“ระวัง!” หัวหน้าโจรตะโกนออกมาโดยอัตโนมัติเมื่อเขาเห็นหลินเสี่ยวใกล้เข้ามาเกินกว่าร้อยเมตรภายในพริบตาและพุ่งเข้าหาโจรพลังเพลิง
แต่เสียงตะโกนของเขาไม่เปลี่ยนแปลงอะไรได้เลยเพราะเมื่อเขาพูดจบสองคำนั้น เขาก็เห็นเธอแกว่งกรงเล็บอีกครั้งตามด้วยหัวของโจรพลังเพลิงก็ลอยลิ่วขึ้นเช่นกัน
ปัง! ปัง! ปัง!
ด้วยความตื่นตระหนกโจรคนอื่น ๆ ก็ยิงกระสุนอีกระลอกใส่หลินเสี่ยว อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอเร็วมากเช่นกัน พวกเขาไม่มีทางที่จะค้นหาเธอได้ เมื่อถึงเวลาที่พวกเขายิงกระสุนเธอก็ย้ายไปที่อื่นแล้ว
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้พวกโจรก็ยอมแพ้และหันหลังกลับเพื่อวิ่งหนีทันที หัวหน้าโจรพลังเย็นวิ่งให้เร็วที่สุดรู้สึกว่าหลินเสี่ยวอันตรายมาก หลังจากเตือนโจรพลังเพลิงแล้วมองดูเธอตัดหัวเขา โจรพลังเย็นผู้นี้ตัดสินใจวิ่งหนีทันที
เขาพุ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วและหายตัวไปในทันที โจรคนอื่นๆ ต่างก็วิ่งหนีคนละทิศคนละทาง และไม่มีใครนึกถึงคนอื่นเพื่อพวกเขาเริ่มออกวิ่ง พวกเขาหนีไปในเส้นทางใดก็ได้โดยไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาเลือก
หลินเสี่ยวเลือกคนที่ช้าที่สุด ทันใดนั้นเธอก็เพิ่มความเร็วในการวิ่งเพื่อไล่ตามเขา ไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากระยะทางใกล้ๆ
หลินเสี่ยวกลับมาในเวลาต่อมาโดยถือเสื้อผ้าและอาวุธมาด้วย ชัดเจน เธอเอาเสื้อผ้าและอาวุธของโจรมาหลังจากฆ่าเขา เมื่อเธอเดินออกจากป่าเสื้อผ้าในมือของเธอก็หายไปทันที
เธอเดินไปหาโจรพลังเพลิงอย่างรวดเร็ว มองไปที่เซี่ยตง ที่ยังคงไม่คืนสติ แล้วทิ้งให้เขาอยู่คนเดียว หลังจากนั้นเธอก็ก้มหัวลงและเริ่มปล้น
หลินเสี่ยวรู้สึกได้ถึงบางอย่างในท้องของเธอ ความรู้สึกพลุ่งพล่านดูเหมือนจะแตกออกจากร่างกายของเธอ แต่เธอปราบปรามมันอย่างเคร่งครัด
เซี่ยตงไม่สามารถระงับความหิวได้ แต่เธอทำได้ เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองกินมนุษย์ง่ายๆอย่างนี้
หลังจากเก็บตัวสักพักและทิ้งอะไรไป เซี่ยตงก็ยอมแพ้ในที่สุด หลังจากนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนและเช็ดเลือดออกจากปากด้วยแขนเสื้อแล้วหันกลับและเดินกลับไป
เขาตรวจสอบสถานการณ์การสู้รบและพบว่านอกจากชายร่างอ้วนที่เขาสังหารในตอนเริ่มต้น แล้วยังมีศพที่เปลือยเปล่าไร้หัวอีกสองศพนอนอยู่รอบ ๆ ตอนนี้หลินเสี่ยวกำลังกำจัดชายอ้วน เนื่องจากกลิ่นเลือดที่รุนแรงในอากาศความหิวโหยที่เพิ่งระงับได้จึงเกิดขึ้นอีกครั้ง
เซี่ยตงหยุดชะงักด้วยความตกใจ ‘เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น? นี่มันจบแล้วเหรอ? ‘
