ตอนที่ 27 ฉันอยากให้นายเข้าใจฉันบ้าง
ท่ามกลางบรรยากาศหนักหน่วงสะท้านสะเทือนอารมณ์ขั้นสุดหญิงสาวผู้งดงามเป็นคนแรกที่กล่าวขึ้นมากล่าวทำลายความเงียบงันที่ก่อเกิดระหว่างทั้งสอง
แม้ว่าหล่อนจะงอนเขาจะน้อยใจเขาที่ปฏิเสธคำเชิญชวนแบบขวานผ่าซากปฏิเสธแบบไม่เห็นหัวหล่อน
หล่อนก็พร้อมปล่อยวางได้ทุกเมื่อพร้อมละทิ้งได้หมดทุกสิ่งอย่างเนื่องจากความเป็นห่วงมันอยู่เหนืออารมณ์
อยู่เหนือทุกหลักการ
“…” ไอรีนกล่าวออกมาอย่างจนเกล้า
“ฉันน่ะ”
“…ฉันแค่อยากให้พวกเรากลับไปเป็นเหมือนก่อน”
“กลับไปตอนที่พวกเราได้เล่นเกมด้วยกัน”
“ทำไมมันถึงได้ยากเย็นแบบนี้”
“…” น้ำเสียงของหล่อนสั่นเครือ
คล้ายเตรียมพังทลายได้ทุกเมื่อเชื่อวันมันช่างเป็นอะไรที่ทุกข์ทรมานหัวจิตหัวใจคนรับฟังเหลือเกิน
กระทั่งตัวทราเวียร์ยังรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย
“…” ใบหน้าของเขากระตุกเริ่มมีอาการเปลี่ยนแปลงแต่มันก็แค่ชั่ววูบเดียวเท่านั้นคงอยู่เพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจากหายไม่มีหลงเหลือร่องรอย
…‘ฉัน—’
“…” ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยอ่อน
ก่อนส่ายหน้าไล่ความคิดด้านลบ
“…ให้ตายสิ”
…‘จะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด’
“…” ทราเวียร์พยายามเมินเฉยไม่สนใจให้มันมากนัก
ยิ่งเขาสนใจมากขึ้นเท่าไหร่มันยิ่งทำให้เขาใจอ่อนมากขึ้นเท่านั้นเพราะฉะนั้นจำต้องแข็งให้มากเหี้ยมโหดให้พอ
เมินได้สมควรเมินให้หมดสิ้น
“เวียร์?”
“…”
“เวียร์?”
“ไม่ต้องพูดหรอก”
“ตั้งใจขับรถไปเถอะ” ทราเวียร์กล่าวตัดบทเสียงเรียบ
คำกล่าวตัดบทสนทนาไม่ต้องการพูดคุยต่อเรื่องราวแม้หล่อนจะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการพูดคุยเปิดประเด็น
แต่หล่อนก็ยังคงเดินหน้าต่อไม่คิดถอยห่าง
“…” มือทั้งสองลอบกำพวงมาลัยแน่น
ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงดื้อดึง
“ฉันอยากให้นายรู้เอาไว้”
“…ทุกสิ่งอย่างที่ฉันทำก็เพื่อพวกเราทุกคน”
“เพื่อตัวฉันเพื่อตัวคาร่าและก็ตัวของนาย”
“นี่ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวของฉันคนเดียว”
”แต่เป็นของพวกเรา”
“เป็นของพวกเราทุกคน”
“…” ต่อหน้าคำพูดของไอรีน
คำพูดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกนึกคิดมากมายชายหนุ่มหาได้สนใจเพียงกล่าวตัดบทราบเรียบตามเคย
ไม่แม้กระทั่งเหลือบหันมองหน้าหล่อนด้วยซ้ำ
“เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“พอเถอะ”
“…นั้นสินะ”
“…”
“เธอคิดว่าฉันจะใจอ่อนกับคำพูดของเธอเหรอ?”
“ก็คงไม่”
“นายไม่หวั่นไหวกับเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“ออกจะแข็งกระด้างเกินไปด้วยซ้ำ”
ทราเวียร์เพียงนิ่งเงียบและเงียบต่อไป
“…” ไม่มีเปิดปากพูดจาโต้เถียงกลับ
ท่าทางของเขาที่เย็นชาจับจิตเฉกเช่นนี้ล้วนอยู่ในห้วงความคิดของหล่อนอยู่ในการคาดเดาของหล่อนอยู่แล้ว
ไอรีนจึงสามารถรับมือได้ทันที
…‘ฉันรู้นายเองก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้หรอก’
“…”
“ฉัน…”
“ฉันแค่อยากให้นายเข้าใจฉันบ้าง”
…‘อยากให้ฉันเข้าใจเธอ?’
“…” รอยยิ้มแปลกประหลาดปรากฎใบหน้าทราเวียร์
เขายิ้มหัวเราะเย้ยหยันเบาบางก่อนกล่าวถามกลับไปถามกลับไปด้วยคำถามเดียวกับที่หล่อนถามเขา
“แล้วเธอเคยเข้าใจฉันบ้างรึเปล่า?”
