เซี่ยต่งขมวดคิ้ว ไม่แน่ใจเกี่ยวกับระดับของซอมบี้ตัวนี้ที่หวงเสี่ยวเห็น หากเป็นระดับสี่นั่นจะเป็นปัญหาร้ายแรง
ซอมบี้ที่ทรงพลังระดับสี่นั้นค่อนข้างหายากและซอมบี้ที่อยู่ในระดับห้าเห็นได้น้อยมาก ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ มีผู้นำซอมบี้ระดับสองหรือสาม ปรากฏตัวขึ้นเท่านั้น พวกเขาล้วนแต่ทรงพลัง และคนที่โชคไม่ดีที่พบพวกเขาส่วนใหญ่จะตาย
ปัจจุบันระดับสี่เป็นระดับสูงสุดของซอมบี้ที่ผู้คนสามารถพบได้บ่อยครั้ง แน่นอนว่าซอมบี้อัจฉริยะ – ระดับสามจะเห็นได้บ่อยกว่าระดับสี่แน่นอน ด้วยความแข็งแกร่งของทีมของเซี่ยต่งพวกเขาอาจเผชิญกับสถานการณ์ที่ลำบากถ้ามันเป็นซอมบี้มหาอำนาจระดับสี่
……………………..
ในขณะที่วิ่งหลินเสี่ยวก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นของมนุษย์จากด้านหลัง
เธอรู้ว่ามีกลุ่มมนุษย์อยู่ที่นั่นเมื่อเธอวิ่งผ่านบริเวณนั้นมาก่อนหน้านี้ เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นของมนุษย์จากระยะไกล เธอไม่ได้สนใจอย่างจริงจังเพราะเธอรู้สึกว่าถ้าเธอทิ้งพวกเขาไว้พวกเขาก็จะทำแบบเดียวกันกับเธอ
เธอไม่คาดคิดว่าคนเหล่านี้จะต้องการตอแยเธอแม้แต่ตอนที่เธอไม่ได้ทำผิด!
เธอหยุด จากนั้นก็หันกลับไปและจ้องมองมนุษย์อย่างเงียบ ๆ ที่กำลังวิ่งเกือบจะทันเธอ
ชายผู้นั้นเร็วมาก หลินเสี่ยวรู้สึกถึงคลื่นของมหาอำนาจที่เล็ดลอดออกมาจากเขา เธอเดาว่าเขามีพรสวรรค์ด้านพลังลม เพราะเธอสามารถเห็นว่าเขาเร็วแค่ไหนและเขาก้าวย่างอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นว่าซอมบี้หยุดกะทันหัน หัวใจของหวงเสี่ยวกระตุกด้วยความดีใจทันที เขารีบและหยุดห่างจากหลินเสี่ยวราวยี่สิบเมตร ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ซอมบี้ผู้หญิงตัวนี้ขณะมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า
ซอมบี้ตัวนี้มีผมห้อยหลวมๆแต่ดูเหมือนจะสะอาดดี ใบหน้าของเธอถูกทำลายเต็มไปด้วยบาดแผลฉีกขาดอย่างนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดูว่าหน้าเดิมเธอดูเป็นอย่างไร เธอมีดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งที่มีในซอมบี้ระดับสูงเท่านั้น และริมฝีปากซีดของเธอเม้มแน่น
เธอยืนอยู่ตรงนั้นในชุดกระโปรงยาวที่พรางร่างของเธอ มองเขาด้วยสายตาแห่งความสงบนิ่ง
ความจริงที่ว่าซอมบี้ตัวเมียตัวนี้ไม่ได้พุ่งเข้าใส่เขาอย่างรุนแรงหรือแสดงอาการก้าวร้าวอื่น ๆ ทำให้หวงเสี่ยวรู้สึกแปลกใจมาก เธอไม่ได้กางกรงเล็บเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีอย่างเปิดเผย
