จาฮอนรู้สึกเสียดายยามต้องผละเรียวลิ้นออก แต่เมื่อละริมฝีปากออกมาครู่นึงก็ลุกขึ้นปลดเปลื้องอาภรณ์อีกฝ่าย โซกังเองก็ให้ความร่วมมืออย่างกระตือรือร้น จนจร่างบอบบางเปลือยเปล่าถูกจับนอนลงไปบนเครื่องนอนผ้าแพรอีกครั้ง ร่างสูงขยับมาแยกเรียวขาออกแล้วแทรกตัวจับจองพื้นที่ตรงหว่างขา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอีกครา เรียวลิ้นหยอกเย้ากันไปมาพลางบดเบียดร่างกายเข้าหากัน
“ฮือ อื้อ”
โซกังร้องครางพร้อมวาดแขนโอบต้นคอของอีกฝ่าย จาฮอนสำรวจทั่วโพรงปากอย่างมัวเมา ขณะที่อีกมือก็ควานบนแท่นบรรทม กระทั่งสัมผัสถูกกระปุกขนาดเล็กจนเกิดเสียงดังแกร๊ก เขาเปิดฝามันออกอย่างแรงโดยไม่สนใจว่าเสียงจะดังหรือไม่ จากนั้นก็จุ่มนิ้วลงไปข้างในแล้วดึงออกมา
ร่างบางยังคงเกาะเกี่ยวลำคอแกร่งอยู่เช่นนั้น ดูดดึงเรียวลิ้นอย่างลุ่มหลง จนเสียงเฉอะแฉะดังออกมาระหว่างที่ริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกัน ทว่าเจ้าตัวก็ยังคงส่งเสียงครางไม่หยุด ไม่ได้เสียงใดๆ ทั้งสิ้น และไม่นาน จาฮอนก็ผละริมฝีปากและลิ้นออกจากอีกคน
“อื้อ ไม่เอาพ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อถูกแย่งสิ่งที่กำลังดูดเล่นราวกับดูดนมมารดา โซกังก็บ่นพึมพำใส่จาฮอนทันที ไม่อาจทนได้เพราะรู้สึกเสียดาย ไม่รู้เลยว่ารสจูบมันทั้งหวานและพาให้เสียวซ่านถึงเพียงนี้ เขาเปิดเผยความรู้สึกอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรออกมาและหลุดจากการควบคุมตนเอง หยาดน้ำตาเอ่อคลอพร้อมกับท่าทางอ้อนขอริมฝีปาก โซกังไม่เข้าใจตัวเอง แล้วก็ไม่อาจควบคุมการกระทำนั้น ริมฝีปากของอีกฝ่ายมอมเมาความคิดและทำให้หายใจหอบกระชั้น ภายในโพรงปากเปี่ยมด้วยรสชาติหวานล้ำ
กลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร โซกังรู้สึกประหลาดใจนัก มันแตกต่างจากความรู้สึกยามผ่านคืนวสันต์กับคนตรงหน้าก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เพียงแค่หัวใจเปลี่ยนไปเท่านั้น มีเพียงแค่นั้นเท่านั้น
“อย่าร้อง หากได้ชิมอยู่ที่เดียวเช่นนี้ มันก็ไม่ยุติธรรมมิใช่หรือ”
ร่างสูงแตะนิ้วชุ่มลื่นด้วยน้ำมันหอมกลิ่นกล้วยไม้ลงระหว่างบั้นท้ายอิ่ม ขณะที่โซกังยังคงอ้อนวอนขอจุมพิตอีกครา แม้จาฮอนเองจะไม่ค่อยมีจิตใจเมตตานัก แต่เมื่อได้เห็นอีกฝ่ายต้องการตัวเขาอย่างกระตือรือร้นเช่นนี้ ก็รู้สึกเหมือนต้องมอบความสุขสมจนแทบหยุดหายใจคืนให้ แม้ความเป็นชายของตนมันจะแข็งเกร็งมากขึ้นก็ยังพอทนได้
ด้วยเจ้าตัวน่ารักกำลังอ้อนวอนอย่างน่าเอ็นดูเช่นนี้ ก็มิใช่ว่าต้องช่วยส่งให้ไปถึงจุดสุดยอดตามที่ออดอ้อนหรอกหรือ
“โซกังอา ต้องทำให้รู้สึกดีกว่านี้สิ”
“ฮือ ฝ่าบาท…”
“โซกังอา ถึงแม้เจ้าไม่ออดอ้อนเช่นนี้ จะวันนี้ พรุ่งนี้ หรือหลังจากนี้ ข้าก็จะคอยเติมเต็มให้เจ้าไปเรื่อยๆ”
“อ๊ะ! ฮึก!”
