เนื้อหนูทำให้อิ่มท้อง แต่เธอก็ยังหิวอยู่! เธอต้องการเนื้อมากขึ้น!
ในขณะที่เธอคิดเธอก็สูดจมูกอีกครั้ง กลิ่นหอมจางๆมาจากระยะไกล ระบุได้ชัดถึงการมีอยู่ของแหล่งอาหาร!
เธอสูดดมกลิ่นหอมนั้นและไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตามหาที่มา เธอกระดื้บๆตามกลิ่นไปผ่านทะลุป่าถึงทุ่งหญ้ารก หญ้าสูงประมาณหนึ่งเมตรสูงท่วมต้นขาของเธอ
เธอเดินตามกลิ่นหอมและสังเกตว่ามันเข้มแรงขึ้นเรื่อยๆ ในทุ่งหญ้าแห่งนี้ แต่เมื่อเธอเดินไปที่จุดหนึ่งกลิ่นหอมก็หายไป เธอก้มมองที่พื้น รู้สึกแปลกใจว่าที่มาของกลิ่นอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ
เธอนั่งย่อขาลงและมองลงไปที่รากหญ้าเพื่อหาจุดที่ไม่มีหญ้าขึ้น
เธอกวาดพื้นด้วยกรงเล็บของเธอและพบว่าพื้นดินนั้นนุ่มนวล ดูเหมือนว่าจะมีโพรงอยู่ตรงนั้น อาจเป็นโพรงของกระต่าย
เธอเริ่มขุดอย่างรวดเร็วด้วยมือทั้งสองข้าง เล็บใหม่ของเธอนี่มันมีประโยชน์อย่างยิ่งในฐานะเครื่องมือขุด เล็บพวกนี้เจาะทะลุกะโหลกซอมบี้ได้อีกด้วย แค่ดินมันไม่สามารถต่อต้านได้
เธอใช้แขนทั้งสองข้างแล้วขุดเร็วมาก! ไม่นานเธอได้สร้างหลุมขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อกับโพรงในขณะที่เธอขุดมันอย่างไม่หยุด
ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีเธอก็ขุดลงไปในพื้นลึกครึ่งเมตร ในขณะที่เธอกำลังขุดร่างสีเทาก็วิ่งออกมาจากโพรง
โชคดีที่ปฏิกิริยาของหลินเสี่ยวเร็วพอและเธอก็พร้อมอยู่แล้ว เมื่อสิ่งมีชีวิตสีเทาวิ่งออกมาเธอยื่นมือออกไปแล้วกางนิ้วรวบจับสัตว์ขนปุย
เธอยกมันขึ้นมาดู ‘ว้าว! กระต่ายตัวโต! ขนาดของกระต่ายตัวนี้ไม่เหมือนกับกระต่ายธรรมดา มันมีขนาดใหญ่เป็นสองเท่าของกระต่ายทั่วไป เกือบจะใหญ่เท่ากับสุนัขพันธุ์บ้านในชนบทจีน
หลังจากที่ได้เห็นกระต่ายสีเทานี้ความคิดที่กระฉับกระเฉงอยู่ในใจของหลินเสี่ยว “ตอนนี้นี่คือมื้ออาหารอย่างจริงจัง!”
กระต่ายในมือเธอค่อนข้างดุร้าย มันเตะขาด้วยพลังที่น่าประหลาดใจและใช้อุ้งเท้าหน้าตะกุยอย่างแรง พยายามอย่างหนักบิดร่างกายเพื่อปลดปล่อยตัวเองออกจากกำมือของเธอ
เล็บของเธอจมลงไปในผิวหนังของกระต่ายแล้วตอนที่เธอจับหนังขนที่ด้านหลัง กระต่ายดิ้นรนอย่างแรงจนหลินเสี่ยวไม่สามารถช่วยได้ เปิดปากแยกเขี้ยวแล้วกัดคอ
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเสี่ยวเช็ดปากของเธอแล้วมองดูกระต่ายที่สะอาดในมือเธอ
เธอสงสัยว่าเธอจะเก็บขนกระต่ายในพื้นที่ส่วนตัวของเธอได้ไหม
เมื่อคิดดังนั้น เธอมองที่ขนในมือและพูดหนึ่งคำในหัว
‘เก็บ!’
ทันทีที่คิดคำนั้นจบ หนังกระต่ายขนปุยในมือหายไปอยู่ในอวกาศ
‘ใน!’
