ตอนที่ 121 สองบุคลิก
“พี่เย่ว์ สองวันมานี้ท่านไปไหนมาหรือ”
“ไปหาพวกเมล็ดพันธุ์บางอย่างมา ดอกไม้ในสวนถึงเวลาต้องเพิ่มประเภทแล้ว” หลานเฟิงควักถุงหอมที่บรรจุเมล็ดพันธุ์ออกมา
“ดีเลย เช่นนี้ภายในสวนก็จะสวยกว่าเดิม พี่เย่ว์ พวกเราเอาเมล็ดไปปลูกกันดีกว่า ตอนนี้อุ่นขนาดนี้ อีกไม่กี่วันก็น่าจะโต”
ชิวอวี้หยิบถุงหอมที่หลานเฟิงวางไว้บนโต๊ะขึ้นมาถือดู
“ชิว…ชิวอี้” หลานเฟิงเรียกชิวอี้ไว้
“พี่เย่ว์ ทำไมหรือ”
“เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว อวี้เอ๋อร์ก็ยังไม่ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนข้า วันนี้มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนข้าสักแก้วเถิด” หลานเฟิงหยิบแก้วเหล้าสองใบวางไว้บนโต๊ะ รินเหล้าสองแก้ว
“ก็ได้” ชิวอวี้ยิ้ม สายตาเป็นประกายขมขื่นขึ้นมาในทันใด สีลูกตาเปลี่ยนไป ปรากฏเพียงชั่วครู่ก็หายไป
หลานเฟิงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมา ยกไปทางชิวอวี้เล็กน้อย จากนั้นก็ดื่มหมดภายในอึกเดียว ชิวอวี้หัวเราะ แต่ไม่ได้ดื่ม
“ทำไมไม่ดื่มเล่า”
“อวี้เอ๋อร์อยากคล้องแขนแลกแก้วกับพี่เย่ว์อย่างไรเล่า”
มือบที่ถือแก้วเหล้าของหลานเฟิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รินเหล้าให้ตัวเองอีกแก้ว ยิ้มเป็นครั้งแรกให้กับอวี้เอ๋อร์
“ได้”
คล้องแขนของหลานเฟิง น้ำตาบริเวณหัวตาของชิวอวี้ก็ไหลลงมาเงียบๆ และถูกเช็ดออกไปอย่างเงียบเชียบไร้เสียงเช่นเดียวกัน
“ดีเหลือเกินพี่เย่ว์ เหมือนกับแต่งงานเลย พี่เย่ว์ ดีเหลือเกิน”
“แต่งงาน…” หลานเฟิงครุ่นพิจารณา ชิวอวี้เมาแล้ว ร่างกายที่อ่อนแอทำให้เขาเมาภายในแก้วเดียว พูดเพ้อเจ้อ
“พี่เย่ว ท่านดูซิ อวี้เอ๋อร์น่ามองหรือไม่ ให้อวี้เอ๋อร์เป็นเจ้าสาวของท่านดีหรือไม่”
“พี่เย่ว์ ท่านพูดซิ ให้อวี้เอ๋อร์เป็นเจ้าสาวของท่านดีหรือไม่ บอกอวี้เอ๋อร์ซิ ต่อให้โกหกอวี้เอ๋อร์ก็ได้ พี่เย่ว์ ท่านพูดซิ”
“ได้”
“ดีเหลือเกิน อวี้เอ๋อร์เป็นเจ้าสาวของพี่เย่ว์ได้แล้ว”
“อวี้เอ๋อร์”
“หือ?” ชิวอวี้อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นแล้ว
“หลานเยี่ยอยู่ที่ไหน”
“ท่านพูดถึงหลานเยี่ยหรือ เขาอยู่ที่จิ่วหลิว อยู่กับมู่หลี เขา…” ยังไม่ทันพูดจบชิวอวี้ก็ทอดตัวนอนลงบนโต๊ะ
เมื่อได้คำตอบที่อยากได้ หลานเฟิงก็ออกไปในทันที ออกจากตระกูลเยี่ย
ฉีเย่ว์ที่วิ่งออกไปทำให้ใจเย็นลง เมื่อกลับมาในห้องอีกครั้งก็เห็นชิวอวี้ที่ทอดตัวอยู่บนโต๊ะตัวสั่นไม่หยุด
