ตอนที่ 28 มดปลวกกลุ่มหนึ่ง
เหตุการณ์ที่ทราเวียร์กล่าวถึงเป็นหนึ่งในเรื่องราวมากมายที่เขาประสบพบเจอเข้ากับตัวเองทั้งยังไม่ใช่เรื่องดีน่าจดจำแต่เป็นเรื่องเลวร้ายขั้นสุดที่ยากจะลืมเลือนต่างหาก
ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
…‘ทั้งที่ไม่อยากจะจำแต่ภาพมันกับ’
“…” ไหลเข้ามาในหัวสมองไม่มีหยุดหย่อน
ต้นสายปลายเหตุทั้งหมดมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ไอรีนได้รับโควต้าเข้าร่วมทดสอบริเบเลียด้วยเพราะมันเป็นเกมเสมือนจริงเกมแรกเลยต้องผ่านหลากหลายกระบวนการขั้นตอน
หนึ่งในนั้นคือตั้งค่าสภาพร่างกายเสมือนพร้อมทั้งดึงข้อมูลร่างกายไปสร้างเป็นโมเดลจำลองซึ่งการจะทำแบบนั้นได้ก็ต้องอาศัยเจ้าแคปซูลชนิดพิเศษเป็นหลัก
แน่นอนว่าตลอดกระบวนการหล่อนกับคาร่าประสบผลสำเร็จไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากที่คิดเอาไว้
ทั้งยังราบรื่นจนทุกคนที่อยู่ที่นั้นประหลาดใจขั้นสุดแถมค่าเชื่อมต่อระหว่างเครื่องแคปซูลยังสูงมากจนผิดปรกติ
จากหนึ่งไปสองจากสองไปสามเหตุการณ์มากมายเกิดขึ้นตามติดไม่มีหยุดหย่อนจนกระทั่งเขาได้รับโอกาสเหมือนกัน
โอกาสร่วมทดสอบริเบเลีย
…‘ประสบการณ์นรกแตก’
“…” มือทั้งสองลอบกำหมัดแน่น
ในตอนแรกมันก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็เหมือนกับคาร่าและไอรีนเหมือนหมดทุกอย่างจนกระทั่งเมื่อช่วงเวลานั้นมาถึง
ช่วงเวลาที่เชื่อมต่อเข้ากับริเบเลียเพียงแค่เชื่อมทดสอบเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นความเจ็บปวดมากมายมหาศาลก็ส่งผ่านเข้าสู่หัวสมองเขาโดยตรง
ด้วยความเจ็บปวดดังกล่าวจึงทำให้การทดสอบครั้งนั้นเป็นอันต้องสิ้นสุดนอกจากเสียเวลาเปล่าเขายังต้องประสบพบเจอประสบการณ์เหนือล้ำจินตนาการอีก
นอกจากทุกข์ทรมานเป็นที่สุดไม่มีอะไรดีเลยแม้แต่อย่างเดียวยังมีปัญหาตามมานับร้อยแปด
เนื่องจากกรณีของเขามันหายากมากหากต้องการส่งออกเจ้าเครื่องนี้พวกเขาต้องหาเหตุผลกรณีของทราเวียร์ให้ได้เพื่อตัวผู้บริโภคและผู้ผลิตอย่างพวกเขาเองด้วย
ตามที่กล่าวมาข้างต้นเหล่าเจ้าหน้าที่พนักงานมากหน้าหลายตาจึงพากันมาแวะเวียนถามคำถามไม่มีหยุดหย่อนถามจนน่าจะรู้จักร่างกายเขาดีกว่าเจ้าตัว
เพราะแบบนี้ไงเขาถึงได้ต้านหัวชนฝาไม่ต้องการเข้าร่วมริเบเลียอีกเป็นครั้งที่สอง
ไอรีนยิ้มแห้งก่อนถอนหายใจเบาบาง
“…” ถอนหายใจให้กับทราเวียร์และตัวของเธอเอง
“ถ้าฉันโดนแบบนายก็คงโกรธเหมือนกัน”
“ไม่สิอาจจะเกลียดไปเลยก็ได้”
“…”
“…อุตส่าห์ยอมช่วยเหลืออีกฝ่ายเต็มที่”
“ยอมเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องแต่สุดท้ายปลายทางผลลัพธ์ที่ได้รับกลับมา”
“กลับต้องนอนโรงพยาบาลเกือบสัปดาห์ต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดที่คนปรกติธรรมดา”
“ไม่มีวันเข้าใจ”
“…”
“ถ้าเป็นฉัน”
“ฉันก็คงทำแบบเดียวกับนาย”
หากไม่ประสบพบเจอเข้ากับตัวเองย่อมไม่มีวันเข้าใจแม้ว่าจะได้รับการเยี่ยวยาทั้งร่างกายและจิตใจไปแล้ว
แผลใจใช่ว่าจะหายง่ายดาย
“…” ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเดินหน้าต่อ
“แต่เธอก็ยังชวนฉัน?”
“ใช่”
“ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังชวนนายอยู่ดี”
“ไปเล่นด้วยกันเถอะนะ” รอยยิ้มของหล่อนในตอนนี้ซุกซ่อนหลายสิ่งหลายอย่างเอาไว้มากมายเหลือเกิน
มากจนกระทั่งทราเวียร์ยังมองไม่ออก
…‘แปลกคนจริง’
“…”
ทั้งที่หล่อนน่าจะเข้าใจเขามากที่สุด
แต่ทำไมถึงยังเชิญชวนให้เขากลับไปเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเทคโนโลยีแปลกประหลาดไม่น่าไว้ใจอีก
มีเพียงประเด็นนี้ประเด็นเดียวเท่านั้นที่เขาคิดไม่ตก
…‘หรือมีอะไรบางอย่างที่ฉันไม่รู้อยู่’
“…” ระหว่างทราเวียร์กำลังจมอยู่กับห้วงความคิด
เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นแทรก
“…รู้อะไรไหม?”
