บทที่ 4 : กรงเล็บอันแข็งแกร่ง
ซอมบี้เหล่านี้ตอบสนองช้า ดังนั้นพวกมันแทบเหมือนไม่ตอบสนองต่อเสียงคำรามของหลินเสี่ยวเลย เฉพาะเมื่อหลินเสี่ยวคำรามสองสามครั้งด้วยกลิ่นอายที่แข็งแกร่งมากจึงจะทำให้ซอมบี้เหล่านี้หยุดขยับเขยื้อน ขณะที่เธอคำรามพวกมันเคลื่อนไหวเล็กน้อย และเธอคำรามซ้ำแล้วซ้ำอีกพวกมันก็ขยับไปทีละนิด
ยิ่งเธอเข้าใกล้กลิ่นหอมมากเท่าไหร่ ซอมบี้ก็ยิ่งปรากฏตัวมากขึ้นเท่านั้น เมื่อเธอมาถึงโกดังปิดล๊อคอยู่ เธอรู้สึกว่ากลิ่นหอมออกมาจากข้างใน แต่ฝูงซอมบี้ก็จับกลุ่มรวมตัวกันที่ประตูแน่นไปหมด
ก้าวหนึ่ง ก้าวสอง ก้าวสาม…. โดยไม่ดูให้เสียเวลา ดังนั้นเธอจึงนับได้เพียงฝีเท้าของตัวเองขณะที่เดินช้าๆๆๆ
เมื่อเธอเดินไปประมาณห้าร้อยก้าวทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าฝูงซอมบี้รอบตัวเธอนั้นค่อนข้างแน่นหนา เธอไม่ชอบที่จะได้สัมผัสจากซอมบี้พวกนี้ ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและคำรามเมื่อพวกมันเดินใกล้
“ควาวส์! อ่าาาวส์!” เธอคำรามไล่ซอมบี้เพื่อให้พวกมันหายไปในขณะที่ฝูงซอมบี้เบียดเสียด ‘ไอ้บ้า!’ เธอไม่สามารถผ่านไปได้เพราะแขนขาของเธอไม่ยอมทำตามที่ต้องการ
เธอรู้สึกหงุดหงิดและระเบิดเสียงคำราม “ ฮว้าาาากก! ฮว้าาาากก!”
‘ไปให้พ้น!’ เธอพยายามพูด
หลังจากที่เธอตะโกนคำรามครั้งสุดท้ายซอมบี้รอบตัวก็หยุดและจากนั้นก็หันมามองเธอ บางที เสียงของเธออาจทำให้พวกมันแค่รู้สึกสะกิด
“ฮว้าาาากก!” โดยไม่คาดคิดพวกมันทั้งหมดกลับมาที่หลินเสี่ยว
‘ฉิบหาย! รึพวกมันต้องการต่อสู้ใช่ไหม?’ หลินเสี่ยวสงสัย
หลินเสี่ยวมองดูซอมบี้ที่เสียโฉมบุบสลายอย่างสมบูรณ์เหล่านั้นและหยุดคำราม จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นแล้วกางกรงเล็บของเธอฟาดจิกตรงหัวซอมบี้ด้านข้างเธอ
ด้วยเหตุผลบางอย่าง การเคลื่อนไหวของมือเธอเหมือนภาพสะท้อนอย่างมีเงื่อนไขในอากาศและสัญชาตญาณบางอย่างที่ทำให้เธอจงใจโจมตี เมื่อเธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็พบว่านิ้วของเธอเกาะติดกับหัวซอมบี้ตัวนั้นแล้ว
‘ตายห่า! นิ้วของฉันกลายเป็นเหล็กหรือหินไปแล้วใช่ไหม? นิ้วมือเหล่านี้เจาะหัวซอมบี้ได้อย่างไร?’ หลินเสี่ยวดึงนิ้วออกมาแล้วยกมันขึ้นตรงหน้าเธอ จ้องมองด้วยความตกใจ
“อ๊ากกกก!” ซอมบี้ตัวอื่นๆ ทุกตัวเริ่มดึงตัวกลับราวกับว่าพวกมันได้รับสัญญาณอันตรายบางอย่าง เมื่อพวกมันเห็นหลินเสี่ยวเจาะหัวซอมบี้ตัวนั้น
หลินเสี่ยวจ้องนิ้วตัวเองนิ่ง เพื่อยืนยันอีกครั้ง เธอใช้มือซ้ายฟาดไปจับซอมบี้ทางด้านซ้ายของเธอซึ่งต้องถอยหลังไปสองก้าว ท่างกลางเสียงโหยหวนของซอมบี้เธอยกมือขวาขึ้นและแทงนิ้วของเธออย่างดุเดือดตัดหัวมัน
ฟุบ!