“อวี้เอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป” ฉีเย่ว์ประคองชิวอวี้ขึ้นมา แต่กลับเห็นริมฝีปากของอวี้เอ๋อร์เป็นสีม่วง เหงื่อเย็นไหลท่วมตัว ร่างกายสั่นไม่หยุด
“ฉีเย่ว์ ข้า…”
ชิวอวี้หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
“อวี้เอ๋อร์ อย่าพูดอีกเลย” ฉีเย่ว์เอามือไปวางไว้บนข้อมือของชิวอวี้ ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นแก้วเหล้าสองใบบนโต๊ะ
“อวี้เอ๋อร์ เจ้าดื่มเหล้าหรือ ไม่ใช่ว่าเคยบอกแล้วว่าเจ้าดื่มไม่ได้ไม่ใช่หรือ”
“ข้า…” จู่ๆ อวี้เอ๋อร์ก็อุดปากไว้ แต่ไม่สามารถอุดเลือดที่สำรอกออกมาได้
“อวี้เอ๋อร์ เร็วเข้า อ้าปากกินมันลงไป” ฉีเย่ว์เอายาเม็ดหนึ่งยัดลงไปในปากชิวอวี้ ชิวอวี้กลืนลงไปด้วยความยากลำบาก
“ฉีเย่ว์ ข้าคล้องแขนแลกแก้วเหล้ากับพี่เย่ว์แล้ว เขายังรับปากว่าจะแต่งข้าด้วย!”
ชิวอวี้ลืมตาอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นดวงตาของชิวอวี้ ฉีเย่ว์ก็ต้องตกใจไป
“เจ้า…คือชิวอวี้หรือ”
“ใช่แล้ว ข้าคือชิวอวี้ ไม่ใช่อวี้เอ๋อร์”
“เป็นไปได้อย่างไร”
ตอนที่ 122 พาข้าไปด้วย
“เพราะเป็นชิวอวี้ ดังนั้นเอาแต่ใจครั้งเดียวก็พอแล้ว”
“ยาของข้าไม่มีผลอย่างนั้นหรือ” ฉีเย่ว์ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ยาของเจ้าดีมาตลอด แต่เพราะพี่เย่ว์มีแรงกระตุ้นต่อข้ามากเกินไป มากเกินกว่าที่ยาของเจ้าจะสู้ได้” ชิวอวี้กลับมามีสภาวะเหมือนเดิมตอนแรก
“บนร่างของพี่เย่ว์มีกระแสพลังของหลานเยี่ย ดูท่าเขาคงไปที่จี้จี้ฮวาสือมาแล้ว คงรู้หมดแล้ว ดังนั้นข้าจึงบอกตำแหน่งของหลานเยี่ยให้เขารู้ มาถึงขั้นนี้แล้วจะผิดบังอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์”
“แต่เขาก็ไม่ควรใช้วิธีเช่นนี้ เขารู้อยู่แล้วว่าเจ้าดื่มเหล้าไม่ได้”
“อาจเป็นเพราะข้าโกหก ผิดหวังกับข้าแล้วกระมัง”
“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งนั้น”
“เจ้าอยากฆ่าสภาพเดิมของข้ามาตลอดไม่ใช่หรือ ให้ข้าหลงอยู่ในโลกที่ข้าจินตนาการขึ้นมา ข้ารู้ว่าทำเช่นนั้นสำหรับข้าแล้วเป็นสภาพที่มีความสุขที่สุด และดีต่อร่างกาย แน่นอนว่า เป็นสภาวะที่รักพี่เย่ว์มากที่สุด แต่…”
จู่ๆ ชิวอวี้ก็หยุดลง
“แต่อะไรหรือ”
ชิวอวี้เขยิบตัวขึ้นมา ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เคลื่อนตัวไปบนไหล่ของฉีเย่ว์ ประทับริมฝีปากลงไป
ฉีเย่ว์ถลึงตาโต
“แต่เช่นนั้นข้าก็ไม่อาจสัมผัสได้ถึงความรักของเจ้า แม้ตัวตนดั้งเดิมของจ้าจะยังรักพี่เย่ว์อย่างลึกซึ้ง แต่ข้าที่เป็นเช่นนี้สามารถควบคุมตนเองได้ว่าจะละทิ้งอะไร ยอมรับอะไร ละทิ้งใคร รักใคร”
