อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
จงเหยียนซีมองไปยังกล่องที่อยู่บนโต๊ะก่อนจะยื่นมือไปจับก่อนจะพูดว่า “ของขวัญให้คนบางคนน่ะ”
เสิ่นซินเหยาก็แปลกใจจึงเหลือบมองไปที่กล่องใบนั้นก่อนจะเยปากพูดว่า “คงไม่ใช่ของที่จะให้ฉันใช่ไหมคะ สิ่งที่ควรจะให้พี่ก็ฉันมาหมดแล้วนี่”
“ที่ฉันให้น่ะให้หมดแล้ว แต่แม่สามีของเธอยังไม่ให้เริ่มให้เลยนะ” จงเหยียนซีเปิดรหัสกล่องสีเงิน
จากนั้นจึงดันไปอยู่ตรงหน้าเสี่นซินเหยา “ชอบไหม?
เสิ่นซินเหยาอึ้งไปทันที แม้แต่สไตล์ลิสต์ก็อึ้งไปเหมือนกันพลางถามว่า “นี่เป็นของจริงหรอ?”
หยกเม็ดใหญ่ขนาดนั้น ดูแล้วของมีค่าเช่นนี้ต้องเป็นสไตล์สมัยก่อนแน่นอน
ประเด็นคือมันเป็นของจริงจริงหรอ?
ถ้าเป็นของจริง จะมีค่ามากแค่ไหนกัน?
จงเหยียนซีหยิบมงออกมาจากข้างในก่อนจะมองไปที่สไตล์ลิส “ของที่แม่สามีส่งให้กับลูกสะใภ้จะเป็นของปลอมได้เหรอ?”
เธอสวมมงกุฎไปบนหัวของเธอ “สวยมาก”
เสิ่นซินเหยาส่ายหน้า “นี่ นี่มันแพงเกินไปแล้ว ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก”
“แม่สามีของเธอให้ เธอก็เก็บไว้เถอะ” จงเหยียนซีกดไหล่ของเธอไว้และมองเธอจากกระจก “สวยมากเลยเหมือนเจ้าหญิงเลย เหมาะกับชุดของเธอมากเลยล่ะ ถ้าวันงานจริงคงทำให้เด็กน้อย
หลงใหลเลยล่ะ”
เสิ่นซินเหยาหน้าแดงขึ้นทันที อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
ก้มหน้าด้วยความเขินอาย “พี่ชอบแกล้งฉันเล่นอยู่เรื่องเลย”
“ที่ฉันพูดก็เป็นเรื่องจริงทั้งนั้นนี่” จงเหยียนซีไม่ได้คุยเธอตลอดจึงเรียกสไตล์ลิสต์ ให้เธอแต่งหน้าให้กับเสิ่นซินเหยาต่อ จะมัวเสียเวลาไม่ได้ เดี่ยวจะเสียฤกษ์เสียยามหมด
ถูกจงเหยียนซีหยอกล้อเล่นแบบนี้ จนทำให้เสิ่นซินเหยาลืมเรื่องไม่พอใจก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว ในตอนนั้นเหยียนซีที่กำลังจะแต่งงาน ก็มีความเยินและรอคอยการแต่งงานอยู่
จงเหยียนซีพิงที่โต๊ะอีกฝั่งแล้วมองไปที่เธอ
ก่อนจะสูดหายใงานแต่งงา
เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้องการให้ เสิ่นซินเหยาลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ วันนี้เป็นงานแต่งงานของเธอกับ จวงเจียเหวินเธอหวังว่าผ่านไปจะสงบสุขและสวยงาม ไม่ปล่อยให้เรื่องยุ่งวุ่นวาย
เหล่านั้นมารบกวนงานแต่งงาน
และในตอนนี้ ในเมืองเล็กๆ ในประเทศ 2 และห่างกับประเทศ F เพียงแม่น้ำกั้น เธอมัดผมหางม้าเรียบร้อย ใบหน้าเรียวเล็กคิ้วบางๆ และดวงตาของเธอดูเหมือนน้ำใสท่วมทัน ถือถุงในมือแล้วเดิน
กลับบ้าน
บ้านของเธออยู่บนเนินเขาเล็กๆ ทางทิศตะวันตก ในอาคารสองชั้น เธออยู่คนเดียวในบ้าน พ่อแม่ของเธอเสียไปตั้งนานแล้ว ยายที่เลี้ยงเธอขึ้นมาก็ทิ้งเธอไปเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้เธออยู่ในบ้านคน
เดียว
ที่จริงแล้วก็ไม่ใช่หรอก ในบ้านของเธอก็มีคนอยู่หนึ่งคน ประมาณครึ่งเดือนก่อน เธอไปที่ภูเขาเพื่อเก็มยาเลยเจอกับผู้บาดเจ็บ เขาสวมชุดลายพรางที่มีคราบเลือดตามร่างกาย ด้วยจิตวิญญาณ