ตามคาดเธอแทงทะลุกะโหลกของซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเธอก็ยื่นมือออกมาสุดแขนและนิ้วมือของเธอ
แคว๊ก!
หัวซอมบี้แยกออกเป็นสองส่วน กระเด็นตกลงพื้น
ตามด้วยเสียงกังวานก้อง หลินเสี่ยวก้มหัวลงมองที่ปลายนิ้ว เลือดสีขาว แท่งคริสตัลปริซึมหลุดออกจากหัวซอมบี้ เธอเหลือบไปที่คริสตัลด้วยความประหลาดใจ สงสัยว่าเธอควรทำอย่างไร นั่งลงแล้วหยิบมันขึ้นมา
เธอลังเลเพราะหัวเข่าที่งอไม่ได้! โชคดีที่เอวของเธอยืดหยุ่นขึ้นเล็กน้อยและยอมให้เธอก้มตัวลงได้
เธอพยายามก้มตัวแล้วเอื้อมมือไปหยิบคริสตัลชิ้นนี้ เธอก้มตัวเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกลำบากเมื่อเธอก้มเอวไปถึงแค่เก้าสิบองศา เธอแยกเขี้ยวของเธอและในที่สุดก็สามารถหยิบคริสตัลได้ ยืดกลับขึ้นแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก
สิ่งที่เธอไม่ได้สังเกตคือหลังจากที่เธอหยิบเศษคริสตัล ซอมบี้ที่อยู่รายล้อมก็ขยับถอยห่างไปจากเดิม
เธอบีบชิ้นคริสตัลและสัมผัสความอุ่นจางๆจากมัน เธอไม่รู้ว่าถ้าเธอเป็นแค่ซอมบี้ธรรมดา เธอจะต้องถูกเผาด้วยชิ้นส่วนคริสตัลนี้โดยไม่เหลือแม้แต่กระดูกซักชิ้น
อย่างไรก็ตามเธอถือมันด้วยกรงเล็บและไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอตั้งใจจะดูผลึกขนาดเล็กชิ้นนี้ใกล้ๆ ขณะที่จิกด้วยเล็บมือของเธอเพื่อค้นหาว่ามันคืออะไร ลำแสงสีดำก็พุ่งเข้าหาเล็บของเธอและชิ้นคริสตัลก็กลายเป็นไอก่อนหายไปอย่างช้าๆ มันระเหยกลายเป็นไอไม่มีอะไรเหลือนอกจากควัน
หลินเสี่ยวไม่รู้สึกอะไรนอกจากความอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายของเธอชั่วครู่
‘เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้น?’ เธอจ้องมองเล็บสีดำของเธอด้วยความสับสน เธอสังเกตที่เล็บทั้งสองด้านสักพัก แต่ไม่พบคำตอบ ดังนั้นเธอจึงเลิกพยายาม
เธอหันหน้าไปทางประตูอีกครั้งจากที่มีกลิ่นหอมมา ในขณะนี้เธอก็พบว่าพื้นที่นั้นว่าง ช่วงเวลาก่อนหน้าสถานที่นี้เต็มไปด้วยซอมบี้ แต่ตอนนี้ซอมบี้ทุกตัวถอยห่างจากเธอออกไปเจ็ดถึงแปดเมตร
เธอจ้องมองซอมบี้เหล่านี้ด้วยความสับสนจากนั้นก็เดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ เธอยกมือทั้งสองขึ้นเพื่อดันประตู แต่ไม่สามารถขยับได้
ประตูทำจากอลูมิเนียมอัลลอย เธอตะกุยประตูด้วยเล็บของเธอและทำให้เกิดเสียงดังเอี๊ยด จากนั้นยกมือขึ้นพร้อมกับสงสัยว่ากรงเล็บของเธอแข็งแกร่งกว่าหรือเป็นประตู
มองไปที่ล็อคประตู เธอรู้ว่าเธอจะต้องทำสิ่งต่าง ๆ อย่างชาญฉลาดหากเธอไม่สามารถทำลายประตูได้
เธอเดินไปและก้มลงเริ่มศึกษาล็อคประตู
ซอมบี้กำลังศึกษาล็อคประตู…หากมีคนกำลังเห็นสิ่งนี้
มันจะทำให้พวกเขายกคิ้วของพวกเขาอย่างสงสัยหรือแม้แต่ทำให้แว่นตาของพวกเขาร่วงหล่น
หลินเสี่ยวขุดเข้าไปในรูกุญแจและทำให้มีรอยขีดข่วน แต่ก็ยังล้มเหลวในการปลดล็อคประตู เธอโกรธและแหย่นิ้วเข้าไปในประตูที่ปิดแน่นนี้
แครก!