มันคุ้มค่าที่จะกล่าวถึงว่าเมื่อมนุษย์กำลังล่าซอมบี้ระดับสูง หลังถูกล่าจากมนุษย์มหาอำนาจ เช่นเดียวกัน ซอมบี้ทำหน้างานเป็นทีมเสมอ เพราะในการต่อสู้ระหว่างซอมบี้ระดับหนึ่งถึงสามกับมนุษย์มหาอำนาจคู่หนึ่ง โอกาสในการชนะของซอมบี้นั้นต่ำอย่างไม่น่าเชื่อ
ในขณะนี้ หวงเสี่ยวอยู่ตามลำพังเนื่องจากเพื่อนร่วมทีมยังตามมาไม่ทันจากการไม่ทันตั้งตัว ขอบคุณมหาอำนาจของเขาทำให้เขาออกจากทีมที่เหลือมาไกลเหลือเกิน สำหรับซอมบี้ระดับสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการที่จะโจมตี
ถ้าเธอเป็นซอมบี้ธรรมดา เธอจะกระโจนเข้าใส่เขาทันที ดังนั้นหวงเสี่ยวจึงทิ้งระยะห่างด้วยรัศมีเกือบยี่สิบเมตรเพื่อให้เวลาและอิสรภาพแก่ตนเองในการตอบโต้
อย่างไรก็ตามซอมบี้ตัวนี้ต่อหน้าต่อตาเขาไม่โจมตีเขาอย่างกระหายตามที่เขาคาดไว้ แต่มันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ มองดูเขาอย่างเงียบ ๆ
พวกเขาไม่ได้เริ่มต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถบอกได้ว่าซอมบี้หญิงตัวนี้อยู่ในระดับสามหรือสี่ เขาแค่เดาว่าระดับสามตามความเร็วของเธอ
หลินเสี่ยวมองชายคนนี้อย่างเงียบ ๆ ซักพัก เธอรู้ชัดเจนว่าเขากำลังรอเพื่อนร่วมทีมของเขาและไม่ต้องการเริ่มการต่อสู้ในตอนนี้เพราะเธอสามารถรู้สึกถึงความคิดของผู้ชายคนนี้ ระยะห่างระหว่างพวกเขาสำคัญและความคิดของเขาไม่ชัดเจน แต่เธอยังคงรู้สึกถึงมัน
หลังจากรู้ความคิดของเขา เธอไม่เต็มใจที่จะรออยู่กับเขาและตกอยู่ในความเสียเปรียบ ดังนั้นเธอจึงหันหลังกลับและพุ่งไปในทิศทางเดิม
“หยุด!” เห็นซอมบี้หญิงตัวนี้หันหลังหนี หวงเสี่ยวก็ระเบิดคำรามและพุ่งเข้าใส่เธออย่างไม่ตั้งใจ เขาสนับสนุนขาของเขาด้วยพลังลมของเขาในขณะที่กวัดแกว่งแขนทั้งสองเพื่อปล่อยคลื่นลมอย่างรวดเร็ว
หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงการโจมตีของหวงเสี่ยว เธอหลบอย่างแผ่วเบาราวกับใบมีดตัดลมจากนั้นเธอก็กระโดดขึ้นไปบนอากาศ บิดร่างของเธอกลางอากาศสักสองสามครั้ง เธอพลิกม้วนตัวหนึ่งครั้งก่อนที่จะร่อนลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว
เธอหลบใบมีดลมของหวงเสี่ยวมากกว่าสิบครั้งซึ่งไม่แม้แต่จะสามารถสัมผัสกับเสื้อผ้าของเธอได้ อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกโมโหมากจากการโจมตีครั้งนี้
‘ไอ้เลยเอ้ย! นายคิดว่าซอมบี้เป็นคนที่พ่ายแพ้ได้ง่ายหมดหรือไง? ดูฉันจะเตะตูดแกให้กระเด็นเดี๋ยวนี้! นายคิดว่านายเป็นคนรังแกได้คนเดียว เหอะ?’
