเท่าไหร่ การเคลื่อนไหวของจองอูก็ยิ่งรุนแรงไปด้วย เขากัดและดูดดึงส่วนยอดอกที่นูนเด่นแข็งขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนมันขึ้นสีแดงจัด หลังจากนั้นจึงค่อยๆ กดจูบไปทั่วบริเวณ แนบแก้มลงไปสัมผัสจังหวะหัวใจที่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นจองอูก็หยุดทุกการเคลื่อนไหวและคอยรับฟังเสียงหัวใจนั้น
“ทำ อะไร…”
