หลังจากที่ชูชูออกไป หลินเสี่ยวเฟยก็ถอนหายใจอย่างหนัก ขณะที่เธอเอนหลังศีรษะลงบนผนังไม้ของรถม้า
หากมีวิธีอื่น เธอจะไม่ยอมให้เพื่อนของเธอ ชูชู เป็นส่วนหนึ่งของแผนการนี้ เพราะเธอเกรงว่าจะเป็นทำร้าย ชูชู หากแผนการทั้งหมดล้มเหลว อย่างไรก็ตาม หากเป็นเรื่องของคนที่เธอรัก เธอไม่ปรารถนาให้อันตรายเกิดขึ้นแก่พวกเขา
ในขณะเดียวกันก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“คุณหนู?” เฉินโม่เคาะประตูรถม้าจากด้านนอก
“มีอะไร?” หลินเสี่ยวเฟยถาม
“เราจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหลิน ตอนนี้เลยหรือไม่?”
หลินเสี่ยวเฟย ใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับ ดวงตาของเธอปิดลงเเละกำลังครุ่นคิด
เมื่อผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงของเธอก็ดังขึ้นจากในรถม้า “ยังไม่กลับ ข้าต้องการเห็นอะไรบางอย่างก่อนจะกลับ”
…
ท่ามกลางความมืดมิดของห้องลับ มีผู้ที่ถูกล่ามโซ่ไว้บนผนังและกำลังคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขากึ่งเปลือยเปล่า และมีหย่อมเลือดแห้งไปทั่วร่างกาย
ในขณะเดียวกัน บาดแผลที่ผิวหนังหลายส่วนของเขา ยังคงมีเลือดไหลซึมออกมา
นอกจากนี้ หากมองใกล้ๆ ใบหน้าของเขาก็บวมและเปื้อนไปด้วยเลือด
ชายผู้นั้นถูกล่ามโซ่ไว้บนผนัง ดูคล้ายกับผีพยาบาท แต่ดวงตาของเขาไม่เเสดงถึงความเกลียดชังหรือความโกรธ
มีเพียงความกลัวเท่านั้นที่เห็นได้ชัดในขณะที่แววตาของเขาจ้องมองไปที่ชายผู้หนึ่ง ที่นั่งอย่างเฉยเมยอยู่ตรงหน้าเขา
ด้วยเล็บมือที่ตัดเเต่งอย่างสวยงาม ชายผู้นั้นพลิกหน้าหนังสืออีกหน้าหนึ่ง จากหนังสือที่เขากำลังอ่านอยู่ ตรงหน้าเขามีโต๊ะวางชาร้อนหนึ่งถ้วย และจานขนมวางอยู่ หากมีใครมาเห็นคงคิดว่าเขากำลังนั่งปิกนิกอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะบรรยากาศที่น่าขนลุกภายในห้อง
ทันใดนั้น ชายผู้ที่นั่งอยู่ ก็กล่าวขึ้นว่า
“ข้าได้ยินมาว่า สายลับที่ได้รับการว่าจ้างมาจากราชวงศ์ ล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญและมีความจงรักภักดีต่อเจ้านายของพวกเขาเป็นอย่างมาก เมื่อได้เห็นแล้ว ข้าก็คิดเช่นเดียวกัน เป็นการเสียเปล่าที่ข้าไม่สามารถใช้สายลับ เช่นนี้เป็นคนของข้าเองได้ ” เขาส่ายหัวราวกับว่าเขาผิดหวัง แต่รอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของเขา บอกเล่าเรื่องราวที่ตรงกันข้าม
“เจ้าคิดอย่างไร ข้าควรจ้างเจ้าให้เป็นหนึ่งในคนของข้า ดีหรือไม่”
เป็นอีกครั้ง ที่ชายผู้ถูกคุมขังสั่นสะท้านด้วยความกลัว ขณะที่เขาพยายามดิ้นหนีออกจากโซ่โลหะที่รั้งเขาไว้ ข้อมือของเขาถูกรัดจนแน่น เเละทำให้ผิวหนังของเขาได้รับบาดแผลมากขึ้น ในขณะที่เขายังคงเคลื่อนไหวต่อไป
หัวใจของเขากรีดร้องออกมาด้วยความเสียใจ ที่ยอมรับภารกิจในการสอดแนมผู้ที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เขาจะรู้ได้อย่างไร ว่าชายที่เขาจะต้องมาสอดแนม เป็นผู้ที่น่ากลัวและโหดเหี้ยมที่สุด? ชายผู้นั้นสามารถจับและทรมานเขาได้ทันที เมื่อพบว่าเขาเป็นสายลับ
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีปัญหาเจ้าชื่ออะไรนะ… ปรมาจารย์ชาง?” ชายผู้นั้นลุกขึ้นจากที่นั่ง
และเดินเข้าไปใกล้นักโทษมากขึ้น “ชายหลายพันคน ขอให้ข้ารับพวกเขา แต่เจ้ากลับปฏิเสธที่จะตอบ
ปรมาจารย์ชาง ส่ายหัวด้วยความหวัดกลัว เขาต้องการจะพูด แต่มีเพียงคำพูดพล่อยๆเท่านั้นที่ออกมาจากปากของเขา เขาจะตอบคำถามของชายผู้โหดร้ายได้อย่างไร ในเมื่อลิ้นของเขาถูกตัดขาด?
