ตอนที่ 350 เชิญเขาออกไป
ฟู่เหยี่ยนเห็นสถานการณ์ ก็ผลักซือเหยี่ยนออกทันที ฉวยโอกาสเดินไปอยู่ข้างกายเจียงมู่เฉิน
เขายืนอยู่ข้างกายเจียงมู่เฉิน เอ่ยอย่างขบขัน “เฉินเฉิน ไล่ทั้งสองคนนี้ออกไปให้หมดเลยเป็นไง พวกเขาจะได้ไม่มารบกวนชีวิตของพวกเรา”
เจียงมู่เฉินกวาดสายตามองเขาแวบหนึ่ง “ใครอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าเฉินเฉิน”
“โอ้” ฟู่เหยี่ยนขานรับ ไม่ได้รู้สึกขายหน้าด้วยซ้ำ เขาลูบจมูกปอยๆ “ผมอยากเรียกนี่ ไม่ได้เหรอ”
เจียงมู่เฉินกุมหัว คนสองคนสามคนนี้ ไม่มีใครปกติสักคน จนปัญญาแล้ว
“พี่ชาย กลางค่ำกลางคืนพวกนายไม่นอนกันเหรอ” เจียงมู่เฉินห่อเ**่ยว เดิมเขาอยากจะนอนเต็มทนแล้ว เขาเหนื่อยแล้วจริงๆ นะ
ฟู่เหยี่ยนได้ยิน ก็รีบเอ่ย “วันนี้คุณเป็นลมไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่ไปนอนล่ะ” เขายิ้มมองเจียงมู่เฉิน “คุณขึ้นไปนอนเลย เดี๋ยวผมจัดการคนแปลกหน้าสองคนนี้เสร็จ จะขึ้นไป”
เจียงมู่เฉินรู้ว่าเขาจงใจบิดเบือนความจริงที่พวกเขาอยู่ร่วมกันไม่กี่วันมานี้ แล้วก็คร้านจะเปิดโปงเขาด้วยเช่นกัน
ถึงอย่างไรซือเหยี่ยนกับซังจิ่ง เขาไม่จำเป็นต้องอยากมาอธิบายอะไรอยู่แล้ว
‘ถ้าเข้าใจผิดจริงๆ ก็ปล่อยให้พวกเขาเข้าใจไปก็ได้’
“เฉินเฉิน…” ซือเหยี่ยนเรียกเขาอีกครั้ง
เจียงมู่เฉินสีหน้าเปลี่ยน มองซือเหยี่ยนด้วยความท่าทีเย็นชา “นายคนนี้นี่ ฉันไม่รู้จักนายสักหน่อย อย่าเอะอะก็มาตีสนิทกับฉัน พวกเราเป็นอะไรกันเหรอ”
ซือเหยี่ยนรู้ว่าเจียงมู่เฉินไม่มีทางจะให้อภัยเขาง่ายๆ แต่เพียงแค่เจียงมู่เฉินมองเขาด้วยท่าทีเย็นชาแบบนี้ ก็ทำให้เขารับไม่ได้แล้ว
เวลานี้เองซือเหยี่ยนถึงได้เข้าใจ เวลาที่เจียงมู่เฉินเห็นเขาอยู่ด้วยกันกับซูเตอร์ จะเป็นทุกข์โศกเศร้าเสียใจมากแค่ไหน
“พวกเราเป็นคนรักกัน” ซือเหยี่ยนเอ่ยอย่างดื้อรั้น
เจียงมู่เฉินได้ยินคำพูดนี้ก็อดจะยิ้มเยาะไม่ได้ “พี่ชาย นายทำให้มันเคลียร์ๆ ได้ไหม ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันเลยสักนิด”
“เป็นสิ ผมคือซือเหยี่ยน แฟนของคุณเจียงมู่เฉิน”
เจียงมู่เฉินเดือดดาลแล้ว เขาไม่เคยเห็นคนที่หน้าไม่อายขนาดนี้มาก่อน
“ซือเหยี่ยน นายเป็นบ้าเหรอ ฉันเลิกกับนายไปนานแล้ว ตอนนี้จะมากยุ่งวุ่นวายอะไร นายรีบไสหัวออกไปเลยนะ พวกเราที่นี่ไม่ต้อนรับนาย”
ซือเหยี่ยนยิ้มทันที “อะไรกัน ในที่สุดก็ไม่แกล้งไม่รู้จักกันแล้ว”
ไฟเดือดของเจียงมู่เฉินถูกเขาเสียดสีจนจุดไฟติด เขาเพิ่งจะอยากปั้นหน้า แต่พอเห็นดวงตาประกายรอยยิ้มของซือเหยี่ยน ก็สติหลุดในทันที
กับคนแบบนี้ ไม่มีอะไรน่าให้โมโหด้วย
เขากุมขมับ ถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ “ฉันขอถอนตัว ไม่ขัดจังหวะพวกนายแล้ว นายกลับไปอยู่กับซูเตอร์เถอะ ฉันรับรองขอให้พวกนายมีความสุขอายุยืน ชีวิตสวยงามสดใส”
ซือเหยี่ยนเดินเข้าหาเจียงมู่เฉินทีละนิดๆ จนเดินมาถึงที่หน้าบันไดถึงหยุดลง
เขากดสายตาจ้องมองเจียงมู่เฉิน “คุณถอนตัวไม่ได้”
เจียงมู่เฉินรู้สึกช่างน่าขำสิ้นดี ทีตอนนั้นจะเลิกกับเขาไปอยู่กับซูเตอร์ให้ได้
ตอนนี้เขาชนกำแพงจนตรอกแล้ว รับรู้ความเจ็บแล้ว อยากจะถอนตัวแล้ว
เขากลับไม่ยอมให้ไป
‘ยังมีเหตุผลแบบนี้อีกเหรอ’
เจียงมู่เฉินเชิดมุมปากยิ้มเยาะ “ซือเหยี่ยน คำพูดดีหรือไม่ดีให้นายคนเดียวพูดมาหมดแล้ว ตอนนั้นคนที่ต้องการเลิกกับฉันก็คือนาย เลือกที่จะอยู่กับซูเตอร์ก็คือนาย..