โซกังส่งเสียงครางรับแทนคำตอบ ฝ่าบาทเลื่อนริมฝีปากไปอยู่บนยอดอกชูชัน ก่อนจะแนบประทับลงตรงนั้น
จาฮอนดูดดึงราวกับเป็นผลไม้รสหวานล้ำอย่างไม่เบานัก จนแผ่นหลังบางถึงกับแอ่นโค้ง เชิดศีรษะหงายไปด้านหลัง เขาบดขยี้ส่วนยอดถันในปากด้วยเรียวลิ้นอุ่นร้อน หยอกเย้าพร้อมกับค่อยๆ สอดนิ้วลูบสัมผัสปากทาง ก่อนจะรุกคืบเข้าไปภายในอย่างช้าๆ ผ่านการต่อต้านไม่ยอมรับการรุกราน จนนิ้วถูกตอดรัดด้วยความนุ่มหยุ่น และเมื่อมันเปลี่ยนจากต่อต้านมาเป็นตอบรับ ภายในก็ฉ่ำชื้นเล็กน้อยและอบอุ่นเป็นอย่างมากราวกับยินดี
“ฮือ อึก”
พอร่างกายส่งผ่านความรู้สึกประหลาดมาให้ โซกังก็รู้สึกถึงบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวจึงร้องครางออกมา
ด้วยกำลังกอดรัดนิ้วของอีกฝ่าย การขยับเคลื่อนไหวภายในจึงกลายเป็นความเสียวกระสัน ความเจ็บแปลบเพียงน้อยนิดกับมวลความเสียวซ่านขนาดใหญ่ถาโถมเข้าหา
ยามริมฝีปากของฝ่าบาทย้ายไปยังยอดอกอีกฝั่ง เรียวนิ้วก็กดลงตรงจุดไวต่อสัมผัสลึกเข้าไปในช่องทาง
“อา อ๊ะ!”
ร่างกายของโซกังกระตุกสั่นจนปลายส่วนสงวนตั้งชัน คราบน้ำรักไหลเยิ้มออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้อง จาฮอนสัมผัสจุดนั้นอย่างไม่หยุดพัก ขณะเดียวกันก็งับส่วนยอดถันเล่น แต่งแต้มรอยรักสีแดงจัดยิ่งกว่ายอดอกข้างๆ
ไม่เพียงเท่านั้น ยังแต้มประทับตราแสดงความเป็นเจ้าของ ทั้งตรงต้นคอ ตรงร่องกระดูกไหปลาร้า แถวกระดูกซี่โครง ผิวเนื้ออ่อนบริเวณต้นแขนด้านใน กระทั่งบนหน้าท้องก็ยังประทับรอยรักนับไม่ถ้วน ทิ้งร่องรอยของตนไว้เช่นนั้น ริมฝีปากของจาฮอนเคลื่อนไปถึงบริเวณใต้สะดือ
ตอนนั้นโซกังเกิดความอึดอัดเล็กน้อยเมื่อต้องรับนิ้วทั้งสาม ร่างสูงขบกัดลงบนผิวเนื้อใต้สะดือ ก่อนจะขยับนิ้วทั้งสามที่สอดแทรกอยู่ภายใน ดึงถอนออกมาแล้วสอดเข้าไปให้ลึกยิ่งขึ้นอีก
“อา! ฮึก ฝ่าบาท อือ ตอนนี้… อ๊ะ”