หลังจากฉีกเสื้อผ้าของโจรอ้วนออกด้วยความพยายามและวางมันลงในช่องว่างของเธอ หลินเสี่ยวก็ลุกขึ้นยืนและมองไปที่เขา ใบหน้าของเขายังคงเป็นสีฟ้าดวงตาของเขามีความเศร้าหมองอย่างมาก และการแสดงออกของเขาก็มืดมนเช่นกัน
เขากินหัวใจของมนุษย์ แต่ในทางจิตใจเขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้ ดูเหมือนว่าเขาจะรังเกียจตัวเองซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาแสดงออกอย่างมืดมนเช่นนี้
ไม่มีภาระทางจิตใจสำหรับหลินเสี่ยวและเซี่ยตงในการฆ่าโจรเหล่านั้นเลย ท้ายที่สุดแล้ว การฆ่าเคยเป็นงานของพวกเขาก่อนที่โลกเก่าสิ้นลง
ดังนั้น เธอจึงมองว่าตัวเองกำลังกำจัดสิ่งชั่วร้ายให้กับคนอื่น ๆ พวกโจรเหล่านั้นได้พาตัวเองไปที่เซี่ยตงอยู่ดี และเธอจะไม่แสดงความเมตตาใด ๆ อย่างแน่นอน แต่พวกโจรสองสามคนหนีไปแล้ว
สองสามคนที่วิ่งหนีไปจะทำร้ายคนอื่นอีก
หลินเสี่ยวเดินไปที่รถ เปิดประตูและนั่งลงบนที่นั่งคนขับจากนั้นรอให้เซี่ยตง มานั่งอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเห็นเธอเข้าไปในรถ เซี่ยตงก็เข้าใจว่าเขาไม่สามารถอยู่ในสถานที่นี้ได้อีกต่อไป เขาเดินตามเธอไปที่รถและนั่งลงที่เบาะหลัง จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกตั้งแต่ก่อนหน้านี้เมื่อเขากินหัวใจ ในแง่หนึ่งเขาจมอยู่ใต้น้ำในรสชาติที่น่าทึ่งของหัวใจมนุษย์ซึ่งทำให้เขามีความสุขทางร่างกาย แต่ในทางกลับกัน, เขาติดอยู่ในความรู้สึกผิดที่ได้กินหัวใจของมนุษย์ที่สดใหม่
หลินเสี่ยวรู้ดีว่าตอนนี้จิตใจของเขาไม่ชัดเจนและอารมณ์ของเขาไม่มั่นคง ดังนั้น เธอจึงเป็นคนขับรถแทนเขาในขณะนี้
เธอสตาร์ทรถแล้วขับต่อไป ยิ่งพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองมากเท่าไหร่สิ่งแวดล้อมก็ยิ่งรกร้างมากขึ้นเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีรถหลายคันที่มีศพอยู่ตามทางหลวง
ไม่นานหลังจากที่หลินเสี่ยวขับรถออกไป ร่างสามร่างก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว สิ่งมีชีวิตทั้งสามนี้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อซึ่งสามารถครอบคลุมได้มากกว่าหลายสิบเมตรด้วยการกระโดดครั้งเดียว คนที่อยู่ข้างหน้าสามารถกระโดดได้ถึงร้อยเมตรด้วยซ้ำ
ในไม่ช้าทั้งสามร่างก็มาถึงสถานที่ที่หลินเสี่ยวและเซี่ยตงถูกพวกโจรดักปล้นก่อนหน้านี้ จากนั้นก็หยุดเคลื่อนไหว
มันไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้นำซอมบี้น้ำแข็งระดับห้าที่ไล่ตามมากับลูกน้องสองคนของมัน
มันหยุดยืนอยู่กลางถนนและสูดอากาศรอบ ๆ ดูเหมือนจะยืนยันอะไรบางอย่าง ทั้งสองคนที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้กังวลมากเท่าที่ควร พุ่งตรงไปที่ซากศพที่ตัวยังอุ่นอยู่เมื่อพวกเขามาถึงที่เกิดเหตุ