หลังจากคิดแล้วเธอก็หายหัวไปอย่างไร้ร่องรอย ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนทุ่งหญ้าไม่ช้าหลังจากนั้น
เหตุผลที่เธอเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของเธอนั้นเพื่อตรวจสอบว่าขนกระต่ายอยู่ในนั้นหรือไม่ ตามที่เธอคาดไว้พื้นที่นี้สามารถรวบรวมสิ่งของสำหรับเธอได้ ในการรวบรวมบางสิ่งเธอไม่จำเป็นต้องพกมันไว้ในตัวเองและจำเป็นต้องสัมผัสเท่านั้น
ยืนอยู่หน้าโพรงที่ขุดบนทุ่งหญ้า เธอกำลังเตรียมที่จะหันไปและออกจากสถานที่นี้เมื่อเธอได้ยินเสียงรบกวนจากโพรงกระต่ายที่ทำให้เธอหยุด
‘มีกระต่ายเบบี๋อยู่ข้างในหรือไม่?’
ด้วยความคิดนั้นเธอหมอบไปที่พื้นอีกครั้งแล้วล้วงมือเข้าไปในโพรง ความเจ็บปวดที่ติดอยู่บนนิ้วของเธอทำให้เธอดึงมือกลับออกมา เธอเห็นกระต่ายสีเทาตัวจิ๋วห้อยลงมาจากนิ้วมือเธอ
กระต่ายน้อยกัดนิ้วเธอและเตะขา หลินเสี่ยวจับกระต่ายปลดออกจากนิ้วมือเธอ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังตกปลาได้ เธอหมดคำพูด
กระต่ายอยู่ในมืออีกข้าง
‘เก็บ!’
และเช่นกันกระต่ายน้อยก็ถูกเก็บไว้ในพื้นที่ของเธอ
จากนั้นเธอยื่นมือกลับเข้าไปในโพรงเพื่อขุดค้นหาต่อ แต่ไม่พบสิ่งใดหลังจากใช้เวลาสองสามนาที
เธอถอนหายใจขณะยืนขึ้นและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและหันหลังกลับเดินออกไป
อาจเป็นเพราะเธอกินอิ่มแล้ว บางส่วนของความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์ของลวี่เถียนหยี่จึงเกิดขึ้นในใจเธอ ขณะที่ความทรงจำที่กระจัดกระจายเหล่านี้กลับมา อาการปวดหัวกระเพื่อมตีเธออีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่เลวร้ายเหมือนก่อนหน้านี้
ในความทรงจำเหล่านี้ทหารกลุ่มใหญ่ปรากฏตัวในค่ายสนาม ลวี่เถียนหยี่เป็นหนึ่งในนั้น เธอมักจะมีเด็กหญิงตัวเล็กๆที่อายุประมาณสี่หรือห้าปีอยู่กับเธอ
ความทรงจำเหล่านี้พบว่าไม่สมบูรณ์เมื่อหลินเสี่ยวสัมผัสกับภาพในหัวของเธอในที่สุดภาพเปลี่ยนเป็นอยู่ในห้อง แขนขาของเด็กหญิงตัวน้อยถูกมัดและปากของเธอถูกแปะปิดไว้ ดวงตาสีดำสะท้อนเงาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว คนที่มัดเด็กน้อยไว้ไม่ใช่ใคร เป็นลวี่เถียนหยี่เอง
หลินเสี่ยวในที่สุดก็จำตอนนี้ได้
ความจำช่วงนี้พุ่งผ่านความคิดของเธอไม่ปะติดปะต่อกันนานมาแล้ว สำหรับความทรงจำของลวี่เถียนหยี่ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมามีไม่มากนักที่เกิดขึ้นในใจหลินเสี่ยว
หลินเสี่ยวรีบกลับมาเพราะเธอไม่รู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือไม่! เด็กหญิงคนนั้นถูกขังไว้เป็นเวลาสามหรือสี่วันแล้ว และหลินเสี่ยวก็เป็นห่วงว่าเธออาจจะอดข้าวจนตาย!
เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลินเสี่ยวก็รู้สึกผิดที่ลวี่เถียนหยี่ ผู้หญิงคนนั้นเห็นแก่ตัวไร้ยางอาย ชั่วร้ายและโหดร้ายทำร้ายแม้กระทั่งเด็ก! เธอสมควรแล้วที่จะถูกกัดตายโดยซอมบี้!
