ตอนที่ 398 ยอมรับไม่ไหวจริงๆ
ซือเหยี่ยนยังคงนั่งอยู่ต่อหน้า เขารอคุณพ่อเจียงค่อยๆ ทำความเข้าใจอย่างใจเย็น
เวลาผ่านไปอยู่หลายนาที เหมือนคุณพ่อเจียงจะพอเข้าใจบ้างแล้ว เขามองซือเหยี่ยนแล้วเอ่ยถามขึ้น “นาย นายกับเขา…เมื่อกี้ที่นายพูดหมายความว่าไง”
คุณพ่อเจียงพยายามสงบสติอารมณ์ ดูๆ ไปเหมือนไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองใหญ่โต แต่สุดท้ายแล้วพอเอ่ยปากออกมาก็เผยอารมณ์บางอย่างออกมาด้วย
“ผมกับเฉินเฉินกำลังคบกันอยู่ครับ พวกเราคบกันแบบมีเป้าหมายจะแต่งงานกันแบบนั้นครับ”
ซือเหยี่ยนประจันหน้าด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาวางตัวดี ไม่เย่อหยิ่ง บอกเล่าให้คุณพ่อเจียงฟัง
ความสงบนิ่งบนใบหน้าของคุณพ่อเจียงเริ่มแตกร้าวทีละนิดๆ ขณะที่ได้ยินประโยคนี้
เขาพยายามจะรักษาสงวนท่าที ให้ตัวเองไม่ตอบสนองซือเหยี่ยนใหญ่โตเกินไป
คุณพ่อเจียงพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของซือเหยี่ยน จนกระทั่งอารมณ์สงบลงแล้ว ถึงได้เอ่ยปากขึ้น “เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่”
ครั้งนี้ที่ซือเหยี่ยนมา เขาเตรียมพร้อมจะสารภาพทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
ดังนั้น คุณพ่อเจียงจะถามถึงปัญหาใดใด เขาก็จะตอบไปตามความเป็นจริงทั้งหมด
“เมื่อเจ็ดปีก่อน”
คุณพ่อเจียงนัยน์ตาประกายวาบ มันเกินความแปลกใจไปมากแล้วจริงๆ ไม่ได้เก็บกดอารมณ์ของตัวเองไว้ เอ่ยซ้ำเสียงสูง “เจ็ดปีก่อน?”
“ที่อเมริกา พวกเราก็คบกันแล้วครับ”
คุณพ่อเจียงกำแก้วแน่น เขาคิดว่าระหว่างพวกเขาคบกันก็แค่ช่วงเวลาช่วงหนึ่งเท่านั้นเอง ถึงอย่างไรห้าปีมานี้พวกเขาก็เจอหน้ากันน้อยมากอยู่แล้ว
ถ้าจะบอกว่าพอจะมีเค้าลางก็คือช่วงเวลาในระยะใกล้ๆ นี้ ตั้งแต่ที่พวกเขาไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันที่อเมริกา
แต่ซือเหยี่ยนกลับพูดว่าเจ็ดปีก่อน
สีหน้าคุณพ่อเจียงเคร่งขรึมขึ้นในพริบตา
“ตอนนั้นเฉินเฉินไปอเมริกาเข้าเรียนโรงเรียนฝึกตำรวจ ผมเองก็อยู่ที่นั่นพอดี พวกเราเรียนอยู่ชั้นปีเดียวกัน” ซือเหยี่ยนไม่ได้พูดลงรายละเอียดมากเกินไป
“ผมกับเฉินเฉินเข้าเรียนเป็นคู่หูกันสองปี ถึงคบกันครับ ตอนนั้นเดิมทีพวกเรากะว่าหลังเรียนจบจะเตรียมกลับไปสารภาพกับพวกท่าน…
…เพียงแต่ว่าไม่ได้คาดคิดว่าตอนที่เฉินเฉินออกไปปฏิบัติภารกิจจะประสบอุบัติเหตุ”