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้เริ่มกินอาหารอีกครั้ง แต่พบหัวสองหัวที่หลินเสี่ยวตัดออกและส่งมอบให้กับซอมบี้ระดับห้า
หลังจากยืนยันว่าครั้งหนึ่งเคยมีกลิ่นอายของหลินเสี่ยวปรากฏในสถานที่แห่งนี้ ซอมบี้ระดับห้าเหลือบมองไปยังทิศทางที่รถของเซี่ยตงกำลังเคลื่อนเข้าไป จากนั้นหันกลับมาดูหัวมนุษย์ที่ลูกน้องยื่นให้
ดูเหมือนจะรู้สึกได้ว่าหลินเสี่ยวและเซี่ยตงยังไม่ได้ไปไหนไกล มันก็ยังดีที่จะใช้เวลาช่วงสั้น ๆ ในการกินอาหารที่นี่เพราะมันจะได้ติดต่อกับพวกเขาได้ในภายหลัง
มันเอาหัวมนุษย์มาผ่าเปิดด้วยกรงเล็บเหมือนผ่าแตงโม จากนั้นมันจับหัวด้วยกรงเล็บข้างหนึ่งและสอดกรงเล็บอีกข้างหนึ่งเข้าไปในหัวที่แตก ขุดสมองส่วนที่เป็นสีขาวออกมาแล้วใส่เข้าไปในปากเพื่อเคี้ยวอย่างเพลิดเพลิน
มันเสร็จไปหนึ่งหัว ในไม่ช้าก็ผ่าอีกหัวแล้วกินต่อ
เมื่อเห็นว่าผู้นำซอมบี้ระดับห้ากินหัวสองหัว ซอมบี้ระดับห้าสองตัวก็หันไปหาหัวที่สามซึ่งเป็นของชายอ้วนพร้อมกัน ในวินาทีต่อมาพวกมันก็กระโจนเข้าหากัน
ด้วยเหตุนี้พวกมันจึงเริ่มการต่อสู้ตรงหน้าร่างของชายอ้วน พวกมันกางกรงเล็บใส่กันสักพัก แต่ไม่เคยสู้ด้วยกำลังที่แท้จริง
“อ๊ากกกกส์!” อาจเป็นเพราะผู้นำซอมบี้รู้สึกรำคาญกับการต่อสู้ที่ไร้จุดหมายจู่ๆมันก็หันหัวมาและคำรามใส่ซอมบี้ระดับสามสองตัวนั้น
ทั้งสองเงียบลงทันที ยืนอยู่ข้างร่างของชายอ้วนโดยไม่ขยับ
ผู้นำซอมบี้โยนหัวที่ว่างเปล่าในมือทิ้งแล้วเดินไป มันตัดหัวของคนอ้วนออกอย่างเรียบร้อยแล้วหยิบมันขึ้นมาจากนั้นหั่นเป็นสองชิ้นแล้วโยนใส่ซอมบี้ระดับสามสองตัวคนละอัน
ซอมบี้สองตัวใช้มือทั้งสองจับซีกของหัวครึ่งหนึ่งนั้นขณะที่พวกมันหมอบและฝังใบหน้าลงไปเพื่อเริ่มการกิน พวกมีไม่มี “มารยาทบนโต๊ะอาหารที่สง่างาม” เหมือนที่ผู้นำซอมบี้ทำ ผู้นำซอมบี้ขุดสมองด้วยกรงเล็บ แต่พวกเขากัดเข้าไปโดยตรง
ในขณะนั้น ผู้นำซอมบี้พลิกร่างของชายอ้วนและพบว่าหัวใจของเขาหายไปแล้ว จากนั้นมันก็ยืดลำตัวและมองไปที่อีกสองหัวที่ไม่มีหัวจากนั้นก็เดินไป จากนั้นมันก็ขุดหัวใจของโจรพลังเพลิงด้วยกรงเล็บ วางไว้ใกล้จมูกเพื่อดม แต่แล้วก็แสดงความไม่ชอบ
มันแยกเขี้ยวกัดฟัน แต่ไม่ทิ้งหัวใจไป แต่มันใส่หัวใจเข้าไปในปากและกัดแล้วการแสดงออกของมันก็ซับซ้อน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ชอบเหมือนถูกบังคับให้ตัวเองกินหัวใจ
หัวใจนั้นหยุดเต้นไปนานแล้ว ดังนั้นกลิ่นและรสชาติจึงเทียบไม่ได้กับหัวใจที่เซี่ยตงขุดเอาก่อนหน้านี้
บทที่ 53 : การไล่ล่าอย่างร้อนแรง
ซอมบี้กินมนุษย์ ผู้รอดชีวิตหลายคนยังไม่รู้ว่าซอมบี้สามารถตายถ้าไม่ได้กินอาหาร แม้ว่าการตายนั้นจะเกิดขึ้นอย่างช้าๆ ซอมบี้ระดับต่ำมีชีวิตรอดอยู่ได้นานกว่าโดยไม่ต้องกินอาหารมากเท่าซอมบี้ระดับสูงเพราะมันเฉื่อยชาและไม่ต้องการพลังงานมาก พวกมันช้าและเกียจคร้านเพราะไม่มีอะไรจะกิน
