เมื่อเห็นสถานะที่เซี่ยตงเป็นอยู่ อู่เย่วหลิงเริ่มรู้สึกสับสน เธอมองดูเขาขดตัวและกระตุกอยู่บนพื้นจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองหลินเสี่ยวด้วยความสับสน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการอยากรู้และเข้าใจ
หลินเสี่ยวชี้ไปที่เซี่ยตงจากนั้นก็ชี้ที่ตัวเอง หลังจากนั้นเธอก็สะบัดเล็บของเธอไปในอากาศ และแสดงท่าทางเฉพาะซอมบี้ทำ
อู่เย่วหลิงเข้าใจความหมายของหลินเสี่ยวในทันที เธอก้าวถอยหลังเล็กน้อยและแอบอยู่ด้านหลัง โผล่แค่ครึ่งหัวและดวงตาออกมามอง
‘ผู้ชายคนนั้นกลายเป็นซอมบี้งั้นเหรอ? เขาจะกลายเป็นคน – กินคนด้วยหรือไม่?’ ด้วยความคิดนี้อู่เย่วหลิงก็รู้สึกกลัว
หลินเสี่ยวรู้สึกขบขันและพูดไม่ออกขณะที่เธอมองไปที่ดวงตาเหมือนกระต่ายตื่นตูมของอู่เย่วหลิง
ความคิดของเด็กคนนี้ยากที่จะเข้าใจ! เมื่อครู่เธอแสดงท่าทีอย่างไม่เกรงกลัวโดยยืนต่อหน้าหลินเสี่ยว แต่ตอนนี้เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลังด้วยความกลัว
“อา !! อา !!” ในขณะนี้ใบหน้าของเซี่ยตงเริ่มบิดเบี้ยว เขาไม่สามารถหยุดกรีดร้องเสียงแหบได้ และเสียงของเขาฟังดูเจ็บปวดอย่างมากและน่าสังเวช ถึงเวลานี้ไม่มีใครหยุดการเปลี่ยนแปลงของเขาได้
“อา! ฆ่ะ – ฆ่า…ฆ่า…ฆ่า…ฉัน…อา…อา…อา!” อย่างไรก็ตาม เขาสามารถฟื้นคืนสติและตะโกนคำสองสามคำพร้อมกับกรีดร้องอย่างเจ็บปวด คำเหล่านี้มีไม่เกินสามคำ แต่เขาไม่สามารถบีบมันออกจากปากได้อย่างสอดคล้องกันได้ แต่ในที่สุดเขาก็พูดจบ
เขาไม่รู้ว่าซอมบี้ตรงหน้าจะเข้าใจเขาหรือเปล่า เขาไม่รู้ว่าอู่เย่วหลิงได้ยินเขาหรือไม่ ในขณะนี้ เขาแค่อยากตายอย่างรวดเร็วและหยุดความเจ็บปวดนี้
หลังจากที่เขากรีดร้องประโยคสั้น ๆ นั้น การแสดงออกของเขาก็บิดเบี้ยวมากขึ้น ร่างกายของเขาไม่ได้โค้งงอและกระตุกอีกต่อไป แต่ก็ปูดขึ้นมา หลังจากนั้นแขนขาของเขาก็บิดและเขาเริ่มดิ้นรนและกลิ้งไปมาบนพื้น ในขณะที่เขาโยนอย่างบ้าคลั่งและพลิกตัวบนพื้นร่างกายของเขาก็บิดเบี้ยวอย่างแปลกประหลาดเป็นรูปร่างที่ไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้
หลินเสี่ยวก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวและผลักอู่เย่วหลิงไปพร้อมกับเธอ ในขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่ชายคนนี้ที่กำลังกลายเป็นซอมบี้
ในตอนนี้ใบหน้าของเซี่ยตงเต็มไปด้วยเส้นเลือดที่ปูดออกมาและปากของเขาก็เปิดกว้าง ฟันขาวของเขางอกโผล่ในอากาศดูน่ากลัวมาก อย่างไรก็ตาม แม้ในขณะนี้ ความรู้สึกสุดท้ายยังคงอยู่ในดวงตาของเขา
