“โซกัง ข้าไม่อาจทนได้อีกแล้ว”
จาฮอนผละจากการดูดเม้มยอดอก มาประทับจูบลงบนผิวเนื้อราวกับอดอยาก ก่อนจะขบกัดพร้อมกระซิบบอก ร่างกายแนบชิดส่งผลให้ตัวตนแข็งตึงราวกับจะระเบิดออกมาเสียเดี๋ยวนั้น โซกังกางขาออกจนโอบรอบตัวของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงหอบกระชั้น
“กระหม่อมก็เช่นกัน อ๊ะ ได้โปรด รีบๆ กอดกระหม่อมที”
คำกล่าวนั้นทำเอาจาฮอนหลุดเสียงที่ไม่อาจแยกแยะได้ว่าเป็นเสียงครางหรือขานรับ เขายกตัวขึ้นแล้วกระชากเสื้อออกอย่างแรง ปลดกางเกงทิ้งด้วยแรงอารมณ์ ระหว่างนั้นร่างบางก็ขยับยกหว่างขาอ้ากว้าง เผยช่องทางคับแน่นให้อีกฝ่ายได้เห็น มันกำลังขมิบถี่และเปียกแฉะ
จาฮอนเอื้อมมือไปยังบริเวณที่มักจะมีกระปุกน้ำมันหอมวางอยู่เสมอ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดถึงหาไม่พบ เนื่องจากหากทิ้งน้ำมันหอมไว้นาน มันจะส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์ออกมา ดังนั้น ระหว่างช่วงเวลาที่ทั้งสองแยกกันอยู่ นางกำนัลตำหนักฮงฮวาจึงจัดการทำความสะอาด และนำกระปุกน้ำมันหอมนั้นไปทิ้งเสียแล้ว
ร่างสูงจ้องมองช่องทางขมิบถี่ รวมถึงดวงตาหรี่ปรือบนใบหน้าสวยด้วยสีหน้าว้าวุ่นใจ เมื่อจาฮอนไม่ยอมขยับ โซกังจึงเปิดปากถาม
“จาฮอน เหตุใด… เร็วสิ อา…”
หากสั่งให้นำน้ำมันหอมเข้ามาก็จะต้องรอคอยอีกเช่นกัน อีกทั้งเขาก็ไม่อยากให้นางกำนัล ขันที หรือผู้ใดก็ตามได้เห็นโซกังในสภาพเช่นนี้ และหากจะหยุดเสียตอนนี้ ตนก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว เฝ้ารอคอยจะได้ประสานกายและใจอย่างแนบแน่นกับคนรักแสนงดงามไร้ที่ติของตนมากถึงเพียงใด จะยอมหยุดเพียงเพราะน้ำมันหอมอย่างนั้นน่ะหรือ
เมื่อขบคิดจนเสร็จสิ้น จาฮอนก็ก้มหน้าลงช้าๆ ขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ช่องทางรักและสุดท้ายก็สัมผัสมัน ทันทีที่ลิ้นร้อนชื้นไล้เลียบริเวณนั้น ดวงตาของโซกังก็เบิกกว้างขึ้น ทั้งยังเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาจากความกระดากอาย
“อึก! ทำ ทรงทำอะไร!”
“ไม่มีน้ำมันหอมน่ะ หากข้าเข้าไปทั้งอย่างนี้ ก็จะทำให้เจ้าบาดเจ็บได้มิใช่หรือ”
จาฮอนตอบคำถามของอีกคนอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เริ่มไล้เลียปากช่องทางอีกรอบ กลิ่นสบู่หอมหวนปะปนกับกลิ่นผิวกายอวลกรุ่นอยู่ตรงปลายจมูก ส่วนที่สัมผัสปลายลิ้นก็ขมิบรับอย่างขัดเขิน แม้จาฮอนจะรู้สึกแปลกพิกลเป็นอย่างยิ่ง แต่นั่นก็ไม่ใช่ความรู้สึกเลวร้ายอะไร
“ฝ่าบาท ไม่ อื้อ จาฮอน! อ๊ะ! แค่สั่งให้… อื้อ นำน้ำมันหอมเข้ามา”
“ไม่เป็นไร”
ขยับเรียวลิ้นหยอกเย้า ทั้งๆ ที่ริมฝีปากยังแนบชิดใกล้กับช่องทางรัก เมื่อตอบปัดเสร็จแล้วจึงไล้เลียอย่างละเมียดละไมจนชุ่มโชกด้วยน้ำลาย ลิ้นชื้นแฉะกวาดเลียส่วนอ่อนไหว ทุกครั้งที่ขยับเคลื่อนไหว ร่างกายบอบบางก็จะกระตุกเกร็ง ช่องทางเปิดแง้มอย่างขลาดเขิน
การเคลื่อนไหวเช่นนั้นทำให้เกิดความปรารถนาอย่างไม่อาจควบคุม จาฮอนขยี้ลิ้นกับบริเวณที่ดูดดึงและเปิดแง้มรับสิ่งแปลกปลอม ก่อนจะเริ่มกดย้ำลงไป
“อ๊ะ! จาฮอน หยุด… อื้อ!”
