ที่สำคัญคือ คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นเธอรู้จัก
คุณย่าของซูจ้าน
ทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้?
ท่าทีของฉินยาเปลี่ยนไปทันที ท่านย่าไม่รู้ว่าเธอคือฉินยา ก่อนจะถามว่า “เธอเป็นใคร?”
เธอไม่เคยเจอกับหญิงสาวคนนี้มาก่อน
ฉินยาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เธอควรจะพูดว่าอะไรดี?
บอกว่าตัวเธอคือฉินยา หรือจะบอกว่าไม่ใช่ดี?
เธอไม่เคยคิดเลย ว่าจะได้เจอหน้ากับท่านย่าแบบกะทันหันแบบนี้
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นท่านย่า เขาก็ยิ้ม “ทำไมคุณย่าถึงมาที่นี่ได้ครับ”
ดวงตาของท่านย่าดูแดงก่ำ ท่านพูดว่า “ฉันมาหาแกกับจิ่งห้าวน่ะ”
เสิ่นเผยซวนรับรถเข็นมาจากพี่เลี้ยง ก่อนจะถามว่า “ทำไมเหรอครับ”
ท่านย่าถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“ก็เพราะว่าซูจ้านนั่นแหละ ทำให้ฉันโมโห” แค่ท่านย่านึกถึงท่าทีที่ไม่ยอมของซูจ้าน ท่านก็รู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว
“เขาโทรมาหาแกบ้างไหม?” ท่านย่าถาม
ตอนนั้นพวกเขาทะเลาะกันหนักมาก ซูจ้านเลยโมโหจนเดินออกไป ท่านเป็นห่วงซูจ้าน แต่ก็ไม่สามารถรับคำพูดของเขาได้
“ไม่นะครับ เกิดอะไรขึ้นครับ?” เสิ่นเผยซวนมองไปที่ฉินยาก่อนจะถามออกมา
“อยู่ๆ เขาก็มาพูดกับฉันว่า เขาจะไม่มีลูก เพราะเขาไม่ชอบเด็ก แกว่าเขาบ้าไปแล้วใช่ไหม?”
เสิ่นเผยซวนเข็นท่านย่าออกจากประตู และให้ฉินยาเข้าไปอยู่ในบ้านก่อน
คำพูดเมื่อครู่นี้ของท่านย่าฉินยาได้ยินทั้งหมด เธอรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าท่านย่ามาที่นี่เพื่ออะไร
ที่สำคัญคือ คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นเธอรู้จัก
คุณย่าของซูจ้าน
ทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้?
ท่าทีของฉินยาเปลี่ยนไปทันที ท่านย่าไม่รู้ว่าเธอคือฉินยา ก่อนจะถามว่า “เธอเป็นใคร?”
เธอไม่เคยเจอกับหญิงสาวคนนี้มาก่อน
ฉินยาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เธอควรจะพูดว่าอะไรดี?
บอกว่าตัวเธอคือฉินยา หรือจะบอกว่าไม่ใช่ดี?
เธอไม่เคยคิดเลย ว่าจะได้เจอหน้ากับท่านย่าแบบกะทันหันแบบนี้
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นท่านย่า เขาก็ยิ้ม “ทำไมคุณย่าถึงมาที่นี่ได้ครับ”
ดวงตาของท่านย่าดูแดงก่ำ ท่านพูดว่า “ฉันมาหาแกกับจิ่งห้าวน่ะ”
เสิ่นเผยซวนรับรถเข็นมาจากพี่เลี้ยง ก่อนจะถามว่า “ทำไมเหรอครับ”
ท่านย่าถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“ก็เพราะว่าซูจ้านนั่นแหละ ทำให้ฉันโมโห” แค่ท่านย่านึกถึงท่าทีที่ไม่ยอมของซูจ้าน ท่านก็รู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว
“เขาโทรมาหาแกบ้างไหม?” ท่านย่าถาม
ตอนนั้นพวกเขาทะเลาะกันหนักมาก ซูจ้านเลยโมโหจนเดินออกไป ท่านเป็นห่วงซูจ้าน แต่ก็ไม่สามารถรับคำพูดของเขาได้
“ไม่นะครับ เกิดอะไรขึ้นครับ?” เสิ่นเผยซวนมองไปที่ฉินยาก่อนจะถามออกมา
“อยู่ๆ เขาก็มาพูดกับฉันว่า เขาจะไม่มีลูก เพราะเขาไม่ชอบเด็ก แกว่าเขาบ้าไปแล้วใช่ไหม?”
เสิ่นเผยซวนเข็นท่านย่าออกจากประตู และให้ฉินยาเข้าไปอยู่ในบ้านก่อน
คำพูดเมื่อครู่นี้ของท่านย่าฉินยาได้ยินทั้งหมด เธอรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าท่านย่ามาที่นี่เพื่ออะไร
“ถ้าแกไม่พูดความจริงกับฉัน ฉันก็ไปไหนไม่ได้” ท่านย่ายืนหยัดมากๆ
เสิ่นเผยซวนไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา เขาอยากจะโทรหาซูจ้าน ในตอนนั้น ฉินยาก็เดินมาพอดี
“พี่เสิ่น กลับไปในบ้านเถอะ ฉันพูดกับคุณย่าเอง”
เสิ่นเผยซวนดึงเธอไปยืนอีกฝั่ง “เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง เธอกลับไปในบ้านเถอะ
ฉินยายิ้ม “พี่จัดการได้เหรอ?”