โซกังหอบหายใจกอดก่ายฝ่าบาทด้วยเรียวขาขาวผ่องอ้ากว้าง จนจาฮอนต้องหัวเราะแผ่วเบาออกมาระหว่างซุกหน้าอยู่กับหน้าท้องแบนราบ เสียงหัวเราะแผ่วนั่นทำให้เกิดความสั่นสะเทือน กระเทือนไปถึงภายในช่องทางเปี่ยมความหวามไหว ด้วยเหตุนั้น ผู้ไม่อาจอดทนจึงสะท้านเฮือกพร้อมร้องครางดังก้อง
จาฮอนใช้มือตบเบาๆ ลงบนสะโพกอิ่ม จากนั้นจึงยกตัวขึ้น ถอนนิ้วที่ใช้เติมเต็มร่างบอบบางออก ช่องทางที่เคยได้กลืนกินนิ้วทั้งสามเปิดอ้าขมิบถี่ เขาควักนิ้วลงในกระปุกน้ำมันหอมอีกครั้ง แล้วใช้มือข้างนั้นลูบทาลงกับท่อนเนื้ออุ่น และทาส่วนที่เหลือตรงช่องทาง ในที่สุดจาฮอนก็กดช่วงสะโพกโซกังให้แยกกางขาออก สอดประสานตัวตนผ่านเข้าช่องทาง ส่วนหัวค่อยๆ ถูกกลืนเข้าภายในช่องทางขยายออกอย่างช้าๆ
“อา อึก ฝ่าบาท”
“จาฮอน”
“ฮือ อ๊ะ พ่ะย่ะค่ะ?”
“บอกว่าให้จาฮอน ลองเรียกสิ”
กล่าวเช่นนั้นพร้อมกับส่งตัวตนแทรกลึกเข้าไปอีก โซกังเกร็งจนถึงปลายเท้า ทั้งตัวสะท้านเฮือกใหญ่
“จะบังอาจทำเช่นนั้น ได้อย่างไร”
“เร็วสิ”
ความเป็นชายบดเบียดอย่างเร่งรัด อีกทั้งไม่ได้ขยับเข้าไป แต่กลับถอยออกมา ทันใดนั้นส่วนปลายหัวที่ขยายกว้างกว่าส่วนท่อนลำก็ครูดกับผนังด้านใน ยิ่งส่งผลให้ร่างกายของโซกังสะท้านไหวมากขึ้นอีก
“ฮึก จาฮอน! อ๊ะ!”
เมื่อชื่อของตนหลุดออกจากปากของอีกฝ่าย เจ้าตัวก็กดกระแทกท่อนเนื้อรุกเข้าไปจนสุดโคน รุนแรงจนถึงกับเกิดเสียงเนื้อกระทบดังลั่น
เพราะการเรียกว่า ‘ฝ่าบาท’ เช่นนั้น เขาเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงรู้สึกเหมือนถูกปล่อยทิ้งไว้กลางทาง จึงบอกนามแท้จริงออกไป หากเรียกด้วยชื่อมันช่างฟังดูใกล้ชิดและรักใคร่มากขึ้น ทว่าเมื่อนามของตนหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่ายจริงๆ กลับกลายเป็นว่าสติถูกกลืนหายไป ความปรารถนาเอ่อล้นขึ้นมาถึงคอ เพียงชั่วอึดใจก็ทะลักล้นจนถึงศีรษะ
ความรู้สึกที่กลืนกินจาฮอนทำให้จับกดช่วงสะโพกอิ่มเอาไว้แน่น ก่อนจะเริ่มสวนสะโพกจ้วงกระแทก ผนังภายในขมิบถี่ตอดรัดตัวตนไปหมด จาฮอนสัมผัสถึงความสุขสมอันเลิศล้ำเฉกเช่นที่เคยได้สัมผัสก่อนหน้าขึ้นมาอีกครั้ง การขมิบตอดรัดการเคลื่อนไหวสลับกับผ่อนแรงลง ทว่าเมื่อรุกรานลึกเข้าไป ภายในกลับยิ่งขมิบรับและดูดกลืนอย่างยินดี