เขาร้องขอ…
เขามองไปที่หลินเสี่ยวอย่างอ้อนวอน ถึงตอนนี้เขารู้สึกว่าซอมบี้ตัวนี้จะไม่ทำร้ายผู้คน มิฉะนั้น มันจะไม่ช่วยเขาจากผู้นำซอมบี้ระดับห้า และอู่เย่วหลิงจะไม่ยืนอยู่ข้างๆเธออย่างไร้อันตราย
ความคิดสุดท้ายที่เขามีในตอนนี้คือความปรารถนาให้ซอมบี้ตัวนี้ฆ่าเขา
หลินเสี่ยวมองไปที่ดวงตาที่เปิดกว้างของเซี่ยตงซึ่งแทบจะปูดออกมาจากเบ้าตา ดวงตาคู่นั้นกลอกไปมาทีละนิด และรูม่านตาเปลี่ยนเป็นสีเทา
ทันใดนั้น เธอก็โผล่กรงเล็บอันแหลมคมของเธอและพุ่งออกมาจากเบื้องหน้าอู่เย่วหลิง ในช่วงเวลาหนึ่งเธอรีบวิ่งไปหาเซี่ยตงที่บิดเบี้ยวเป็นรูปร่างแปลก ๆ เตรียมที่จะแทรกกรงเล็บของเธอเข้าไปในกะโหลกศีรษะของเขา
แต่ในขณะนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน
ทันใดนั้นดวงตาของเซี่ยตงกระพริบและเปลี่ยนเป็นสีเทาทั้งหมดในขณะที่เขาดิ้นอยู่บนพื้น ในช่วงเวลาต่อมาเขาเด้งตัวและเอียงศีรษะอย่างรวดเร็วหลบกรงเล็บของหลินเสี่ยวได้อย่างน่าอัศจรรย์ จากนั้นเขาก็ยกร่างของเขาด้วยแขนและขาเหมือนแมงมุมและคลานไปที่ทะเลสาบด้วยความเร็วเหลือเชื่อ เขามาถึงทะเลสาบอย่างรวดเร็วผลักตัวเองลงกับพื้นแล้วกระโดดลงไปในทะเลสาบ
ตูมม! เขากระโดดลงไปในทะเลสาบจริงๆ!
หลินเสี่ยวตะลังงัน ฝังรากลงในจุดที่มีกรงเล็บของเธอยังคงยืดออก เธอตกใจอย่างที่สุดเมื่อเธอมองดูซอมบี้ เซี่ยตงหลบการโจมตีของเธอภายในพริบตาและกระโดดลงไปในทะเลสาบ
เมื่อเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบวิ่งไปที่ริมทะเลสาบและจ้องไปที่ระลอกคลื่นบนผิวน้ำที่กระจายกว้างออก อย่างไรก็ตาม ซอมบี้เซี่ยตงได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
พูดตามตรงว่าหลินเสี่ยวไม่เคยลงไปที่กลางทะเลสาบ เธออาบน้ำและล้างของที่ริมทะเลสาบตลอด แต่ไม่มีเวลาลงไปดู เธอไม่รู้ว่าน้ำลึกแค่ไหนหรือมีอะไรอยู่ในนั้น
ตอนนนี้ซอมบีเกิดใหม่ตัวนั้นเดินทางลงไปก่อนเธอด้วยซ้ำ
ยิ่งไปกว่านั้น ซอมบี้เซี่ยตงตัวนี้ดูแปลก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ซอมบี้ธรรมดา ดูจากรูปลักษณ์ของมัน มันเข้าสู่ระดับหนึ่งหรือสองเลย ซึ่งเป็นคำอธิบายเดียวสำหรับปฏิกิริยาและการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของเขา
หลินเสี่ยวยืนอยู่ริมทะเลสาบคิ้วของเธอขมวดมุ่น
