ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 19

ตอนที่ 19 คุกเข่าครับ

ชายหนุ่มสวมแว่นเปิดเผยรอยยิ้มเบาบางก่อนก้มหน้ามองหัวหน้าผมแดงด้วยแววตาราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

หลังจากนิ่งเงียบไปหลายต่อหลายวินาที

“…ก็ได้ครับ” เขาถึงยอมเปิดปากตอบรับกลับไป

แน่นอนว่าตลอดระยะเวลาที่นิ่งเงียบอีกฝ่ายยังทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีไม่มีเสียงดังไม่มีปากมากหยาบคาย

ต้นสายปลายเหตุอาจเป็นเพราะมีไอรีนคอยจับจ้องมองตลอดเวลาหรืออาจจะเป็นเพราะเหตุอื่นเหตุใด

แต่สุดท้ายปลายทางคำตอบจะเป็นแบบไหน

คงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่ตอบได้

“ผมจะบอกวิธีการที่ผมใช้ให้”

“…”

“แต่คุณแน่ใจนะว่าต้องการรู้ให้ได้”

“…” เจอคำกล่าวของทราเวียร์เข้าไปถึงกับหยุดชะงัก

หัวหน้าผมแดงนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนหันสายตาไปยังหญิงสาวแสนสวยที่กำลังจับจ้องมองไม่ปล่อยผ่าน

เป็นเวลาเดียวกับที่หล่อนเปิดปากขึ้นมาพอดี

“ไม่ต้องมามองฉันค่ะ”

“อยากจะทำอะไรก็ทำ”

“ขอบ—”

“ฉันพูดถึงเขาไม่ใช่กับคุณ”

“อย่ายุ่งไม่เข้าเรื่อง!”

“…” ดวงตามันเบิกกว้างขั้นสุด

พระเจ้าช่วยคนที่หล่อนพูดคุยด้วยคือทราเวียร์หาใช่เศษสวะอย่างมันสรุปเป็นมันที่เข้าใจผิดไปเองสินะ

เจอไม้นี้เข้าไปถึงกับเหวอไปเลย

“…” ทราเวียร์ถอนหายใจพลางอมยิ้มไปด้วย

ก่อนกลับเข้าประเด็นเดิมอีกครั้ง

“ยังอยากฟังใช่ไหมครับ?”

“…”

“…ฉันอยากฟัง”

“วิธีการที่ผมใช้หลบหนีออกมาจากเงื้อมือของคุณ”

“ฟังดี ๆ นะครับ”

“ผมใช้วิธี”

“…”

“วิธี?”

“…”

“…วิธีธรรมดาครับ”

หัวสมองผู้รับฟังมาจนถึงตอนนี้ขาวโพลนไปหมดเข้าขั้นว่างเปล่าจับต้องไม่ได้ด้วยซ้ำ

หัวหน้าผมแดงกระพริบตาถามย้ำอีกครั้ง

ถามเพื่อความมั่นใจของตน

ว่าตนไม่ได้ฟังผิด

“ธรรมดาคือ?”

“ก็เดินออกมาเหมือนคนปรกติธรรมดา”

“ไม่มีมากไม่มีน้อยไปกว่านั้น”

“…”

“…พูดจริงเหรอ?”

“แน่นอนครับไม่มีโกหกแม้แต่คำเดียว”

“ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นความจริงทั้งหมด”

ทราเวียร์ยังคงยืนยันคำเดิมว่าเขาหลุดรอดเงื้อมืออีกฝ่ายด้วยวิธีการปรกติธรรมดาไม่อาศัยลูกเล่นเป็นอย่างอื่น

ถามว่าเชื่อไหมก็ต้องบอกเลยว่าไม่เชื่ออย่าว่าแต่ตัวของมันเลยกระทั่งไอรีนหญิงสาวที่ตามติดมาด้วยยังขมวดคิ้วแน่น

พลางถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

“…” ขนาดหล่อนยังเหนื่อยหน่ายไม่เชื่อถือ

ย่อมไม่ต้องพูดถึงคนนอกคนที่ประสบพบเจอเข้ากับประสบการณ์โดยตรงพวกมันไม่มีเชื่อถือแน่นอน

