ทันทีที่อีกคนหยุดเล้าโลม น้ำเสียงของซองจูที่เคยแหบพร่าก็กลับมาดีขึ้นนิดหน่อย แล้วพอเอ่ยถามด้วยน้ำความลังเล จองอูก็ยังคงซบหน้าอยู่กับหน้าอกเขาแล้วพึมพำออกมาว่า
“ยังเจ็บอยู่ไหม”
“…เอ๋?”
“เจ็บอยู่สินะ”
กล่าวออกมาเช่นนั้น พร้อมกับยกมือขึ้นวางทาบลงบนหน้าอกของซองจู ความอบอุ่นที่ส่งผ่านออกมาทำให้ซองจูลืมสิ่งที่จะพูดไปจนหมดสิ้น คำพูดก่อนหน้านี้ที่พูดออกไป เหมือนจะยังติดค้างอยู่ในความรู้สึกของจองอู ซองจูผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา ก่อนจะยื่นแขนออกไปโอบกอดจองอูที่ยังคงทาบทับอยู่บนตัวเขาอย่างไม่คิดจะละห่าง
“เด็กโง่ อย่าใส่ใจเลย”
“…จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะ”
ซองจูหัวเราะเบาๆ ให้กับคำกล่าวนั้น ความอบอุ่นที่สัมผัสได้จากตรงหน้าอก ไม่ใช่เพียงอุณหภูมิอบอุ่นเท่านั้น หากมันคือความรู้สึกของคิมจองอูที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ง่ายๆ
“อย่าทิ้งกัน อย่าหนีไป แค่นั้นก็พอ”
จองอูพยักหน้ารับกับคำกล่าวนั้นอย่างเงียบๆ พร้อมกับซบหน้าลงกับหน้าอกของซองจู แม้มันจะเป็นคำสั่งที่ยากยิ่งกว่าอะไร แต่หากไม่ทำแบบนั้น มันเหมือนกับคนๆ นี้จะยิ่งค่อยๆ เลือนหายไป เพราะแบบนั้นคนทั้งสองที่ต่างก็เคยลิ้มรสความสูญเสียมาแล้วครั้งหนึ่ง จึงได้เข้าใจเป็นอย่างดีที่สุดว่าการไม่มีกันและกันนั้น มันทรมานขนาดไหน เขาแนบแก้มไปกับหน้าอกของซองจู พร้อมกับพยักหน้ารับ
“เชื่อฟังแบบนี้สิดี”
ซองจูยกยิ้มขึ้นมาอย่างช้าๆ พร้อมกับลูบไปบนกลุ่มผมของจองอู สัมผัสจากมือนี้มันดีเหลือเกิน จองอูยกยิ้มเลือนรางอย่างที่ไม่อาจมองเห็นได้ ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าต่ำลง และต่ำลงไปอีก
“ดะ เดี๋ยว…”
ซองจูตื่นตกใจกับการขยับตัวอย่างกะทันหันนั้น จนต้องยื่นแขนออกไปแตะกั้นที่หน้าผากของจองอู แต่ทว่าน่าเสียดายที่จองอูนั้นเร็วกว่า อีกคนจัดการอ้าปากกลืนกินส่วนกลางกายของซองจูที่อัดแน่นด้วยความปรารถนาเข้าไปเป็นที่เรียบร้อย
“ฮึก อื้ม อึก อื้อ อ้า ฮึก!”
ดูดดึงตรงส่วนปลาย พร้อมกับค่อยเม้มปาก แล้วความเสียวกระสันก็แล่นพล่านไปทั่วร่างในทันที สายตาที่เคยมั่นคงกลับเปลี่ยนเป็นพร่ามัว พร้อมเบื้องหน้าที่เริ่มปรากฏเป็นสีขาวโพลน ซองจูกัดลงบนแขนข้างหนึ่งเพื่อสกัดกลั้นเสียงคราง แต่ก็ยังคงต้องพ่ายแพ้ เสียงครางที่เล็ดลอดผ่านไรฟันที่ขบกันแน่นออกมานั้นดังไปทั่วห้องนอนกว้าง เสียงครางหลากสีสันค่อยๆ หลุดลอดออกมา พร้อมกับเสียงน้ำเฉอะแฉะ เสียงดูดกลืนส่วนกลางกายอย่างตะกละตะกลาม ผสมปนเปกัน ทำให้บรรยากาศภายในห้องนอนนั้นเต็มไปด้วยความวาบหวามจากแรงปรารถนา และในใจของทั้งคู่ต่างก็ต้องการที่จะรวมร่างกายเป็นหนึ่งเดียวกัน
“ฮือ อึก นั้น ตรงนั้น! อ๊ะ อ้า…อ๊า!”