เธอให้เล็บโผล่ออกมาขณะที่งอตัวลง จากนั้นก็เหยียบเท้าของเธอยันพื้นและพุ่งเข้าหาหวงเสี่ยว เธอเร็วมากจนพุ่งเข้าไปหาหวงเสี่ยวด้วยการเคลื่อนอย่างรวดเร็วเพียงครั้งเดียว
จากจุดนั้น หวงเสี่ยวได้ลดระยะห่างระหว่างหลินเสี่ยวและตัวเขาเองให้แคบลงโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่กำลังตามล่าและโจมตี ขณะที่เขายังรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเกี่ยวกับวิธีที่ซอมบี้ตัวเมียเคลื่อนไหวร่างกายของเธออย่างคล่องแคล่วและหลบใบมีดลมของเขาทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย เขาเห็นเธอลงกลับมายืนบนพื้นดินและจู่โจมเขาทันที เธอเร็วมากจนดูเหมือนเป็นเงา ในพริบตาเธออยู่ต่อหน้าเขาแล้ว
‘ไม่ดีเลย!‘ หวงเสี่ยวรู้ทันทีว่าเขาทำผิดพลาดอย่างร้ายแรงเนื่องจากความรู้สึกถึงอันตรายในหัวใจของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและเขาก็พยายามที่จะถอยคืน
อย่างไรก็ตามในความรีบเร่งเขาลืมที่จะเพิ่มความเร็วด้วยพลังลม จัดการที่จะทำอะไรมากไปกว่าการสร้างกำแพงลมรอบๆตัวเขา กำแพงลมกินเวลาเพียงสองวินาทีก่อนที่หลินเสี่ยวจะฉีกมันด้วยกรงเล็บของเธอ
จากนั้นก่อนหวงเสี่ยวจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาตระหนักว่าเขาได้รับความลำบากไม่น้อย ในวินาทีต่อมาเขากำลังลอยอยู่ในอากาศเพราะหลินเสี่ยวเตะเขาออกไป
หลังจากนั้น หวงเสี่ยวก็กลิ้งตัวไปบนพื้นสองสามครั้ง แล้วลุกขึ้นนั่ง ลูบแขนของเขาด้วยความตื่นตระหนกโดยสัญชาตญาณตรวจสอบร่างกายเพื่อหาบาดแผล
หากเขาได้รับบาดเจ็บ เขาจะไม่สามารถหนีชะตากรรมของเขาให้กลายเป็นซอมบี้ได้!
เขาตรวจร่างกายของเขาทั้งหมดและไม่พบบาดแผลบนผิวหนังของเขา ความเจ็บปวดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดมาจากท้องของเขาซึ่งเขาได้รับความทุกข์ทรมานจากลูกเตะหนักๆ
‘ไม่? ไม่…ไม่มีบาดแผล! ขอบคุณพระเจ้า!‘
หวงเสี่ยวกระโดดขึ้นมาแทบจะไม่สามารถเชื่อโชคของเขาได้ ในขณะที่เขาเตรียมที่จะตรวจสอบตัวเองอีกครั้งเพื่อดูว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บจากซอมบี้จริง ๆ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเย็นยะเยือกและเห็นเสื้อผ้าที่ขาดกระรุ่งกระรุ่งที่ตกลงมาบนพื้นรอบเท้าของเขา
จากนั้นเขาก้มมองดูดตัวเอง เพียงเพื่อพบกับผิวที่ถูกเปิดเผยของเขา!
หวงเสี่ยวตกตะลึงด้วยความเงียบ
‘นรกกกก!!!!!!’
โดยสัญชาตญาณเขาหุบขาเข้าและเอามือมากุมที่พื้นที่ใต้ท้องน้อยของเขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน
เขาไม่เห็นซอมบี้และมีเพียงเพื่อนร่วมทีมที่มาถึง
“โว้ววว! อะไรกันเนี่ย? หวงเสี่ยวเกิดอะไรขึ้นกับนาย?”
ส่วนที่เหลือของทีมตะลึงงันเป็นสิ่งแรกที่พวกเขาเห็นหลังจากมาถึงคือหวงเสี่ยวยืนเปลือยกายอยู่! หนึ่งในพวกเขาไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะเสียงดังแล้วโพล่งคำถามออกมา
‘นรกเอ้ย! ฉันอยากมุดรูหนีจริงๆ!’ หวงเสี่ยวคิด
การแสดงออกบนใบหน้าของเซี่ยต่งนั้นยากที่จะอ่านในขณะที่เขากำกำปั้นไว้ที่ปากของเขาจากนั้นก็ไอและพูดว่า “ อะ- แฮ่ม…นายยืมเสื้อผ้าให้หวงเสี่ยวเพื่อให้เขาปกปิดร่างกายหน่อย อย่าเพิ่งหัวเราะ!”
เขาหันหน้าหนีขณะพูด เต็มไปด้วยความตะขิดตะขวงใจ
เมื่อได้ยินเขาพูด ในที่สุดคนอื่น ๆ ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของพวกเขา หนึ่งในนั้นถอดแจ็คเก็ตของเขาแล้วโยนมันไปที่หวงเสี่ยวขณะที่ยังหัวเราะอยู่
“ หวงเสี่ยว นายถูกใครลวนลามหรือเปล่า?”