ความรู้สึกคล้ายกับมีบางสิ่งสอดแทรกเข้ามาด้านใน ทำเอาโซกังปิดสะโพกเร่าพร้อมหวีดเสียงครางออกมา แม้ความเป็นจริงจะเป็นเพียงแค่ลิ้นก่อกวนช่องทางเพียงเท่านั้น เจ้าตัวก็ยังคงเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงสะอื้น ทว่าร่างกายกลับขมิบเกร็งตอบรับเป็นอย่างดี อีกฝ่ายก็ยิ่งปัดป่ายกับจุดนั้นมากขึ้นไปอีก
เมื่อได้ยินเสียงเฉอะแฉะจากช่วงล่างดังขึ้นมา โซกังก็ยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าตนเองทันที ถึงจะอยากมองคนตรงหน้าด้วยตา ทว่าสีหน้าของตนยามเผยให้อีกฝ่ายเห็น มันก็ช่างน่าอายจนแทบหายใจไม่ออก แต่การเคลื่อนไหวที่กวาดต้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้แม้แต่เสียงก็ไม่สามารถอดกลั้นได้
“ฮึก อื้อ ฮือ”
หลังจากช่องทางฉ่ำแฉะขยายออกอย่างพอเหมาะ จาฮอนจึงถอนเรียวลิ้นกลับมาและผละริมฝีปากออกด้วยสีหน้าพึงพอใจ จากนั้นก็จ่อตัวตนแข็งขืนเข้ากับปากทาง หยดน้ำกามจากส่วนปลายเปรอะเปื้อนลงบนเตียงหลายหยด เขาบดถูลงบริเวณรอยจีบอย่างเชื่องช้า ช่องทางของโซกังเปียกแฉะด้วยน้ำลายอยู่แล้ว ยิ่งกดถูก็พลันวาววับทันที
“ทนไม่ไหวแล้ว ข้าจะใส่เข้าไปแล้วนะ”
“อ๊ะ ฮึก! อ๊า!”
จาฮอนกระซิบแผ่วเบา ก่อนจะขยับแกนกายผ่านช่องทางเปิดค้างอย่างขัดเขิน เริ่มสอดดันส่วนแข็งขืนเข้าไปในตัวอีกคนช้าๆ ทว่าด้วยไม่มีน้ำมันหอม การโอบรับส่วนหัวของจาฮอนจึงดูจะเป็นเรื่องเกินกำลังสำหรับผู้ถูกกระทำมากกว่าที่คิด โซกังพยายามผ่อนคลายทั้งๆ ที่เรียวคิ้วขมวดมุ่น ผิวเนื้อกับผิวเนื้อเสียดสีกัน ขณะที่ท่อนเนื้อค่อยๆ ถูกกลืนกินหายเข้าสู่ร่างบอบบาง
ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ช่วงสะโพกยกโค้งตลอดเวลาที่ท่อนเนื้อร้อนผลุบหายเข้าไปในตัว มือขยำชุดเครื่องนอนเอาไว้แน่น ออกแรงมากเสียจนมันสั่นสะท้าน ทันทีที่ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดกลายเป็นซีดเซียว จาฮอนจึงลูบไล้แก้มเนียน แม้จะสอดใส่เข้าไปได้เพียงครึ่งทาง
“โซกัง หากเจ็บนักก็บอกแก่ข้า ข้าทนได้ เจ้าอย่าได้เป็นกังวลเลย หื้ม?”
“ฮื้อ ไม่เป็น…ไรพ่ะย่ะค่ะ จาฮอน ข้างล่างเหมือนกับจะระเบิดเลย โปรดรีบกอดกระหม่อมที”
โซกังหายใจหอบกระชั้นจนคิ้วสวยขมวดมุ่นไปหมด แต่ถึงกระนั้นก็ยังพยายามกล่าวออกมาจนจบ แน่นอนว่ามันจะต้องเจ็บ แม้จะใช้ช่องทางนั้นในการร่วมรักตลอด ทว่าเดิมทีมันก็ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อการนี้อยู่แล้ว แม้จะน่าแปลกใจ แต่มันก็ไม่ได้มีเพียงความเจ็บปวดอย่างเดียว
รู้สึกถึงผิวเนื้อได้รับการเสียดสีอย่างรุนแรง เส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา กระทั่งการสั่นไหวจากการขืนเกร็ง พละกำลังพวยพุ่งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด สิ่งที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนช่างแปลกใหม่ ขณะเดียวกันความรู้สึกทั้งหมดก็เอ่อล้นออกมาเติมเต็มตัวเอง ความยินดี ความอิ่มอกอิ่มใจ ความสุข ความสงบ ความปลอดภัย ความผ่อนคลาย ความปลาบปลื้ม ความปีติ ความรู้สึกด้านดีงามทั้งมวลของโลกนี้มารวมกันอยู่ที่นี่แล้ว
“อา อ๊ะ!! จาฮอน! อีก ข้างใน อ๊าา!”