จองอูเคลื่อนเรียวลิ้นไปจนสุกโคน รูดรั้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใช้ปากอมไว้จนเกือบสุดโคนพร้อมดูดเม้ม พาลให้ซองจูขยับปัดป่ายเรียวขาในทันที แต่เพียงครู่เดียว จองอูก็คว้าจับเรียวขานั้นของซองจูเอาไว้เสีย พร้อมทั้งดูดเม้มส่วนกลางกาย ก่อนจะส่งมือข้างหนึ่งไปแตะสัมผัสกับช่องทางด้านหลังของอีกคน
“ฮึก! หืม อึก…อ๊า อึก อ๊ะ อื้อ!”
ช่องทางของซองจูที่เคยรองรับตัวตนของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ได้แสดงการต่อต้านกับเรียวนิ้วของจองอูที่ชำแรกเข้าไป กดนวดคลึงที่ปากทางซ้ำๆ ก่อนจะขยับเข้าๆ ออกๆ ภายในนั้น เมื่อเริ่มงอข้อนิ้วช้าๆ ขาของซองจูก็สั่นสะท้านในทันที เมื่อรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น จองอูจึงคลายปากที่กลืนกินส่วนนั้นออกมาอย่างช้าๆ
“เดี๋ยวนี้รับเก่งนะ”
คำกล่าวนั้นทำเอาใบหน้าซองจูแดงวูบวาบขึ้นมา
“นั่น นั่นมัน เพราะใครกันล่ะ…”
ไม่กล้าพูดออกมาจนจบ ได้แต่พูดเสียงอ้อมแอ้มลงท้าย เมื่อได้เห็นสีหน้าแบบนั้นของซองจู จองอูก็ยกยิ้มลามกออกมา
ในเวลาแบบนี้ฮันซองจูไม่พร้อมจะสู้รบปรบมือกับเขา ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องต่อความยาวอะไรอีก จองอูชอบที่สุดในตอนที่ซองจูเกาะเกี่ยวตัวเขาไว้ แล้วกรีดร้องออกมาอย่างไม่คิดอะไร ความทระนง การเสแสร้งทั้งหมดถูกปลดทิ้งไป ต้องการเพียงตัวเขาเท่านั้น ทุกครั้งที่ได้รู้สึกแบบนั้น มุมหนึ่งในจิตใจที่เคยว่างเปล่านั้นกลับถูกเติมเต็มขึ้นมา
เพราะแบบนั้นจองอูรู้ดีว่าวิธีการเผชิญหน้ากับตัวเองของเขาและซองจูนั้นต่างกัน
ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกัน ฮันซองจูนั้นเผชิญหน้ากับคิมจองอูด้วยสัญชาตญาณ ไม่ได้เผยโฉมหน้าอันเสแสร้งเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ และไม่ได้โปรยยิ้มสุภาพเพื่อปิดบังความรู้สึกตัวเอง โมโหร้าย ฉุนเฉียว และแสดงท่าทางดูถูกดูแคลน นั่นเป็นสิ่งทำให้เขาพอใจ ดังนั้นในเวลาแบบนี้ หากเขินอายก็แสดงออกมาว่าเขินอาย หากชอบก็บอกออกมาว่าชอบ นั่นมันดีมากๆ เลยละ แสดงความเป็นห่วงกัน ยินดีให้กัน ยิ้มให้กัน ทั้งหมดนั้นมอบให้เขาเพียงคนเดียว คิมจองอูต้องการทุกอย่างที่เป็นฮันซองจู
“ดะ เดี๋ยวสิ! นายทำอะไร…!”
จองอูเคลื่อนกายต่ำลงไปอีก คายสิ่งที่เมื่อครู่ดูดเม้มและเลียมันอย่างตั้งใจออกมาจากปาก เคลื่อนตัวลงต่ำกว่าเดิม และค่อยๆ ประทับจูบลงบนรอยแยกของช่องทางอ่อนนุ่ม
“มะ ไม่ได้นะ…!”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่ได้…ที่ตรงนั้นทำไม…”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวชินแล้วก็จะรู้สึกดีไปเอง”
“มะ ไม่เอา…สกปรก ตรงนั้นมัน…”
เพราะไตร่ตรองมาอย่างดีแล้ว จึงได้คว้าแขนของซองจูที่คิดจะหยุดยั้งการกระทำของเขา แล้วจองอูก็กดจูบลงไปซ้ำๆ ประทับจูบอย่างอ่อนโยนลงไปตรงจุดอ่อนนุ่มซึ่งง่ายต่อการบาดเจ็บ การเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้านั้นทำให้ร่างกายที่เครียดเกร็งของซองจูเริ่มผ่อนคลาย
“อ๊ะ อื้อ…อึก อื้อ อื้ม…”
ซองจูได้แต่ร้องครางออกมาอย่างหมดหนทาง ทั้งที่ร่างกายยังคงบิดเร่าอยู่อย่างนั้น แต่ทว่าความรู้สึกที่แฝงอยู่ในเสียงครวญครางนั้น ไม่ใช่ความเขินอาย แต่เป็นความร้อนรุ่มที่ถูกเติมเต็ม จองอูรู้เรื่องนั้นดี
“อ่อนปวกเปียกซะขนาดนี้แล้ว ยังไม่ชอบอีกเหรอ”
“ฮึก ก็มัน…!”
