ตอนที่ 75 ตำนานรักพันปีตอนไม่มีอีกแล้วขบวนแต่งงานร้อยลี้
ชิวจือเว่ยฝืนยิ้มให้หลานเซียว หลานเซียวกลับเดินขึ้นไปข้างหน้าไม่หยุด
“อย่าเดินมา ข้าใกล้จะเสียสติแล้ว” ชิวจือเว่ยพูดอีกครั้ง จากน้ำเสียงของเขาสามารถรู้ได้ว่าเขาทรมานอย่างมาก
“จือเว่ย ข้าขอโทษๆ เป็นความผิดของข้าทั้งนั้น” หลานเซียวทั้งร้องไห้ทั้งตะโกนใส่ชิวจือเว่ย “เป็นข้าที่อยากครอบครองใต้หล้า เป็นข้าที่หลอกใช้เจ้ามาตลอด สองตระกูลไม่อาจแต่งงานข้ามตระกูลได้เป็นเพียงข้ออ้างของข้าทั้งนั้น ขอโทษๆ เป็นข้าที่ร่วมมือกับอวิ๋นเฉินคิดทำร้ายเจ้า เป็นข้าที่ทำให้ร่างกายของเจ้าเต็มไปด้วยกระแสพลังสามประเภทพร้อมกัน เป็นข้าที่ให้เจ้าดื่มชาพิษนั่น ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งนั้น จือเว่ยๆ เจ้าจะต้องไม่เป็นอะไรดีหรือไม่ ข้าไม่ต้องการอีกแล้วใต้หล้าอะไรนี่ ข้าต้องการเจ้า จือเว่ย”
หลานเซียวร้องไห้จนไม่ใช่ตนเอง
ชิวจือเว่ยขยับขึ้นข้างหน้าด้วยความลำบาก เช็ดน้ำตาให้หลานเซียว
“อย่าร้องไห้ภรรยา ร้องไห้อีกจะไม่สวยแล้ว ที่จริงข้ารู้มาตลอด ข้ารู้มาตลอดว่าเจ้าเพียงแค่หลอกใช้ข้า คำพูดที่เจ้าคุยกับหลานเจ๋อวันนั้นข้าล้วนได้ยินทั้งหมด พิษในน้ำชาข้าเองก็รู้ เจ้าอยากได้ใต้หล้าข้าเองก็รู้ เจ้าอยากได้ใต้หล้า ข้าก็จะตีใต้หล้ามาให้เจ้า เจ้าอยากให้ข้าไม่รู้อะไร ข้าก็จะไม่รู้อะไรทั้งนั้น เจ้าให้ข้าดื่มชาพิษ ข้าเองก็ดื่มลงไป ข้ากลัวว่าตัวเองจะไม่มีค่าให้หลอกใช้อีก กลัวว่าเจ้าจะจากข้าไป ข้ารักเจ้ามากจริงๆ ภรรยา
เพื่อเจ้าข้ายินยอมทำทุกอย่าง ต่อให้ข้าไปตายข้าเองก็ยินยอม อย่าได้รู้สึกผิด อย่ารู้สึกเสียใจเพราะข้า เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น ข้ารักเจ้าภรรยา หลังจากนี้มีเจ้าต้องใช้ชีวิตคนเดียวแล้ว อย่าได้มาหาข้าอีก หลังจากนี้สิบกว่าปีรอข้าเติบโตที่ทางนั้นแล้วข้าจะมารับเจ้าไป”
“อย่าพูดอีกเลย ขอร้องเจ้าล่ะ อย่าพูดอีก ข้าพาเจ้ากลับตระกูลเยี่ย พวกเราไปหาชิวฉือ เขาสามารถช่วยเจ้าได้”
หลานเซียวกำลังสะอึกสะอื้นไปพูดไป จู่ๆ ก็ถูกชิวจือเว่ยจับตัวให้หมุนกลับไป กระบี่แหลมเล่มหนึ่งทะลุผ่านร่างของชิวจือเว่ยไป