เธอเจาะประตูได้จริง!
‘มันใช้งานได้จริงหรือ?’
เธอขยับนิ้วมือของเธอในรอยแตกและดึงกำลังของเธอออกมาเพื่อดันประตูออกไป อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนกว่าเธอจะกลั้นหายใจและดึงประตูด้วยความสามารถทั้งหมดของเธอ ประตูบิดเบี้ยวเล็กน้อยเนื่องจากความแข็งแกร่งของเธอ แสดงร่องเล็ก ๆ ซึ่งอนุญาตให้เธอเอื้อมมือเข้าไปและปลดล็อกประตูจากด้านใน
เมื่อประตูเปิดออกกลิ่นหอมก็เต็มไปรูจมูกของเธอขณะที่เธอผลักประตูเปิดออกและเดินเข้าไปข้างใน แม้ว่ามันจะมืดไปหมด แต่เธอก็พบว่าเธอสามารถมองเห็นทุกสิ่งได้อย่างชัดเจน
เธอมองที่ต้นกำเนิดของกลิ่น อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นมันอย่างชัดเจนใบหน้าของเธอดำคล้ำ
นั่นก็เพราะมันเป็นคน!
มันเป็นคนนอนอยู่บนพื้น แต่เธอไม่สามารถบอกได้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
เธอเดินไปในขณะที่ตระหนักว่ากลิ่นที่ถูกปล่อยออกมาจากคนนี้เป็นเหมือนกลิ่นหมูย่างทำให้เธอรู้สึกหิวเป็นพิเศษ!
เธอก้มลงข้างๆ คนนี้เหมือนชายชรา เธอรู้สึกว่าเธอกำลังน้ำลายไหลและกรงเล็บของเธอยื่นออกไปหามนุษย์คนนี้ในขณะที่เธอสัมผัสถึงกลิ่นของเขา
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่กรงเล็บของเธอกำลังจะเจาะเข้าไปในหัวของชายผู้นี้เธอก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังจะทำอะไรและถอนกรงเล็บออกทันที
มันบ้า! ตอนนี้เธอกำลังจะกินคนอยู่ใช่หรือเปล่า?
เธอยืดตัวขึ้น แต่แล้วก้มตัวลงอีกครั้งเพื่อตบกระตุ้นที่ใบหน้าของชายผู้นี้ด้วยเล็บของเธอ เธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจางๆ ที่ถูกส่งผ่านเล็บเหล่านั้น
เธอดึงกรงเล็บกลับมาแล้วมองไปที่ชายผู้นั้นด้วยความตกใจ
เขายังไม่ตาย!
อย่างไรก็ตาม จากสิ่งที่เธอเห็น เขาติดเชื้อไวรัสไปแล้วใช่ไหม?
หลินเสี่ยวดูที่ใบหน้าของเขา ผิวของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีฟ้าแล้ว
ในขณะที่หลินเสี่ยวสงสัยว่าจะทำอย่างไรกับชายผู้นี้ที่กำลังจะกลายเป็นซอมบี้ ทันใดนั้นเธอก็ปวดหัวอย่างรุนแรงจนรู้สึกว่าสมองของเธอกำลังระเบิด
“แคววววว!”
เธอเงยหน้าขึ้นแล้วกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เธอเปิดตาดำของเธอให้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดูเหมือนว่าฟันเขึ้ยวของเธอจะยาวขึ้นเป็นพิเศษ
ในวินาทีต่อมาร่างของหลินเสี่ยวเอียงไปข้างหน้าและล้มทับบนร่างชายคนนั้น
คลื่นแสงสีเขียวพุ่งทะยานผ่านสายตาของเธอ จากนั้นทั้งคู่ก็หายวับไป คลังสินค้าถูกทิ้งว่างเปล่าโดยไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆ เลยแม้แต่น้อย
หัวของหลินเสี่ยวยังคงปวดร้าว เมื่อเธอตื่นลืมตาขึ้นมาเพียงเพื่อมีแค่ความงงงวยสับสน
‘อะไรกันนี่? ที่นี่ที่ไหน? ทำไมฉันถึงมาอยู่ในที่แปลกๆ ทุกครั้งที่ฉันตื่นขึ้นมาและเปิดเปลือกตาของฉันขึ้น?’
หลินเสี่ยวเปิดตาสีดำออกอย่างเต็มที่และรีบก้มศีรษะเพื่อตรวจร่างกาย เธอค้นพบกับความผิดหวังว่าร่างกายที่หักของเธอไม่มีการเปลี่ยนแปลง ปราศจากเสื้อผ้าของเธอ
อย่างไรก็ตาม……..