บทที่ 23 : การเริ่มต้นของอันตราย
หวงเสี่ยวหน้าแดงเมื่อเขายื่นมือออกไปจับแจ็คเก็ต จากนั้นก็หมุนเล็กน้อยแล้วโอบรอบเอวของเขาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสีแดงของเขามืดลงขณะที่เขากัดฟันพูด “ ไม่ใช่“ บางคน”!
ในขณะที่พูดเขามองไปรอบพื้นที่ แต่ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของซอมบี้หญิงระดับสูงคนนั้น คนอื่น ๆ ตกใจกับคำพูดของเขาและหนึ่งในนั้นถาม “ไม่ใช่ใคร? มันไม่น่าจะเป็นซอมบี้ใช่มั้ย?”
หวงเสี่ยวไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร
ในที่สุดเซี่ยต่งก็โยนคำถามออกมา “ถ้าอย่างนั้นซอมบี้ระดับสูงตัวไหนที่นายพูดถึง? ดูเหมือนจะไม่มีซอมบี้ซักตัวเดียวในบริเวณนี้ใช่มั้ย?”
เขามองไปรอบ ๆ และพบว่าบริเวณนี้ว่างเปล่าอย่างประหลาด ปล่อยซอมบี้ระดับสูงตัวเดียวรอดไป แม้แต่ซอมบี้ธรรมดาก็ไม่สามารถพบได้ที่นี่ ฝูงของซอมบี้สามารถมองเห็นได้ห่างจากที่นี่ไปหลายร้อยเมตร
หวงเสี่ยวไม่กังวลกับเรื่องนี้ เขาเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันและเดินไปหาซอมบี้ทั่วไป เขาเลือกซอมบี้ตัวผู้ที่ดูสะอาดตาและกรีดหัวด้วยดาบลมจากนั้นก็รีบขึ้นและฉีกกางเกงออก
แทนที่จะรู้สึกขอบคุณหลินเสี่ยวที่ไม่ฆ่า เขากัดฟันของเขาด้วยความเกลียดชัง
เธอเป็นแค่ซอมบี้อัจฉริยะ แต่เธอทำให้เขาอับอายมาก เขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไร หลังจากถูกซอมบี้ทำให้เสียเกียรติอย่างนั้น? ครั้งต่อไปที่เขาเห็นเธอเขาจะเชือดเนื้อของเธอแล้วเปลี่ยนเธอให้เป็นโครงกระดูก จากนั้นก็ตัดหัวของเธอออกเพื่อนำนิวเคลียสออกมา
……………
ไม่ไกลจากคนกลุ่มนี้ ร่างซอมบี้คนเดียวยืนอยู่บนมุมหนึ่งของอาคารสูงสิบชั้น จ้องมองที่พวกเขา ดวงตาที่เย็นชาของมันเปล่งประกายด้วยความปรารถนาที่จะสังหารและความโลภที่จะกิน
บนพื้นดินหัวใจของเซี่ยต่งเต้นระทึกขึ้นเมื่อเกิดความรู้สึกแปลก ๆ ซัดเข้าหาเขา เขาไม่รู้จักความรู้สึกนี้ ดังนั้นเขาจึงมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ
อีกด้านหนึ่งของถนน หลินเสี่ยวซ่อนตัวอยู่ในอาคารอีกหลังพิงกำแพงแอบแนบหน้าต่างโดยให้เธอมองกลับไปที่เซี่ยต่งและเพื่อนร่วมทีมของเขา ดวงตาของเธอเปล่งประกายขณะที่เธอมองลงไปจากหน้าต่าง
เธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่แข็งแกร่งจากชั้นที่สิบหกของอาคารฝั่งตรงข้าม แต่เธอไม่ใช่เป้าหมายของเจ้าของร่างนั้น เห็นได้ชัดว่าสิ่งมีชีวิตนี้มาเพื่อกลุ่มมนุษย์ที่มีชีวิตนี้
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าบรรยากาศนั้นไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงอันตรายที่แข็งแกร่ง ดูเหมือนว่าสิ่งมีชีวิตนี้มีพลังอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถบอกได้ว่ามันมีพื้นฐานมาจากความรู้สึก มันเป็นซอมบี้ระดับสูงหรือไม่?สัตว์ร้ายซอมบี้? หรือสัตว์กลายพันธุ์?