ความรู้สึกที่ไม่มีการปลุกเร้าอันใด โซกังครางร้องด้วยความยินดี ร่างกายบีบรัดอย่างรุนแรงเพื่อโอบรับตัวตนของจาฮอนให้สอดลึกเข้ามา ร่างสูงเองก็กระทั้นจ้วงลึก ปล่อยให้เป็นไปตามการเคลื่อนไหวอันหยาบโลนของผนังด้านใน ทันทีที่ส่งเข้าไปอย่างแรงจนส่วนพวงก้อนกลมกระทบบั้นท้ายอิ่ม ผนังด้านในก็ยิ่งตอดรัด และหยาดน้ำรักก็ปลดปล่อยออกมาจากส่วนอ่อนไหวของโซกัง
“อ๊ะ! อ๊า จาฮอน ข้ารัก….ท่าน จากใจจริง ฮึก”
ด้วยความรู้สึกบังเกิดเกินกว่าครึ่งหนึ่งของความปรารถนาอันแรงกล้า โซกังจ้องมองจาฮอนด้วยสายตาลึกซึ้งพร้อมกับน้ำตาไหลริน ร่างสูงเองก็ยกยิ้มอ่อนโยน ก้มตัวลงประทับจูบบนดวงตาคู่สวย ไล่เลียเก็บซับน้ำตา
“ข้ายังไม่เต็มอิ่มเลยโซกัง ถึงเจ้าจะทำตัวน่าเอ็นดูเช่นนี้ ข้าก็ไม่ยอมปล่อยหรอกนะ”
ทันทีที่กล่าวจบก็ดึงรั้งโซกังมากอดแน่นและเริ่มกดย้ำสะโพก ร่างบางสั่นคลอนตามการเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย โดยไม่ปล่อยช่องว่างให้จัดการความรู้สึกที่ล้นทะลักออกมา ทำได้เพียงหวีดครางออกมาพร้อมกับโยกขยับสะโพกให้เข้ารับกับจังหวะ ทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเช้าวันใหม่ จาฮอนตั้งใจไม่ถอนตัวตนออกจากกายของโซกัง และระหว่างรองรับอีกฝ่ายคล้ายไม่มีจุดสิ้นสุด โซกังก็หมดสติไปถึงสองครั้งสองครา
สุดท้ายยามแกนกายของอีกฝ่ายทอดถอนออกจากกาย หลังจากถูกเติมเต็มมากมายถึงเพียงนั้น ทุกคราที่ช่องทางขมิบรัดก็จะมีของเหลวสีขาวเหนอะหนะไหลเยิ้มออกมา แต่ถึงกระนั้นเขาก็มีความสุข ไม่สิ ด้วยเหตุนั้นจึงมีความสุขต่างหาก เพราะการกระทำนี้เป็นหลักฐานว่าอีกฝ่ายถือว่าตนน่าเอ็นดู
ทว่าอะไรที่มันมากไปก็คือมากเกินไป โซกังจ้องมองสภาพความเหนื่อยล้าและแทบสิ้นแรงของตนเอง ก่อนจะจ้องคนตรงหน้าด้วยสายตาพร่าเลือนแล้วพึมพำ
“ทรงทำเกินไปแล้ว…”
พอหลุดกล่าวประโยคนั้นออกมา ก็หลับลึกนิ่งสนิทราวกับหมดสติ
ละเลยการรับสำรับอาหารเช่นนั้นแล้วหลับไปตื่นหนึ่ง ยามลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าจาฮอนจัดการทุกอย่าง ทั้งภายในกายและภายนอกให้จนสะอาดเกลี้ยงเกลา รวมทั้งสวมอาภรณ์ให้อย่างเรียบร้อย โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ข้างกายแล้ว แต่กลับทิ้งจดหมายเขียนว่าจะตั้งใจจัดการราชกิจ ดังนั้น หากตื่นขึ้นมาแล้วร่างกายมิได้เป็นอะไรมาก ก็ขอให้เขานำใบหน้างดงามมาให้เชยชม ณ ตำหนักอุนฮยอน
โซกังยกยิ้มกว้าง ทว่าเมื่อขยับลุกก็ต้องล้มตัวลงนอนบนแท่นบรรทมอีกรอบ เพราะช่องทางบวมและกล้ามเนื้อของตนร้องประท้วงออกมา
“ขอประทานอภัย กระหม่อมคิดว่าควรจะพักผ่อนต่ออีกสักหน่อย”
แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน แต่โซกังก็โอดครวญพึมพำออกมาอย่างรู้สึกผิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว
* * *
