เมื่อเห็นสองคนนี้กอดต้นขาก็ร้องไห้
อย่าใช้กางเกงข้าเช็ดน้ําตา!
เซิ่นเทียน เกาหัวของเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเหลือบมองไปที่รัศมีบนหัวของทั้งสอง
เซิ่นเทียน มีความสุข
อ่า
ไม่เป็นไร ดูเหมือนฝ่าบาทจะจําได้แล้ว
ข้าเพิ่งได้โชคจากพวกเจ้าไปเมื่อสามวันก่อน แล้วพวกมันก็โตเร็วมากเหรอ?
ก็ไม่เลว
ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของ เซิ่นเทียน ก็อบอุ่นขึ้นในทันใด
เขายิ้มและยกคนที่ถูกลิขิต A และคนที่ถูกลิขิต B ขึ้น และตบไหล่พวกเขา
“พี่ชายทั้งสองสุภาพเกินไป ข้าก็คิดถึงพวกท่านเช่นกัน”
ผู้ถูกลิขิต A และ B มองหน้ากัน ความตื่นเต้นในดวงตาของพวกเขาไม่สามารถปกปิดได้
แน่นอนว่าปรมาจารย์เซียนมีความประทับใจต่อเราสองคน
ท้ายที่สุดแล้ว บุคคลหนึ่งคือบุคคลแรกในโชคชะตาของปรมาจารย์เซียน
และอีกคนหนึ่งคือเด็กน้อยผู้น่ารักที่ร้องเรียกให้แบ่งเงินให้กับปรมาจารย์!
ทั้งสองเป็นผู้ริเริ่มของลัทธิปรมาจารย์เซียนและเป็นสมาชิกที่เก่าแก่ที่สุด
ปรมาจารย์เซียนจะไม่ประทับใจเราได้อย่างไร!
และปรมาจารย์เซียนก็บอกว่าเขาคิดถึงจริงหรือ?
มีรอยยิ้มที่ดีใจอยู่บนใบหน้าของเขา!
แน่นอนว่าในสายตาของปรมาจารย์เซียน เรามีความสําคัญมาก!
ผู้ถูกลิขิตbพูดอย่างจริงจัง: ปรมาจารย์เซียนไม่อยู่ไม่กี่วันนี้ เราคิดถึงท่านตลอดเวลา”
A จะไม่ยอมแพ้: “ปรมาจารย์ ข้ายังสวดอ้อนวอนท่านด้วย!”
สวดอ้อนวอนข้า? พวกเจ้าทุ่มเทกันจริงๆ
เซิ่นเทียน แตะที่หัวของสินค้าทั้งสองและกล่าวว่า “เอาล่ะ ความตั้งใจที่ดีของเจ้า”
“พวกท่านยังมีโชคชะตาเกี่ยวข้องกับเป็นเต๋า(คําเรียกแทนตัวเองของนักพรตเต๋า)”
(เปลี่ยนคําเรียกเป็นแบบนี้แทนนะครับ นักพรตเตาผู้น่าสงสาร มันยาวเกินไป)
“อีกสักพัก เป็นเต่จะค้นหาแร่วิญญาณให้ท่าน”
ทันที่ที่คําพูดของ เซินเทียน ออกมาใบหน้าของผู้ถูกลิขิต A และ B ก็แสดงความปีติยินดี
ผู้ถูกลิขิต B ขยิบตาให้ ผู้ถูกลิขิต A
ความหมายชัดเจน: “ดูสิ ข้าพูดถูก! ฟังข้าสิ!”