มองดูร่างที่ค่อยๆ ไหลลงของชิวจือเว่ย หลานเฟิงพุ่งเข้าไปหาอวิ๋นเฉินเหมือนคนบ้า
“อ่าาา เจ้าสมควรตาย เจ้าคืนจือเว่ยของข้ามา ทำไมข้าต้องร่วมมือกับเจ้า ทำไม…”
หลานเซียวแสดงฝีมือที่หมายจะเอาชีวิตทั้งสิ้น ทำให้อวิ๋นเฉินไร้ทางจะสู้
“อยากให้เขาตายไม่ได้ง่ายขนาดนั้น กระแสพลังสามชนิดบวกกับชาพิษแก้วนั้นมากพอที่จะทำให้เขากลายเป็นฆาตกรคลุ้มคลั่ง อีกทั้งนี่ยังไม่ตายง่ายๆ รอเขาฆ่าเจ้าเองกับมือก็แล้วกัน ฮ่าๆๆ”
หัวเราะไปครึ่งหนึ่งอวิ๋นเฉินก็ถูกหลานเซียวระเบิดเข้าที่ศีรษะ
เขากลับมาอยู่ข้างกายชิจือเว่ยทันที แต่ต้องพบว่ามือของเขากำแผ่นหลักฐานสองสามใบนั่นเอาไว้แน่น
มือที่สั่นสะท้านถูกยกขึ้นมาตรงหน้าหลานเซียว บวกกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดแต่ยังคงยิ้ม
“ภรรยา เจ้าถือเอาไว้ ตั้งแต่นี้ไปเจ้าเป็นนายของแผ่นดินนี้แล้ว ขอโทษภรรยา ที่ไม่อาจ แห่ขบวนแต่งงาน ร้อยลี้ ไป สู่ ขอ เจ้า กลับบ้าน ได้อีก”
มือของชิวจือเว่ยตกลง
“ไม่ จือเว่ย เจ้าตายไม่ได้ เจ้ารับปากข้าแล้วว่าจะสู่ขอข้ากลับบ้าน เจ้าคนโกหก เจ้าพาข้าไปหาพ่อแม่แล้ว แต่กลับทิ้งข้าไว้ลำพัง ไม่มีเจ้าข้าเอาแผ่นดินนี้ไปก็ไร้ประโยชน์ เจ้าลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ชิวจือเว่ย เจ้าเชื่อฟังข้าที่สุดไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ข้าสั่งให้เจ้าลุกขึ้นมา เจ้าได้ยินหรือไม่”
หลานเซียวร้องไห้แทบจะขาดใจ ทำให้คนที่มาดูว่าเกิดอะไรขึ้นอดไม่ได้ที่จะร่ำไห้ออกมา
มีคนวิ่งไปแจ้งตระกูลหลาน มีคนวิ่งไปเรียกคนมา เสียงร้องไห้ตะโกน เสียงฝีเท้าวุ่นวาย มีเพียงเลือดบนพื้นที่ไหลออกมาช้าๆ
ตอนที่ 76 ตำนานรักพันปีตอนสังหารหมู่
ร่างกายของชิวจือเว่ยค่อยๆ เกิดการเปลี่ยนแปลง บาดแผลสมานตัวอย่างรวดเร็ว กระแสพลังก็เข้ามารวมกันอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันอวิ๋นฮั่นหัวหน้าทัพกองทหารเขาเทียนปี้ก็นำกองทหารเข้ามา หลานเซียวที่ตกอยู่ในความเจ็บปวดนั้นไร้ซึ่งปฏิกิริยาต่อความเปลี่ยนแแปลงจากโลกภายนอก