ตอนนี้เป็นสถานการณ์ที่ยากลำบาก เธอปล่อยให้ซอมบี้ระดับต่ำซ่อนตัวอยู่ในพื้นที่ของเธอ ทุกอย่างคงจะดีถ้าไม่มีใครอยู่ในพื้นที่นี้ แต่มีเด็กตัวน้อยที่ต้องนึกถึง! อย่างไรก็ตาม ตอนนี้หลินเสี่ยวไม่กล้าลงไปที่ทะเลสาบเพื่อตามหาซอมบี้เพราะเธอกลัวว่ามันจะคลานกลับขึ้นมาจากอีกด้านหนึ่งเมื่อเธอลงไป หากเป็นเช่นนั้นพวกเขาจะต้องเผชิญกับปัญหาร้ายแรง
หลินเสี่ยวรู้สึกว่าพื้นที่นี้ยังไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเธออย่างเต็มที่ หากเพียงเธอสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่อยู่ลึกลงไปในทะเลสาบ … ณ ตอนนี้ เธอสัมผัสได้เฉพาะพื้นที่เหนือผิวน้ำทะเลสาบ แต่ใต้น้ำลึกนั้นไม่เลย
สำหรับตอนนี้ สิ่งที่เธอทำได้คืออยู่ในอวกาศและรอให้ซอมบี้เซี่ยตงขึ้นมาจากน้ำ เธอไม่สามารถส่งอู่เย่วหลิงออกไปนอกอวกาศได้เนื่องจากโลกภายนอกไม่ปลอดภัย ขณะที่มีซอมบี้อยู่เต็มไปหมด
เธอเดินกลับไปที่ด้านข้างของอู่เย่วหลิงและชี้ไปที่บริเวณที่วางเฟอร์นิเจอร์ ส่งสัญญาณให้เธอไปและอยู่ที่นั่น
อู่เย่วหลิงจ้องมองไปที่น้ำด้วยความอยากรู้อยากเห็น สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นใต้น้ำกับชายที่กลายเป็นซอมบี้ เขาจะจมน้ำไหม? เขาสามารถว่ายน้ำได้เหมือนปลาหรือเปล่า?
เมื่อเห็นสัญญาณมือของหลินเสี่ยว เธอเข้าใจว่าเธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ เธอไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อไป
ดังนั้นเมื่อหลินเสี่ยวยกมือขึ้นและชี้ไปที่บริเวณเตียงและโซฟา เธอหันกลับทันทีและเดินไปหามัน ในขณะที่เดินเธอหันกลับมาเพื่อยืนยันว่าหลินเสี่ยวกำลังตามเธออยู่หรือไม่
เห็นได้ชัดว่าหลินเสี่ยวตามหลังอู่เย่วหลิงมา ขณะที่เธอเดินเธอหันกลับไปมองที่ผิวน้ำทะเลสาบซึ่งค่อยๆสงบลง
เธอคิดว่าซอมบี้เซี่ยตงจะอยู่ใต้น้ำเป็นเวลานาน อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอเดินตามหลังอู่เย่วหลิงไปได้เพียงไม่กี่ก้าว หูของเธอขยับอย่างฉับพลันและเธอก็หยุด หันหน้าไปและจ้องที่ผิวน้ำของทะเลสาบโดยไม่กระพริบตา
ตามที่เธอสงสัยพื้นผิวน้ำที่ค่อยๆสงบลง ตอนนี้กระเพื่อมเล็กน้อยอีกครั้ง ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังจะออกมาจากมัน ซึ่งก็จริง มีบางอย่างโผล่ขึ้นจากน้ำ และมันคือซอมบี้เซี่ยตงที่กระโดดลงไปในทะเลสาบเมื่อไม่นานมานี้
หลังจากระลอกคลื่นหลายระลอก ร่างก็โผล่ขึ้นมาเงียบๆ และลอยอยู่บนผิวน้ำ
หลินเสี่ยวตกใจมาก
‘เกิดอะไรขึ้น?’