ใบหน้าของทุกคนที่อยู่เบื้องหลังเขาก็แสดงความอิจฉาริษยา
แน่นอนว่าเขาเป็นศิษย์พี่ที่แข็งแกร่งที่สุด และความสามารถในการเกาะต้นขาของเขานั้นแข็งแกร่งมาก
ข้าไม่ควรลังเล
แน่นอนว่าโอกาสมีไว้สําหรับผู้ที่เตรียมพร้อม
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้ฝึกตนที่มรใบหน้างดงามก็เข้ามาหาเงินเทียนและขยิบตา
นางยิ้มและพูดว่า “ท่านพี่เซียน วันนี้มีโชคชะตาระหว่างเราหรือไม่”
เซิ่นเทียน มองไปที่หน้าผากของหญิงสาวและส่ายหัวช้าๆ
“เจ้าไม่มีโชคชะตาระหว่างเป็นเต่ษในวันนี้ เจ้าสามารถมาที่แผงของเปิ่นเต๋าได้ในอนาคต”
“บางที่โชคชะตาอาจมาถึงในวันข้างหน้า”
รอยยิ้มบนใบหน้าของนางนั้นแข็งขึ้นในทันที และนางก็กระทืบเท้า: “ท่านปราจารย์ ท่าน…”
ผู้ฝึกตนนั้นโกรธและกําลังจะเถียง
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่นางจะพูดได้ นางถูกคนข้างๆ ดึงนางออกมา
“เจ้าไม่ได้กอดต้นขาเขาเจ้ายังต้องการมีโชคะตาร่วม?”
“ออกมา! ยังมีคนอยู่ข้างหลัง!”
ชายร่างกํายําเดินขึ้นไปหา เซิ่นเทียน
ชายผู้นี้สวมชุดคลุมสีขาวดําขนาดใหญ่ซึ่งดูเหมือนหมี
ใบหน้าของเขามีร่องรอยการต่อสู้ แต่ดวงตาของเขาค่อยๆ กระชับขึ้น
อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่าชายคนนั้นค่อยๆ นั่งยองๆ บนพื้น โดยชูมือทั้งสองข้างไปทางขาของเซิ่นเทียน
ด้วยวิธีนี้มันดูแข็งแกร่งและน่ารักนิดหน่อย!
เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ เซิ่นเทียน อย่างกระตือรือร้น: “ท่านปรมาจารย์ในที่สุดท่านก็กลับมา เซียงเมิ่งคิดถึงท่าน! “
เซินเทียน: “???”
ฉินเกา: “???”
เสี่ยวหลิงเซียน: “???”
ลุงกุ้ย: “???”
ผู้ชมรอบๆ: “???”
ในขณะนี้ สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เซินเทียน
พวกเขาต้องการตรวจสอบสิ่งหนึ่ง
นั่นคือมันมีประโยชน์จริง ๆ หรือไม่?
เซิ่นเทียน ไม่ใช่คนโง่ เขารู้แล้วว่าคนพวกนี้คิดอะไร
พูดตามตรง เขาต้องการบอกคนเหล่านี้จริงๆ ว่าการกอดต้นขานั้นไร้ประโยชน์
แม้ว่าฝ่าบาทจะช่วยเจ้าค้นหาหิน แต่มันก็ขึ้นอยู่กับโชคของเจ้า
แต่ที่น่าอายคือมีโอกาสอยู่บนหัวเซียงเมิ่งจริงๆ
พวกคุณทุกคนที่มีโอกาสได้จัดตั้งกลุ่มหรือไม่??
กอดต้นขาของฝ่าบาทที่ละคน อย่างซื่อสัตย์?
หรือเพียงแค่บอกเซียงเมิ่งว่าเจ้าไม่มีโชคชะตากับเจ้า?
หากไม่ทํา ด้วยวิธีนี้คนอื่นจะเข้าใจผิดคิดว่าการถกอดต้นขาสามารถแสวงหาโชคชะตาได้
แต่เมื่อมองลงไปที่การจ้องมองที่กระตือรือร้นของเขา เซิ่นเทียน ก็ไม่สามารถทนได้
ท้ายที่สุด พี่ชายคนนี้สามารถก้มหน้าลงเพื่อโอบต้นขาของเขาได้
เขาร่างกายของพวกเขาเช่นนี้ แต่ข้าจะทําลายความหวังของพวกเขาอย่างไร้ความปราณี?
นี่มันโหดเหี้ยมเกินไป ไร้ยางอายเกินไป ไร้เหตุผลเกินไปที่จะสร้างปัญหา!
เกิดอะไรขึ้นถ้ามีคนโกรธและต่อสู้กับข้าอย่างสิ้นหวัง?