เธอรู้สึกว่าคนเหล่านี้ตกอยู่ในอันตราย เพราะเธอรู้ว่าพวกมันไม่ตรงกับสิ่งมีชีวิตใด
ในขณะที่หลินเสี่ยวกำลังสงสัยว่าสิ่งมีชีวิตนั้นจะทำอะไรต่อไป เธอรีบจับจ้องไปที่ทิศทางนั้น แต่เงาดำนั้นก็หายไปแล้ว และกลิ่นอายของมันก็เช่นกันโดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ ความรู้สึกอันตรายของเธอจางหายไป แต่มันก็ไม่ได้หายไปโดยสิ้นเชิง
ในขณะที่กำลังสับสนกับเรื่องนี้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกถึงความรู้สึกและกลิ่นของมนุษย์อีกสองสามคน ไม่ ไม่ใช่เพียงไม่คน … กลิ่นเหล่านี้เป็นของคนจำนวนมากและถูกรวมเข้ากันทั้งหมด
อย่างไรก็ตามมีเพียงไม่กี่คนที่รู้สึกถึงความรู้สึกของเธอที่ทรงพลัง แม้ว่าหนึ่งในนั้นทำให้เธอรู้สึกถูกปราบ
ไม่น่าแปลกใจที่สิ่งมีชีวิตซ่อนความรู้สึกหรือทิ้งไว้ชั่วคราว ไม่สามารถเอาชนะกลุ่มคนที่กำลังเข้าใกล้บริเวณนี้ได้ นั่นคือมันกลุ่มคนกำลังมาในทิศทางนี้
หลินเสี่ยวใช้โอกาสนี้เช่นกันขณะที่กลุ่มยังอยู่ห่างออกไป เธอแอบย่องออกไปจากบริเวณที่ไร้ผู้คนในตอนนี้
ไม่นานหลังจากที่เธอจากไปกลุ่มคนก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไกลๆ
“ดู! ดูเหมือนว่ากองทัพจากฐานออกล่า – ซอมบี้” คนของเซี่ยต่งเห็นกองทัพที่ค่อยๆปรากฏตัวเช่นกัน
“ดูเหมือนมันเป็นเช่นนั้น”
“ใช่! กองทัพออกมาที่นี่เพื่อล่าซอมบี้และรวบรวมทรัพยากรนำทีมโดยอู่เฉิงเย่วในครั้งนี้ นั่นเป็นพวกเขา”
“ไปกันเถอะ ไม่มีซอมบี้ระดับสูงอยู่ในพื้นที่นี้อีกต่อไปแล้ว แม้ว่าจะมีอยู่เราก็จะไม่มีโอกาสได้ฆ่ามันตอนที่พวกเขาอยู่ที่นี่” หวงเสี่ยวมองดูกองทัพที่กำลังมาทางนี้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความอิจฉา
เซี่ยต่งส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ เราควรติดตามพวกเขา มันจะเป็นทางที่ปลอดภัยกว่า”
ตอนนี้เขารู้ว่าสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาพลิกไปข้างหน้าและให้ความรู้สึกแปลก ๆ แก่เขา มันเป็นความรู้สึกอันตรายที่ผู้คนจะได้สัมผัสเมื่อพวกมันถูกจ้องจากสัตว์ป่าดุร้าย เขารู้สึกว่าทีมของเขาได้รับการกำหนดเป็นเป้าหมายจากซอมบี้ที่ทรงพลังแล้วซึ่งอาจเป็นหนึ่งในผู้นำที่อยู่ที่นี่
ดังนั้น ในขณะที่กองทัพจากฐานออกล่า – ซอมบี้กำลังผ่านไปทีมก็สามารถตามพวกเขาไปได้ซักพัก ในกองทัพนั้นมีสมาชิกที่ทรงพลังบางคนอยู่ในระดับสี่และสองคนก็อยู่ในระดับห้า นอกจากนี้ในฐานะหนึ่งในผู้นำของฐานอู่เฉิงเย่วก็เป็นมหาอำนาจระดับสูงอย่างแน่นอน ในฐานเมืองซีมีมนุษย์มหาอำนาจสามระดับแค่เจ็ดคนเท่านั้นที่มีอยู่
สิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังสามระดับเจ็ดเหล่านี้ควบคุมทั้งฐานของเมืองทะเล
