แต่ละคนถูกห่อหุ้มด้วยแสงกระบี่สีขาวส่องประกายราวกับดาวตกในท้องฟ้ายามค่ำคืน
ผู้ฝึกตนแกนทองคำ 3 ตนและสร้างรากฐาน 20 คนยืนเรียงแถวซ้ายขวา จนกลายเป็นรูป 人
ด้วยวิชาควบคุมกระบี่จะช่วยประหยัดพลังปราณได้มาก
หน่วยคุมกฎมากกว่า 20 คนใช้ความเร็วเต็มที่
ในชั่วพริบตา แสงรัศมีก็พุ่งเข้าภายในระยะ 10,000 เมตร
คัง!
กระบี่ปราบปีศาจที่อยู่ด้านหลังหน่วยคุมกฎลอยออกมา และกระบี่ก็เชื่อมต่อกันกลายยเป็นเชือก
กระบี่วิเศษยี่สิบสามเล่มทักทอเป็นต่ายข่ายปกคลุมฟ้าและดิน และล้อมรอบเฮยซวี่ไว้ตรงกลางทันที
ในชั่วพริบตาแสงกระบี่ก็ระเบิดออก!
…
”ทำลายความชั่วร้าย—ลงทัณฑ์!”
ผู้ฝึกตนแกนทองคำที่เป็นผู้นำตะโกนขึ้นถือกระบี่ยาวอยู่ในมือของเขา
ทันใดนั้น กระบี่วิเศษของหน่วยคุมกฎทั้งหมดดูเหมือนจะรวมตัวกันเป็นปราณกระบี่อันทรงพลัง
กระบี่ที่มีความยาวมากกว่า 20 เมตรถูกสร้างขึ้นจากอากาศและฟาดลงทันที
พื้นดินพังทลายก่อเกิดรอยกระบี่ลึกหลายเมตร!
ใบหน้าของเฮยซวี่เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาไม่กล้าที่จะประมาท
ปราณสีดำหนาปรากฏขึ้นจากเม็ดยาสีทองของเขา ซึ่งแปลกมาก
ในเวลาเดียวกัน แรงกดดันของเขาก็มากยิ่งขึ้น
เห็นได้ชัดว่าตอนที่ต่อสู้กับขันทีกุ้ย เขาไม่ได้ใช้พลังที่แท้จริงของเขาเลย
“มุทราโลหิตนรก!”
เสียงของเฮยซวี่แหบแห้งราวกับวิญญาณที่ขึ้นมาจากนรก
เขาฟันฝ่ามือออกและเคลื่อนพลังแกนทองคำทั้งหมดเพื่อป้องกันปราณกระบี่
พลังฝ่ามือกลายเป็นกระแสน้ำวนสีแดงเข้มเปล่งประกาย ปล่อยพลังดึงดูดราวกับจะกลืนทุกสิ่ง
น่าเสียดายที่การโจมตีที่รวบรวมพลังกระบี่ของหน่วยคุมกฎมากกว่ายี่สิบคนนั้นทรงพลังเกินไป
ราวกับว่าการทำลายความชั่วร้ายสามารถขจัดความชั่วร้ายทั้งหมดออกไปได้จริงๆ
กระแสน้ำวนจากฝ่ามือของเฮยซวี่ป้องกันได้เพียงไม่กี่ลมหายใจเท่านั้นและจากนั้นก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
พัฟ!
เฮยซวี่เต็มไปด้วยความอับอาย ก่อนกระอั๊กเลือดออกมา
ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับกระดาษ
…
หน่วยคุมกฎยี่สิบสามคนลงจอดพร้อมกัน ปกป้อง เซิ่นเทียนให้อยู่เบื้องหลังพวกเขา
”เฮยซวี่ ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะเป็นสมาชิกของ นิกายวิญญาณชั่วร้าย!”
“เจ้าไม่มีทางหนีแล้ว ยอมมมอบตัวดีกว่า!”
“ท่านปรมาจารย์ ไม่ต้องห่วง พวกเราอยู่นี่แล้ว มารร้ายตนนี้จะไม่มีวันทำร้ายท่านได้!”
ในอาณาจักรเพลิงมีผู้ฝึกตนแกนทองคำไม่มาก และหัวหน้าผู้คุมกฎทั้งสามก็รู้จัก เฮยซวี่เป็นอย่างดี
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ามิตรภาพจะเป็นเช่นไร หลังจากที่ได้รู้ว่าเฮยซวี่เป็นสมาชิกของนิกายวิญญาณชั่วร้าย มีเพียงทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่
นั่นคือการฆ่า!
