หลินเสี่ยวตัวแข็งทื่อด้วยความกังวล เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร แต่เธอรู้ว่าเธอไม่ควรเข้าใกล้เด็กในตอนนี้ สิ่งที่เธอทำได้คือขยับถอยหลังไปสองก้าวแล้วลองทำให้เด็กตอบโต้
สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ คืออุ้มเด็กไปที่ทะเลสาบและพาเธอไปดื่มน้ำอีกครั้ง
เธออาบน้ำในทะเลสาบก่อนหน้านี้และไม่รู้ว่าไวรัสในร่างกายเธอแพร่เชื้อยู่ในน้ำหรือไม่ อย่างไรก็ตามเธอจำได้ว่าเด็กเมาน้ำทะเลสาบเล็กน้อยเมื่อเธอเอาเข้าปากครั้งแรก และดูเหมือนว่าจะไม่มีผลข้างเคียงใดๆ เกิดขึ้น นี่เป็นการพิสูจน์ว่าน้ำปลอดภัย
เมื่อหลินเสี่ยวก้าวถอยหลังดวงตาของอู่เย่วหลิงก็เปล่งประกาย น่าแปลกที่ดวงตาที่หมองคล้ำของเธอเริ่มสดใสขึ้นและความกลัวและความสิ้นหวังในตาคู่นั้นดูเหมือนจะหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ แม้ว่าจะเป็นเพียงเล็กน้อย จากนั้นเธอมองที่หลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้
เด็ก ๆ อาจมีความรู้สึกไวมาก เมื่อเธอเห็นหน้าซอมบี้สุดสยองของหลินเสี่ยวคำตอบแรกของเธอคือความหวาดกลัว อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้เห็นหลังจากนั้นมันเป็นครั้งที่สองหรือแม้กระทั่งครั้งที่สาม
เธอกลัว แต่เมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวก้าวถอยหลัง เธอก็นึกถึงคำถามทันที ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงไม่กัดเธอ?
แม้ว่าอู่เย่วหลิงจะยังเด็ก เธอเคยเห็นซอมบี้มาก่อน ซึ่งทิ้งบาดแผลภายในใจเธอเป็นสาเหตุของโรคปัญหาทางจิตในปัจจุบันของเธอ
ในความทรงจำของเธอซอมบี้น่ากลัวมากและจะกัดและกัดคนที่เห็นทุกคน
ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงไม่ยอมตะครุบเธอ? ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงอยู่ไกลจากเธอราวกับว่ากลัวเธอเกินกว่าจะเข้าใกล้?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ก็เริ่มการต่อสู้ภายในหัวเล็กๆของอู่เย่วหลิง ครู่หนึ่งเธอพบว่าจริงๆแล้วเธอไม่กลัวเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาก่อน
เธอยังจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นซอมบี้ตัวนี้ มันกระโดดออกไปจากเธอราวกับว่ามันตกใจกลัวเสียงกรีดร้องของเธอ
อู่เย่วหลิงมองภาพหลินเสี่ยวตกใจขวัญหนีดีฝ่อกำลังยืนอยู่ใกล้ๆเธอ
ในอีกด้านหนึ่งหลินเสี่ยวคอยสังเกตทุก ๆ การเคลื่อนไหวของอู่เย่วหลิงอย่างระมัดระวัง เธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของการแสดงออกบนใบหน้าระยะหลังและในเวลาเดียวกัน เธอมีความรู้สึกหวิว ๆ ที่ว่าความกลัวและความสิ้นหวังของเด็กคนนี้ลดน้อยลงไปแทนที่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแทน
‘จิตวิทยาของเด็กแปลกจริงๆ!‘ หลินเสี่ยวคิด แต่ในระหว่างนี้เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน ตอนนี้เด็กน้อยไม่กลัวเธอ สิ่งอื่น ๆ คงจะง่ายขึ้นมาก
ในขณะที่หลินเสี่ยวกำลังอ่านใจของอู่เย่วหลิง ทันใดนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้
เธอสามารถควบคุมซอมบี้และอ่านความคิดของพวกมันได้ ดังนั้น…เธอสามารถถ่ายทอดความคิดของเธอเองไปยังผู้อื่นได้หรือไม่? เธอช่วยให้เด็กน้อยคนนี้รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่? ถ้าเธอทำได้ …
เมื่อเธอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ หลินเสี่ยวรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นแม้ว่าเธอจะรู้ว่านี่เป็นภาพลวงตาเพราะหัวใจของเธอไม่เต้นเลย เธอไม่มีการเต้นของหัวใจเลย!
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้หลินเสี่ยวตัดสินใจดำเนินการโดยทันที เธอมองไปที่อู่เย่วหลิงในสายตา ทันใดนั้นก็นั่งไขว่ห้างบนพื้นขณะที่จ้องมองความสับสนของเธอ หลังจากนั้นทั้งสองก็จ้องที่กันและกัน
‘เธอกำลังทำอะไร? เธอไม่มากัดฉันเหรอ? เธอจะไม่กินฉันใช่ไหม?’
ความรู้สึกถึงอันตรายของอู่เย่วหลิงค่อยๆจางลงและเธอก็เริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอเห็นว่าหลินเสี่ยวไม่พยายามเข้าใกล้เอและนั่งลงบนพื้น ความคิดเหล่านี้ผุดขึ้นมาในใจเธอทันที
‘หลิง หลิง? หลิง หลิง?’