…ตอนนี้ นายก็ยังไม่อยากให้ฉันถอนตัวอีก”
เขาหัวเราะเยาะเสียงเย็น “ทำไม ยังอยากให้ฉันเข้ามาแทรกกลางระหว่างพวกนายอีกเหรอ ซือเหยี่ยนนายคิดว่าฉันไม่ตาย นายจะไม่มีความสุข ถึงอยากให้ฉันตาย นายถึงจะยินดีใช่ไหม”
ซือเหยี่ยนกำมือแน่น นัยน์ตาฉายสะท้อนความสับสนกระวนกระวายใจ ซือเหยี่ยนคนที่ไม่ว่าจะเผชิญเรื่องใดก็สงบนิ่งได้เสมอ กลับเป็นครั้งแรกที่ว้าวุ่นใจ เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของเจียงมู่เฉิน
“ผมกับซูเตอร์…” ซือเหยี่ยนอยากเอ่ยอธิบาย
เจียงมู่เฉินเอ่ยขัดจังหวะเสียงเย็น “พอแล้ว ฉันไม่อยากฟังเรื่องอะไรก็ตามของนายกับซูเตอร์อีก เรื่องระหว่างพวกนายไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่อยากรู้”
เขาพูดจบก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไป ซือเหยี่ยนยื่นมือไปอยากจะดึงเจียงมู่เฉินไว้ กลับโดนฟู่เหยี่ยนยื่นมือมาขวาง
เจียงมู่เฉินเดินไปสองก้าว ก็หันมามองฟู่เหยี่ยนแวบหนึ่ง “เชิญนายคนนี้ออกไปด้วย ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา”
ตอนที่ 351 รอเขา!
คำพูดของเขาตรงกับใจของฟู่เหยี่ยนพอดี เขามองพ่อบ้านหลินแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ไม่ได้ยินที่เฉินเฉินพูดเหรอ ยังไม่รีบเชิญคนส่วนเกินพวกนี้ออกไปอีก”
พ่อบ้านหลินรีบพยักหน้า “เข้าใจแล้วครับ”
หลังจากฟู่เหยี่ยนพูดจบ ก็ตามเจียงมู่เฉินขึ้นชั้นบนไปทันที ซือเหยี่ยนมองตามแผ่นหลังเจียงมู่เฉินขึ้นไป หนักหน่วงในอารมณ์
แต่ในช่วงชี้เป็นชี้ตายแบบนี้ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกอื่น
เจียงมู่เฉินในตอนนี้บาดหมางกับเขาถึงขนาดนี้ เขาเองก็จะทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ทำตามความต้องการของเจียงมู่เฉินไม่ได้
ด้วยเหตุนี้จึงทำได้เพียงมองตาละห้อยดูเจียงมู่เฉินเดินจากไป
พ่อบ้านหลินมองซือเหยี่ยนกับซังจิ่งอย่างเย็นชา ก่อนกดเสียงพูด “ขอเชิญประธานซือและคุณซังรีบออกไปให้เร็วที่สุดด้วยครับ”
ซังจิ่งไม่ยอมไป กว่าเขาจะหาเจียงมู่เฉินเจอไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จะให้ไปทั้งแบบนี้ได้ยังไง
“เจียงมู่เฉินไม่ไป ผมก็ไม่ไป กล้ามาคุณก็ให้ฟู่เหยี่ยนฆ่าผมเลย”
พ่อบ้านหลินถอนหายใจ “คุณชายของพวกเราไม่ใช่เอะอะก็คว้ามีดฆ่าคนนะครับ”
“ถึงยังไงวันนี้ผมซังจิ่งก็ทิ้งคำพูดอยู่ที่นี่แล้ว ขอเพียงแต่เจียงมู่เฉินอยู่ที่นี่วันหนึ่ง ผมก็จะไม่ไปไหนวันหนึ่งเหมือนกัน” ซังจิ่งมองพ่อบ้านหลินอย่างข่มขู่ “คุณควรจะรู้ว่าผมทำแบบนี้ได้”
พ่อบ้านหลินยิ้มหัวเราะ มองมาทางซือเหยี่ยน “แล้วประธานซือล่ะครับ”
ซือเหยี่ยนสีหน้าเคร่งขรึม นัยน์ตาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ดวงตาสีดำขลับลึกล้ำ “รอเขา!”