ยิ่งไปกว่านั้น ตัวตนของ ‘ปรมาจารย์เซียน โอวเทียนที่อยู่ข้างหลังเขาก็ช่างสูงส่งยิ่งนัก
ไม่เพียงเจ้าหน้าที่ระดับสูงและขุนนางจำนวนมากในสวนว่านหลิงเท่านั้นที่เป็นหนี้บุญคุณของปรมาจารย์เซียนและรู้สึกขอบคุณเขา เจ้าหญิงน้อยแห่งสวนว่านหลิงยังมีความสัมพันธ์ลับๆกับเขา และยังมอบกระบี่วารีหยกให้ด้วย
หากเขาถูกลักพาตัวไปโดยนิกายวิญญาณชั่วร้าย พวกเขาที่เป็นหัวหน้าคงไม่ต้องบอกว่าจะจบอย่างไร
พวกเขาต้องจัดการให้เร็วที่สุด!
…
เบื้องหลังหน่วยคุมกฎเหล่านี้ ฉินเกาก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขา
รากและกระดูกของเขาเหมาะสำหรับการฝึกฝน “ตำราแห่งสุริยัน” มากกว่าขันทีกุ้ย
หลังจากที่ เซิ่นเทียนทำธุรกิจหาแร่วิญญาณ ฉินเกาก็ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในคืนเดียว
จากชั้นแรกของกลั่นฉีก็มาถึงกลั่นฉีขั้นที่ 3
”ตำราแห่งสุริยัน” ทำให้ฉินเกาก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ
“ฝ่าบาท ลุงกุ้ย พวกท่านไม่เป็นไรนะ!”
ฉินเกาวิ่งไปที่ เซิ่นเทียนและพูดด้วยความกังวล
ลุงกุ้ยยิ้มอย่างขมขื่น: “ขอบคุณที่เจ้าตามหน่วยสนับสนุนมาทันเวลา ไม่งั้นบ่าวชราคนนี้คงต้องไปหาพระสนมหลานแล้ว”
ฉินเการู้สึกเขินอายเล็กน้อยและเกาหัวของเขา: “ต้องตำหนิข้าที่มาช้า”
ในความเป็นจริง,ตอนเฮยซวี่ลักพาตัวเสี่ยวหลิงเซียน เซิ่นเทียนก็มีข้อสงสัยในใจแล้ว
แม้ว่าโรงเตี๊ยมในสวนว่านหลิงจะไม่ใช่ทะเลสาบมังกรหรือถ้ำเสือ แต่ก็ยังมีมาตรการป้องกันที่เข้มงวด
โจรน้อยธรรมดาในขอบเขตกลั่นฉีจะกล้าไปโรงเตี๊ยมเพื่อลักพาตัวคนได้ยังไง?
ยิ่งไปกว่านั้น การลักพาตัวเสี่ยวหลิงเซียนจะไปมีประโยชน์อะไร?
ลักพาตัวภายในห้องนอนอย่างสะดวกสบายและไม่มีอะไรมาหยุด
มันไม่ปกติเลย!
…
ยิ่งไปกว่านั้น ทักษะการแสดงของเฮยซวี่ยังแย่อยู่บ้าง
เห็นได้ชัดว่าเขาแบกสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้บนไหล่ของเขา แต่เขายังคงมองย้อนกลับไปที่ห้องของเซิ่นเทียน
ราวกับกำลังชี้ไปที่จมูกของ เซิ่นเทียนแล้วบอกเขาว่า ไล่ตามข้ามา!
หากเขาไม่สงสัยพฤติกรรมนี้ นิยายหลายเล่มในชาติก่อนของเซิ่นเทียนจะสูญเปล่า
ดังนั้น เซิ่นเทียนจึงขอให้ ฉินเกาติดต่อหน่วยคุมกฎเพื่อขอความช่วยเหลือโดยตรง
อย่างไรก็ตาม การลงโทษอาชญากรเป็นความรับผิดชอบของหน่วยคุมกฎ
ให้คนอื่นทำ ไม่ต้องเสี่ยงเอง
ความจริงตรงหน้าพิสูจน์แล้วว่าเขาพูดถูก
อย่างไรก็ตาม เซิ่นเทียนไม่คิดว่า ฉินเกาจะเรียกผู้คนมากมายขนาดนี้
เดิมทีเขาคิดว่าถ้าเขาสามารถเรียกผู้ฝึกตนแกนทองคำหนึ่งคนได้คงเป็นขัดจำกัดสูงสุดแล้ว
มีแกนทองคำสามคนและสร้างฐานมากกว่ายี่สิบคนโดยไม่คาดคิด
นี้คือกลุ่มคนผู้แข็งแกร่ง!
