ขอรัองล่ะครับ…คิดจะจีบผมทั้งทีอย่าใช้กำลังกันเลยนะมันเจ็บ!!! – ตอนที่ 28

ตอนที่ 28 มดปลวกกลุ่มหนึ่ง

เหตุการณ์ที่ทราเวียร์กล่าวถึงเป็นหนึ่งในเรื่องราวมากมายที่เขาประสบพบเจอเข้ากับตัวเองทั้งยังไม่ใช่เรื่องดีน่าจดจำแต่เป็นเรื่องเลวร้ายขั้นสุดที่ยากจะลืมเลือนต่างหาก

ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย

…‘ทั้งที่ไม่อยากจะจำแต่ภาพมันกับ’

“…” ไหลเข้ามาในหัวสมองไม่มีหยุดหย่อน

ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ไอรีนได้รับโควต้าเข้าร่วมทดสอบริเบเลียด้วยเพราะมันเป็นเกมเสมือนจริงเกมแรกเลยต้องผ่านหลากหลายกระบวนการขั้นตอน

หนึ่งในนั้นคือตั้งค่าสภาพร่างกายเสมือนพร้อมทั้งดึงข้อมูลร่างกายไปสร้างเป็นโมเดลจำลองซึ่งการจะทำแบบนั้นได้ก็ต้องอาศัยเจ้าแคปซูลชนิดพิเศษเป็นหลัก

แน่นอนว่าตลอดกระบวนการหล่อนกับคาร่าประสบผลสำเร็จไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากที่คิดเอาไว้

ทั้งยังราบรื่นจนทุกคนที่อยู่ที่นั้นประหลาดใจขั้นสุดแถมค่าเชื่อมต่อระหว่างเครื่องแคปซูลยังสูงมากจนผิดปรกติ

จากหนึ่งไปสองจากสองไปสามเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้นตามติดไม่มีหยุดหย่อนจนกระทั่งเขาได้รับโอกาสเหมือนกัน

โอกาสร่วมทดสอบริเบเลีย

…‘ประสบการณ์นรกแตก’

“…” มือทั้งสองลอบกำหมัดแน่น

ในตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็เหมือนกับคาร่าและไอรีนเหมือนหมดทุกอย่างจนกระทั่งเมื่อช่วงเวลานั้นมาถึง

ช่วงเวลาที่เชื่อมต่อเข้ากับริเบเลียเพียงแค่เชื่อมทดสอบเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นความเจ็บปวดมากมายมหาศาลก็ส่งผ่านเข้าสู่หัวสมองเขาโดยตรง

ด้วยความเจ็บปวดดังกล่าวจึงทำให้การทดสอบครั้งนั้นเป็นอันต้องสิ้นสุดนอกจากเสียเวลาเปล่าเขายังต้องประสบพบเจอประสบการณ์เหนือล้ำจินตนาการอีก

นอกจากทุกข์ทรมานเป็นที่สุดไม่มีอะไรดีเลยแม้แต่อย่างเดียวยังมีปัญหาตามมานับร้อยแปด

เนื่องจากกรณีของเขามันหายากมากหากต้องการส่งออกเจ้าเครื่องนี้พวกเขาต้องหาเหตุผลกรณีของทราเวียร์ให้ได้เพื่อตัวผู้บริโภคและผู้ผลิตอย่างพวกเขาเองด้วย

ตามที่กล่าวมาข้างต้นเหล่าเจ้าหน้าที่พนักงานมากหน้าหลายตาจึงพากันมาแวะเวียนถามคำถามไม่มีหยุดหย่อนถามจนน่าจะรู้จักร่างกายเขาดีกว่าเจ้าตัว

เพราะแบบนี้ไงเขาถึงได้ต้านหัวชนฝาไม่ต้องการเข้าร่วมริเบเลียอีกเป็นครั้งที่สอง

ไอรีนยิ้มแห้งก่อนถอนหายใจเบาบาง

“…” ถอนหายใจให้กับทราเวียร์และตัวของเธอเอง

“ถ้าฉันโดนแบบนายก็คงโกรธเหมือนกัน”

“ไม่สิอาจจะเกลียดไปเลยก็ได้”

“…”

“…อุตส่าห์ยอมช่วยเหลืออีกฝ่ายเต็มที่”

“ยอมเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่สุดท้ายปลายทางผลลัพธ์ที่ได้รับกลับมา”

“กลับต้องนอนโรงพยาบาลเกือบสัปดาห์ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดที่คนปรกติธรรมดา”

“ไม่มีวันเข้าใจ”

“…”

“ถ้าเป็นฉัน”

“ฉันก็คงทำแบบเดียวกับนาย”

หากไม่ประสบพบเจอเข้ากับตัวเองย่อมไม่มีวันเข้าใจแม้ว่าจะได้รับการเยี่ยวยาทั้งร่างกายและจิตใจไปแล้ว

แผลใจใช่ว่าจะหายง่ายดาย

“…” ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเดินหน้าต่อ

“แต่เธอก็ยังชวนฉัน?”