อู่เย่วหลิงรู้สึกได้ว่าหลินเสี่ยวหยุดเดินตามหลังเธอมา ดังนั้นเธอจึงหยุดเดินเช่นกัน ความรู้สึกเธอค่อนข้างหลักแหลม ดังนั้นเมื่อเลิกติดตามเธอแล้วเธอก็รู้สึกได้ในทันที
เธอหันกลับไปเช่นกันและมองไปที่หลินเสี่ยว เมื่อเห็นเธอจ้องมองตรงไปที่ผิวน้ำทะเลสาบ อู่เย่วหลิงเดินไปอย่างอยากรู้อยากเห็นและยืนอยู่หลังขาของเธอยื่นหัวออกไปเพื่อดูเช่นกัน จากนั้นเธอก็เห็นร่างแน่นิ่งลอยอยู่บนน้ำ
หลินเสี่ยวขมวดคิ้วไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเซี่ยตงถึงกลายเป็นแบบนี้หลังจากที่เขากลายเป็นซอมบี้และกระโดดลงไปในน้ำ? เธอจำได้ว่าเมื่อเธอลงไปในน้ำครั้งแรก ดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปนานก่อนที่เธอจะตื่น
เธอไม่รู้ว่าเซี่ยตงกำลังเผชิญกับสถานการณ์เดียวกันกับที่เธอเคยเจอหรือไม่
หลินเสี่ยวใช้เวลาคิดเรื่องนี้ครู่หนึ่ง เนื่องจากเซี่ยตงลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ เธอต้องไปดู เขาไม่สามารถขยับได้ดังนั้นจึงไม่มีการคุกคาม ในกรณีนี้ เธอสามารถจับตัวเขาได้และส่งเขาออกไปจากอวกาศของเธอ
บทที่ 37 : ซอมบี้กระโดดลงน้ำ
ด้วยความคิดนี้ หลินเสี่ยวจึงหันกลับมาทันที นั่งยองๆลงและมองตรงไปที่อู่เย่วหลิง เธอชี้ที่เด็กน้อยแล้วชี้ไปที่บริเวณที่มีเฟอร์นิเจอร์ส่งสัญญาณให้เธอไปที่นั่นคนเดียว หลังจากนั้นเธอก็ชี้มาที่ตัวเองและชี้ไปที่เซี่ยตงซึ่งกลายเป็นซอมบี้และตอนนี้ลอยอยู่บนผิวน้ำทะเลสาบ
หลังจากนั้นเธอก็ชี้ไปที่ท้องฟ้า
เธอแสดงท่าทางต่างๆขณะที่เธอพยายามบอกอู่เย่วหลิงให้ไปและอยู่ในพื้นที่นั้นด้วยตัวเองและไม่ให้ไปที่อื่นพร้อมกับแจ้งว่าเธอจะจัดการกับสิ่งที่อยู่บนน้ำและส่งไปนอกอวกาศ
อู่เย่วหลิงมองไปที่เธออย่างเงียบ ๆ สักครู่โดยไม่ให้เธอรู้ว่าเข้าใจความหมายของเธอหรือไม่ เด็กไม่ได้ไปตามที่เธอออกคำสั่ง แต่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองตาเธอนิ่ง
หลินเสี่ยวถอนหายใจ ไม่รู้สึกถึงความคิดของเด็กในขณะนี้ เมื่อเด็กคนนี้สงบนิ่ง เธอแทบอ่านใจไม่ออก