…
ในคืนมืดมิดซอมบี้ในชุดกระโปรงวิ่งไปตามถนนอย่างรวดเร็ว
หลินเสี่ยววิ่งเร็วมากเพราะเธอเป็นห่วงเด็ก อย่างไรก็ตามตำแหน่งของเด็กอยู่ไกลจากที่ตั้งปัจจุบันของเธอมากเกินไป แขนขาของเธอไม่แข็งเท่ากับแขนขาซอมบี้ แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถทำให้เธอวิ่งเร็วพอ
ขณะที่เธอกำลังวิ่งเธอก็ตระหนักว่าเธอไม่รู้สึกเหนื่อยเลย! นั่นคือประโยชน์อีกอย่างของการเป็นซอมบี้
หัวใจของเธอหยุดเต้น เธอไม่หายใจและไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อวิ่ง เธอวิ่งและวิ่ง แต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไรหลังจากวิ่งห้าไมล์ราวกับว่าเธอไม่ใช่คนที่วิ่งมาตลอดเวลานี้
อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกคลื่นของความเจ็บปวดที่น่าเบื่อในหัวของเธอในระหว่างการวิ่ง เธอทนความเจ็บปวดในขณะที่กังวลเกี่ยวกับเด็กด้วยภาพบางภาพที่กระพริบในใจของเธอเป็นครั้งคราว
ในภาพเหล่านั้นเธอเห็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่หล่อเหลาอยู่ข้างใต้เธอด้วยดวงตาสีแดงเพลิง กล้ามเนื้อหน้าอกแข็งแรง และผิวสีขาวเหมือนหิมะของเด็กผู้หญิง อย่างไรก็ตามมันเป็นผู้ชายแน่นอน …
อีกฉากหนึ่งสะท้อนความคิดของเธอประกอบด้วยชายสองคนและหญิง ดูเหมือนว่าพวกเขามักจะทำภารกิจร่วมกันและทั้งสามคนมีพลังอำนาจ ชายวัยกลางคนมีดวงตาที่เต็มไปด้วยตัณหา ผู้หญิงดูเย็นชาราวกับน้ำแข็งและชายหนุ่มดูดุร้าย
ในที่สุด ฉากค้าที่ ชายหนุ่มที่ดูดุร้ายกำลังเผชิญหน้ากับลวี่เถียนหยี่พร้อมกับกำมือของเขาและผู้หญิงก็ขว้างผลึกน้ำแข็งคมแหลมแทงใหญ่ของเธอ ในขณะที่ชายวัยกลางคนพูดอย่างเย็นชา ลวี่เถียนหยี่ตะโกนหนึ่งครั้งก่อนที่เธอจะตาย
ในขณะที่เธอกำลังนึกถึงเรื่องราวทั้งหมด หลินเสี่ยวก็สงสัยว่าสิ่งนี้จะนับเป็นกรรมได้หรือไม่ ลวี่เถียนหยี่ได้ฆ่าคนจำนวนมากมาก่อนและในที่สุดเธอก็ถูกเพื่อนร่วมทีมฆ่า
หลินเสี่ยวเป็นซอมบี้จึงไม่มีอะไรมาหยุดเธอได้ในขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่ในความมืด เมื่อวิ่งเธอก็พยายามแยกความทรงจำในหัวที่ไม่ปะติดปะต่อออกมา
เพื่อสรุปทุกสิ่งทุกอย่าง ลวี่เถียนหยี่ซึ่งเป็นหญิงเลวทราวคนนี้จับตาดูผู้ชาย เพื่อให้ได้ผู้ชายคนนี้ เธอลักพาตัวเด็กหญิงห้าขวบลูกของเขา แล้วข่มขืนเขา!
สวรรค์ศักดิ์สิทธิ์! ผู้หญิงคนนี้ทำสิ่งนี้จริง ๆ ก่อนที่เธอจะตาย! ทำไมเธอไม่ข่มขืนผู้ชายคนอื่น? ทำไมเธอถึงต้องข่มขืนผู้ชายที่ดูมีพลังมาก!
หลินเสี่ยวไม่พูดอะไรในขณะที่เธอสวดอ้อนวอนเพื่อตัวเอง ‘ได้โปรดอย่าให้ฉันวิ่งเข้าไปหาชายคนนั้น ฉันแค่ส่งลูกของเขากลับมาอย่างลับๆ! แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กยังมีชีวิตอยู่หรือไม่! บ้าเอ้ย! ‘
…
เมื่อหลินเสี่ยววิ่งเข้าหาเมืองอย่างสิ้นหวัง กองกำลังทหารได้พักผ่อนเป็นเวลาสองวันเต็มในคลังสินค้าที่ ลวี่เถียนหยี่ ถูกฆ่าโดยฮุ่ยหงส์ซีและคนอื่น ๆ ในเมือง