เนื่องจากภูมิปัญญาลักษณะ เช่นเดียวกับการเรียนรู้และความสามารถในการปรับตัวของมนุษย์ ผู้รอดชีวิตของมนุษย์เติบโตอย่างแข็งแกร่งในอัตราค่อนข้างคงที่นับได้ตั้งแต่ยุคหลังวันสิ้นโลกเริ่มขึ้น
ไม่เพียง แต่มนุษย์ผู้แข็งแกร่งที่สุดที่ทรงพลังจากฐานเมืองทะเลเท่านั้นที่บรรลุระดับเจ็ด แต่ผู้นำของฐานอื่น ๆ อีกมากมายส่วนใหญ่ก็อยู่ในระดับเจ็ดหรือสูงกว่า โลกหลังการล่มสลายนี้ถูกครอบงำโดยเหล่าซอมบี้ ดังนั้นลำดับชั้นดั้งเดิมถูกสร้างขึ้นตามธรรมชาติตามที่ผู้มีอำนาจสั่งให้เคารพ
เมื่อได้ยินเซี่ยต่งพูด หวงเสี่ยวคิ้วขมวดทันทีและพูดว่า “ตามพวกเขา? เราได้อะไรจากการติดตามพวกเขา? พวกเขาอาจใช้เราเป็นตัวล่อเหยื่อในการล่าและให้เราป้องกันซอมบี้สำหรับพวกเขา “
เขามั่นใจว่าเขาไม่ต้องการไปกับผู้มีอำนาจในกองทัพ เพราะเขารู้ว่าคนเหล่านั้นจะเรียกร้องซอมบี้ระดับสูงทั้งหมดที่สามารถพบได้ ในกรณีนั้นจะมีอะไรเหลือสำหรับพวกเขา อย่างมากที่สุด พวกเขาจะช่วยให้กองทัพจัดการกับซอมบี้ระดับหนึ่งถึงสองโดยเฉลี่ย อย่างไรก็ตามนิวเคลียสของซอมบี้เหล่านั้นแทบไม่มีค่า
เขาออกมาจากฐานเพื่อผจญภัยเพื่อรับรางวัลความร่ำรวยและเกียรติยศ เราจะเก็บเกี่ยวโดยไม่เสี่ยงได้อย่างไร? ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องจัดตั้งทีมล่าซอมบี้เพื่อตามล่าซอมบี้ข้างนอกนี่
นอกจากนี้ หากพวกเขาเข้าร่วมกองทัพนี้ พวกเขาจะต้องมอบทรัพยากรทั้งหมดที่พวกเขาได้รับในการดำเนินการไม่เว้นแม้แต่นิวเคลียสซอมบี้
เซี่ยต่งรู้สึกว่าคำพูดของหวงเสี่ยวนั้นสมเหตุสมผล แต่เขารู้ว่าสถานการณ์ได้เปลี่ยนไปแล้ว ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าทีมของเขากลายเป็นเป้าหมายและเขาเชื่อว่ามันจะเป็นจริง ท้ายที่สุด เขาก็จะได้รับการเตือนถึงอันตรายเสมอ
ยิ่งกว่านั้นพลังของศัตรูนั้นลึกลับมากจนเขาไม่สามารถรู้สึกได้เลย ไม่มีความรู้สึกอันตรายในหัวใจของเขา เขาจะไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าทีมของเขาได้กลายเป็นเป้าหมายแล้ว
ดังนั้น ณ จุดนี้การรักษาชีวิตพวกเขาเองจึงเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด หากพวกเขาตายไปแล้วสิ่งที่พวกเขาต้องการก็จะไร้ความหมาย
ด้วยใบหน้าที่อึมครึม เขาพูดอย่างจริงจัง “ฉันรู้สึกว่าเราตกเป็นเป้าหมายแล้ว ถ้าเรายืนยันในการแสดงด้วยตัวเอง เราอาจประสบอันตรายที่ไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย”
หวงเสี่ยวพูดจาโผงผางเยาะเย้ยคำพูดของเซี่ยต่ง “นายมักจะพูดว่านายมีความรู้สึกที่คมชัด แต่ดูสิเราออกมาที่นี่มาหลายวันแล้ว แต่ยังไม่พบอะไรเลย ยกเว้นซอมบี้ระดับต่ำจำนวนมากที่เราจัดการทุกวัน เราไม่เคยเห็นแม้แต่ร่องรอยของซอมบี้ระดับสูงใด ๆ ในที่สุดฉันก็พบหนึ่งตัวในวันนี้ แต่เราสูญเสียเธอไปเพราะการเคลื่อนไหวช้า ๆ ของนาย”