หัวใจคุณพ่อเจียงบีบคั้นในทันใด จู่ๆ เขาก็คิดถึงลูกชายของตัวเองที่ไปเรียนต่อที่อเมริกา นอนหมดสติไม่รู้สึกตัวตื่นอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
รอจนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็จำอะไรไม่ได้สักอย่าง
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นนายที่เป็นคนส่งเฉินเฉินกลับมาใช่ไหม”
ซือเหยี่ยนพยักหน้า “ตอนนั้นเขาบาดเจ็บสาหัส ตอนที่ผมหาเขาพบ อาการเขาล่อแล่ ผมกลัวว่าพวกท่านจะเป็นกังวล ผมจึงไม่ได้แจ้งข่าวไปในทันที…
…และที่สำคัญไปกว่านั้น เฉินเฉินคือสายลับที่ถูกส่งไปแฝงตัว ฐานะของเขาพิเศษ จะหลุดรั่วออกมาแม้เพียงนิดเดียวไม่ได้ครับ”
“ดังนั้นนายจึงทำการรักษาเขาแบบลับๆ แล้วส่งตัวคนกลับมาใช่ไหม”
ซือเหยี่ยนหลับตาลง ราวกับนึกถึงวันวานที่เหมือนตกนรก
แพรขนตายาวของเขาสั่นไหว “เป็นเวลาเจ็ดวันเต็มๆ กว่าเขาจะถูกช่วยชีวิตให้พ้นขีดอันตรายได้ อีกนิดเดียวก็จะถึงความตายได้ ผมเสี่ยงกับเรื่องนี้ไม่ไหว ดังนั้นผมจึงส่งตัวเขากลับมาที่ถานโจวเป็นการลับ แล้วสร้างหลักฐานปลอมว่าเฉินเฉินตายแล้ว จะได้ใช้ชีวิตดีๆ ได้ครับ”
“แล้วความทรงจำของเขา…”
“เป็นผมทำเองครับ” ซือเหยี่ยนกำมือแน่น “ผมไม่อยากให้เขาจำเรื่องราวทุกอย่างในอดีต ดังนั้นเขาถึงได้จำอะไรขึ้นมาไม่ได้ครับ”
ซือเหยี่ยนมองคุณพ่อเจียงด้วยความรู้สึกผิด เขาลุกยืนขึ้นมา คนที่หยิ่งผยองขนาดนั้น วันนี้กลับยืนกรานจะยอมละทิ้งมัน เขาโค้งคำนับเก้าสิบองศาแสดงเจตจำนง
เขาก้มหน้าลง เอ่ยขอโทษด้วยความจริงใจ “ขออภัยด้วยนะครับ ผมรู้ว่าผมทำแบบนี้ มันเห็นแก่ตัวเกินไป วันนี้ถ้าอาเจียงไม่สบายใจอะไร ไม่ว่าจะลงโทษแบบไหน ซือเหยี่ยนจะไม่ขัดขืนใดใดทั้งสิ้นครับ”
คุณพ่อเจียงมองดูซือเหยี่ยนที่อยู่ตรงหน้า ในใจก็สับสนอยู่ไม่น้อย
ถึงแม้ว่าซือเหยี่ยนปิดปังพวกเขา ทำเรื่องพวกนี้ทั้งหมด ที่จริงก็ไม่ถูกต้องเท่าไหร่
‘แต่…ชีวิตของเฉินเฉินสุดท้ายก็เป็นซือเหยี่ยนที่ช่วยไว้อยู่ดี’
ถ้าหากว่าในตอนนั้นซือเหยี่ยนไม่ได้ช่วยชีวิตเฉินเฉินไว้ เฉินเฉินของเขาก็จะตายไปตั้งแต่แรกแล้ว
อีกอย่างไม่ว่าอย่างไรซือเหยี่ยนก็ถือว่าเป็นคนที่เขาเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต คิดได้อย่างนี้ สุดท้ายแล้วก็ใจแข็งตำหนิเขาไม่ค่อยจะลงอยู่ดี
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสองคน…
คุณพ่อเจียงยอมรับไม่ไหวจริงๆ
พวกเขาผู้ชายสองคน…
คนหนึ่งคือลูกชายคนเดียวของตระกูลเจียงของเขา คนหนึ่งคือลูกชายคนเดียวของตระกูลซือ