“อวี้เอ๋อร์”
ฉีเย่ว์เขยิบตัวเข้าไป จูบชิวอวี้อย่างแรง ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวพันตวัดไปมา ชิวอวี้ถูกจูบจนหายใจไม่ออก มือของฉีเย่ว์ปลดเข็มขัดของชิวอวี้ออก จู่ๆ ก็หยุดลง
เขาปล่อยชิวอวี้ออก ระหว่างทั้งคนนั้นยังมีใยสีเงินลากออกมาเป็นเส้น
“ทำไมถึงไม่ทำต่อ” ชิวอวี้หัวเราะ แต่กลับกอดฉีเย่ว์เอาไว้
ฉีเย่ว์เองก็กอดชิวอวี้แน่น เหมือนคิดจะหลอมรวมกับเขาเป็นร่างเดียว
“ร่างกายของเจ้า รับไม่ไหว”
“เช่นนั้นทำไมตอนแรกถึงได้ส่งข้าขึ้นเตียงพี่เย่ว์”
“ขอโทษ ข้าไม่ดีเอง”
“ฉีเย่ว์”
“หืม?”
“พาข้าไปเถิด พาข้าไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครหาพบ พาข้าลืมพี่เย่ว์ พาข้าไปรักเจ้า พาข้าไป”
“ข้าขอโทษอวี้เอ๋อร์ ข้าจะไม่บังคับให้เจ้ามารักข้า และไม่บังคับให้เจ้าลืมชิวเย่ว์ หากว่าเจ้ายังลืมเขาไม่ได้ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ไม่ว่าจะใช้วิธีใด ให้เขาเป็นของเจ้า”
“ไม่ต้องแล้ว ก็เหมือนกับที่ชิวฉานปล่อยหลานเซียวไปเงียบๆ ในตอนนั้น ข้าเองก็ควรปล่อยไป หลายปีมานี้ เจ้าอยู่ข้างกายข้า เป็นคนเดินหมากของข้า ควบคุมทั้งใต้หล้า จุดประสงค์ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องอื่น เพียงเพื่อพี่เย่ว์เท่านั้น
ในเมื่อตัดสินจะปล่อยวาง เช่นนั้นก็ต้องทำให้จบทั้งหมด ตระกูลเยี่ยข้าจะมอบให้เชียนเยี่ยซือชิวฉือ แม้ก่อนหน้านี้เขาจะร่วมมือกับชิวหลีทำเรื่องที่ไม่ได้ส่งผลดีต่อข้ามามากมาย แต่อย่างไรใจของเขาก็รักตระกูลเยี่ย
สำหรับพี่เย่ว์ เขาจะไปหาหลานเยี่ย ความทรงจำของหลานเยี่ยก็จะค่อยๆ ฟื้นฟู ถึงเวลานั้นก็เป็นเรื่องของพวกเขาแล้ว
หากถึงตอนนั้นข้ายังปล่อยวางไม่ลงก็ให้พาข้าออกมา จบสิ้นปัญหาทุกอย่างด้วยตนเอง จากนั้นก็ลบความทรงจำของข้า เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง”
“นี่ไม่ยุติธรรมกับเจ้า”
ฉีเย่ว์เบือนหน้าหนี
“แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ยุติธรรมกับเจ้าทั้งนั้น ข้าอยากชดใช้ให้เจ้า ใช้วิธีของข้า”
“ข้าไม่อยากได้การชดใช้ของเจ้า”
“เช่นนั้นก็นอนกับข้า” ฉีเย่ว์มองชิวอวี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมา เห็นชิวอวี้มีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ฉีเย่ว์ก็รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปแล้ว
“ไม่เชื่อข้าถึงเพียงนั้นเลยหรือ”
“ข้าเพียงไม่เชื่อตัวเองเท่านั้น”
“เช่นนั้นก็เริ่มจากเชื่อตัวเอง”
“ดี ข้าพาเจ้าไป”