ซอมบี้ระดับสูงกว่านั้นมีสติปัญญา ร่างกายว่องไว และพลังอำนาจ แต่สิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนจากพลังงาน หากไม่กินมนุษย์ซอมบี้ที่มีระดับสูงจะค่อยๆ ลดระดับกลายเป็นซอมบี้ระดับต่ำได้เช่นกัน จากนั้นไวรัสซอมบี้ในร่างกายของพวกมันก็จะเริ่มสูญเสีย เมื่อไวรัสในร่างกายของพวกเขาตายอย่างสมบูรณ์ซอมบี้เหล่านี้จะกลายเป็นศพธรรมดาและเน่าเปื่อย
เนื่องจากซอมบี้ระดับต่ำสามารถต้านทานความหิวได้ดี พวกมันสามารถมีชีวิตอยู่ได้สามถึงห้าปีโดยไม่ต้องมีอาหาร แต่จะช้าลงและช้าลง ซอมบี้ระดับสูงไม่สามารถต้านทานความอดอยากได้มากขนาดนั้น โดยปกติแล้วซอมบี้ระดับสูงจะมีชีวิตอยู่ได้เพียงหนึ่งปีโดยไม่มีอาหาร ไม่ต้องกินมนุษย์ พวกมันจำเป็นต้องค้นหาแหล่งพลังงานอื่น ๆ เช่นนิวเคลียสของซอมบี้
อย่างไรก็ตาม นิวเคลียสของซอมบี้เป็นเพียงสิ่งทดแทนได้ชั่วคราวเท่านั้น
ในบรรดาอวัยวะทั้งหมดของมนุษย์หัวใจมีสารอาหารที่ดีที่สุดสำหรับซอมบี้ระดับสูง และรสชาติดีกว่าส่วนอื่น ๆ ของร่างกายมนุษย์ เลือดในหัวใจของมนุษย์มีรสชาติที่เข้มข้นกว่าเลือดจากส่วนอื่น ๆ
ดังนั้น ซอมบี้ระดับสูงจะกินหัวใจก่อนเสมอเพราะนั่นคืออาหารหลักของพวกมัน
ผู้นำซอมบี้จบการกินด้วยหัวสองหัวและสองหัวใจ ทิ้งส่วนที่เหลือให้ซอมบี้ระดับสาม
เมื่อพวกมันใกล้จะเสร็จ ผู้นำซอมบี้ก็ส่งเสียงคำรามเพื่อเรียกพวกมันให้ไล่ตามหลินเสี่ยวต่อไป ซอมบี้ทั้งสามดูเหมือนสัตว์ที่วิ่งอย่างรวดเร็วขณะที่พวกมันพุ่งไปในทิศทางที่หลินเสี่ยว ขับรถมุ่งหน้าไป
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลินเสี่ยวก็พบว่าเธอขับรถขึ้นไปอยู่บนสะพาน สะพานไม่ยาวมาก ยาวประมาณแปดสิบเมตรเท่านั้น แต่ปัญหาคือ….มันพังไปแล้ว
เธอจอดรถที่ปลายสะพาน แล้วยื่นหัวออกไปนอกหน้าต่างรถเพื่อให้มองด้านหน้าได้ชัดเจนขึ้น เมื่อมองไปที่สะพานหักเธอถอนหายใจและหันกลับไปมองเซี่ยตงและพบว่าใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาดูเหมือนจะซีดลงกว่าเดิม แต่สีฟ้าที่ไร้ชีวิตชีวานั้นหายไป
เซี่ยตงเคยเห็นสภาพถนนเช่นกัน และรู้แล้วว่าพวกเขาไม่สามารถไปตามถนนสายนี้ต่อได้
เมื่อครู่ เขาสงบลงกว่าช่วงก่อนมาก เขายังคงรู้สึกอึดอัด แต่ก็เรียนรู้ที่จะอดทนกับมันอย่างช้าๆ
นอกจากนี้ ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน เขารู้สึกว่าตัวเองว่องไวขึ้นและกล้ามเนื้อของเขาแข็งน้อยลงและไร้ความรู้สึกเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ การเคลื่อนไหวกลายเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขามาก เขารู้สึกได้ว่าการควบคุมพลังของเขาที่มีก่อนที่จะกลายร่างเป็นซอมบี้ได้เริ่มกลับมา