ถ้าหากพวกเขาสองคนคบกัน…
คุณพ่อเจียงปวดหัวจนกุมขมับแล้ว “นายลุกขึ้นก่อนเถอะ”
ซือเหยี่ยนไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย เขาเอ่ยเสียงต่ำ “เรื่องนี้เป็นปัญหาของผมคนเดียวทั้งหมด ไม่เกี่ยวข้องกับเฉินเฉิน ถ้าอาเจียงขัดข้องใจอะไร ผมจะรับไว้เองทั้งหมดครับ…
…ผมมีเพียงเรื่องเดียวอยากจะขอร้อง เฉินเฉินเขาไม่ผิด ถ้าว่ากันเรื่องความผิดแล้วจริงๆ ก็เป็นผมเองที่ผิด…
…เป็นผมเองที่ชอบเขาก่อน ดังนั้นถ้าอาเจียงจะไม่พอใจใคร อาเจียงก็มาตำหนิผมได้เลยครับ อย่าโทษเฉินเฉิน”
ตอนที่ 399 พลิกตกลงมา
คุณพ่อเจียงเอามือกดที่ศีรษะ พูดอะไรไม่ออกสักอย่าง สิ่งเหล่านี้ที่ซือเหยี่ยนพูดมาสำหรับเขาแล้วมันกระทบกระเทือนเกินไปแล้วจริงๆ
เผชิญเชิญหน้ากับซือเหยี่ยนแล้ว สุดท้ายเขาก็ไม่พูดอะไรสักอย่าง ก็เพียงแค่ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ “เอาล่ะ นายกลับไปก่อนเถอะ”
ซือเหยี่ยนพยักหน้า “งั้นอาเจียงครับ ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ครั้งนี้ซือเหยี่ยนไม่ได้อยู่ต่อนาน ออกจากเจียงเฉินกรุ๊ปไป
เขาเดินออกไปจากตึกของบริษัท ซือเหยี่ยนยืนอยู่ข้างนอก เงยหน้ามองท้องฟ้า หายใจแผ่วเบา
เรื่องของเขากับเจียงมู่เฉินไม่ช้าก็เร็วต้องสารภาพ งั้นครั้งนี้ก็ถือว่าเขามาสารภาพเองก็แล้วกัน
ซือเหยี่ยนขับรถกลับบริษัทโดยเร็ว เพิ่งจะผลักประตูห้องทำงานเข้าไป ก็เห็นบนโซฟามีเจียงมู่เฉินนอนเอ้อระเหยลอยชายอยู่
ซือเหยี่ยนแปลกใจอยู่ไม่เบา คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ จะมาเจอเจียงมู่เฉินแบบนี้ได้
เขายังคิดว่าสองวันนี้เจียงมู่เฉินจะมาหาเขาไม่ได้เสียอีก คิดไม่ถึงว่าผลักประตูมาก็ได้เห็นคนที่ตัวเองกำลังคิดถึงอยู่
ความดีใจเบ่งบานในหัวใจของซือเหยี่ยน เขาเดินเบาๆ ย่องเข้าไปหา
เจียงมู่เฉินกำลังหลับสนิท ดวงตาทั้งสองข้างปิดแน่น คนคนหนึ่งหลับเหมือนได้ฝันหวานอยู่
ซือเหยี่ยนนั่งลงบนโต๊ะข้างๆ ก้มหน้ามองดูใบหน้าเจียงมู่เฉินยามหลับใหล เห็นใบหน้าเชิดๆ ที่ขณะนี้กลับดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ
ซือเหยี่ยนใจเต้นขึ้นมาในทันใด อดไม่ได้ที่โน้มเข้าใกล้แล้วประทับรอยจูบให้เขาสักหน่อย
ไม่รู้ว่าเพราะเจียงมู่เฉินนอนไม่พอหรือเปล่า ถึงได้ยังง่วงอยู่ ถูกซือเหยี่ยนจูบขนาดนี้ ยังไม่รู้สึกตัวตื่นอีก
ซือเหยี่ยนเห็นแบบนี้แล้ว ก็ใจกล้าเล่นใหญ่กว่าเดิม เขากัดริมฝีปากของเจียงมู่เฉินเบาๆ ทำท่าทางที่ดูสนิทชิดเชื้ออย่างไม่ธรรมดา