เมื่อเห็นอู่เย่วหลิงมองมาที่เธอโดยไม่ตอบสนองใด ๆ หลินเสี่ยว หันกลับไปมองที่เซี่ยตงซึ่งยังคงลอยอยู่บนผิวน้ำ จากนั้นเธอก็ยืนขึ้นและวางมือบนไหล่ของเจ้าตัวเล็ก จับหมุนตัวกลับไปทางเตียงแล้วผลักเธอไปข้างหน้าสองสามก้าว
ด้วยเหตุนี้อู่เย่วหลิงจึงเริ่มเดินไปข้างหน้าแม้ว่าเธอจะหันกลับไปมองหลินเสี่ยวด้วยทุกย่างก้าวก่อนที่จะเดินต่อไปข้างหน้าอีกครั้ง
หลังจากเห็นว่าอู่เย่วหลิงก้าวไปข้างหน้าในที่สุด หลินเสี่ยวก็หันกลับและเดินไปที่ผิวน้ำทะเลสาบ เธอสังเกตว่าร่างกายของเซี่ยตงด้วยความระมัดระวังสักครู่จากนั้นสูดดมมัน
เซี่ยตงลอยคว่ำหน้าอยู่บนน้ำ หลินเสี่ยวจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขา แต่เธอรู้สึกได้ว่าทั้งกลิ่นอายและกลิ่นของเขาเปลี่ยนไป กลิ่นของเขาไม่เหมือนกับตอนที่เขายังเป็นมนุษย์ มันไม่เหมือนกับกลิ่นที่เขาได้สัมผัสก่อนหน้านี้เมื่อจู่ๆเขาก็กลายเป็นซอมบี้ก่อนที่จะกระโดดลงไปในน้ำ
เธอรู้สึกว่ากลิ่นของเซี่ยตงค่อนข้างแปลกๆ
กลิ่นมนุษย์ของเขาหายไปและกลิ่นซอมบี้ของเขาก็อ่อนลง ในขณะนั้นหลินเสี่ยวไม่เข้าใจได้ว่าเซี่ยตงกลายเป็นอะไร
เธอเอาหย่อนเท้าลงไปในน้ำแล้วค่อยๆเข้าหาเขา เขาไม่ได้ลอยห่างจากริมทะเลสาบมากเกินไป ห่างเพียงหกหรือเจ็ดเมตร อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยไปที่ทะเลสาบไกลขนาดนี้มาก่อนดังนั้นดูเหมือนเธอจะระมัดระวังเป็นพิเศษ
ในเวลานี้เธออยู่ห่างจากริมทะเลสาบสามเมตร น้ำสูงถึงหน้าอกของเธอแล้ว เธอดันเท้าลงไปที่ก้นทะเลสาบทันทีและเริ่มว่ายน้ำเพื่อที่เธอจะได้เคลื่อนที่ผ่านไปได้เร็วขึ้น
เมื่อเธอมาถึงด้านข้างเซี่ยตง เธอก็ยังตรวจไม่พบการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา หลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆเธอก็รู้สึกงี่เง่าเล็กน้อย!
เธอไม่รู้ว่าเธอเริ่มอายเมื่อไหร่ เธอเป็นซอมบี้แล้ว เธอควรกลัวว่าสิ่งนี้จะกัดเธอหรือไม่? ทุกอย่างนอกเหนือจากความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เขาอาจจะกัดเธอไม่ได้แม้ว่าเขาจะต้องการก็ตาม!
