เรือนทาสหน่วยสามกับที่นี่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ทว่าขณะเดียวกันมันก็ดูคล้ายคลึงอย่างมาก
หากองค์จักรพรรดิต้องการจะครอบครองสิ่งใดในโลก ก็ล้วนสามารถครอบครองได้ทั้งสิ้น ทว่าการครอบครองด้วยการบังคับโดยไม่สนใจความรู้สึกของตนเลยนั้น ทำให้แสดงความสิ้นหวังออกมาอย่างเสียไม่ได้ ดังนั้นจะที่นี่หรือที่นั่นมันก็ไม่ต่างกัน เพียงแค่เปลี่ยนคนเท่านั้น โซกังจึงตะโกนขัดขืนออกมาอีกครั้ง
“ได้โปรด! ฝ่าบาท!”
“เรารู้มาจากพวกทาส เจ้ามิใช่คณิกาชายของพวกเขาหรืออย่างไร ไม่เสียใจที่ทอดกายให้คนเหล่านั้น แต่กลับอับอายที่ได้ปรนนิบัติเรา ไม่สิ เสียใจสินะ ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะจ่ายค่าตัวให้เจ้าอย่างงาม เพียงทำให้เราพึงพอใจ มันช่วยให้เจ้าหาเงินได้มากกว่าการขายร่างกายให้ผู้อื่นบนเสื่อฟางสกปรกเช่นนั้นอีก หากยินยอม เจ้าอาจได้ค่าตอบแทนมหาศาลก็เป็นได้ ที่นี่ไม่ใช่แท่นบรรทมปูด้วยผ้าแพรหรืออย่างไร เป็นคณิกาทอดกายให้ทาสเหล่านั้นได้ ยังจะทำเล่นตัวมากมายอะไรอีก!”
เขาหลุดวาจาหยาบโลนอย่างไม่สมเป็นจักรพรรดิออกมา โซกังจ้องมองยังผู้กล่าวหาว่าตนเป็นคณิกาอย่างชัดถ้อยชัดคำอยู่ครู่หนึ่ง สายตาอีกฝ่ายไม่มีความเหยียดหยามแฝงอยู่ทั้งๆ ที่ขมวดคิ้ววุ่น ต่างจากถ้อยคำที่เปล่งออกมานัก ทว่าถึงสายตาจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น แต่วาจาก็ตอกย้ำจนเจ็บปวดมากพอ กลายเป็นดาบแหลมคมกรีดเฉือนหัวใจให้หยาดน้ำตาไหลรินจากดวงตาของโซกัง มันออกมาจากความเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
อีกฝ่ายกลับรู้สึกว่าตนถูกปฏิเสธจากปฏิกิริยาเช่นนั้น ยิ่งน้ำตาไหลรินยิ่งโหมกระพือโทสะขององค์จักรพรรดิมากขึ้นไปอีก กระทั่งความคำนึงว่าถ้อยวาจาของตนรุนแรงเกินไปหรือไม่ก็ปลิวหายจนสิ้น
มือใหญ่กดลงบนท่อนขาเรียว โซกังขบริมฝีปากแน่นพร้อมหลับตาลง แน่นอนว่าส่วนนั้นกำลังดุนดันผ่านเข้ามาในกาย และบริเวณนั้นที่ยังไม่หายสนิทย่อมมีเลือดไหลซึมออกมาอีกครั้ง หรือหากโชคดีไม่มีเลือดไหล แต่อย่างไรมันก็ต้องเจ็บปวดอย่างยิ่ง
ช่องทางคับแคบเปิดขยายออกด้วยส่วนปลายของแกนกาย ด้วยก่อนหน้านี้ใช้นิ้วเบิกทางไว้แล้วมันจึงค่อนข้างขยายออกพอสมควร กระทั่งแทรกตัวเข้าไปได้ ร่างสูงตรัสสั่งด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดและทุ้มต่ำ
“ลืมตามองเราจนกว่าจะเสร็จสม หากไม่มอง เราก็จะยิ่งทรมานเจ้า เข้าใจหรือไม่”
โซกังจึงลืมตาขึ้นช้าๆ ทว่าไม่มีช่องว่างให้ได้ตอบรับ เพราะอีกฝ่ายรุกรานเข้ามาในช่องทางที่เปิดอ้าอย่างรวดเร็ว เสียดสีผนังภายในอย่างรุนแรง และเริ่มฝืนดันข้าไปภายใน
“อ๊ะ! อา อึก ฝ่าบาท ฮึก!”