“ไม่ชอบจริงเหรอ”
ความกระดากอายทำให้ต้องหลับตาลง และส่ายหน้าพรืด ท่าทางแบบนั้นของซองจูทำให้จองอูยกยิ้มลามกออกมาอีกครั้ง แค่ปลุกปั่นตรงส่วนบั้นท้าย ทั้งร่างก็อ่อนเปลี้ยสิ้นแรงไปหมด และปล่อยให้เป็นไปตามการชักนำของเขาแต่โดยดี ช่วงสะโพกเกร็งกระตุกกับแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบ ร่องรอยที่เขาเป็นผู้ฝากฝังมันเอาไว้ จองอูยื่นมือออกไปสัมผัสลากไล้ลงบนรอยพวกนั้น ความรู้สึกเอื้อเอ็นดูปริ่มล้นในหัวใจ ทำให้เจ้าตัวลูบไล้อยู่ซ้ำๆ ก่อนจะเคลื่อนมือไปด้านหน้าราวกับการเลื้อยของอสรพิษ
“ฮึก!”
จัดการกำรอบส่วนหน้าของอีกคนที่มีน้ำปริ่มเยิ้มออกมา ด้วยอารมณ์ที่อัดแน่นทำให้ร่างกายซองจูสั่นสะท้านในทันที จองอูค่อยๆ ปลุกปั่นส่วนกลางกายที่ตึงแข็ง พร้อมกับใช้มือข้างที่เหลือนวดคลึงตรงส่วนช่องทางด้านหลังที่เริ่มผ่อนคลาย
“อึก อื้อ อ๊ะ…ฮือ อ้า อึก…”
ชำแรกนิ้วเข้าไปเติมเต็มยังส่วนที่คุ้นเคยกับสัมผัสจากจองอูเป็นอย่างดีแล้วอีกครั้งหนึ่ง นวดคลึงตรงปากทางให้ได้รู้สึกเสียวซ่าน ก่อนจะดันนิ้วที่ใช้นวดคลึงเข้าไปทีละนิดแล้วชักออกมา ทุกครั้งที่ทำแบบนั้นร่างกายของซองจูก็จะกระตุกสั่นไปทั้งตัว ที่เบื้องหน้าสายตานั้น ปรากฏภาพของกล้ามเนื้อขยับไหวและร่องรอยมากมายบนผิวขาวกระจ่างกำลังเปล่งประกาย ราวกับเป็นเพียงภาพฝัน หยาดเหงื่อที่ผุดซึมขึ้นมา นั้นกระทบกับแสงที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างจนเป็นประกายระยิบระยับ
“ฮะ อื้อ ฮึก…จะ จองอู…”
ซองจูที่ฟุบหน้าลงระหว่างหมอนกับที่นอนตั้งแต่แรก ส่งเสียงครางกระเส่าออกมา หากไม่ใช่เวลาแบบนี้ ชื่อที่ไม่ค่อยถูกเรียกนักคงไม่ถูกเอ่ยออกมาอย่างรักใคร่เช่นนี้ พร้อมกันนั้นซองจูได้ยื่นมือออกไปทาบทับลงบนมือของจองอูที่กำส่วนหน้าของเขาเอาไว้ อุณหภูมิอุ่นร้อนที่ส่งผ่านออกมากับท่าทางเร่งเร้านั้น ทำให้ภายในใจของจองอูยิ่งลุกโชนขึ้นไปอีก
“นี่มัน นาย นิสัย…ไม่ดี”
ความรู้สึกที่โหมกระพือและกระแทกหัวใจอย่างจัง ทำเอาจองอูถึงกับพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับส่งแรงชักรูดที่ส่วนหน้าของซองจูยิ่งกว่าเดิม
“ฮือ! อ๊า จะ จองอู คิมจอง อู…อีก อีกนิด อีกนิดเดียว ช้า ช้าหน่อย…! ฮึก!”
