ตอนที่ 168 แล้วฉันสู้เขาไม่ได้ตรงไหน
“วันเกิดเขาจะให้ฉันไปทำไม ฉันเองก็ไม่ได้สนิทกับเขา” มั่วไป๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วยเลยสักนิด
“ไป๋ไป๋ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยนะ นายไม่คิดจะเจอแฟนของฉันหน่อยเหรอ” มั่วไป๋ผู้โดนเจียงมู่เฉินกะพริบตาปริบๆ ใส่ อารมณ์ขัดใจสักนิดก็ไม่มีแล้ว ทำได้แค่กุมขมับพยักหน้า “ได้ๆๆ ไปๆๆ โอเคแล้วใช่ไหม”
ได้ยินเขายอมตกลงแล้ว เจียงมู่เฉินถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ “สองทุ่มคืนนี้ รอนายที่ฉินจี้นะ”
“ได้ ฉันจะไปถึงให้ตรงเวลา”
เดินทางออกจากบ้านมั่วไป๋ไป เจียงมู่เฉินก็ขับรถไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกลนัก เขากำลังคิดว่าจะส่งของขวัญอะไรให้ซือเหยี่ยนดี ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นวันเกิดครั้งแรกที่พวกเขาได้จัดด้วยกัน ที่สุดแล้วมันก็มีความหมายที่พิเศษอยู่ดี
ถึงพวกเขาจะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ กับเรื่องนี้ไม่ได้ต้องการอะไรเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่คนอื่นทำได้ เขาเองก็อยากจะทำด้วย
เรื่องนี้จะไม่ยุติธรรมกับซือเหยี่ยนได้
เจียงมู่เฉินเดินวนไปทั่วห้างสรรพสินค้า ก็ยังไม่รู้ว่าจะเอาอะไรให้ซือเหยี่ยนเป็นของขวัญดี สุดท้ายมาหยุดต่อหน้านาฬิกาข้อมือ
นาฬิกาข้อมือเรือนนี้ถึงจะไม่ใช่รุ่นลิมิเต็ด แต่ไม่รู้ว่าทำไมเจียงมู่เฉินถึงรู้สึกว่าถ้ามันสวมอยู่บนข้อมือของซือเหยี่ยน ต้องเข้ากันมากเป็นพิเศษแน่ๆ
เขายักคิ้ว ไม่ลังเลที่จะให้ทางร้านห่อของขวัญชิ้นนี้ให้
ของขวัญก็ซื้อเรียบร้อยแล้ว เจียงมู่เฉินถึงได้ขับรถไปรับซือเหยี่ยนที่ซือกรุ๊ป
ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เจียงมู่เฉินได้กลายเป็นแขกประจำของซือกรุ๊ปไปแล้ว จำนวนครั้งที่มาแค่ช่วงสั้นๆ ในหนึ่งเดือนนี้ก็มากกว่าแต่ก่อนที่คบกันอีก
มีคนอยู่จำนวนไม่น้อยที่ต่างก็เดากันว่าคุณชายเจียงผู้นี้กลายเป็นเพื่อนของประธานซือหรือเปล่า ถึงได้เข้ามาอยู่ใกล้กันแบบนี้
หลังจากเดินไปถึงห้องทำงาน ถึงได้พบว่าซือเหยี่ยนออกไปประชุมแล้ว เจียงมู่เฉินเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร ยืนพิงหน้าต่างข้างๆ รอซือเหยี่ยน
รอมาสิบกว่านาที ซือเหยี่ยนก็ยังไม่กลับมา เจียงมู่เฉินล้วงมือถือออกมาเริ่มเล่นเกม เล่นไปได้สองเกม จู่ๆ เจียงมู่เฉินก็ได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นมาจากข้างนอก
เขาเดินมุ่งหน้าไปยังทางข้างนอกสองก้าว ยังไม่ทันได้ออกไปก็ได้ยินเสียงหลินเหวินฮุ่ย เจียงมู่เฉินเลิกคิ้วเงียบๆ
เขาพิงประตูยืนตระหง่านฟังพวกเขาสองคนพูดคุยกัน
“พี่ซือเหยี่ยน สุขสันต์วันเกิดนะคะ นี่คือของขวัญที่ฉันตั้งใจเลือกมาให้พี่โดยเฉพาะเลย ถ้าพี่ใส่แล้วต้องดูดีมากเป็นพิเศษแน่ๆ ค่ะ”
‘ให้เสื้อผ้าเป็นของขวัญวันเกิด?’