พ่อบ้านหลินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ คุณชายของเขาใจร้ายจริงๆ
ผ่อนคลายสบายอยู่ข้างบน ทิ้งคนที่จัดการยากเย็นขนาดนี้ทั้งสองคนไว้ให้เขาได้
เขากุมขมับ “คุณชายของเราและคุณชายเจียงไม่ต้องการพบคุณทั้งสองคน พวกคุณอยู่ที่นี่ไม่ไปกันสักที กระผมลำบากใจมากนะครับ”
ซือเหยี่ยนแววตาจมดิ่ง หันหลังเดินผลักประตูออกไปข้างนอกทั้งอย่างนั้น
ซังจิ่งเห็นท่าทางนั้นของเขาก็ชะงักงันไป ซือเหยี่ยนยอมอ่อนข้อเร็วขนาดนี้เลยเหรอ
ใครจะคาดเดาว่าซือเหยี่ยนเดินไปถึงหน้าประตูก็หยุดลงกะทันหัน เขากอดอกอย่างตามใจมองดูพ่อบ้านหลิน “ที่นี่ คงจะไม่ทำให้คุณลำบากใจแล้วสินะ”
พ่อบ้านหลิน “…”
‘ประธานซือที่เขาว่ากันเย็นชาลุ่มลึกเย่อหยิ่งไม่ใช่เหรอ’
‘ทำไมยังมีโหมดแบบนี้ได้ด้วย’
‘ดูท่าว่าเรื่องที่เล่าต่อกันมาก็แค่เรื่องเล่า ไม่เป็นจริงได้เลยสักนิด’
เมื่อซังจิ่งเห็น ก็เข้าใจได้ความหมายของซือเหยี่ยนได้ในทันใด เขาเองก็หันกลับหลังเดินไปถึงที่นอกประตูเช่นกัน
“พวกเรารออยู่ข้างนอก ได้อยู่ใช่ไหมล่ะ”
พ่อบ้านหลินถอนหายใจ คุณชายบอกว่าให้เชิญคนออกไป ก็ควรจะแค่เชิญออกจากบ้านหลังนี้ คงจะไม่ได้บอกว่าให้เชิญออกจากเกาะไปหรอกใช่ไหม
เช่นนั้นแบบนี้ ทั้งสองคนนี้ก็เป็นฝ่ายถอยออกไปเองแล้ว
ก็คงจะไม่ได้ฝ่าฝืนความต้องการของคุณชายเช่นกัน
“ในเมื่อคุณทั้งสองอยากจะช่วยคุณชายของเราเฝ้าประตู งั้นก็รบกวนพวกคุณแล้วครับ”
พ่อบ้านหลินค่อยๆ เดินเข้าไป เสียงปิดประตูบานใหญ่ดังขึ้น
ซือเหยี่ยนและซังจิ่งโดนปิดประตูใส่ขนาดนี้ ซังจิ่งมองซือเหยี่ยนที่สงบนิ่งอยู่ข้างๆ พลางเอ่ยถามอย่างเงียบๆ “จะรออยู่ที่นี่ตลอดจริงๆ เหรอ”
ซือเหยี่ยนเลิกคิ้ว “ยังไง คุณมีวิธีที่ดีกว่านี้เหรอ”
ซังจิ่งถูกถามแบบนี้ก็ค่อนข้างเลิ่กลั่กทีเดียว ปิดปากไม่พูดจาทันที ถึงอย่างไรหาที่นี่เจอได้ ก็เพราะซือเหยี่ยนทั้งนั้น
ถ้าซือเหยี่ยนไม่ได้พาเขามา เกรงว่าเขาคงจะหาที่นี่เจอได้ยากมาก
ใครจะไปคิดได้ ว่าฟู่เหยี่ยนจะพาคนมาอยู่บนเกาะเล็กๆ ที่ไม่มีคนอยู่แบบนี้
ด้วยเหตุนี้ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงรออยู่หน้าประตูแต่โดยดี
ซือเหยี่ยนมองดูประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิท ความรู้สึกทำอะไรไม่ได้สักอย่างผุดขึ้นมาในใจ ถ้าวันนี้เป็นการที่ฟู่เหยี่ยนพาเจียงมู่เฉินมาอยู่ที่นี่โดยไม่สนใจใคร เช่นนั้นไม่ว่าเขาจะทุ่มเทเสียสละอะไรแลกเปลี่ยน ก็จะพาเจียงมู่เฉินไปได้ทั้งนั้น
แต่…
ท่าทีของเจียงมู่เฉินเมื่อครู่นี้ก็ชัดเจนมากแล้ว
เขาต่อต้านตัวเองเสียขนาดนั้น
รู้จักกันกับเจียงมู่เฉินมาตั้งนาน เขาเข้าใจในตัวเจียงมู่เฉินเกินไปแล้วจริงๆ ถ้าเจียงมู่เฉินไม่อยากไปกับเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