“หลานเซียว เจ้าที่เป็นหลานชายของนายท่านกลับรวมหัวไล่ฆ่าทำร้ายลุงของตนเอง เป็นบาปที่ไม่อาจให้อภัยได้ มอบชีวิตมาเดี๋ยวนี้” อวิ๋นฮั่นบุกขึ้นมาคิดจะฆ่าหลานเซียว
จู่ๆ ชิวจือเว่ยก็ลืมตาที่แดงก่ำ ผลักหลานเซียวออกไป มือข้างหนึ่งยื่นทะลุหัวใจอวิ๋นฮั่น
“จือเว่ย เจ้าฟื้นแล้ว จือเว่ย” หลานเซียวคลานขึ้นมาจากพื้น ดีใจจนเขย่าชิวจือเว่ยไม่หยุด แต่ชิวจือเว่ยกลับนิ่งเหมือนกับหุ่นไม้ ดวงตาทั้งสองข้างไร้ซึ่งจิตวิญญาณ
หลานเซียวอึ้งตะลึง ดวงตาของชิวจือเว่ยไม่มีเงาสะท้อนของตน
มีนายทหารบุกขึ้นมาข้างหน้าไม่หยุด ชิวจือเว่ยจัดการฆ่าพวกเขาทีละคนทุกคน ร่างกายจะมีบาดแผลมากเพียงใดก็ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่ต่อให้ไม่มีสติสัมปชัญญะเขาก็ยังปกป้องหลานเซียวเป็นอย่างดี
หลานเซียวมองทหารถือดาบจะพุ่งมาฟันตนอย่างด้านชา จากนั้นก่อนที่ดาบจะฟันลงมาก็ถูกชิวจือเว่ยฆ่าอย่างโหดร้าย เกิดขึ้นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆ
พระอาทิตย์ลอยมาถึงขอบฟ้า เขาเทียนปี้นองเลือดดั่งสายน้ำ ศพกลาดเกลื่อนไปทั่วพื้น เหลือเพียงหลานเซียวที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงและชิวจือเว่ยที่ฆ่าคนไม่เลิก
ชิวจือเว่ยค่อยๆ เดินมาหาหลานเซียว เหมือนกำลังชื่นชมเหยื่อรายสุดท้าย
หลานเซียวหัวเราะออกมาเบาๆ สามารถตายด้วยน้ำมือของเจ้า ข้าเองก็พอใจแล้ว หลานเซียวหลับตาลง ผ่านไปนานความเจ็บปวดก็ยังไม่เกิดขึ้น
“ท่านประมุขๆ”
หลานเจ๋อปลุกให้หลานเซียวตื่น หลานเซียวเงยหน้าขึ้นมาเจอเห็นเขา และเห็นชังหลานที่กำลังสู้กับชิวจือเว่ยอยู่
“ท่านประมุข ไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”
หลานเซียวส่ายหน้า
“ข้าไม่เป็นไร คนที่เป็นคือเขา”
“หลาน ชิวจือเว่ยเป็นอะไรไป”
“นี่เป็นวิชาต้องห้ามที่ไม่มีการเคลื่อนไหวมานาน ใช้กระแสพลังสามประเภทใส่เข้าไปในร่างกายคนคนหนึ่ง ผสมยาพิษทำให้คนกลายเป็นอาวุธฆ่าคนของตนเองได้ แต่อวิ๋นเฉินตายไปแล้ว หลานเซียวใจไม่อยู่กับตัว ไม่มีคนควบคุม เลยกลายเป็นเช่นนี้”
ชังหลานสู้กับชิวจือเว่ยไปพลาง พลางแบ่งสมาธิมาพูดกับหลานเจ๋อไปพลาง
“เช่นนั้นไม่มีวิธีแล้วหรือ?”
“มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น ใช้มุกหลิววั่งฝังผนึกวิญญาณเขา มุกหลิววั่งจะขัดเกลาวิญญาณของเขา ถึงเวลานั้นก็จะฟื้นขึ้นมา มิเช่นนั้นรอหลานเซียวหายไปก็จะไม่มีใครควบคุมเขาได้อีก”
หลานเจ๋อตะลึงไป มุกหลิววั่งหลานเซียวเป็นคนมอบให้เขาเพื่อที่จะทำให้เขาได้อยู่กับชังหลาน แต่เขาไม่อาจเห็นแก่ตัวทำให้แผ่นดินต้องสูญเสียชีวิตเพราะตนเอง สิ่งที่เร่งรีบที่สุดตอนนี้คือให้หลานเซียวควบคุมชิวจือเว่ย
“ท่านประมุข ท่านตั้งสติหน่อย ตอนนี้ทำได้เพียงอาศัยท่านเท่านั้น ชิวจือเว่ยหลุดการควบคุม เขาต้องการเจ้า”
บางทีอาจเป็นเพราะมีปฏิกิริยาต่อชื่อชิวจือเว่ย หลานเซียวได้สติกลับมา
“จือเว่ยๆ” หลานเซียวลุกขึ้นมาจากพื้นจะพุ่งไปทางชิวจือเว่ย แต่กลับถูกหลานเจ๋อขวางเอาไว้
“ท่านประมุข ท่านไม่สามารถไปได้ เขาไม่ใช่ชิวจือเว่ยคนเดิมอีกแล้ว ท่านจะต้องไปควบคุมเขาเดี๋ยวนี้ ต่อให้ทำเพื่อเขา ท่านต้องตั้งสติขึ้นมา”
“ควบคุม ควบคุม ควบคุม” หลานเซียวไม่หยุดบีบบังคับตนเองให้จิตใจสงบลง สุดท้ายชิวจือเว่ยก็หยุดการกระทำลงภายใต้การควบคุมของหลานเซียว
“ท่านประมุข ตอนนี้มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้นที่จะควบคุมชิวจือเว่ยได้อย่างสมบูรณ์”
“วิธีใด?” หลานเซียวมองหลานเจ๋อด้วยความคาดหวัง ในดวงตานั้นยังประกายหยดน้ำตา
“ใช้มุกหลิววั่งควบคุมวิญญาณของเขา ทำการขัดเกลา”
“มุกหลิววั่ง” หลานเซียวพูดพึมพำ
“ข้ามอบมุกหลิววั่งให้เจ้า ผนึกฝังจือเว่ยแล้วเจ้ากับชังหลานจะทำเช่นไร? ไม่ได้ ทำเช่นนี้ไม่ได้”
“ท่านประมุขเพื่อสรรพสิ่งในโลกหล้า มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น”
“สรรพสิ่งในโลกหล้า” จู่ๆ หลานเซียวก็เริ่มหัวเราะ หัวเราะอย่างน่าเวทนา
“หากข้าทำเพื่อสรรพสิ่งในโลกหล้าก็จะไม่เริ่มการสู้รบ ไม่หลอกใช้ผลประโยชน์จากเขา ไม่ปล่อยให้เขากลายเป็นเช่นนี้”
“แต่ท่านประมุข หากเป็นเช่นนั้นท่านก็จะไม่ได้พบเขาไม่ใช่หรือ?” หลานเจ๋อพูดปลอบหลานเซียวเหมือนกำลังปลอบเด็ก
“ข้ายอมไม่เคยพบเขามาก่อน เช่นนั้นก็จะไม่เจ็บปวดอย่างนี้ หลานเซียวกระอักเลือดออกมา
ชังหลานรีบจับชีพจรเขา
“ตัดชีพจรตนเอง กระแสพลังไหลพล่าน”
“ท่านประมุข…”
“ถ้าหากมีวิญญาณอยู่จริงข้ายอมที่จะถูกปิดผนึกพร้อมกับเขา หลานเจ๋อข้าขอโทษ” พูดจบก็ไม่มีลมหายใจอีกต่อไป