จาฮอนมัวเมากับความลุ่มหลงและความสุขสมจึงยิ่งเร่งจังหวะการขยับเคลื่อนสะโพกให้เร็วยิ่งขึ้น ไม่เพียงแค่น้ำมันหอมกลิ่นกล้วยไม้เท่านั้น ของเหลวที่ขับออกมาจากช่องทางของอีกคน ก็ช่วยกระตุ้นการขยับเข้าออกของท่อนเนื้อแดงก่ำและอวบหนาให้คึกคักอย่างยิ่ง
จนถึงขณะนี้ แม้จะด้วยถูกความโกรธผลักดัน แต่สิ่งพวกนี้ไม่เคยปรากฎให้เห็นมาก่อนเลย ท่าทางยามถูกปลุกปั่นด้วยกามารมณ์อย่างยั่วเย้า มันทำให้จาฮอนสัมผัสภายในของโซกังอย่างรุนแรงยิ่งขึ้น
“อ๊ะ! จาฮอน มัน…อ๊า!! อึก!!”
ร่างบางโยกคลอนไปทั้งตัวพร้อมกับกระตุกสั่นไหวและส่งเสียงอ้อนวอน แต่ยิ่งอ้อนวอนดังเท่าไหร่ จาฮอนก็ยิ่งรู้สึกพลุ่งพล่านขึ้นเท่านั้น ขยับเคลื่อนพร้อมกันก็ยิ่งส่งแรงมากขึ้นอีก โซกังขยำเครื่องนอนจนข้อนิ้วขึ้นขาวพลางแอ่นโค้งแผ่นหลังขึ้น สุดท้ายก็สั่นสะท้านไปหมดจนไม่อาจส่งเสียงใดๆ ออกมาได้ อีกฝ่ายยังคงขยับส่งตัวตนเข้าออกซ้ำๆ เช่นนั้น จนรู้สึกคล้ายมันจะเจาะทะลุเข้ามาในตัว เมื่อความกระสันขึ้นมาถึงจุดสูงสุด ความถี่ในการขมิบตอดรัดตัวตนก็ค่อยๆ ถี่ขึ้น จาฮอนคำรามออกมาพร้อมเร่งจังหวะขยับเข้าออกให้เร็วยิ่งขึ้น ทันใดนั้นภายในก็ดูดกลืนอย่างบีบรัด ยามช่องทางของโซกังหดเกร็ง เขาก็เงยหน้าขึ้นเสียงคำราม แน่ชัดว่าเป็นเสียงคำรามจากความสุขสมในห้วงสุดท้ายของอารมณ์ หากส่วนความเป็นชายของเขายังคงแข็งตึงเช่นเดิมขณะกระตุกเกร็ง จาฮอนไม่อาจทนต่อไปได้จนต้องปลดปล่อยน้ำรักเติมเต็มตัวโซกัง โซกังเองก็กระตุกสั่นพร้อมพ่นของเหลวขาวขุ่นออกมา
“อ๊ะ! อ๊า!!”
ช่วงเวลาที่ลงมาจากยอดเขาแห่งความสุขสม ร่างกายบอบบางก็สั่นสะท้านเป็นระยะๆ แต่สุดท้ายก็ไร้เรี่ยวแรง จาฮอนโน้มก้มตัวลงทั้งๆ ที่แกนกายยังคงสอดค้างอยู่ภายในตัวอีกคน ก่อนจะจัดการกลืนกินริมฝีปาก แลกเปลี่ยนน้ำลายและเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นชื้น ไล้เลียทั่วโพรงปากอย่างละโมบพร้อมดูดดึงเรียวลิ้นอย่างช้าๆ