เมื่อเธอนึกถึงสิ่งนี้ หลินเสี่ยวเอื้อมมือไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างกล้าหาญและมั่นใจ เธอพลิกตัวเขาจับที่ด้านหลังคอด้วยมือเดียว แล้วว่ายน้ำไปที่ริมทะเลสาบพร้อมกับลากเขาไปด้วย
หลังจากว่ายน้ำขึ้นฝั่งแล้ว เธอลากเซี่ยตงขึ้นจากน้ำและโยนเขาลงไปในที่โล่งริมทะเลสาบ ในที่สุดเธอก็สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน
ใบหน้าของเขาที่บิดเบี้ยวและปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม สีของใบหน้าของเขาเป็นสีขาวซีดและสีฟ้าเหมือนสีของซอมบี้ทั่วไป
ปากของเขาไม่แตก จมูกเขาไม่คดงอ ตายังปิดอยู่ เขาดูเหมือนคนตายธรรมดา และร่างกายของเขาเหมือนคนที่ไม่ได้กลายเป็นซอมบี้
หลินเสี่ยวนั่งยองๆข้างๆเขา สำรวจใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เธอพูดกับตัวเองว่า ‘ดูธรรมดา ฉันให้เขาห้าเต็มสิบ
หลังจากนั้น เธอก็เอื้อมมือไปจับข้อต่อขากรรไกรของเขา บีบแรง ๆ ปากของเขาอ้าเผยให้เห็นฟัน ตามที่เธอคาดไว้ฟันของเขาก็คมขึ้น
หลินเสี่ยวดมเขาและพบว่าเขาไม่มีกลิ่นเหม็นแบบที่ซอมบี้ควรจะมีในปากของเขา หลินเสี่ยวปล่อยมือจากปากของเขามองไปที่มือของเขา เล็บของเขายังไม่งอกออกมา แต่กระดูกนิ้วของเขากลายพันธุ์ไปแล้วและงอเหมือนตะขอ
จากนั้นเธอก็จ้องบาดแผลของเขา บาดแผลที่เน่าเปื่อยเหล่านี้มีสีฟ้าซีด ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผลกระทบของไวรัสซอมบี้
อย่างที่เธอคาดไว้เขากลายเป็นซอมบี้แล้วจริงๆ!
หลังจากตรวจสอบสักพัก หลินเสี่ยวสรุปว่าเซี่ยตงกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว จากนั้น เธอก็เริ่มพิจารณาว่าจะจัดการกับเขาอย่างไรต่อไป
เธอควรโยนเขาออกไปไหม? เขาอาจจะตื่นขึ้นมาในฐานะซอมบี้และถูกมนุษย์ยิงหัว หรือถูกทำลายโดยซอมบี้ระดับสูงกว่า หรืออีกทางหนึ่งเขาอาจจะเตร็ดเตร่ด้วยตัวเอง พัฒนาเป็นซอมบี้ระดับสูงในภายหลัง แล้วถูกมนุษย์นำออกไป!
เธอควรแทงกรงเล็บของเธอเข้าที่หัวของเขาโดยตรง แล้วออกไป ขุดหลุมและฝังเขาเพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างสงบหรือไม่?
หลินเสี่ยวรู้สึกว่าการฝังเขาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด!
ด้วยความคิดนี้ เธอจึงหลับตาและมองออกไปข้างนอกจากนั้นก็ตระหนักว่าสิ่งนี้ใช้ไม่ได้ นั่นเป็นเพราะเธอเห็นซอมบี้ระดับห้ายังคงอยู่ที่เดิมดูเหมือนจะรอให้เธอออกไป
เว้นแต่เธอจะเข้าสู่สถานะ “ผีเดินทาง” อีกครั้ง เธอจะไม่สามารถออกจากสถานที่นี้ได้โดยไม่ต้องออกจากที่อวกาศของเธอ
เธอเพ่งความสนใจไปที่การคิดถึงสถานเวทย์มนตร์ที่เธอเข้ามาก่อนหน้านี้ และพยายามจดจำว่าเธอรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น
เธอจำได้ว่าตอนนั้นตาของเธอปิดลงและเธอจดจ่ออยู่กับสถานการณ์ภายนอกตลอดเวลา เธอตั้งสมาธิอย่างเข้มข้นและคิดว่าจะทำให้ตัวเองล่องหนได้อย่างไรและดำดิ่งลงไปเพื่อช่วยเซี่ยตง หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เข้าสู่ครึ่งหลับครึ่งตื่น สถานะ “ผีเดินทาง”
อย่างที่เธอจำได้ เธอได้รับอนุญาตให้วิ่งไปที่ทุ่งสตรอเบอร์รี่โดยไม่เว้นที่ว่างเมื่อเธออยู่ในความฝันครั้งที่แล้ว ทำไมเธอต้องฝันจึงจะประสบความสำเร็จ? ในทางกลับกัน เหตุใดเธอจึงต้องเข้าสู่สถานะ “ผีเดินทาง” เพื่อที่จะได้เคลื่อนไหวในโลกภายนอกโดยไม่ต้องออกจากที่ว่าง เมื่อเธอไม่ได้ฝัน?