“ใช่”

“ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังชวนนายอยู่ดี”

“ไปเล่นด้วยกันเถอะนะ” รอยยิ้มของหล่อนในตอนนี้ซุกซ่อนหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้มากมายเหลือเกิน

มากจนกระทั่งทราเวียร์ยังมองไม่ออก

…‘แปลกคนจริง’

“…”

ทั้งที่หล่อนน่าจะเข้าใจเขามากที่สุด

แต่ทำไมถึงยังเชิญชวนให้เขากลับไปเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเทคโนโลยีแปลกประหลาดไม่น่าไว้ใจอีก

มีเพียงประเด็นนี้ประเด็นเดียวเท่านั้นที่เขาคิดไม่ตก

…‘หรือมีอะไรบางอย่างที่ฉันไม่รู้อยู่’

“…” ระหว่างทราเวียร์กำลังจมอยู่กับห้วงความคิด

เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นแทรก

“…รู้อะไรไหม?”

“…”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ริเบเลียเปิดให้คนอื่นเข้าร่วมทดสอบหลังจากออกข่าวมานานหลายต่อหลายปี”

“คุณสมบัติส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมทดสอบไม่ได้มากมายเหมือนกับที่คิดไว้ออกจะปรกติธรรมดาด้วยซ้ำ”

“ไม่จำกัดสัญชาติไม่จำกัดเพศไม่จำกัดอาชีพ”

“ทุกคนล้วนมีสิทธิ์เหมือนกันหมด”

“…” ทราเวียร์เลือกปล่อยผ่าน

หล่อนอยากกล่าวอะไรออกมาก็เชิญกล่าวออกมาได้เต็มที่เขาไม่คิดขัดขวางให้เหนื่อยเปล่า

อีกทั้งข้อมูลยังไงก็ยังเป็นข้อมูลสมควรมีเก็บเอาไว้ในหัวสมองเผื่อเอาไปใช้ประโยชน์ในอนาคต

เพราะฉะนั้นเชิญกล่าวออกมาให้เต็มที่

…‘อยากจะทำอะไรก็ทำเลย’

“…” ไอรีนก็ไม่ทำให้ผิดหวัง

หล่อนยังกล่าวต่อไม่สนว่าเขาจะฟังหรือไม่

“โดยทางบริษัทออกมาให้ข้อมูล”

“ว่าจะเปิดให้คนทั่วทั้งโลกเข้ามามีส่วนร่วมกับการทดสอบครั้งใหญ่โดยมีที่นั่งรับรองให้เพียง 100,000 คนเท่านั้น”

“หรือก็คือผู้เข้าร่วมบทสอบมีเพียง 100,000 คน”

“…100,000 คนจากทั่วทั้งโลก”

“แล้ว?”

“โดยโควต้า 100,000 คน ล้วนถูกกระจายไปทั่วทั้งโลกผ่านวิธีการต่าง ๆ มากมายไม่ว่าจะเป็นชิงโชคทางตู้จดหมายหรือให้ทางรัฐบาลเป็นผู้จัดการโดยตรง”

“ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดโควต้านับแสนก็กระจัดกระจายไปทั่วทั้งโลกแล้วในตอนนี้”

…‘ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่?’

“…” ทราเวียร์เลิกคิ้วสูง

โดยข้อมูลพวกนี้ล้วนเป็นข้อมูลที่สามารถหามาได้ง่ายดายไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากมายนัก

แล้วหล่อนเอ่ยมันขึ้นมาทำไม

“…เกี่ยวกับฉันตรงไหน?”

“เกี่ยวสิทั้งยังเกี่ยวมากด้วย”

…‘ยังมีตรงไหนให้เกี่ยวอีก’

“…” ขณะชายหนุ่มกำลังงุนงงสับสน

หล่อนยังคงเดินหน้ากล่าวต่อ

“เจาะลึกลงรายละเอียดกันสักหน่อย?”

“ในจำนวนโควต้ามากมายที่แจกจ่ายไปทั่วทั้งโลกมีส่วนหนึ่งไหลมาอยู่ที่เราเหมือนกัน”

“แถมจำนวนยังเอาเรื่องอีกต่างหาก”

“…” ทราเวียร์ยังคงจับจ้องมองต่อ

ทั้งยังให้ความร่วมมือถามต่อ

“…พวกเราได้มาเท่าไหร่?”

“โควต้าสำหรับ 1,000 คน”

“…” ไอรีนยิ้มหัวเราะ

“น้อยใช่ไหมละ?”

“น้อย?”

“เยอะเกินไปด้วยซ้ำ”

“ถ้าเทียบฐานอำนาจเศรษฐกิจของเรากับประเทศเพื่อนบ้านเต็มที่ก็น่าจะได้ไม่เกิน 500 คน”

“ดีไม่ดีอาจน้อยกว่านั้น”

“…” ไอรีนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย

“ก็จริงอยู่ถ้าเทียบเรากับเพื่อนบ้านกับโลกทั้งใบพวกเราคงไม่ต่างอะไรไปจากฝูงมดกลุ่มหนึ่ง”

“ฝูงมดที่อยู่ท่ามกลางสัตว์นักล่ามากมายบนห่วงโซ่อาหาร”

“นอกจากเล็กจิ๋วยังไร้พิษสงอีกต่างหาก”

ทราเวียร์ที่ได้ยินคำเปรียบเทียบถึงกับยิ้มหัวเราะออกมาจริงอย่างที่หล่อนบอกกล่าวเทียบกับคนอื่น

พวกเรามันก็แค่มดปลวกกลุ่มหนึ่งจริง ๆ นั่นแหละ

“…มดปลวกกลุ่มหนึ่งสินะ”

…‘เข้าใจเปรียบเทียบดีนิ’

“…”