“…”
“เข้าใจสิ”
“เข้าใจแล้ว—”
…‘ทำไมถึงยังพูดเรื่องเดิมต่อ’
“…” ทั้งที่ปากบอกเข้าใจเนี่ยนะ
ทราเวียร์ส่ายหน้าไม่คิดเก็บมาใส่ใจอีกเรื่องราวครั้งนี้ได้ถูกลิขิตบทสรุปเอาไว้เรียบร้อยไม่มีทางแปรเปลี่ยนผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางได้หรอก
ไอรีนยิ้มสง่างามชวนให้เหม่อลอย
“เพราะว่าเข้าใจไงฉันถึงได้ออกปากชวนนาย”
“แต่สำหรับนายในตอนนี้”
“คงไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อหรอก”
…‘เธอนี่มัน!’
“…”
“ฉันรู้ว่าเธออยากให้ฉันเล่นด้วย”
“เพื่อโอกาสแบบนี้ไม่รู้ว่าเธอต้องสูญเสียมากมายขนาดไหนบางทีมันอาจมากจนฉันคิดไม่ถึงเลยก็ได้”
“…”
“ถ้าเป็นไปได้”
“…ถ้าเป็นไปได้ฉันเองก็อยากเล่นด้วย”
ถ้อยคำของเขาหาใช่เรื่องโกหกหลอกลวงทุกสิ่งอย่างล้วนออกมาจากใจจริงไม่ใช่ข้ออ้างเอาตัวรอดชั้นต่ำ
ตัวเขาเองก็อยากจะตอบสนองความต้องการของหล่อนอยากจะทำให้เธอมีความสุขแต่เรื่องบางเรื่อง
มันก็ยากจะหลีกเลี่ยง
“…” แววตาของเขามากไปด้วยอารมณ์
ก่อนถอนหายใจสิ้นหวัง
“งั้นปฏิเสธทำไม?”
“ถ้านายอยากจะเล่นด้วยก็ไม่เห็นต้องปฏิเสธฉันเลยนิ”
“…”
“หรือว่านาย”
“ยังกลัวอยู่เหรอ?” ไอรีนเหลือบสายตามอง
เพียงแค่ประกายแสงวูบเดียวที่หล่อนปลดปล่อยออกมาจากดวงตาก็แทงทะลุทะลวงเข้าไปในจิตใจเขาทันที
ทั้งยังเปิดเผยหมดทุกสิ่งอย่างไม่อาจต้านทานหรือว่าปกปิดได้เลยแม้แต่น้อย
ทราเวียร์ที่โดนจับจ้องรีบเบี่ยงสายตาหลบออก
“…” ก่อนทิ้งท้ายด้วยคำพูดไม่สบอารมณ์ขั้นสุด
“ถามอะไรไม่เข้าเรื่อง”
“ก็เห็นนายดูลุกลี้ลุกลนผิดปรกตินิ”
“ก็เลยถามดูแล้วมันจริงไหมละ?”
ใจอยากตอบกลับไปเหลือเกินว่ามันเป็นเพียงคำกล่าวอ้างไร้สาระติดตรงที่เขาทำไม่ได้ทำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
สุดท้ายปลายทางก็ได้แต่นิ่งเงียบไปทั้งแบบนั้น
…‘ก็คงจะกลัวจริง ๆ เหมือนกับที่เธอพูด’
“…” เขายิ้มแห้งก่อนกล่าวต่อ
“เธอจำครั้งก่อนหน้านั้นได้ไหม?”
“ตอนที่เธอพาฉันไปร่วมทดสอบเจ้าเครื่องเวรนั้นน่ะ”
“…” ไอรีนหรี่ตาลงหลายระดัย
อารมณ์ทั้งหมดที่หล่อนปลดปล่อยออกมาในตอนแรกแปรเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา
ทั้งยังเปลี่ยนไปในทิศทางด้านลบอีกต่างหาก
“…” หล่อนนิ่งค้างไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าตอบ
“…จำได้”
“จำได้แน่นอน”
“ในเมื่อเธอจำได้”
“เธอก็น่าจะรู้อยู่แล้วนิว่าฉันต้องเจอกับอะไร?”
“ต้องโดนอะไรบ้าง?”
“…”
“บอกตามตรงแม้จะผ่านมาหลายต่อหลายปีแต่ฉันก็ยังหงุดหงิดไม่หายไม่มีท่าทีว่าจะลดลงด้วยซ้ำ”
“…” สายตาแหลมคมจดจ้องมองสวนกลับมา
ยังไม่รวมถ้อยคำที่แฝงไปด้วยอารมณ์มากมายนับไม่ถ้วนที่บ่งบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความในใจของเขา
หล่อนได้รับมันหมดสิ้นไม่มีตกหล่น
“และขณะที่ฉันกำลังอารมณ์เสียกับมันขั้นสุด”
“เธอก็หยิบเรื่องเดิมที่เธอเคยพูดกับฉันเมื่อหลายปีก่อนออกมาให้ฉันฟังพูดตามตรงนะไอรีน”
“ฉันรู้สึกไม่โอเครอย่างแรงเลย”
สิ่งที่ทราเวียร์ประสบพบเจอหล่อนรู้แล้วเนื่องจากตัวเธอก็อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นอยู่เคียงข้างกายเขาตลอด
จึงเข้าใจมากถึงมากที่สุดในสิ่งที่เขาต้องการบอกกล่าว
…‘ถ้าฉันเป็นเขาก็คงทำแบบเดียวกัน’
“…”