“…”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ริเบเลียเปิดให้คนอื่นเข้าร่วมทดสอบหลังจากออกข่าวมานานหลายต่อหลายปี”
“คุณสมบัติส่วนใหญ่ของผู้เข้าร่วมทดสอบไม่ได้มากมายเหมือนกับที่คิดไว้ออกจะปรกติธรรมดาด้วยซ้ำ”
“ไม่จำกัดสัญชาติไม่จำกัดเพศไม่จำกัดอาชีพ”
“ทุกคนล้วนมีสิทธิ์เหมือนกันหมด”
“…” ทราเวียร์เลือกปล่อยผ่าน
หล่อนอยากกล่าวอะไรออกมาก็เชิญกล่าวออกมาได้เต็มที่เขาไม่คิดขัดขวางให้เหนื่อยเปล่า
อีกทั้งข้อมูลยังไงก็ยังเป็นข้อมูลสมควรมีเก็บเอาไว้ในหัวสมองเผื่อเอาไปใช้ประโยชน์ในอนาคต
เพราะฉะนั้นเชิญกล่าวออกมาให้เต็มที่
…‘อยากจะทำอะไรก็ทำเลย’
“…” ไอรีนก็ไม่ทำให้ผิดหวัง
หล่อนยังกล่าวต่อไม่สนว่าเขาจะฟังหรือไม่
“โดยทางบริษัทออกมาให้ข้อมูล”
“ว่าจะเปิดให้คนทั่วทั้งโลกเข้ามามีส่วนร่วมกับการทดสอบครั้งใหญ่โดยมีที่นั่งรับรองให้เพียง 100,000 คนเท่านั้น”
“หรือก็คือผู้เข้าร่วมบทสอบมีเพียง 100,000 คน”
“…100,000 คนจากทั่วทั้งโลก”
“แล้ว?”
“โดยโควต้า 100,000 คน ล้วนถูกกระจายไปทั่วทั้งโลกผ่านวิธีการต่าง ๆ มากมายไม่ว่าจะเป็นชิงโชคทางตู้จดหมายหรือให้ทางรัฐบาลเป็นผู้จัดการโดยตรง”
“ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดโควต้านับแสนก็กระจัดกระจายไปทั่วทั้งโลกแล้วในตอนนี้”
…‘ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่?’
“…” ทราเวียร์เลิกคิ้วสูง
โดยข้อมูลพวกนี้ล้วนเป็นข้อมูลที่สามารถหามาได้ง่ายดายไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายามมากมายนัก
แล้วหล่อนเอ่ยมันขึ้นมาทำไม
“…เกี่ยวกับฉันตรงไหน?”
“เกี่ยวสิทั้งยังเกี่ยวมากด้วย”
…‘ยังมีตรงไหนให้เกี่ยวอีก’
“…” ขณะชายหนุ่มกำลังงุนงงสับสน
หล่อนยังคงเดินหน้ากล่าวต่อ
“เจาะลึกลงรายละเอียดกันสักหน่อย?”
“ในจำนวนโควต้ามากมายที่แจกจ่ายไปทั่วทั้งโลกมีส่วนหนึ่งไหลมาอยู่ที่เราเหมือนกัน”
“แถมจำนวนยังเอาเรื่องอีกต่างหาก”
“…” ทราเวียร์ยังคงจับจ้องมองต่อ
ทั้งยังให้ความร่วมมือถามต่อ
“…พวกเราได้มาเท่าไหร่?”
“โควต้าสำหรับ 1,000 คน”
“…” ไอรีนยิ้มหัวเราะ
“น้อยใช่ไหมละ?”
“น้อย?”
“เยอะเกินไปด้วยซ้ำ”
“ถ้าเทียบฐานอำนาจเศรษฐกิจของเรากับประเทศเพื่อนบ้านเต็มที่ก็น่าจะได้ไม่เกิน 500 คน”
“ดีไม่ดีอาจน้อยกว่านั้น”
“…” ไอรีนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอีกฝ่าย
“ก็จริงอยู่ถ้าเทียบเรากับเพื่อนบ้านกับโลกทั้งใบพวกเราคงไม่ต่างอะไรไปจากฝูงมดกลุ่มหนึ่ง”
“ฝูงมดที่อยู่ท่ามกลางสัตว์นักล่ามากมายบนห่วงโซ่อาหาร”
“นอกจากเล็กจิ๋วยังไร้พิษสงอีกต่างหาก”
ทราเวียร์ที่ได้ยินคำเปรียบเทียบถึงกับยิ้มหัวเราะออกมาจริงอย่างที่หล่อนบอกกล่าวเทียบกับคนอื่น
พวกเรามันก็แค่มดปลวกกลุ่มหนึ่งจริง ๆ นั่นแหละ
“…มดปลวกกลุ่มหนึ่งสินะ”
…‘เข้าใจเปรียบเทียบดีนิ’
“…”
![[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/08/WNKonbini-goto-kara-tasuketa-jimi-tenin-ga-onaji-kurasu-no-ubude-kawaii-gyarudatta-211x300.jpg "[WN]Konbini gōtō kara tasuketa jimi ten’in ga, onaji kurasu no ubude kawaii gyarudatta")