คุณหนูหลินคนนี้ความคิดความอ่านล้ำเลิศกว่าคนทั่วไปจริงๆ นี่เธอยังคิดรอซือเหยี่ยนใส่มันเข้าไป แล้วถือโอกาสช่วยเขาถอดออกมาใช่ไหม
“ขอบใจ” ซือเหยี่ยนยื่นมือไปรับ “ครั้งหน้าไม่ต้องซื้อมาพิเศษให้ฉันอีก”
หลินเหวินฮุ่ยหัวเราะอย่างเริงร่า “ได้ยังไงล่ะคะ ของขวัญที่พี่ให้ฉันคราวก่อน ฉันชอบมากสุดๆ เลย แล้วจะให้พี่ให้ของขวัญฉันฝ่ายเดียว แล้วฉันไม่ให้พี่ได้ยังไงกันคะ”
จู่ๆ เธอก็รู้สึกเขินๆ ขึ้นมา “อีกอย่าง ฉันเองก็ชอบช่วยพี่ซือเหยี่ยนเลือกของขวัญด้วย”
‘มีคนมาจีบแฟนของคุณต่อหน้าคุณ จะเข้าไปจัดการหรือไม่เข้าไปดี นี่คือปัญหาจริงจังปัญหาหนึ่งทีเดียว’
เจียงมู่เฉินยืนพิงอยู่ตรงนั้นค่อยๆ ไตร่ตรอง ถ้าตัวเองออกไปประกาศสงคราม คุณหนูหลินผู้บอบบางจะรองรับไหวไหม
ยังไม่ทันรอให้เจียงมู่เฉินคิดทบทวนเสร็จ ซือเหยี่ยนก็กดเสียงต่ำ เอ่ยปากขึ้น “ฉันยังมีธุระต่อ เธอกลับไปก่อนเถอะ”
หลินเหวินฮุ่ยได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็ผิดหวังไม่น้อย ร้องอย่างเศร้าใจ “พี่ซือเหยี่ยน ฉันมาตั้งไกลขนาดนี้ พี่ไม่คิดจะชวนฉันกินข้าวหน่อยเหรอคะ”
ซือเหยี่ยนมองดูเวลา ใจก็คิดว่าเจียงมู่เฉินใกล้จะเข้ามาแล้ว “ขอโทษนะ คืนนี้ฉันมีนัดแล้ว ไม่งั้นเธอดูว่าเธออยากกินอะไร ตัวเองไปกินเอง ฉันจะออกเงินให้ไหม”
หลินเหวินฮุ่ยโกรธจนถลึงตาโต “ฉันอยากกินข้าวด้วยกันกับพี่ ไม่ใช่อยากกินข้าวเฉยๆ ค่ะ”
ซือเหยี่ยนถอนหายใจอย่างจนใจ “เหวินฮุ่ย ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดกับเธอแล้ว ว่าฉันกับเจียงมู่เฉินเราคบกัน ข้างนอกมีคนดีๆ เก่งๆ ตั้งมากมาย เธอไม่ต้องมาผูกติดกับฉันคนเดียว”
“เจียงมู่เฉิน เจียงมู่เฉิน แล้วฉันสู้เขาไม่ได้ตรงไหน เขาเป็นผู้ชายจะแต่งงานมีลูกกับพี่ได้เหรอคะ” หลินเหวินฮุ่ยจะคลุ้มคลั่งจริงๆ แล้ว คิดไม่ถึงว่าสักวันเธอจะต้องมาแย่งชิงกับผู้ชายคนหนึ่ง
ตอนที่ 169 แกล้งหลับโดนเปิดโปง
‘ผู้ชายสองคนคบกัน นี่มันไม่ปกติแล้ว’
“พวกพี่สองคนคบกัน ไม่ต้องพูดถึงว่าสังคมจะยอมรับได้หรือไม่ได้เลย คุณอาคุณน้าพวกท่านจะยอมรับได้ไหม พี่ซือเหยี่ยน ที่พวกพี่ทำมันไม่ถูกต้องนะ”
ซือเหยี่ยนสีหน้าเคร่งขรึม “เห็นแก่อาจารย์ ครั้งนี้ฉันจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอ เจียงมู่เฉินไม่ต้องมาเปรียบกับใครที่ไหน ขอเพียงแต่เขาคือเจียงมู่เฉินก็ชนะแล้ว ส่วนฉันจะชอบผู้ชายหรือว่าชอบผู้หญิง จะยอมรับได้หรือไม่ได้ก็เป็นเรื่องของฉัน ไม่ต้องให้เธอมาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน”
“ไม่มีธุระอะไรก็กลับไปก่อนเถอะ ฉันยังมีธุระต่อ ขอบใจสำหรับของขวัญของเธอนะ” ซือเหยี่ยนสีหน้าเย็นชาไล่ส่งแขก
หลินเหวินฮุ่ยโดนซือเหยี่ยนซัดกลับแบบนี้ ใบหน้าก็ซีดเซียวแล้ว เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ อีกนิดจะร้องไห้ออกมาแล้ว
“รีบกลับไปเถอะ เย็นมากแล้ว”
หลินเหวินฮุ่ยมองซือเหยี่ยนอย่างไม่เต็มใจ เธอโกรธจนหมุนตัวเดินออกไป