ช่องทางขยายออกจนถึงขีดจำกัด ตัวตนของฝ่าบาทที่ส่งเข้ามาภายในช่างเกินกำลังจะรับไหว แม้จะรองรับความเป็นชายของผู้อื่นมามากกว่าหนึ่งปี อีกทั้งยังถูกขยายด้วยนิ้วก่อนหน้านี้ กระทั่งทำการหล่อลื่นเอาไว้อย่างเต็มที่แล้ว แต่โซกังก็ยังสั่นสะท้าน ครวญครางด้วยความเจ็บปวด ทว่าต่างจากท่าทางที่แสดงออก ร่างกายของเจ้าตัวกลับตอบรับตัวตนอวบใหญ่ของฝ่าบาทที่แทรกผ่านแช่มช้าเป็นอย่างดี
“อ๊ะ อื้อ…ฝ่าบาท! อ๊า! ฮึก”
“เกือบเข้าไปได้หมดแล้ว ค่อยๆ หายใจ หายใจเข้าลึกๆ”
เมื่อดันลึกเข้าไปสุด ก็เกิดความคิดหนึ่งว่ามันคงไม่ทะลุผ่านหน้าท้องออกมาใช่หรือไม่ โซกังก็ยกสะโพกขึ้นพลางหอบหนักเนื่องจากหายใจไม่สะดวก ฝ่าบาทค่อยๆ ตบแผ่นอกบางเพื่อช่วยให้อีกคนหายใจสะดวกขึ้น
ร่างบางหอบหายใจแรงอยู่หลายครั้งราวกับขาดอากาศ แผ่นอกจึงขยับขึ้นลงตามจนเห็นชัดเจน เพียงแค่รองรับส่วนนั้นของฝ่าบาทเท่านั้น เขาก็แทบจะสิ้นสติเสียแล้ว
ไม่เคยสักครั้งที่ต้องแบกรับกระทั่งเกินกำลังเสียจนอึดอัดภายในช่องท้องเช่นนี้
ทันทีที่สังเกตเห็นว่าการหายใจคงที่ขึ้นมาบ้างแล้ว ฝ่าบาทจึงกดต้นขาของอีกฝ่ายก่อนจะขยับถอยสะโพกไปด้านหลังอย่างเชื่องช้า จนเสียงอุทานสั้นๆ หลุดออกมาจากปากโซกัง แค่ปล่อยแช่เอาไว้ภายในยังคับแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดนูน กระทั่งชีพจรที่เต้นตุบๆ ก็ยังรู้สึกได้อย่างชัดเจน
ร่างสูงถอนส่วนแข็งขืนออกมาครึ่งหนึ่ง ก่อนจะเสือกส่งกลับเข้าไปอีกครั้งอย่างใจเย็น
แม้การตอบรับจะดีกว่าที่คิด ทว่าภายในกลับไม่ได้เปิดทางให้ขยับได้อย่างเต็มที่นัก และด้วยไม่ใช่สิ่งที่เต็มใจโอบรับ ผนังด้านในเลยบีบตัวคับแคบอย่างยิ่ง
ความปรารถนาชักนำจึงบังคับครอบครอง แต่ทั้งๆ ที่มอบความเจ็บปวดให้กลับไม่คิดเพียงเติมเต็มความต้องการ การเคลื่อนไหวเป็นไปด้วยความเชื่องช้าและระมัดระวัง
เมื่อกลับกลายเป็นการครอบครองโดยขืนใจ เลยพยายามไม่กระทำรุนแรง หากแสดงออกว่าชื่นชอบมาก อย่างน้อยก็ไม่นับว่าเป็นความไร้อยางอาย
ฝ่าบาทไม่ร้อนใจใดๆ เพียงขยับสะโพกอย่างเนิบนาบ ราวกับกำลังเกลี้ยกล่อมภายในตัวอีกฝ่ายที่เกร็งเครียดด้วยความกังวลใจ ขณะเดียวกันก็สังเกตสีหน้าของโซกังไปด้วย
เจ้าตัวจ้องมองกันตามคำสั่ง เงยมองด้วยสภาพน้ำตาเอ่อคลอ ดวงตาสีดำพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา แต่มันกลับกระตุ้นความต้องการอยู่เนืองๆ
เหตุใดบุรุษถึงได้คล้ายบุพผาเช่นนี้เล่า
ร่างสูงนึกคิดว่าหากเป็นบุรุษงดงามถึงเพียงนี้ก็เหมาะสมเพียงพอให้รับเข้ามาฝ่ายใน ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเข้าใจเหล่าชนชั้นสูงหรือขุนนางที่รับอนุชายเลย ทว่าหากเป็นเฉกเช่นยูโซกังแล้ว ก็คู่ควรให้แต่งตั้งเป็นสนมชาย
สนมชาย… ก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนัก
ตั้งแต่ตามหาตัวยูโซกังและพามาถึงวังหลวง จนกระทั่งมอบสัมผัสลึกซึ้งเฉกเช่นเวลานี้ ล้วนเป็นไปด้วยความต้องการของตนทั้งสิ้น หาใช่เกิดขึ้นจากความรู้สึกบางอย่าง เพียงเพราะไม่อาจลบเลือนภาพราวกับเทพธิดาฮังอา ณ โรงอาบน้ำนั่นก็เท่านั้น