เธอทำแบบเดียวกันนี้ในขณะที่ตื่นไม่ได้หรือ? ทำไมพื้นที่อวกาศนี้ถึงยากขนาดนี้?
หลินเสี่ยวรู้สึกว่าเธอต้องการเวลามากขึ้นในการสำรวจการทำงานของพื้นที่อวกาศนี้ แต่ตอนนี้เธอจะโยนเซี่ยตงออกจากพื้นที่ของเธอได้อย่างไร?
ด้านนอกนั่น ผู้นำซอมบี้กำลังรออยูด้วยความโลภ บางทีมันอาจจะพุ่งเข้าหาเธอทันทีที่ปรากฏตัว
เธอสังเกตว่าเธอสามารถโยนสิ่งของที่ไม่มีชีวิตเข้ามาในหรือนอกพื้นที่อวกาศได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่สามารถทำแบบเดียวกันกับมนุษย์หรือซอมบี้ได้ เธอสามารถนำพวกเขาเข้าหรือออกพร้อมกับตัวเองเท่านั้น
ในขณะที่เธอกำลังนั่งยองๆข้างๆ เซี่ยตงและกำลังดิ้นรนอยู่นั้น กลิ่นอายที่สงบนิ่งเหมือนน้ำของเขาก็เริ่มขึ้นหลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นยืนทันทีและถอยหลังไปสองสามก้าว
ในเวลาต่อมา เธอเห็นเขานอนอยู่บนพื้นเปลือกตาขยับแล้วลืมตา
ลูกตาของเขาไม่ได้เป็นสีเทาซีดหรือเข้มเท่ากับดวงตาสีดำของหลินเสี่ยวซึ่งไม่มีส่วนสีขาวเลย แต่ตาคู่นั้นของเขาเหมือนดวงตาของมนุษย์ธรรมดาคู่หนึ่งมีรูม่านตาสีดำและตาขาวปกติ
อย่างไรก็ตาม รูม่านตาของเขาไม่ได้มีรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป รูม่านตาเหล่านั้นไม่ได้กลม แต่เป็นแนวตั้ง
สิ่งนี้ไม่มีความสำคัญยกเว้นความจริงที่ว่าหลังจากที่เขาลืมตา เขามองไปที่ท้องฟ้าสีตะกั่วในอวกาศของหลินเสี่ยวอย่างสับสน กระพริบตาแล้วลุกขึ้นนั่งขณะที่จ้องมองหลินเสี่ยว
เมื่อเห็นเช่นนี้หลินเสี่ยวก็ค่อนข้างสับสน ‘บ้า เกิดอะไรขึ้นตอนนี้? ทำไมซอมบี้ตัวนี้ถึงจ้องมาที่ฉันอย่างตื่นตัว?’
ก่อนที่เธอจะคิดออก การแสดงออกของเซี่ยตงเปลี่ยนไปอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นประกาย จากนั้นสายตาของเขาก็สงบลงทีละนิดในขณะที่ความระมัดระวังในดวงตาของเขาหายไป
หลินเสี่ยวมองเขาอย่างสับสน ซอมบี้ใช่ไหม? เขาดูไม่เหมือนใคร! มนุษย์หรือ? เขาดูไม่เหมือนหนึ่งในที่ว่านั้น!
ผู้ชายคนนี้กลายเป็นอะไรบนโลก?
ในขณะที่เธอกำลังเดาว่าเขากลายเป็นอะไรกันแน่ เซี่ยตงขยับริมฝีปากของเขา
“อ๊ะ…โอ้…”
หลินเสี่ยวรู้สึกสับสนอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขาเลย! อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกได้ถึงความคิดของเขา!
เขาพูดว่า “หิวมาก!”
