น้ำไหลเข้าไปในปากของหลิงหลิง ตอนแรกมันทะลักออกมา แต่หลังจากหลินเสี่ยวพยายามอีกสองสามครั้ง จิตใต้สำนึกของเธอก็ดูเหมือนจะตื่นขึ้นและเธอก็เริ่มกลืนน้ำอย่างช้า ๆ
ในที่สุดเด็กดื่มน้ำบางส่วน หลินเสี่ยวถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกที่เธอแบกอยู่ตลอดเวลา
เด็กจิบอีกสองสามครั้ง หลังจากหลินเสี่ยวไม่สามารถทำให้เธอดื่มน้ำเพิ่มได้อีก เธอโยนใบหญ้าทิ้ง อุ้มเด็กขึ้นและเดินออกไป เธอหาจุดแห้งบนพื้นหญ้าและวางเด็กน้อยลงพร้อมกับผ้าห่ม
หลังจากวางเด็กลง เธอวางมือบนหน้าอกเพื่อรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจ การเต้นของหัวใจของเด็กยังคงอ่อนแอมาก แต่มีความมั่นคง และปราศจากความผิดปกติที่น่ากลัวที่เธอเคยสัมผัสครั้งก่อน
หลินเสี่ยวคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำและตัดสินใจว่าทางที่ดีที่สุดที่ต้องทำคือส่งเด็กคนนี้กลับไปหาพ่อของเธอ เธอคิดว่าเป็นการชดใช้สิ่งเลวร้ายที่อดีตเจ้าของร่างเดิมนี้เคยทำ มันอันตรายและไม่สะดวกสำหรับเด็กที่จะอยู่กับเธอต่อไป
ในฐานะที่เป็นซอมบี้เธอมีความหิวโหยโดยสัญชาตญาณลึกๆต่อชีวิตมนุษย์ ดังนั้นเธอกังวลว่าสักวันหนึ่งเธออาจควบคุมไม่ได้และกินเด็กคนนี้
เมื่อพบเด็กแล้ว ตอนนี้เธอต้องค้นหากลุ่มคนและส่งเด็กกลับไปอย่างลับๆโดยไม่ต้องแจ้งเตือนใด
ดูเหมือนจะค่อนข้างง่าย แต่ปัญหาก็คือเธอเป็นซอมบี้ และคนเหล่านั้นจะโจมตีเธอทันทีที่เธอเข้าหาพวกเขา โชคดีที่ตอนนี้เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาๆนั่น ไม่งั้นทุกคนในพวกเขาจะพยายามฆ่าเธอเมื่อมองเห็นหน้า ว่าไหม?
ขณะที่หลินเสี่ยวเตรียมที่จะออกจากพื้นที่ของเธอและลองค้นหาพ่อของเด็ก เด็กน้อยที่นอนหลับตาก็เปลือกตาขยับทีละนิดและเปิดออกโดยไม่มีการเตือนใดๆ
หลินเสี่ยวกำลังยุ่งเตรียมออกจากพื้นที่ไม่ได้สังเกตว่าเด็กตื่นขึ้นมา
“อ๊าากกกกกก!” ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องระดับสูงทำให้หลินเสี่ยวเหมือนตกนรกที่น่ากลัวเธอกระโดดตัวลอย ขนอ่อนทั่วตัวลุกชัน เธอแยกเขี้ยวและกระโดดยกเท้าเหมือนแมวตกใจ มองไมที่แหล่งที่มาของเสียงกรี๊ดนี้เจอกับใบหน้าของเด็กที่เต็มไปด้วยความกลัว
เธอเห็นเด็กนั่งที่พื้นและมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่สะท้อนภาพแห่งความหวาดกลัว ดวงตาที่สดใสเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
หลินเสี่ยวไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรดี
ในอีกด้านอู่เย่วหลิงสายตาเริ่มสับสนเมื่อเห็นอาการตอบสนองของหลินเสี่ยวเช่นนั้น
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าสิ่งมีชีวิตที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอเป็นซอมบี้สัตว์ประหลาดกินมนุษย์ พ่อของเธอบอกเธอว่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ชอบกินมนุษย์โดยเฉพาะเด็ก ๆ !!!
