“เรื่องมีลูกมันเป็นเรื่องของผม คุณย่าไม่เห็นด้วยแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?” ซูจ้านเดินตรงปรี่เข้ามาทันที
ลักษณะท่าทางช่างเหมือนกับตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลเลยท่านย่าถึงกลับตกใจกับความหนักแน่นของเขาจนแทบไม่คิดถึงสภาพร่างกายของตนเองที่เดินเหินไม่สะดวก และให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลไปหารถเข็นมา แล้วมาที่วิลล่าในตอนดึก เพื่อต้องการให้จงจิ่งห้าวกับเสิ่นเผยซวนพูดเกลี้ยกล่อมเขา
เมื่อเห็นหลานชาย นัยน์ตาของท่านย่าถึงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “ตกลงว่าแกเป็นอะไรไป?”
ไปหลงเสน่ห์นางจิ้งจอกตัวนั้นแล้วหรือยังไง?
ฉินยาประสานมือเอาไว้ด้วยกัน พลันจ้องมองซูจ้านที่เดินก้าวเข้ามาหาจากจุดไม่ไกลนัก
เธอไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เพราะว่ารู้ว่าเสิ่นเผยซวนต้องบอกกับเขาอย่างแน่นอน
ความจริงแล้วแบบนี้ก็ดีมาก ฉวยโอกาสในครั้งนี้ เพื่อเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด
ถ้าท่านย่าไม่สามารถรับกับเรื่องนี้ได้จริงๆ เธอก็จะยอมถอยออกไป และไม่จำเป็นต้องให้ซูจ้านเป็นตัวเชื่อมระหว่างกลาง จนลำบากใจทั้งสองฝ่าย
“ซูจ้าน แกลืมฉินยาไปแล้วหรือยังไง?” ท่านย่าลองพูดเกลี้ยกล่อมซูจ้าน เพราะถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็ชอบฉินยา
“ฉันคือฉินยาค่ะ”
ซูจ้านเพิ่งเดินมาถึงด้านหน้าของพวกเธอ ก็ได้ยินฉินยาพูดอย่างตรงไปตรงมากับท่านย่าทันที
สายตาของเขามองมาทางเธอ เป็นแววตาที่ทอประกายอย่างยินดี และมองเห็นความนิ่งสงบของใบหน้าของเธอ
เขารู้ว่า ในเวลานี้เธอนิ่งสงบมาก และไม่ใช่แค่เพียงสีหน้าที่แสดงออกมาตามปกติ
ซูจ้านยื่นมือออกไปคว้ามือของเธอเอาไว้ และหันมาทางท่านย่า
ท่านย่าถึงกลับตะลึงอยู่บ้าง รู้สึกว่าตนเองน่าจะหูฝาดไปแล้ว
“หล่อน หล่อนพูดอะไรเนี่ย?” ปฏิกิริยาของท่านย่าในเวลานี้ ก็เหมือนว่าเธอกำลังหลอกตัวเองอยู่
ฉินยา ใช่ว่าตัวเธอจะไม่รู้จักที่ไหนกัน
“เรื่องมีลูกมันเป็นเรื่องของผม คุณย่าไม่เห็นด้วยแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?” ซูจ้านเดินตรงปรี่เข้ามาทันที
ลักษณะท่าทางช่างเหมือนกับตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลเลยท่านย่าถึงกลับตกใจกับความหนักแน่นของเขาจนแทบไม่คิดถึงสภาพร่างกายของตนเองที่เดินเหินไม่สะดวก และให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลไปหารถเข็นมา แล้วมาที่วิลล่าในตอนดึก เพื่อต้องการให้จงจิ่งห้าวกับเสิ่นเผยซวนพูดเกลี้ยกล่อมเขา
เมื่อเห็นหลานชาย นัยน์ตาของท่านย่าถึงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “ตกลงว่าแกเป็นอะไรไป?”
ไปหลงเสน่ห์นางจิ้งจอกตัวนั้นแล้วหรือยังไง?