สัมผัสจากมือนั้นทำลายความอดทนของจองอู ซองจูรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายเสียให้ได้ อารมณ์ใคร่ที่ไหลบ่ามารวมกันมากกว่าทุกครั้ง ทำให้เขาไม่อาจคงสติไว้ได้อีก ทั้งที่อีกคนยังไม่ได้ฝากฝังเข้ามาในตัวเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้ล่ะ แม้จะทรมานแต่ซองจูก็ยินดี การที่จองอูมอบความรู้สึกหวามไหวแบบนี้ให้กัน การที่ร่างกายแนบสนิทจนสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของอีกคน เกาะเกี่ยวร่างกายเอาไว้ด้วยกันจนถึงสุดปลายทาง แล้วหลับไปทั้งแบบนั้น มันช่างดีเหลือเกิน เพียงมีอีกคนเคียงข้าง เขากลับสบายใจอย่างน่าประหลาด เพียงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นเหตุผลให้เขาเต็มใจร่วมทางไปกับคิมจองอู ในตอนนี้ซองจูล้มเลิกที่จะคิดอะไรต่อ และปล่อยตัวให้ล่องลอยไปกับความปรารถนาที่จองอูมอบให้
“อ้า ฮึก! นั่น ตรงนั้น! อีก นิด อีก…! เร็ว!”
“ตรงนี้? หรือว่า…ตรงนี้?”
จองอูกดแทรกนิ้วเรียวยาวเข้าไป พร้อมกับควานไปทั่วช่องทางของซองจู ไม่ได้ขยับเข้าออกและไม่ได้งอข้อนิ้ว แต่กดย้ำซ้ำๆ ปลุกเร้าแค่ตรงจุดที่สำคัญ จองอูปลุกปั่นไปทั่วบริเวณโดยรอบอยู่เรื่อยๆ พร้อมกับทรมานตรงส่วนหน้า ในตอนนั้นเองซองจูก็หวีดร้องออกมาพร้อมกับร่างกายที่กระตุกเกร็ง
“ฮือออ!”
ช่วงสะโพกกระตุกเกร็งขึ้น และพร้อมกันนั้นน้ำกามสีขาวขุ่นก็ไหลทะลักออกมาจากส่วนล่างระลอกแล้วระลอกเล่า ในตอนนั้นเองกลิ่นคาวที่ฟุ้งไปทั่วห้องนอนจึงได้ลอยมากระทบประสาทรับกลิ่นของจองอู
“ยังไม่ทันได้ทำเลย เสร็จซะแล้วเหรอ ทำไมหื่นแบบนี้ล่ะ หืม?”
“ฉัน แบบนั้น…”
จองอูแกล้งทำเป็นไม่สนใจจะรับรู้คำพูดแสดงความต้องการของอีกคนที่หลุดออกมาอย่างไม่ปะติดปะต่อเพราะเจ้าตัวยังหายใจหอบถี่อยู่ ก่อนจะกวาดวนนิ้วที่สอดแทรกอยู่ในช่องทางด้านหลังของซองจู
“ฮึก!”
ยามที่มันแตะถูกส่วนอ่อนนุ่มที่ปูดนูนออกมาระหว่างผนังนุ่มและอุ่นนั่น ร่างกายของซองจูก็กระเด้งขึ้นมาทั้งตัวทันที ความเสียวที่ยังไม่จางหายไปจากร่างกายยิ่งถูกกระตุ้นหนักขึ้นไปอีก น้ำลายใสจึงไหลเยิ้มออกมาจากปากที่เผยอค้างอยู่ทันที ดวงตาไร้จุดโฟกัสเต็มไปด้วยความปรารถนาอันรุนแรง ลำคอที่ไม่อาจตั้งตรงและบั้นท้ายที่ยกลอยเด่นขึ้นมาเพราะร่างกายที่ไร้การควบคุมไปเนิ่นนานแล้ว สะโพกของซองจูขยับโยกขึ้นลงตามแรงปลุกเร้าที่เพิ่มขึ้นกำลังยั่วยวนจองอูอยู่
“ฉัน เร็วอีก…ได้โปรด เร็ว อีก…”
“เร็วอะไรล่ะ”
แต่ทว่าจองอูช่างโหดเ**้ยมนัก รู้ดีว่าซองจูนั้นต้องการอะไร แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้กับคำอ้อนวอนนั้นอย่างง่ายดาย ทั้งที่สะโพกก็ยังขยับโยกอยู่อย่างนั้น อีกคนหันกลับมามองด้วยแววตาเลื่อนลอย แล้วอ้อนวอนผ่านทางสายตา พอได้เห็นท่าทางเช่นนั้นของซองจู เขาก็ยิ่งควานนิ้วไปจนทั่วช่องทางของอีกคน
“อือ อื้ม! ฮึก ฮะ…”
“อะไรล่ะ อยากได้อะไร”
กดย้ำลงไปตรงส่วนอ่อนไหวของอีกคนซ้ำอีกครั้ง พร้อมกับร้องขอคำตอบ ซองจูอ้อนวอนออกมาทั้งที่แววตายังเลื่อนลอยอยู่เช่นนั้น
“ของ นาย…”
“ของฉัน? ของแบบไหน”