ซือเหยี่ยนมองตามแผ่นหลังของเธอจนลับตาไป แล้วกุมขมับ เขาก้มลงมองชุดในมือสักพัก พอเดินไปถึงห้องทำงานของผู้ช่วย ก็ส่งชุดให้ผู้ช่วยเขา
หลังจากซือเหยี่ยนออกจากห้องทำงานของผู้ช่วย ก็ตรงกลับเข้าห้องทำงานของตัวเองทันที เขาเดินไป พลางมองเวลาไปด้วย
เขาผลักประตูที่ปิดอยู่ เจียงมู่เฉินนอนอยู่บนโซฟา ซือเหยี่ยนแปลกใจ นึกไม่ถึงว่าเขามาถึงแล้ว
เมื่อปิดประตูลงแล้ว ซือเหยี่ยนก็เดินไปหาเจียงมู่เฉิน เห็นเขากำลังหลับสนิทอยู่ ก็ลังเลว่าจะปลุกเขาดีไหม
เขายังไม่ทันได้ลงมือ จู่ๆ เจียงมู่เฉินก็รู้สึกตัวขึ้นมา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย นอนตะแคงข้าง ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
ราวกับว่าเพิ่งตื่นอย่างไรอย่างนั้น เขาขยี้ตา เสียงต่ำเอ่ยถาม “นายกลับมาแล้วเหรอ”
“อืม” ซือเหยี่ยนรับคำ
เจียงมู่เฉินพูดต่อ “กี่โมงแล้ว”
“หกโมงครึ่งแล้ว”
เจียงมู่เฉินได้ยินก็ลุกขึ้นมานั่งทันที “หกโมงครึ่งแล้ว นี่ฉันหลับนานขนาดนี้เลย”
ซือเหยี่ยนมองเขาขำๆ แล้วถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ “เฉินเฉิน คุณไม่ได้หลับมาแต่แรกแล้วสินะ”
เจียงมู่เฉินหันมาถลึงตาใส่เขา
“คำที่ผมเพิ่งพูดข้างนอกเมื่อกี้นี้ คุณได้ยินหมดแล้วใช่ไหมล่ะ” ซือเหยี่ยนพูดต่ออีก
เจียงมู่เฉินในใจตุ๊มๆ ต่อมๆ เขารู้ได้ยังไงว่าตัวเองแกล้งหลับ หรือว่าฝีมือการแสดงการดูเกินจริงมากไป แวบเดียวก็ดูออกเลย
“ถ้าคุณหลับจริงๆ จะไม่เป็นแบบนั้น” ตอนเขาเดินเข้ามาก็รู้ทันทีว่าเจียงมู่เฉินกำลังแกล้งหลับ เดิมทีก็ไม่คิดจะเปิดโปง แต่พอเห็นยังเล่นละครต่อไป ก็อดใจไม่ได้
เจียงมู่เฉินเห็นตัวเองโดนเปิดโปงแล้ว ยิ่งทำยิ่งแย่ไปกันใหญ่
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันแกล้งหลับ” เขารู้สึกว่าการแสดงของตัวเองควรจะสมจริงมากอยู่นะ
ซือเหยี่ยนถอนหายใจ “เวลาคุณตื่นตระหนกก็จะกำมือไว้ ถ้าคุณหลับไปแล้วจริงๆ จะไม่เป็นแบบนี้”
เจียงมู่เฉินบื้อแล้ว นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะมาพลาดเพราะมือคู่นี้
เขาเอียงมองซือเหยี่ยน “ของขวัญที่ให้นายล่ะ เลือกให้นายเองกับมือเลยไม่ใช่เหรอ นายอยากลองใส่ดูสักหน่อยไหมว่าพอดีกับหุ่นนายหรือเปล่า”
“ให้คนอื่นแล้ว” ซือเหยี่ยนถอนหายใจ “ใครใช้ให้แฟนผมแรงหึงเยอะเกินไป ผมกลัวว่าไม่ช้าก็เร็วสักจะหึงจนฆ่าตัวเองได้”
เจียงมู่เฉินกัดคอเขาไปหนึ่งคำ “นายต่างจากจะหึงตาย”
“ได้ฟังเยอะขนาดนี้ ยังพอใจไหม”
เจียงมู่เฉินยักคิ้ว “ก็งั้นๆ แหละ”
ซือเหยี่ยนเห็นท่าทางเย่อหยิ่งเชิดๆ ของเขาก็อดจะขบกรามไม่ได้ อยากจะโผตัวเข้าไปกัดเขาสักคำ ยังไม่ได้ปฏิบัติตามความคิดให้เป็นจริง กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มก็โดนเสียงเคาะประตูขัดจังหวะพอดี
ไป๋จิ่งโผล่แค่หัวออกมาจากประตู “พี่ชาย น้องชาย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ยังจะมาจู๋จี๋กันอยู่นี่อีก ถ้ายังไม่ไป คนใกล้จะเลิกงานกันแล้วนะ”
เจียงมู่เฉินฉวยโอกาสถลึงตาใส่ไป๋จิ่ง มาได้จังหวะจริงๆ