เธอจดจ่อกับความคิดของเธอและเรียกอู่เย่วหลิงออกมาดังๆ และในใจของเธอ อย่างไรก็ตามลิ้นของเธอแข็งทื่อเป็นซอมบี้ซึ่งทำให้เสียงของเธอดูแปลกๆ เช่น ‘เอออ เอออ’
อู่เย่วหลิง ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่หันกลับมามองเธอด้วยสีหน้าสับสน
หลินเสี่ยวพยายามอีกสองสามครั้ง แต่อู่เย่วหลิงมองเธอโดยเฉพาะ รู้สึกแปลกๆ โดยไม่แสดงการเปลี่ยนแปลงใดๆ
หลังจากนั้นครุ่หนึ่งหลินเสี่ยวถอนหายใจด้วยความผิดหวัง
เมื่อได้ยินการถอนหายใจนี้ การแสดงออกในดวงตาของอู่เย่วหลิง เปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นโดยหลินเสี่ยวซึ่งหันกลับไปมองทะเลสาบ
เนื่องจากเธอไม่สามารถสื่อสารโดยใช้ความคิดของเธอ เธอคิดว่าเธอจะพยายามทำสิ่งใด
หลังจากเหลือบมองไปที่ทะเลสาบหลินเสี่ยวก็มีแรงบันดาลใจอย่างฉับพลันจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นเธอลุกขึ้นยืนอู่เย่วหลิงก็รู้สึกกังวลอีกครั้ง แต่ต่อมาเธอก็ตระหนักว่าซอมบี้ตัวนี้ไม่ได้เข้าใกล้เธอ
‘เธอกำลังทำอะไร?’ อู่เย่วหลิงมองซอกแซกอย่างพิศวงขณะที่เธอดูหลินเสี่ยวเดินไปที่ทะเลสาบ
หลินเสี่ยวมาถึงริมทะเลสาบดึงใบหญ้ายาวสองสามใบจากนั้นจึงสายอย่างชำนาญให้เป็นแมลงปอสีเขียวตัวเล็ก เธอวางแมลงปอลงหยิบอีกสองสามใบแล้วทำกรวยเล็กๆ บีบขอบและใส่มันลงไปในทะเลสาบ ตักน้ำขึ้นมา
น้ำในทะเลสาบใสแจ๋วเหมือนเดิม มันไหลเข้าไปในช่องทางที่เธอทำไว้ และหลินเสี่ยวดีใจที่มันไม่รั่ว
หลินเสี่ยวถือกรวยที่เต็มไปด้วยน้ำในมือข้างหนึ่งและแมลงปอหญ้าจากนั้นก็ค่อยๆเดินกลับไปที่อู่เย่วหลิง
อู่เย่วหลิงกำลังเฝ้ามองหลินเสี่ยวด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะที่เธออยากรู้ว่านางไปทำอะไรที่ทะเลสาบ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นหลินเสี่ยวลุกขึ้นยืนและเดินเข้าหาเธอ เธอก็สะดุ้งตื่นและดึงสัญชาตญาณการระวังตัวกลับมา
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอหลินเสี่ยวก็หยุดเดินและหยุดนิ่งทันที ไม่ขยับส่วนอื่นของร่างกายยกเว้นแขน เธอค่อยๆ ยื่นสิ่งต่าง ๆ ในมือของเธอไปข้างหน้า
ตามที่เธอหวังไว้เด็กตัวเล็กๆถูกดึงดูดโดยแมลงปอหญ้าและกรวยในมือของเธอทันที ด้วยเหตุผลบางอย่าง เด็กๆมักให้ความสนใจของเล่นที่ทำจากฟางเช่นนี้
หลินเสี่ยวอาศัยอยู่ในชนบทตอนเป็นเด็กและคุณปู่ของเธอสอนให้เธอทำแมลงปอหญ้าอย่างนี้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะใช้สิ่งนี้เป็นกำลังใจให้กับเด็กสักวันหนึ่ง
เธอยกแมลงปอเห็นว่าอู่เย่วหลิงดู และรู้สึกปลื้มใจที่ได้เห็นว่าการขับไล่เธอในสายตาของอู่เย่วหลิง หายไปแล้ว
หลังจากนั้นเธอยกเท้าของเธอและเดินไปอีกสองสามก้าวเข้าหาอู่เย่วหลิง
เธอดึงดูดความสนใจของเด็กเมื่อเธอเคลื่อนตัว แต่คราวนี้เด็กไม่รู้สึกประหม่าเหมือนเมื่อก่อน อู่เย่วหลิงมองตาหลินเสี่ยวแล้วเปลี่ยนความสนใจของเธอไปเป็นแมลงปอในมือของเธอ
หลินเสี่ยวมองการตอบโต้ของเด็กเป็นการอนุญาตให้ดำเนินการต่อ ดังนั้นเอจึงยกเท้าของเธอขึ้นก้าวไปข้างหน้าช้าๆเพื่อไปหาเด็กหญิงตัวน้อย
เด็กหญิงตัวน้อยมองอย่างระมัดระวังและประหม่า แต่ไม่สามารถละสายตาจากการมองแมลงปอหญ้าในมือของเธอได้
หลินเสี่ยวค่อย ๆ ขยับตัวอยู่ห่างจากเด็กประมาณหนึ่งเมตรให้มีช่องว่างระหว่างพวกเขา พื้นที่นี้ทำให้เด็กรู้สึกถึงความปลอดภัยเล็กน้อย และให้เธอเห็นแมลงปอหญ้าอย่างชัดเจนในมือของหลินเสี่ยว ดังนั้นตอนนี้เด็กก็แสดงความรังเกียจต่อเธอน้อยกว่าแต่ก่อนมาก