ในฐานะสายลับที่มีชื่อเสียง ปรมาจารย์ชางเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่ดีที่สุด ที่ผู้คนจากสี่อาณาจักรต้องการตัวเขา และมันก็เป็นเช่นนั้น เมื่อเขามาถึงอาณาจักรเซิง เขาได้รับเงินจำนวนมหาศาลจากราชวงศ์
เขามีความสุขมาก ที่ได้รับทองคำเเละเงินจำนวนมหาศาลในภารกิจเดียว การที่เขาได้รับเงินจำนวนมหาศาลนี้ เขาจะต้องทำงานไม่หยุดเป็นเวลาหนึ่งปี จากนั้นราชวงศ์เเห่งอาณาจักรเซิง
ก็เต็มใจที่จะมอบทองคำเเละเงินอีกมหาศาลให้กับเขา เพื่อไปทำภารกิจสอดแนมดยุคเซียว
ถูกต้อง บุคคลที่เป็น เป้าหมายของภารกิจนี้คือชายที่อยู่ตรงหน้าก็ดยุคเซียวเเละเป็นคนๆเดียวกันกับฉู่เซียวซู
ปรมาจารย์ชาง ยังคงไม่อยากเชื่อเลยว่าชายผู้คนคิดว่าหายตัวไปจากสายตาของสาธารณชน และเลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับราชสำนัก ตอนนี้กำลังสนุกจากการทรมานใครสักคน
ตลอดทั้งคืนปรมาจารย์ชาง อยู่ภายใต้แรงกดดันและความทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก โดยได้รับความอนุเคราะห์จากฉู่เซียวซู ซึ่งอยู่ในห้องที่มืดและสกปรก ราวกับว่ามันเป็นของเขาเอง
เขาสวมเสื้อคลุมสีม่วงด้วยการออกแบบสีเงินที่สลับซับซ้อนซึ่งบิดเป็นเกลียวและม้วนงอที่แขนเสื้อและปกเสื้อ ฉู่เซียวซูเป็นชายที่มีเสน่ห์ ที่สามารถทำให้หญิงสาวทุกคนคุกเข่าต่อหน้า เพื่อขอความรักจากเขา ผมสีดำของเขาพาดบ่า และดูเหมือนเขาจะไม่ได้รีบร้อนที่จะมัดมัน แม้จะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
ฉู่เซียวซูใช้มือที่สะอาดและแข็งแรงของเขา จับเข้าไปที่คอของปรมาจารย์ชางอย่างแรง
เขาใช้กำลังมากพอที่จะทำให้ปรมาจารย์ชางหายใจไม่ออก แต่ไม่มากพอที่จะฆ่าเขาหรือทำให้เขาหมดสติไป
ใบหน้าของเขายิ้มอย่างชั่วร้าย น้ำเสียงขี้เล่นของฉู่เซียวซูเริ่มดังขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่เขาเข้าใกล้สายลับ เเละกล่าวว่า “หรือข้อเสนอของราชวงศ์ นั้นดีต่อเจ้ามากกว่าข้า?”
ดวงตาของปรมาจารย์ชางเบิกกว้าง เมื่อชายตรงหน้ากล่าวถึงราชวงศ์
ตลอดเวลานี้ เขาไม่เคยมีโอกาสเปิดปากเลย เขาไม่ปรารถนาที่จะทรยศต่อราชวงศ์ด้วยความกลัวผลสะท้อนจากการกระทำของเขา
เขายังสูญเสียความสามารถในการพูดหลังจากถูกตัดลิ้นจากการทรมาน เล็บของเขาถูกดึงออก พร้อมกับการทำลายร่างกายของเขาอย่างไม่รู้จบ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าทันทีที่เขาถูกจับ ดยุคเซียวได้มองเห็นผ่านหน้ากากของเขา และรู้ถึงตัวตนของ ผู้ว่าจ้างเขามานานแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เขาพบว่าดยุคเซียวไม่สนใจว่าราชวงศ์จะรู้เรื่องนี้หรือไม่ และพบว่าเขาคงจะสงสัยหลังจากสายลับของพวกเขาถูกจับ
มีข่าวลือว่า ดยุคเซียวยอมจำนนต่อราชวงศ์ แต่หลังจากได้เห็นและได้ประสบกับสิ่งที่เกิดขึ้น ปรมาจารย์ชางก็ตระหนักว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น ดยุคเซียวไม่ได้เกรงกลัวต่อราชวงศ์เลย
บางทีดยุคเซียวอาจจะเบื่อที่เขาไม่สามารถตอบสนองอะไรได้ จึงปล่อยคอของเขา เเละส่อแววตาที่รังเกียจปรากฏขึ้นขณะที่เขามองลงมาที่มือเขาเอง
ทันทีที่เขาปล่อยคอของปรมาจารย์ชาง ร่างที่ซ่อนอยู่ในความมืด ที่ไหนสักแห่งในห้อง ก็ปรากฏตัวขึ้นข้างๆเขา และหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกจากกระเป๋า
ฉู่เซียวซูหยิบผ้าเช็ดหน้า แล้วเช็ดมือที่สกปรกของเขาอย่างระมัดระวัง เมื่อเขาทำเสร็จ ดยุคเซียวก็ปล่อยผ้าเช็ดหน้าทิ้งลงบนที่พื้นสกปรก ราวกับว่ามันเป็นสิ่งของที่ไร้ค่า
เขาหันกลับมา และกำลังจะเดินออกจากห้อง ทันใดนั้น เขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ว่า
“ทำความสะอาดห้องนี้ และอย่าทิ้งสิ่งสกปรกไว้ให้รกสายตา ข้าไม่ต้องการให้ ‘แขก’ คนอื่นรู้สึกว่าพวกเขาถูกละเลย หากพวกเขามาถึงที่นี่”
“ครับนายท่าน!”