คืนนั้น ภาพที่ได้เห็นภายใต้แสงคบไฟช่างงดงามเกินบรรยาย หากมิใช่มองผิดไป เขาก็ปรารถนาจะเห็นภาพเช่นนั้นภายใต้แสงอาทิตย์ให้แน่ชัดอีกครั้ง ทว่าด้วยกำลังลุมหลงอีกฝ่ายจนไม่ทันคาดคิด หลังจากร่างกายหายดีกลับไม่ได้ลองคำนึงถึงความเป็นจริงเกี่ยวกับตัวตนของคนผู้นี้เลย
ฝ่าบาทสอดใส่เข้าไปด้านในนับสิบครั้ง พลางขบคิดเรื่องตำแหน่งของร่างบาง
เนื่องจากต้องรองรับท่อนเนื้อใหญ่โต ใบหน้าหวานที่เคยซีดขาวพลันค่อยๆ ขึ้นสีแดงระเรื่อไม่รู้ตัว ความกังวลทำให้ภายในบีบรัดสิ่งแปลกปลอมจนแน่นแล้วคลายออกอีกครั้ง
การรับรู้ของโซกังว้าวุ่น กระวนกระวายและทรมาน ความแข็งขืนมันมากยิ่งกว่ายามถูกขืนใจจากเหล่าทาส เพราะคนเหล่านั้นล้วนรุกรานเพื่อความต้องการของแต่ละคนเท่านั้น แม้จะมีความรู้สึกเสียวซ่าน หากความเจ็บปวดกลับมีมากกว่า ทุกคราที่รู้สึกหวามไหว ก็จะรู้สึกเหมือนศักดิ์ศรีความเป็นบุรุษของตนพังทลาย และรู้สึกละอายต่อโซยง แต่ด้วยความเจ็บปวดที่มากล้นเกินคณานับจึงสามารถอดทนได้
ทว่าเวลานี้การประคองสติช่างยากเย็นเหลือเกิน ทุกครั้งที่สิ่งนั้นรุกรานเข้ามาภายในมันสร้างความเจ็บปวด แต่พอเข้ามาแล้วมันไม่หลงเหลือความเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ถึงจะตำหนิตนว่า ‘ผู้มักมากเช่นนี้ บังอาจปฏิเสธเราได้หรือ’ กลับขยับแกนกายเคลือบน้ำมันหอมจนชุ่มเข้าออกอย่างช้าๆ
ช่องทางขมิบถี่ไม่ได้ถูกบังคับฉีกขยายออกจนสุด กระทั่งความเจ็บปวดราวกับเยื่อฉีกขาดก็ไม่มี แม้คับแน่นเสียจนต้องหอบหายใจ ก็เป็นเพียงความอึดอัดเท่านั้น อย่างน้อยเพราะอีกฝ่ายทาน้ำมันหอมเอาไว้ ส่งผลให้ขยับเคลื่อนอย่างลื่นไหล และการเคลื่อนไหวนั้นก็ทำให้โซกังไม่อาจอดรนอดทนต่อไปได้
“อา พอแล้ว อือ…”
หลังพยายามเก็บกดเสียงครางเอาไว้ตลอดเวลา สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมส่งเสียงที่ไม่อยากได้ยินออกมาด้วยตนเอง ก่อนจะขบริมฝีปากแน่น ความร้อนรุ่มเอ่อล้น กลายเป็นเสียงแหบพร่าอันน่าประหลาดผสมปนเป ไม่ทุ้มตํ่า ไม่หวีดแหลม
ฝ่าบาทฟังเสียงคราง ‘แท้จริง’ ของโซกังแล้วเผลอพรูลมหายใจออกมาโดยแรง เพราะยามได้ยินน้ำเสียงแปลกแปร่งนั่น บางอย่างก็พลันพลุ่งพล่านขึ้นมาจากภายใน สิ่งนั้นทำให้อยากยุติการกระทำอย่างเอาใจใส่ และด้วยความต้องการกลายเป็นการยั่วยุ เขาอดกลั้นเพื่อกดกระแทกส่วนนั้นด้วยการขยับสะโพกอย่างช้าๆ อีกครั้ง
ทว่าต่างกับการกระทำก่อนหน้า เพราะครานี้ร่างสูงสอดลึกเข้าไปภายใน กระแทกย้ำไปยังบริเวณที่ตนเคยค้นพบด้วยเรียวนิ้ว
“อ๊ะ!”
สะโพกอิ่มขยับยกขึ้น ผนังด้านในผ่อนคลายตัวก่อนจะบีบรัดอย่างเต็มที่ โซกังทำได้เพียงแค่ส่งเสียงร้องนั้นออกมา จากนั้นก็ไม่อาจส่งเสียงใดๆ ได้อีก เนื่องจากร่างกายไหวสะท้านพร้อมกับลมหายใจหอบหนัก แน่นอนมันทำให้ร่างกายรู้สึกดีขึ้นเป็นอย่างมาก ความเสียวซ่านรุกคืบอย่างน่ากลัวจนร่างบอบบางสั่นสะท้านตามแรงอารมณ์
ไม่ใช่ว่าบริเวณนั้นไม่เคยถูกล่วงล้ำ มันเคยถูกล่วงลํ้ามาหลายครั้งหลายคราแล้ว ทว่าก็เป็นเพียงแค่ความกระสันซ่านอันน่าหวาดหวั่นเท่านั้น
