ตอนที่ 81 ไว้อาลัย
“ทำไม? ทำไมเจ้าถึงแต่งกายเช่นนี้ ทำไมเจ้าถึงทรยศเขาเทียนปี้” อวิ๋นหรูแววตาเลื่อนลอย
“ทรยศหรือ? จะพูดว่าทรยศได้อย่างไร แต่เดิมข้าก็เป็นคนตระกูลเยี่ย รับบทเป็นนายบ่าวกับท่านอยู่มานานหลายปี เบื่อมาตั้งนานแล้ว”
“นายบ่าวหรือ? ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของข้ามาโดยตลอด ทำไมถึงทำเช่นนี้กับข้า ทำไมบุญคุณที่เขาเทียนปี้มีต่อเจ้าในหลายปีมานี้ไม่ทำให้เจ้ายอมแพ้?”
“พี่น้อง? บุญคุณ? ข้าไม่เสียดาย แค่เห็นใบหน้าเจ้าข้าก็รู้สึกรำคาญใจ อย่าได้มาตีสนิทกับข้า เจ้าคงยังไม่รู้กระมัง เหล้าแก้วนั้นที่เจ้าให้อวิ๋นอี้ไม่ใช่ยาสลบ แต่เป็นพิษชนิดหนึ่ง
อวิ๋นอี้ตายไปนานแล้ว น่าสงสารที่เขาลงมือเขียนจดหมายถึงเจ้าฉบับหนึ่ง แล้วยังใช้ม่านพลังผนึกเอาไว้ ช่างน่าเศร้าเสียเหลือเกิน ตอนนี้เขาเทียนปี้วอดวาย คิดว่าร่างของอวิ๋นอี้น่าจะกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้วกระมัง แล้วก็ถือบอกเจ้าอีกเรื่องไฟคราวนี้ข้าเป็นคนวางเอง
ตั้งแต่เด็กเจ้ามีบ่าวรับใช้อยู่รอบกาย จะขาดข้าไปได้อย่างไร เจ้าให้ข้าเป็นบ่าวรับใช้ข้างกายเจ้าก็เพราะสงสารข้า แต่สำหรับข้าแล้วถือเป็นโอกาสที่จะได้เข้าใกล้เจ้า ก่อนหน้านี้เรื่องดีๆ ทั้งหมดที่ข้าทำให้เจ้าล้วนเป็นการโกหก ตื่นซะเถิด ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ผู้ยิ่งใหญ่
เจ้าคิดว่าเจ้ายิ่งใหญ่ครอบคลุมทุกพื้นที่ มีแสงประกายอยู่รอบตัว แต่หากเจ้าไม่ใช่เทพธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาเทียนปี้เจ้าก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น เจ้าเพลิดเพลินไปกับชีวิตดีงามทุกอย่างที่อวิ๋นอี้หามาให้เจ้าอย่างตามที่ควรเป็นแต่ไม่รู้จักรักษาให้ดี คนเช่นเจ้าสมควรตาย”
แต่ประโยคข้างหลังอวิ๋นหรูไม่ได้ฟังแม้แต่น้อย ตอนที่ได้ยินข่าวการตายของอวิ๋นอี้นางก็แทบจะคลั่งตายแล้ว
“กรี๊ด” ทำไมสวรรค์จะต้องกลั่นแกล้งข้าขนาดนี้ นางรีบวิ่งหกล้มคลุกคลานไปยังเรือนหรงอี้ ด้านหลังผิงเอ๋อร์ถูกคนชุดดำคนหนึ่งใช้ดาบแทงทะลุลำตัว
“เปิดเผยความลับ เจ้าสมควรตาย”
ณ เรือนหรงอี้อวิ๋นหรูเห็นภาพสถานการณ์เดียวกันกับหลานเยี่ย อวิ๋นหรูพุ่งเข้าไป แต่กลับถูกม่านพลังซัดกระเด็นออกมาอย่างแรง
อวิ๋นหรูตีม่านพลังด้านนอก
“ท่านพ่อๆ ท่านตื่นขึ้นมา ข้าคือหรูเอ๋อร์ไงเจ้าค่ะ ท่านตื่นขึ้นมาดูข้า ท่านยังไม่ตายใช่หรือไม่ ผิงเอ๋อร์โกหกข้าใช่หรือไม่ ท่านเพียงแค่ดื่มยาสลบเข้าไปใช่หรือไม่ เดี๋ยวท่านก็จะตื่นขึ้นมาแล้วใช่หรือไม่? ท่านพ่อลุกขึ้นมาบอกข้าซิ” อวิ๋นหรูร้องไห้ไปพลางตะโกนไปพลาง แต่สีผิวที่เริ่มเปลี่ยนไปของอวิ๋นอี้ทำให้นางจำต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
“ท่านธิดาศักดิ์สิทธิ์ คนตระกูลหลานตายหมดแล้ว” แม่ทัพที่นำกำลังทหารเข้ามาเห็นศพของอวิ๋นอี้ ก็พูดออกมาอย่างอดกลั้นความเจ็บปวด
“ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือไม่? หากไม่มีข้าจะอยู่กับท่านพ่อ”
“เขาเทียนปี้โดนไฟไหม้ขนานใหญ่ เผาไหม้ทุกสิ่งอย่าง เหลือเพียงโถงบรรพบุรุษและเรือนอี้หรงเท่านั้น ภายในคนที่โดนเผาตายนอกจากทหารเขาเทียนปี้แล้ว ยังมีส่วนหนึ่งที่เป็นคนของตระกูลหลาน นายท่าน โปรดอย่าได้ทุกข์ไป”
“ตระกูลหลาน? หลานเยี่ยอยู่ที่ใด เจอหลานเยี่ยหรือไม่”
จู่ๆ อวิ๋นหรูก็วิ่งออกไป แม้แต่ร้องไห้ก็ลืมไปแล้ว นางพลิกศพไปมา คนที่ถูกไฟเผาไหม้ล้วนหน้าตาเละเทะ เสียหาย อีกทั้งยังน่ากลัวเป็นอย่างมาก แต่นางเหมือนกับไร้ความรู้สึก พลิกศพไปมาทีละร่าง
มือโดนประกายไฟที่ยังไม่ดับลามเผาไหม้จนได้รับบาดเจ็บแต่ก็ยังไม่รู้สึก นางที่เป็นเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาเทียนปี้จะเคยพบพานเรื่องเช่นนี้ที่ไหนกัน สุดท้ายแล้วทุกศพก็ถูกพลิกจนครบแต่ก็ยังไม่เจอร่างของหลานเยี่ย อวิ๋นหรูถึงวางใจขึ้นมา
“ยังดี พวกเจ้าไม่ได้ทิ้งข้าไปหมด”
อวิ๋นหรูพึมพำกับตนเอง
“ท่านเทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ ประชาชนธรรมดาของเขาเทียนปี้ล้วนหลบหนีภัยอันตรายไปด้านหลัง ไม่มีคนได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต อีกอย่างพบท่านประมุขตระกูลหลานอยู่ที่บริเวณลับแห่งหนึ่งนอกเมือง
ดวงตาของอวิ๋นหรูมีประกายขึ้นมาเล็กน้อย
“พาข้าไปหาเขา”
ตอนที่ 82 เนื้อหาถึงหรูเอ๋อร์
ยามที่อวิ๋นหรูพบหลานเยี่ย หลานเยี่ยยังไม่ได้สติ หมอที่ติดตามกองทัพมาช่วยคลายพิษให้หลานเยี่ย หลานเยี่ยถึงค่อยๆ ได้สติขึ้นมา
หลังจากหลานเยี่ยฟื้นมาแล้วเห็นหน้าอวิ๋นหรู เขาไม่ได้ตกใจ แต่กลับหันหน้าไปอีกทาง
“หลานอีเล่า?” อวิ๋นหรูกัดริมฝีปากแน่น จากนั้นก็ค่อยๆ ปล่อยออก
“หลานอีอยู่อีกห้องหนึ่ง มีคนคอยดูแล ท่านพี่ไม่ต้องกังวล”
เพียงบทสนทนาเช่นนี้ประโยคเดียว จากนั้นก็ไม่มีการพูดอะไรต่อ หลานเยี่ยหลับตานิ่งเงียบไม่พูดจา
“ท่านพี่ ทำไมท่านไม่พูดเล่า?” หลายวันมานี้อวิ๋นหรูถูกโจมตีที่รุนแรงเกินไป ตอนนี้พอได้พบหลานเยี่ยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมา
“ทำไมต้องพาทหารออกไปจากเขาเทียนปี้? ทำไมต้องไปซีเชวีย? ทำไมต้องวางยาท่านลุง? ทำไมถึงได้เอาแต่ใจเช่นนี้” หลานเยี่ยโมโหอย่างมาก แต่กลับนึกรังเกียจตัวเอง ตัวเองก็เช่นกัน ไร้ประโยชน์เสียจริง
พูดมาได้ว่าเชื่อชะตาแต่ไม่ยอมรับในชะตา สุดท้ายแล้วก็ต้องอยู่ในสภาพน่าเวทนาขนาดนี้
อวิ๋นหรูไม่ได้ตอบอะไร แต่ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ขอโทษ ข้าขอโทษ”
“ไม่ต้องพูดกับข้า ไปพูดกับท่านลุง พูดกับประชาชนชาวเขาเทียนปี้” หลานเยี่ยลงจากตั้ง นำจดหมายที่อยู่ตรงหน้าอกออกมาวางไว้หน้าอวิ๋นหรู จากนั้นก็เดินไปห้องหลานอี เหลือเพียงอวิ๋นหรูเพียงลำพัง
อวิ๋นหรูเห็นตัวหนังสือสีตัวบนซองจดหมาย ไม่กล้าที่จะหยิบขึ้นมา