ในเรื่องนี้ เซิ่นเทียนรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง
เขายิ้มและกล่าวว่า “โดยทั่วไปแล้ว หัวหน้าผู้คุมกฎของสวนว่านหลิงนั้นไม่ง่ายที่จะออกมา เจ้าทำได้ดีมากที่สามารถเรียกหัวหน้าทั้งสามออกมาได้”
ฉินเกากล่าวอย่างตรงไปตรงมา: “อันที่จริง ข้าไม่ได้ใช้ความพยายามมากนัก”
“ข้าเพิ่งพบหน่วยคุมกฎโดยไม่ได้ตั้งใจและบอกพวกเขาว่าท่านอาจตกอยู่ในอันตราย”
“จากนั้น สมาชิกหน่วยคุมกฎในกะดึกทุกคนก็มา และพวกเขาต่างแย่งชิงเพื่อไปให้เร็วกว่าคนอื่น”
“ข้าจะช่วยปรมาจารย์เซียน นี่เป็นโอกาสที่ดีในการสร้างความสัมพันธ์ที่ดี”
“หัวหน้าทั้งสามยังบอกคนอื่นๆ”
”ถ้าคนเยอะเกินไป ชะตากรรมจะอ่อนแอ!”
เซินเทียน: “???”
…
สิ่งนี้สามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีได้หรือไม่?
มุมปากของ เซิ่นเทียนกระตุกเล็กน้อย คนเหล่านี้ต้องการให้ข้าเลือกแร่วิญญาณให้พวกเขา
บูมมม!
ในขณะนี้เอง การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันเกิดขึ้นในการต่อสู้อีกฝั่งหนึ่ง
“ตามที่คาดหวังไว้สมกับเป็นหน่วยคุมกฎจริงๆ!”
ในเวลานี้ เสื้อผ้าของเฮยซวี่ขาดรุ่งริ่งแล้ว
มีบาดแผลมากมายบนร่างกายของเขา และเลือดสีดำก็ไหลออกมาจากบาดแผล มันดูน่ากลัวมาก
หัวหน้าผู้คุมกฎทั้งสามพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา: “เฮยซวี่ ยอมให้จับซะ !”
“จับโดยไม่มีอะไรเลยเหรอ?”
เลือดดำตัวจริงเย้ยหยัน: “เทพผู้นี้เป็นผู้ดูแลสมาชิกของนิกายศักดิ์สิทธิ์ในอาณาจักรเพลิง เจ้าคงคิดว่าข้าไม่มีไพ่ตายหรอกใช่ไหม?”
เขาแสยะยิ้มเฉียบ ทันใดนั้นเขาก็ตัดข้อมือซ้ายออก
เลือดกระเซ็นออกมา ก่อเกิดลวดลายแปลก ๆ ในความว่างเปล่า
และด้วยการไหลเข้าของเลือดอย่างต่อเนื่อง รูปแบบก็ซับซ้อนและแปลกมากขึ้น
เฮยซวี่คำราม: “แม่ผี ออกมา!”
…
!
ฝ่ามือเรียวยื่นออกมาจากลวดลาย
และตามาด้วยศีรษะ คอ และลำตัว!
มันเป็นผู้หญิงหน้าซีดสวมชุดแต่งงานสีแดงตัวใหญ่ที่มีผมปกคลุมทั้งหน้า
นางล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่า
ร่างกายทั้งหมดมีบรรยากาศที่แปลกประหลาดและมืดมนซึ่งทำให้ผู้คนน่าขนลุก
และข้างๆนางมีผีเด็กมากมายลอยอยู่
แต่ละคนเต็มไปด้วยเลือดและดูน่ากลัวอย่างยิ่ง
“นี่…นี่คือวิญญาณร้ายระดับครั้งก้าวหยวนหยืง แม่ผีและลูกชายทั้ง 9!”
เสียงของหัวหน้าผู้รักษากฎสั่นเทาด้วยความกลัวส่งสัยงดังก้องอยู่ข้างเขา
แม่ผีและลูกชายทั้ง 9?
เซิ่นเทียนตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วมองไปที่ แม่ผีและลูกชายทั้ง 9
แต่ภายใต้ผมสีดำสนิท ดวงตาคู่หนึ่งก็จ้องมองมาที่เขาเช่นกัน
เสียงของหญิงสาวที่โหยหวนฟังอย่างแผ่วเบาในความว่างเปล่า
“ฮิๆ”
“ท่านพี่ ลูก ๆ ของข้าในที่สุด…”
“ก็กำลังจะมีพ่อ!”