เขายังมีความรู้สึกจางๆ ว่าจิตใจของเขาชัดเจนกว่าเมื่อก่อนมาก ก่อนหน้านี้เขารู้สึกสับสนและแปลกๆเหมือนไม่ใช่ความจริง แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว
เขามองไปที่ด้านหน้าจากนั้นยกมือขึ้นชี้ไปข้างหลังแล้วงอนิ้วของเขา
หลินเสี่ยวรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เขาต้องการให้เธอขับรถกลับไปเพราะมีถนนอีกเส้นที่ห่างออกไปประมาณสิบกิโลเมตร และทางอ้อมนั้นเป็นเส้นทางเดียวที่ใช้ได้ในตอนนี้
หลินเสี่ยวพยักหน้าจากนั้นสตาร์ทรถและตีวงเลี้ยวขับกลับ
อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเธอก็เบรกอย่างหนักหลังจากนั้นไม่กี่กิโลเมตร ดวงตาของเซี่ยตงทำให้พร่าก่อนที่เขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และจากนั้นเขาก็พบว่าทั้งเขาและรถอยู่ในพื้นที่ของหลินเสี่ยวแล้ว
สำหรับหลินเสี่ยวเธอยืนอยู่บนทุ่งหญ้านอกรถในขณะนี้
ไม่ถึงสามวินาทีหลังจากที่รถของหลินเสี่ยวหายไปจากถนน ร่างหนึ่งพุ่งไปที่มัน
“อ๊าาากกส์!” ร่างนั้นหมุนวนไปรอบๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นส่งเสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวซึ่งฟังดูเหมือนสัตรว์ร้าย
ในพื้นที่อวกาศของเธอหลินเสี่ยวหลับตาเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ข้างนอก และคิ้วขมวดอย่างช่วยไม่ได้
ผู้นำซอมบี้ตัวนี้ไล่ตามเธอมาตลอดเวลา หลินเสี่ยวสันนิษฐานว่าซอมบี้ตัวนี้ต้องการดูดซับนิวเคลียสในหัวของเธอเพื่อระบายความโกรธของมันเป็นแน่ มันจะพยาบาทอะไรกันนักหนา? ช่างเป็นความโชคร้ายที่เธอต้องเผชิญกับซอมบี้ตัวนี้
เซี่ยตงเปิดประตูรถและลงจากรถด้วยความสับสน เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ หลินเสี่ยวจึงจับทั้งคนและรถเข้ามาในพื้นที่ของเธอ แต่เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ที่รีบร้อน เธออาจรู้สึกถึงอันตรายบางอย่าง
หลินเสี่ยวลืมตาขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงที่เซี่ยตงทำจากนั้นก็เห็นแววตาที่สับสนของเขา เธอจึงหยิบปากกาและกระดาษออกมา และเริ่มเขียน – “ซอมบี้ระดับห้าตัวนั้นตามทันแล้ว”
เมื่อเขียนเสร็จดวงตาของเธอก็มืดลง และความดุร้ายเพิ่มขึ้นในดวงตาสีดำคู่นั้น
เธอต้องหาทางกำจัดซอมบี้ระดับห้าตัวนั้นออกไป! แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่แข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะมันในตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงว่ามันมีลูกน้องระดับสามสองคน
สำหรับเซี่ยตงเขาดูเหมือนซอมบี้อัจฉริยะระดับสาม แต่ในความเป็นจริงความสามารถในการรบที่แท้จริงของเขายังไม่ดีเท่ากับซอมบี้ธรรมดาระดับสองด้วยซ้ำ นั่นเป็นเพราะเขาไม่ได้กินมนุษย์ และไม่ได้รับพลังงานจากเนื้อและเลือดของมนุษย์