อู่เย่วหลิงตกตะลึงทันที ตรึงดวงตาที่เปิดกว้างไว้ที่หลินเสี่ยว เธอต้องการกรีดร้องและร้องไห้ แต่เธอไม่ได้สังเกตว่าเธอไม่สามารถเปล่งได้แม้ซักแอะ และร่างของเธอแข็งทื่อ
‘เธอจะกินฉัน! เธอจะกินฉันอย่างแน่นอน!’ เธอกรีดร้องในหัวของเธอ
เมื่อหลินเสี่ยวหายจากความหวาดกลัวของเธอแล้ว เธอเอามือตบหน้าอกตัวเองเพื่อทำให้ตัวเองสงบโดยไม่รู้ตัวว่าที่จริงแล้วหัวใจเธอไม่อยู่กับร่างอีกต่อไป
‘เธอกลัวการเอาชีวิตจากฉัน! เด็กน้อยคนนี้เกือบจะทำให้ฉันหัวใจวาย….โอ้พระเจ้า!’
หลังจากตบหน้าอกตัวเองสองสามครั้ง หลินเสี่ยวก็นึกบางสิ่งบางอย่าง
‘บ้าน่า! อย่าคิดบ้าๆ! ฉันเป็นซอมบี้! ฉันจะกลัวเด็กคนนี้มาเอาชีวิตฉันได้!’
เธอเงยหน้าขึ้นมองเด็ก เด็กหญิงคนนั้นจ้องมองกลับมาที่เธอด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง ร่างกายเธอแข็งทื่อและรูม่านตาหด ขยายๆ หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเด็กน้อยคนนั้นจะขาดใจตายทันทีถ้าเธอเข้าใกล้ อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ความคิดนี้จะจางหายไปจากหัวเธอ เด็กหญิงตัวน้อย ตัวสั่นสะท้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ล้มลงบนพื้นพร้อมกับดวงตาของเธอกลิ้งกลับ
‘เห็นอะไร? ใบหน้าของฉันทำให้หล่อนหมดสติ… เดี๋ยวก่อนหน้าฉันน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนั้นจริงๆเหรอ?
เธอเดินไปมองรอบตัวเด็ก พบว่าหน้าเด็กเต็มไปด้วยโทนสีฟ้าเห็นได้ชัดว่าเธอกลัวมากทีเดียว
หลินเสี่ยวจัดวางร่างเด็กให้นอนสบายๆปล่อยให้เธอหลับสบายในผ้าห่ม
จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นมองไปรอบๆ ขณะที่นึกคำพูดเดียวเงียบๆ
‘ออก’
แสงสว่างปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ เมื่อเธอสามารถมองเห็นได้อีกครั้งในที่สุดเธอก็พบว่าตัวเองออกไปจากอวกาศอย่างที่คาดไว้ ยืนอยู่ในจุดเดียวกันกับที่เธอเข้าไป
เธอมองดูซอมบี้ที่กระจัดกระจายอยู่รอบตัวและตระหนักว่าพวกเขาสามารถเข้าใจคำสั่งของเธอได้ เธอยังรู้สึกถึงความคิดของซอมบี้เหล่านี้อย่างแผ่วเบาซึ่งประกอบไปด้วยวลีเพียงหนึ่งวลี – ‘หิวจัง!’
เธอก็หิวอย่างไม่น่าเชื่อเช่นกัน มากขึ้นกว่าเดิมเหมือนอย่างที่เธอเคยอยู่กับเด็กหญิงตัวเล็กตลอดเวลา การดมกลิ่นหอมของเด็กน้อยทำให้เธออยากกัดสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเลวร้าย
นอกเหนือจากนั้นเธอยังสับสนเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความวุ่นวายของซอมบี้ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
ในเวลานั้น เธอแค่คิดว่าถ้ามีเพียงซอมบี้พวกนั้นเท่านั้นที่จะวิ่งเข้าหาทั้งสามคน เธอจะมีโอกาสสูญเสียตัวเองในฝูง สิ่งที่เธอไม่คาดหวังคือฝูงซอมบี้จะทำตามคำสั่งและพุ่งโจมตีทั้งสาม เธอไม่ทราบแน่ชัดว่าพวกเขาได้ยินและเข้าใจคำสั่งของเธอหรือยัง ความจริงที่ว่ามีซอมบี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ที่ถูกดึงดูดเข้ามาในพื้นที่นั้นดูเหมือนจะแนะนำว่าพวกเขาทำตามนั้น
เธอหันไปหาซอมบี้ที่หลงทางอยู่ใกล้เธอ จับจ้องที่มันและพึมพำเงียบ ๆ “มองมาที่ฉัน … มองมาที่ฉันสิ … มองมาที่ฉันสิ”
ตามคาด ซอมบี้ตัวผู้ที่หลินเสี่ยวจ้องมองไปข้างหน้า หยุดเดินไปข้างหน้า ค่อยๆหันกลับมามองเธอ จากนั้นหมุนร่างของเขาไปรอบ ๆ ขณะที่ดวงตาสีเทาครึ่งหนึ่งก้มลงมองเธอด้วยความสับสน
‘เดินมา…’ หลินเสี่ยวคอยจ้องมองเขาและพูดอย่างเงียบ ๆ
สิ่งต่อไปที่เธอรู้ ซอมบี้ก็เริ่มโยกตัวเข้าหาเธอ
เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น หลินเสี่ยวก็ตกใจจริง ๆ เพราะซอมบี้ตัวผู้รู้สึกถึงความคิดของเธอและทำตามคำสั่ง เธอวิวัฒนาการมาเป็นซอมบี้ระดับสูงแล้วใช่ไหม? นั่นเป็นสาเหตุที่เธอสามารถควบคุมซอมบี้ที่ไม่ฉลาดเหล่านี้ได้ใช่หรือไม่?
ขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ซอมบี้ตัวผู้ก็พุ่งเข้าหาตัวเธอแล้วหยุดและมองเธอด้วยความสับสน
หลินเสี่ยวเหลือบมองมาที่เขาจากนั้นโบกมือให้เขา
‘ไปให้พ้น.’
หลังจากได้รับคำสั่งของเธอแล้วซอมบี้ตัวผู้ก็หันหลังกลับและยังสับสนอยู่
หลินเสี่ยวก็ทำการทดสอบกับซอมบี้ตัวอื่นและได้ผลเหมือนกัน ตอนนี้เธอมั่นใจแล้วว่าเธอได้รับการอัพเกรด แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอเพิ่มขึ้นกี่ระดับ เธอไม่ชัดเจนเกี่ยวกับระบบการจัดอันดับซอมบี้
หลังจากยืนยันว่าเธอสามารถควบคุมซอมบี้ตัวอื่นได้ เธอหันไปรอบ ๆ โดยไม่มีการพิจารณาเพิ่มเติมและค้นหาความทรงจำของลวี่เถียนหยี่สำหรับที่ตั้งของอาคารที่เธอข่มขืนชายคนนั้น
หลังจากยืนยันทิศทางเธอก็มุ่งหน้าไปทางนั้นทันที
เธอไม่รู้ว่าชายคนนั้นจะยังอยู่ที่นั่นหรือไม่ แต่เธอเชื่อว่าเขาจะอยู่ใกล้ ๆ เขาต้องหาลูกสาวของเขาใกล้ ๆ บริเวณนั้นอย่างแน่นอน
มันเป็นเวลากลางคืนในตอนนี้เหมาะสำหรับกิจกรรมของเธอ
เธอวิ่งไปในทิศทางนั้นเหมือนเงาว่องไวในความมืดของเวลากลางคืน เธอวิ่งเร็วมาก แต่ก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย สองชั่วโมงต่อมาเธอมาหยุดที่ด้านหน้าของอาคาร แต่ไม่พบความรู้สึกของมนุษย์หรือเห็นมนุษย์คนใด
เธอยืนอยู่ในมุมที่คลุมเครือและเรียกซอมบี้มาพยายามสื่อสารทางจิตใจกับมัน
‘มีมนุษย์อยู่ที่นี่ไหม?’ เธอถามอย่างเงียบ ๆ
ซอมบี้มองเธอด้วยความสับสนไม่เข้าใจความหมายของเธอ และดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
“อ๊าาาวส์!”
‘สิ่งมีชีวิตเรียกว่ามนุษย์?’ หลินเสี่ยวถามจบลงด้วยการเปล่งเสียงในรูปแบบของคำราม
ซอมบี้ยังคงมองเธออย่างสับสนไม่ตอบสนอง
“อ๊าาาวส์?”
‘คุณเห็นมนุษย์คนใดบ้างไหม?’ เธอถามอีกครั้ง
ซอมบี้ดูจะไม่สับสนอีกต่อไป ณ จุดๆนี้
หลินเสี่ยวพูดไม่ออกไม่มีความคิดว่าจะทำอะไร อย่างไรต่อไปจากนี้