แค่คำพูดเดียวก็ทำให้เสิ่นเผยซวนพูดอะไรไม่ออก
“ไม่เป็นอะไรหรอก พี่เข้าไปในบ้านเถอะ” ฉินยายิ้ม ตอนที่เธออยู่ในบ้าน เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว อย่างไรตัวเธอก็ต้องเผชิญหน้าอยู่ดี ถ้าเธอยังยืนยันจะคบซูจ้าน อย่างไรเธอก็ต้องผ่านด่านคุณย่าไปให้ได้
เสิ่นเผยซวนลังเล
“พี่จัดการไม่ได้หรอก ปัญหาหลักอยู่ที่ฉัน ฉันจะไปพูดกับคุณย่าเอง พี่เข้าไปในห้องเถอะ” ฉินยามีท่าทีที่ดูสงบมาก และเธอก็อยากจะสงบอารมณ์ด้วย เสิ่นเผยซวนครุ่นคิด สุดท้ายก็พยักหน้า “ถ้ามีอะไรก็เรียกฉันนะ”
ฉินยาพูด “ได้ค่ะ”
เสิ่นเผยซวนเข้าไปในบ้าน ฉินยาเลยเดินไป
ท่านย่าจ้องไปที่เธอ “สาวน้อยเธอจะอะไรจะพูดกับฉันเหรอ? เธอเป็นใคร?”
ไม่ว่าจะมองอย่างไร ท่านก็ไม่รู้สึกคุ้นเลย ท่านไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน
ฉินยาพูดอย่างสนิทสนม “สวัสดีค่ะ คุณย่า”
ท่านย่ารู้สึกมึนงง “เธอเป็นใครกันแน่? ฉันรู้จักเธอเหรอ? ทำไมถึงเรียนฉันว่าคุณย่าแบบนี้?”
ฉินยากำมือแน่น แล้วก็คลายออก และก็ทำซ้ำอีกหลายครั้ง “หนูเป็นแฟนของซูจ้านค่ะ”
ที่สำคัญคือ คนที่นั่งอยู่บนรถเข็นเธอรู้จัก
คุณย่าของซูจ้าน
ทำไมท่านถึงมาที่นี่ได้?
ท่าทีของฉินยาเปลี่ยนไปทันที ท่านย่าไม่รู้ว่าเธอคือฉินยา ก่อนจะถามว่า “เธอเป็นใคร?”
เธอไม่เคยเจอกับหญิงสาวคนนี้มาก่อน
ฉินยาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี เธอควรจะพูดว่าอะไรดี?
บอกว่าตัวเธอคือฉินยา หรือจะบอกว่าไม่ใช่ดี?
เธอไม่เคยคิดเลย ว่าจะได้เจอหน้ากับท่านย่าแบบกะทันหันแบบนี้
เสิ่นเผยซวนเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นท่านย่า เขาก็ยิ้ม “ทำไมคุณย่าถึงมาที่นี่ได้ครับ”
ดวงตาของท่านย่าดูแดงก่ำ ท่านพูดว่า “ฉันมาหาแกกับจิ่งห้าวน่ะ”
เสิ่นเผยซวนรับรถเข็นมาจากพี่เลี้ยง ก่อนจะถามว่า “ทำไมเหรอครับ”
ท่านย่าถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“ก็เพราะว่าซูจ้านนั่นแหละ ทำให้ฉันโมโห” แค่ท่านย่านึกถึงท่าทีที่ไม่ยอมของซูจ้าน ท่านก็รู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว
“เขาโทรมาหาแกบ้างไหม?” ท่านย่าถาม
ตอนนั้นพวกเขาทะเลาะกันหนักมาก ซูจ้านเลยโมโหจนเดินออกไป ท่านเป็นห่วงซูจ้าน แต่ก็ไม่สามารถรับคำพูดของเขาได้
“ไม่นะครับ เกิดอะไรขึ้นครับ?” เสิ่นเผยซวนมองไปที่ฉินยาก่อนจะถามออกมา
“อยู่ๆ เขาก็มาพูดกับฉันว่า เขาจะไม่มีลูก เพราะเขาไม่ชอบเด็ก แกว่าเขาบ้าไปแล้วใช่ไหม?”
เสิ่นเผยซวนเข็นท่านย่าออกจากประตู และให้ฉินยาเข้าไปอยู่ในบ้านก่อน
คำพูดเมื่อครู่นี้ของท่านย่าฉินยาได้ยินทั้งหมด เธอรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าท่านย่ามาที่นี่เพื่ออะไร