เนื้อหาถึงหรูเอ๋อร์
หรูเอ๋อร์ ลูกสาวของข้า เจ้าโตแล้ว พ่อจากไปแล้ว อย่าได้เสียใจไป ทั้งหมดนี้เป็นเพียงสวรรค์ลิขิตเท่านั้น จะเป็นหรือตายแล้วแต่ฟ้าลิขิต ไม่ต้องติดใจ พ่อรู้ว่าในเหล้าแก้วนั้นมีพิษ แต่พ่อก็รู้ว่าเจ้าไม่ได้คิดจะฆ่าพ่อจริง เจ้าเพียงถูกคนหลอกใช้เท่านั้น
แต่พ่อก็ยังดื่มลงไป เพราะพ่อเองก็ควรต้องจากไปเช่นนั้นตั้งแต่แรก หลายวันก่อนนี้พ่อรู้สึกได้ว่าชีวิตของตนเหลืออีกไม่นาน เลยลองคำนวณดวงชะตาตัวเองดู จากนั้นพ่อก็เห็นโชคชะตาของตนเอง
พ่อยังคำนวณดวงชะตาให้เจ้า ให้เขาเทียนปี้ ให้หลานเยี่ย เขาเทียนปี้พบเคราะห์ภัยครานี้ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ พ่อเองก็เคยคิดจะต้านสวรรค์แก้ไขดวงชะตา แต่พ่อสูญเสียตบะบำเพ็ญไปกว่าครึ่งแล้วแต่ก็ยังล้มเหลว
ในเมื่อแก้ไขไม่ได้เช่นนั้นก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามสถานการณ์ พ่อขอแค่ให้เจ้าจัดการประชาชนเขาเทียนปี้ให้ดี อย่าได้ให้พวกเขาเจอกับความอยุติธรรม
หลายปีมานี้เขาเทียนปี้สงบสุขมาตลอด ใช้ชีวิตเรียบง่ายเงียบสงบมาจนเคยชิน พบเจอกับการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้เจ้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นมา เป็นผู้นำให้พวกเขา หากว่าเจ้ารับไม่ไหว ล้มลงไป แล้วพวกเขาจะทำเช่นไร?
เจ้าเองก็โตแล้ว มอบเขาเทียนปี้ให้เจ้าอย่างกะทันหันเช่นนี้บางทีอาจจะไร้กำลังมากเกินไป แต่พ่อเชื่อว่าเจ้าจะต้องทำได้ดี
อวิ๋นซูบรรพบุรุษของเราเมื่อพันปีก่อน ละทิ้งตำแหน่งธิดาศักดิ์สิทธิ์เขาเทียนปี้ลงอย่างไม่เสียดายเพราะความรักของตนเอง ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายธรรมดากับฉีฮวน พ่อเชื่อว่าเจ้าเองก็จะต้องหาคนที่ตนเองรักที่สุดพบ
อย่าได้ยึดติดกับหลานเยี่ยจนเกินไป อย่างไรเขาก็ไม่เป็นของเจ้า ชะตาของเขามีการเปลี่ยนแปลงมากมาย พ่อพยายามเท่าที่จะสามารถแต่ก็ยังมองไม่ออกว่าอนาคตของเขาเป็นเช่นไร ก็เหมือนกับตอนนั้นที่ข้ามองชะตาชีวิตท่านป้าของเจ้าไม่ออก
พ่อใช้ตบะบำเพ็ญทั้งหมดที่มีปกป้องโถงบรรพชนและเรือนหรงอี้เอาไว้ เพียงเพราะหวังว่ารากฐานของเขาเทียนปี้จะไม่โดนทำลายลงไปจนหมด
สถานการณ์ในใต้หล้าพ่อไม่อาจเปิดเผยมากเกินไป มิเช่นนั้นเจ้าเองก็จะพาลถูกลากไปเกี่ยว แต่พ่อหวังว่าเจ้าอย่าได้สอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องใต้หล้า พาประชาชนเขาเทียนปี้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเรียบง่ายต่อไป
หากรู้สึกเหนื่อยเกินไปก็ให้พักสักหน่อย หากพบเรื่องลำบากก็ให้ไปสถานที่ที่พาเคยพาเจ้าไปตอนเด็กๆ
สิ่งที่อยากพูดมีมากมาย ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน หลังจากนี้เจ้าต้องพึ่งตัวเองแล้ว
พ่อ
อวิ๋นหรูน้ำตาไหลเหมือนฝนตก รอจนสงบลงก็ไม่เลื่อนลอยอีกต่อไป