เฉินเฉินของเขาระดับการป้องกันของหัวใจต่ำขนาดนี้ เสียเปรียบง่ายมากทีเดียว
เจียงมู่เฉินที่นอนอยู่บนโซฟา ทรงตัวอยู่นิ่งไม่ค่อยได้ เขาขยับขาในขณะที่ตัวเองนอนอยู่ขอบโซฟา ทันใดนั้นก็ตกลงมา
ซือเหยี่ยนรีบพุ่งตัวจากโต๊ะเข้าไปรับ แต่จะทำอย่างไรได้เจียงมู่เฉินพลิกตัวเร็วเกินไป
ซือเหยี่ยนมาไม่ทัน จึงทำได้เพียงนอนไปตามพื้น ใช้ร่างกายรับตัวเจียงมู่เฉินไว้
ถึงขนาดแล้ว เจียงมู่เฉินก็ยังไม่ตื่น เขานอนฟุบอยู่ร่างของซือเหยี่ยน คลอเคลียไปมาด้วยความเคยชิน แนบชิดไหล่ของเขา แล้วนอนหลับลงไปอีก
ซือเหยี่ยนมองดูคนที่อยู่บนตัวเขาด้วยความขำขัน ยกมุมปากขึ้นอย่างทำอะไรไม่ได้
‘ตอนตื่นจับกดเขาไม่ได้ เลยเปลี่ยนมานอนทับแทนเหรอ’
ซือเหยี่ยนกลายเป็นเบาะรองพื้นให้เจียงมู่เฉินนอนทับรับน้ำหนักไปทั้งตัว เขาเองก็ไม่รีบร้อนเรียกปลุกเจียงมู่เฉิน แต่ฉวยโอกาสนอนอยู่ตรงนั้น ยืดเหยียดร่างกายให้เจียงมู่เฉินได้นอนสบายกว่าเดิม
ซือเหยี่ยนเงยหน้ามาก็เห็นใบหน้างามละเอียดได้รูปของเจียงมู่เฉิน
เขายกมุมปากขึ้นเชยชมใบหน้านั้นของเจียงมู่เฉิน ไม่รู้จริงๆ ว่าเฉินเฉินของเขาทำไมถึงมีหน้าตาแบบนี้ มามองดูขนาดนี้ ก็ลงมือทำอะไรรุนแรงไม่ได้อยู่แล้ว
ดังนั้นจึงเต็มอกเต็มใจยอมมาเป็นหมอนอิงมนุษย์ให้
เจียงมู่เฉินขยับมือ วางแขนพาดหน้าซือเหยี่ยนพอดี ซือเหยี่ยนเห็นเขานอนทำหน้าสบายๆ ก็อดจะกัดแขนเขาไปคำหนึ่งไม่ได้
เจียงมู่เฉินเจ็บขมวดคิ้วเล็กน้อย ซือเหยี่ยนก็เข้าไปใกล้ประกบจูบเขาอีก
โดนซือเหยี่ยนปลอบประโลมขนาดนี้ คิ้วเจียงมู่เฉินก็ผ่อนคลายลง
แสงแดดสาดส่องสะท้อนจากหน้าต่างเข้ามา กระทบบนร่างของซือเหยี่ยนกับเจียงมู่เฉินพอดี
เงาสะท้อนของทั้งสองคนก็เหมือนกับพวกเขาที่เกี่ยวพันกันแน่นแฟ้น แยกจากกันไม่ได้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ท้องฟ้าค่อยๆ มืดมัวลง เจียงมู่เฉินถึงเพิ่งได้ลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย
เรื่องแรกที่เจอยามเขาตื่นมารู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง เขาลืมตาก็เห็นใบหน้าฉบับขยายใหญ่ของซือเหยี่ยน
เหมือนเขาจะไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาอย่างไรอย่างนั้น เขาก้มหัวมองซือเหยี่ยน ไม่พูดอะไรอยู่นานสองนาน
ซือเหยี่ยนยกยิ้มมุมปากขึ้นด้วยความขบขัน “เป็นไรไป กำลังมองอะไรอยู่”
เจียงมู่เฉินเอ่ยถามด้วยความซื่อบื้อ “นายอยู่ตรงนี้ได้ไง”