ซอมบี้ระดับสามทั้งสองได้กินมนุษย์ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกมันขึ้นถึงระดับสาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมขนาดไหน
ดังนั้น เซี่ยตงจึงไม่สามารถแข่งขันกับหนึ่งในนั้นได้เลย
ในทางกลับกัน ความกดดันที่หลินเสี่ยวสัมผัสได้จากซอมบี้ระดับห้าดูเหมือนจะเบาลงกว่าเดิมเล็กน้อย นั่นหมายความว่าเธอเติบโตขึ้นอย่างแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อน แต่เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร สิ่งที่เธอรู้ก็คือการปรับปรุงนี้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่เธอถูกสายฟ้าของอู่เฉิงเย่วผ่า
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นหลินเสี่ยวก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย ซอมบี้ตัวอื่น ๆ จำเป็นต้องกินเนื้อมนุษย์หรือดูดซับนิวเคลียสของซอมบี้เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง แต่สำหรับเธอการดูดซับพลังงานที่มีอยู่ในนิวเคลียสของซอมบี้และนิวเคลียสคริสตัลนั้นไม่ได้ผล แต่การถูกฟ้าผ่าได้ผล ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?
เกิดอะไรขึ้น? เธอต้องไปหาผู้ชายคนนั้นและขอให้เขาฟาดเธอด้วยสายฟ้าเหรอ เมื่อเธอต้องการเพิ่มความแข็งแกร่งทุกครั้งไปหรือไม่?
นี่มันเป็นเรื่องตลกใช่ไหม?
เมื่ออ่านโน้ตของเธอ เซี่ยตงก็หยุดเล็กน้อยแล้วก็ขมวดคิ้วเช่นกัน เขามองไปที่หลินเสี่ยวดวงตาของเขาถามคำถาม
หลินเสี่ยววิ่งหนีทุกครั้งที่เธอเห็นซอมบี้ระดับห้าตัวนั้น แต่การหนี้แบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ทั้งหมดนี้เซี่ยตงเชื่อว่าเธอไม่ได้อ่อนแอกว่าซอมบี้ระดับห้า ทำไมเธอถึงวิ่งหนีเมื่อเห็นซอมบี้ตัวนั้นทุกครั้ง เซี่ยตงเดาว่าอาจเป็นเพราะเธอไม่ต้องการต่อสู้ ท้ายที่สุดเมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นทั้งคู่จะต้องทนทุกข์ทรมานและอาจต้องจ่ายในราคาที่ร้ายแรง
หลินเสี่ยวสัมผัสได้ถึงความคิดของเขา เมื่อเธอมองสบตาเขา เธอจึงเขียนลงบนกระดาษว่า “ฉันไม่ตรงกับมัน ฉันจะเป็นคนที่พ่ายแพ้ถ้าเราต่อสู้ ฉันไม่ต้องการปัญหาเพิ่มในตอนนี้ ‘
เธอไม่ต้องการต่อสู้กับซอมบี้ระดับห้าที่นี่เพราะสิ่งเดียวที่เธอต้องการคือค้นหาครอบครัวของเธอ ท้ายที่สุดผลลัพธ์ที่คาดเดาไม่ได้อาจเกิดขึ้นได้หากเธอเริ่มการต่อสู้ ตัวอย่างเช่นหากเธอแพ้การต่อสู้หรือพิการเคลื่อนไหวไม่ได้ เธอจะต้องใช้เวลาเพิ่มมากขึ้นในการฟื้นตัว
เธอยังไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของเธอเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ดังนั้นในความเป็นจริงเธอค่อนข้างกังวล ได้แต่ควบคุมอารมณ์ของเธอด้วยเหตุผล เพื่อที่เธอจะยอมรับความจริงที่ว่าเธอเป็นซอมบี้ได้อย่างใจเย็น จากนั้นค้นหาเส้นทางสู่ภาคใต้