เซิ่นเทียน หายใจเข้าลึก ๆ พูดอย่างช่วยไม่ได้
“ลุกขึ้น พี่ชาย เจ้าก็ถูกกําหนดให้มีโชคชะตากับเป็นเต่ษ”
ทันใดนั้นเซี่ยงมีก็หัวเราะมีความสุขมาก: “ว้าว ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
“ท่านปรมาสจารย์ หากข้าได้หินวิญญาณออกมา ข้าจะให้สวดอวยพรแก่ท่านาอย่างแน่นอน!”
เซินเทียน: “….”
เซินเทียน: “ท่านควรไปได้แล้ว!”
หลังจากที่เซียงเมิ่งถอยกลับอย่างกะทันหัน ทุกคนก็มองไปที่ต้นขาของ เซินเทียน ทันที
มีผู้ฝึกตนหญิงที่มีสายตาแหลมคมจ้องมองที่เป้าของเซินเทียน
ทันใดนั้นหนังศีรษะของ เซิ่นเทียน ก็ชา
มันคงน่ากลัวที่จะคิดถึงคนหลายสิบคนเหล่านี้
“หยุด!!!”
เซิ่นเทียน รีบตะโกนะ “พวกท่านไม่ได้รับอนุญาตให้กอดต้นขานี้อีกต่อไป มิฉะนั้น ท่านจะไม่มีโอกาสแล้ว!”
ทันใดนั้น บรรดาผู้ที่อยากลองก็กลัวที่จะวิ่งไปข้างหน้า
คําพูดของ เซิ่นเทียน เป็นเหมือนสายฟ้าทําให้พวกเขาเสียใจ
หากข้ารู้มาว่าปรมาจารย์เซียนอนุญาตเพียงสามคนแรกที่กอดต้นขา ดังนั้นข้าควรจะรีบแต่แรก!
เพียงเพราะเขาไม่ละทิ้งเกียรต เขาจึงพลาดโอกาสที่ดีที่จะมีโชคชะตาของเขากับปรมาจารย์เซียน
ครั้งหนึ่งเราเคยมีขาของท่านอยู่ตรงหน้าเรา และเราไม่ได้หวงแหน
เมื่อข้าสูญเสียพวกมันไปถึงเสียใจ
ในโลกนี้ไม่มีความเจ็บปวดใดมากไปกว่านี้แล้ว
ถ้าสวรรค์ให้โอกาสข้าอีกครั้ง… ข้าจะกอดมันให้แน่นแล้วพูดว่า “ท่านปรมาจารย์ข้าคิดถึงท่านมาก!”
เมื่อเห็นความหดหูใจของทุกคน เซินเทียน ก็พูดอย่างช่วยไม่ได้: “อย่าท้อแท้ทุกคน”
“ถึงแม้วันนี้ท่านไม่มีโชคกับเป็นเต่า ท่านยังงมีเวลาอีกยาวนานในอนาคต”
“ตราบใดที่ท่านมาที่แผงของเป็นเต่ในอนาคต โชคชะตาจะปรากฏขึ้นอย่างแน่นอน”
เมื่อได้ยินคําพูดของ เซิ่นเทียน อารมณ์ของทุกคนก็ดีขึ้นเล็กน้อย
ผู้ถูกลิขิต B ซึ่งได้ถอยกลับไปด้านข้างแล้ว ยิ้มอย่างมีชัยในเวลานี้
เขามองไปยังผู้ถูกลิขิต A และ เซียงเมิง แล้วยิ้ม: “ดูสิ สหายเต๋า ข้าพูดถูก!”
“การกอดต้นขาของท่านปรมาจารย์จะต้องทําให้โดยเร็วที่สุด สองสามคนแรกจะได้รับความโปรดปรานส่วนที่เหลือจะไม่มีโอกาส”
“นี่คือท่านเซียน เราต้องสาใจกับธรรมเนียม!”
คนในโชคชะตาชื่นชม: “พี่ใหญ่สมควรที่จะเรียนที่สถาบันผู้ฝึกตน ท่านรู้มากกว่าเรา”
“จากนี้ไป น้องเล็กจะตั้งตารอท่านเหวังว่าพี่ใหญ่จะสอนวิชาประจบให้ข้า”
อีกด้านหนึ่ง เซียงเมิ่งเกาหัวอย่างรุนแรงดวงตาของเขาค่อยๆ กระชับขึ้น: “ข้าด้วย!”