ฉินยาประสานมือเอาไว้ด้วยกัน พลันจ้องมองซูจ้านที่เดินก้าวเข้ามาหาจากจุดไม่ไกลนัก
เธอไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เพราะว่ารู้ว่าเสิ่นเผยซวนต้องบอกกับเขาอย่างแน่นอน
ความจริงแล้วแบบนี้ก็ดีมาก ฉวยโอกาสในครั้งนี้ เพื่อเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด
ถ้าท่านย่าไม่สามารถรับกับเรื่องนี้ได้จริงๆ เธอก็จะยอมถอยออกไป และไม่จำเป็นต้องให้ซูจ้านเป็นตัวเชื่อมระหว่างกลาง จนลำบากใจทั้งสองฝ่าย
“ซูจ้าน แกลืมฉินยาไปแล้วหรือยังไง?” ท่านย่าลองพูดเกลี้ยกล่อมซูจ้าน เพราะถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็ชอบฉินยา
“ฉันคือฉินยาค่ะ”
ซูจ้านเพิ่งเดินมาถึงด้านหน้าของพวกเธอ ก็ได้ยินฉินยาพูดอย่างตรงไปตรงมากับท่านย่าทันที
สายตาของเขามองมาทางเธอ เป็นแววตาที่ทอประกายอย่างยินดี และมองเห็นความนิ่งสงบของใบหน้าของเธอ
เขารู้ว่า ในเวลานี้เธอนิ่งสงบมาก และไม่ใช่แค่เพียงสีหน้าที่แสดงออกมาตามปกติ
ซูจ้านยื่นมือออกไปคว้ามือของเธอเอาไว้ และหันมาทางท่านย่า
ท่านย่าถึงกลับตะลึงอยู่บ้าง รู้สึกว่าตนเองน่าจะหูฝาดไปแล้ว
“หล่อน หล่อนพูดอะไรเนี่ย?” ปฏิกิริยาของท่านย่าในเวลานี้ ก็เหมือนว่าเธอกำลังหลอกตัวเองอยู่
ฉินยา ใช่ว่าตัวเธอจะไม่รู้จักที่ไหนกัน
ขนาดน้ำเสียงก็ไม่เหมือนเดิมสักนิด เป็นคนละคนไปเลย
“พวกเราขอโทษ…”
ท่านย่าปาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาตรงบริเวณหางตา ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจ ความหวาดหวั่น มันคือ–มันยากที่จะรับไหว
ตอนที่กำลังหวาดหวั่นอยู่นั้น ในใจของเธอรู้แจ้งดีแล้วว่า เธอคือฉินยา เธอกลับมาอยู่กับซูจ้าน แม้ว่าเธอตายไปก็อย่าได้คิดว่าจะมีเหลน
ทว่า ถ้าการต่อต้านขึ้นมา จิตใต้สำนึกของเธอก็จะได้รับประณามอย่างหนัก
เธอรู้สึกตื่นตระหนกมาก และก็ขัดแย้งกันอยู่มาก
“หนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำไมไม่กลับมาเยี่ยมฉันเลย?” ท่านย่าเก็บอาการเอาไว้ก่อน
ฉินยาเองก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมพูดจา
เธอไม่พูด ท่านย่าเองก็คงรู้ “คงเป็นเพราะว่าไอ้เด็กไม่ได้เรื่องอย่างซูจ้าน ทำให้หนูต้องพลอยได้รับบาดเจ็บไปด้วย ถึงขั้นไม่ไปเยี่ยมฉันเลยใช่ไหม?”
“ฉันเข้าใจเรื่องทั้งหมด” ท่านยาจับมือของฉินยา “หนูยังสบายดีก็ดีแล้ว สบายดีก็ดีแล้วนะ”
ท่านย่าหวังอยู่ในใจให้ฉินยาสุขสบายไม่เจ็บปวดอะไรจากหัวใจจริงๆ
ฉินยาเม้มริมฝีปาก “ขอโทษค่ะ”
“มีอะไรที่ต้องเข้ามาขอโทษกัน พวกเราต้องเป็นฝ่ายขอโทษหนูต่างหาก” ท่านย่ายังคงพูดตามเนื้อผ้าหลักของความเป็นจริง รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น ใครเป็นฝ่ายผิด
“เรื่องมีลูกมันเป็นเรื่องของผม คุณย่าไม่เห็นด้วยแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?” ซูจ้านเดินตรงปรี่เข้ามาทันที
ลักษณะท่าทางช่างเหมือนกับตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลเลยท่านย่าถึงกลับตกใจกับความหนักแน่นของเขาจนแทบไม่คิดถึงสภาพร่างกายของตนเองที่เดินเหินไม่สะดวก และให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลไปหารถเข็นมา แล้วมาที่วิลล่าในตอนดึก เพื่อต้องการให้จงจิ่งห้าวกับเสิ่นเผยซวนพูดเกลี้ยกล่อมเขา
เมื่อเห็นหลานชาย นัยน์ตาของท่านย่าถึงเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “ตกลงว่าแกเป็นอะไรไป?”
ไปหลงเสน่ห์นางจิ้งจอกตัวนั้นแล้วหรือยังไง?
ฉินยาประสานมือเอาไว้ด้วยกัน พลันจ้องมองซูจ้านที่เดินก้าวเข้ามาหาจากจุดไม่ไกลนัก
เธอไม่ได้ตกใจอะไรมากนัก เพราะว่ารู้ว่าเสิ่นเผยซวนต้องบอกกับเขาอย่างแน่นอน
ความจริงแล้วแบบนี้ก็ดีมาก ฉวยโอกาสในครั้งนี้ เพื่อเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด
ถ้าท่านย่าไม่สามารถรับกับเรื่องนี้ได้จริงๆ เธอก็จะยอมถอยออกไป และไม่จำเป็นต้องให้ซูจ้านเป็นตัวเชื่อมระหว่างกลาง จนลำบากใจทั้งสองฝ่าย
“ซูจ้าน แกลืมฉินยาไปแล้วหรือยังไง?” ท่านย่าลองพูดเกลี้ยกล่อมซูจ้าน เพราะถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เขาก็ชอบฉินยา
“ฉันคือฉินยาค่ะ”
ซูจ้านเพิ่งเดินมาถึงด้านหน้าของพวกเธอ ก็ได้ยินฉินยาพูดอย่างตรงไปตรงมากับท่านย่าทันที
สายตาของเขามองมาทางเธอ เป็นแววตาที่ทอประกายอย่างยินดี และมองเห็นความนิ่งสงบของใบหน้าของเธอ
เขารู้ว่า ในเวลานี้เธอนิ่งสงบมาก และไม่ใช่แค่เพียงสีหน้าที่แสดงออกมาตามปกติ
ซูจ้านยื่นมือออกไปคว้ามือของเธอเอาไว้ และหันมาทางท่านย่า
ท่านย่าถึงกลับตะลึงอยู่บ้าง รู้สึกว่าตนเองน่าจะหูฝาดไปแล้ว
“หล่อน หล่อนพูดอะไรเนี่ย?” ปฏิกิริยาของท่านย่าในเวลานี้ ก็เหมือนว่าเธอกำลังหลอกตัวเองอยู่
ฉินยา ใช่ว่าตัวเธอจะไม่รู้จักที่ไหนกัน