ของความเป็นหมอเธอจึงแบกคนลงจากดอยแล้วเอาไปรักษาที่บ้าน
ครอบครัวของเธอฝึกฝนการแพทย์มาหลายชั่วอายุคน ว่ากันว่า บรรพบุรุษของเธอเป็นแพทย์ของจักรพรรดิ แต่เมื่อเวลาผ่านไป ครอบครัวก็ล่มสลาย ในตอนนั้นการแพทย์ตะวันตกเข้ามา และยา
จีนก็ไม่ได้เป็นที่นิยมเท่าไหร่แล้ว
วันนี้เธอไปเมืองเพื่อหายาจีนตัวนึง แต่โชคไม่ดีที่เธอไปร้านยาจีนทุกร้านแต่ก็หาซื้อสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้
เธอคิดว่าเธออาจจะต้องไปไกลกว่านี้หน่อยและเข้าเมืองเพื่อไปดู เพราะบางทีอาจจะมีร้านยาจีนขนาดใหญ่อยู่
ก่อนเดินไปที่ลานบ้าน เธอหยิบกุญแจออกมาแล้วเปิดประตูเข้าไป เธอลือกมันจากด้านในแล้วเข้าบ้านไป
เธอวางถุงในมือลงแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง เธอเห็นว่าหน้าต่างเปิดอยู่และชายคนนั้นยังคงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เธอรีบเดินเข้ามาปิดผ้าม่านทันที “นายอยากตายเหรอ?”
ชายคนนั้นหันหน้าและมองไปยังเป้าหมายที่ไม่ชัดเจน
“คุณรู้ดีว่าตัวตนของคุณคือใคร ในช่วงเวลานี้คนจำนวนมากเข้ามาในเมือง พวกเขาทั้งหมดกำลังมองหาผู้บาดเจ็บ เป้าหมายก็คือคุณ ครั้งก่อนคุณก็เห็นแล้วว่ามีคนเคยมาตรวจค้นแล้ว ยังดีที่บ้าน
ของฉันมีห้องเก็บยาจีนไว้ให้คุณหลบ ถ้าคนอื่นเห็นคุณยืนริมหน้าต่างแบบนี้ ชีวิตคุณได้จบลงแน่” หญิงสาวพยุงเขานั่งลง
“วันนี้ฉันไปในเมือง แต่หาซื้อยาไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะไปดูร้านขายยาจีนร้านใหญ่ในเมืองอีกที”
บนหน้าของชายคนนั้นไร้ความรู้สึก เขามีบาดแผลลึกที่หน้าผากและคิ้ว แต่ดวงตาของเขาแข็งที่อ “ไม่กลัวว่าผมจะเป็นการะให้คุณเหรอ?”
หญิงสาวนั่งลงข้างเตียงแล้วพูดว่า “ฉันเคยคิดดูแล้ว แต่นายก็ดูหล่อดี ฉันเลยไม่อยากทิ้งไป”
จงเหยียนเฉิน “…..”
“ฉันคิดว่าวันนี้คุณดูอารณ์ไม่ค่อยดีนะ คุณมีอะไรในใจหรือเปล่า” หญิงสาวมองมาที่เขาและถาม
“อืม วันนี้เป็นงานแต่งงานของน้องชายผม แต่ผมกลับไปไม่ได้” เขาพูดอย่างเสียใจ
เด็กหญิงรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “วันนี้ฉันซื้อไก่มาตัวนึง เดี๋ยวฉันจะทำสตู จะได้บำรุงร่างกายให้นายหน่อย”
แล้วเธอก็ลุกขึ้นเตรียมจะลงไปข้างล่าง
“เวียนเอ๋อร์ คุณหน้าตาน่เกลียดจริงๆเหรอ?” จงเหยียนเฉินไม่สามารถเชื่อมโยงเสียงที่ไพเราะกับผู้หญิงที่หน้าตาอัปลักษณ์ได้
“ใช่ ฉันน่าเกลียด” มู่เยวียนเอ๋อร์จงใจบอกเขาว่าเขาน่าเกลียด
หวังว่าเมื่อตาดีขึ้น เขาจะแปลกใจเมื่อเห็นเธอ ตอนนี้บอกลักษณะของเขาเอง เขาจะจินตนาการถึงความสวยของเธอเท่านั้น เมื่อเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ เขาจะได้คิดว่าไม่ได้ดีอย่างที่คิดไว้
ดังนั้น จึงทิ้งความประทับใจที่น่าเกลียดไว้ในใจเขาก่อน พอเขาเห็นเธอจริงๆ ก็คงจะแปลกใจและตื่นเต้น!
“แต่เสียงของคุณเพราะมากเลยนะ”
อ่านนิยาย เรื่องนี้ ก่อนใคร ที่ Novel00.com