ไม่ว่าจะถามใครหน้าไหนไม่ว่าจะอีกกี่ร้อยกี่พันคนที่พานพบประสบการณ์เดียวกันก็ต้องตอบเหมือนกับหัวหน้าผมแดง

อาศัยลำพังเพียงวิธีการปรกติธรรมดาไม่มีทางหลุดรอดไปได้แน่นอนมันต้องมีอะไรมากมากกว่านั่น

จนแล้วจนรอดหลังจากอดทนอดกลั้นมาเป็นเวลานาน

ในที่สุดมันก็ระเบิดอารมณ์ออกมา

เนื้อตัวมันสะท้านไปหมด

“วิธีการธรรมดาวสินะ”

“คิดว่าฉันโง่มากเหรอ”

“…อย่ามาล้อเล่น!—”

“…” เพียงแค่สบสายตาเท่านั้น

ซุ่มเสียงทั้งหมดขาดตอนไม่อาจส่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้ทุกสิ่งอย่างมันเหนือการควบคุมของร่างกายไปหมด

เหมือนร่างกายของมันในตอนนี้ผิดแปลกไปจากเดิมราวกับว่าร่างกายได้กลายเป็นของใครคนอื่นเรียบร้อย

กระทั่งริมฝีปากยังยากจะขยับ

…‘ระ ร่างกายขยับไม่ได้’

“…”

…‘กะ เกิดอะไรขึ้น?’

“…”

หัวหน้าผมแดงตื่นตระหนกขั้นสุดจนยากจะสงบเสงี่ยมสติอารมณ์แต่ก่อนจะทำความเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดหรือว่าส่งเสียงโวยวายตามนิสัยสันดานส่วนตัว

ชายหนุ่มสวมแว่นที่นั่งอยู่ตรงระเบียงชั้นสองก็กล่าวขึ้นมากะทันหันทัังยังเป็นคำกล่าวที่ไขปริศนาให้มันได้ไม่น้อย

ไขให้รับรู้ว่าต้นสายปลายเหตุมาจากใครหน้าไหน

“ขยับไม่ได้ใช่ไหมครับ?”

“…”

“…แกทำอะไรกับร่างกายของฉัน?!”

“ทำอะไรเหรอ?”

“เปล่าเลยครับเพียงแค่จ้องมองไปตามอารมณ์เท่านั้น”

“ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามอารมณ์ทั้งหมด”

คำตอบที่ไม่ได้เป็นอะไรมากกว่าคำกล่าวอ้างไร้สาระเพียงแค่จับจ้องมองไปตามอารมณ์ไม่มีทางทำให้เกิดเหตุการณ์เหนือธรรมชาติเฉกเช่นนี้เกิดขึ้นได้แน่นอน

มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นอย่างน้อยที่สุดมันก็ไม่เชือถือเอาคำพูดอีกฝ่ายมาครุ่นคิดให้เหนื่อยเปล่า

มันที่โดนทราเวียร์ตอบกลับตะโกนลั่นไม่พอใจทันที

“…โกหก!”

“แกทำอะไรกับฉัน!”

“ทำไมฉันถึงขยับไม่ได้!”

ไม่ว่าจะดิ้นรนยังไงจะพยายามแค่ไหนล้วนจบลงอย่างสูญเปล่าทำได้เพียงแค่เงยหน้ามองอย่างน่าสมเพชเวทนา

ทำได้แค่นั้นนอกจากนั้นก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลย

…‘นะ นี่มันกำลังเกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?!’

“…”

“เจอแล้วครับ!”

“จับมันเลย!”

“จับมัน!”

เหมือนจะมีผู้ช่วยเข้ามาแทรกแซง

ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าต่อจากนี้เหล่าอันธพาลน้อยทั้งหลายคงบุกฝ่าเข้าประชิดถึงตัวเขา

แต่ถึงอย่างนั้นทราเวียร์ก็ยังนิ่งเงียบราวกับว่าคนที่กำลังโดนตามล่าจับกุมเป็นใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

สายตาเขายังตกอยู่ที่ตัวของหัวหน้าผมแดง

ยังจับจ้องเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน

“…”

แน่นอนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวแสนสวยเรียกได้ว่าอยู่มันตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน

สถานการณ์โดยรอบตอนนี้ตลอดทั้งชัันหนึ่งล้วนว่างเปล่าไม่มีผู้คนมายืนล้อมหน้าล้อมหลังเหมือนแต่ก่อน

มีเพียงหล่อนกับหัวหน้าผมแดงเท่านั่น

สาเหตุหลักใหญ่ใจความสำคัญคงไม่พ้นหวาดกลัวหญิงสาวจนขี้ขึ้นสมองยอมออกวิ่งหาทราเวียร์ไปทั่ว

ดีกว่ามายืนทดสอบความอดทนกับหล่อน

…‘ช่างน่าสงสาร’

“…”

…‘เอาละตอนนี้นายจะจัดการยังไงต่อขอฉันดูหน่อยเถอะ’

“…”

หวังอย่างเดียวอย่าให้ทุกสิ่งอย่างมันเกินเลยจนไม่อาจเข้าควบคุมสถานการณ์ได้รู้อยู่ว่าหากชายหนุ่มลงมือด้วยตัวเอง

ย่อมไม่จบง่ายดายเหมือนกับหล่อนแน่นอน

ในขณะเดียวกันความหวังอันน้อยนิดของหัวหน้าผมแดงก็ใกล้จะเป็นจริงเรียบร้อยเสียงฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้

คงเหลืออีกเพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น

…‘ใกล้แล้วเร็วเข้า!’

“…”

“มันอยู่ตรงนั้น!”

ร่างเงาร่วม 10 ร่างกำลังขยับเข้ามาใกล้ทุกขณะขอเพียงเข้าถึงตัวชายหนุ่มสวมแว่นได้

สถานการณ์ก็จะกลับสู่สภาพเดิมกลับอีกครั้งกลับมาเป็นต่อกลับมาเป็นฝ่ายนำขบวนเหนือหญิงสาว

ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

“น่าเสียดาย”

“…กว่าจะหาที่นั่งตรงนี้ได้”

“ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ”

หลังจากกล่าวจบประโยคเสร็จ

หนึ่งในพวกมันก็โผล่หน้าออกมาทันทีโผล่หน้าออกมาเตรียมพุ่งเข้ามาจับชายหนุ่มสวมแว่นด้วยมือทั้งสองข้าง

แต่ผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า

ทั้งยังพบเจอสภาพเดียวกับหัวหน้าผมแดง

นั่นก็คือเนื้อตัวแข็งค้างไปหมด

“…”

“ขยับไม่ได้!”

“นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะ!”

“หัวหน้า!”

ทราเวียร์ยิ้มกวาดตามองหนึ่งรอบมองพวกมันทั้ง 10 คนนอกเหนือจากตัวใหญ่ที่สุดอยู่ด้านล่างกับไอรีน

ที่เหลือก็มาอยู่ตรงหน้าเขาหมดแล้ว

“…” รอยยิ้มหวานยกระดับขึ้นไปอีกหนึ่งระดับ

ก่อนกล่าวน้ำเสียงเบาบางต่อ

“คุกเข่าครับ”

“…”

“มะ ไม่”

แทรกแซงไม่ได้แรงกดดันมหาศาลเข้าครอบงำทั้งกายและใจบีบบังคับให้ร่างกายยอมทำตามอีกฝ่ายทันที

พวกมันที่พานพบเจอเหตุการณ์เหนือธรรมชาติถึงกับตื่นตระหนกตกใจเป็นที่สุด

ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

…‘นิ นิมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นวะเนี่ย?!’

“…”

“หุบปากให้แน่นด้วยครับ”

“…”

นิ่งเงียบตามคำสั่งของทราเวียร์ไม่มีใครสามารถเปิดปากส่งเสียงได้เหนือยิ่งกว่าคือฉากภาพตรงหน้า

กลุ่มชายฉกรรจ์มากหน้าหลายตากำลังนั่งคุกเข่าเสมือนกับว่ากำลังพานพบเจอตัวตนยิ่งใหญ่เกินกว่าจินตนาการ

ทราเวียร์ยิ้มพยักหน้า

“ยอดเยี่ยมครับ”

“…”

“คุกเข่าไปทั้งแบบนั้นแหละ”

“…”

“นี่แหละคือสิ่งที่พวกคุณควรกระทำเวลาอยู่ต่อหน้าผม”