“ ได้พบคุณหมอไหมคะคุณแก้ว ” เสียงคุณแม่บ้านถาม เด็กสาวส่ายศีรษะแล้วตอบสั้น ๆ
“ เปล่าค่ะ ”
จากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรอีกเลย แก้วกานดาเอาแต่เหม่อลอยออกไปนอกกระจกรถ ความคิดในหัวตีกันว้าวุ่น หัวใจเจ็บร้าวไปหมด
คุณหมอไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวยามค่ำคืน แต่ถ้าใครได้รับอนุญาตแปลว่าคนคนนั้นจะต้องเป็นคนพิเศษ
คุณหมอคนสวยคนนั้น คุณหมอป่าน…
คงเป็นคนรักของคุณหมอสินะ…
น้ำตาที่พยายามสกัดเอาไว้มันก็ยังดื้อรั้นเอ่อล้นไหลอาบแก้ม เธอต้องแอบเช็ดมันออกเพราะกลัวคุณแม่บ้านจะเห็น
ร้องไห้ทำไมล่ะแก้ว แกคิดจริง ๆ เหรอว่าคุณหมอจะจริงจังกับแก แค่เขาทำดีด้วยไม่กี่ครั้งก็เก็บไปคิดเป็นจริงเป็นจังเข้าข้างตัวเองว่ามันออกจากใจ แกมันก็แค่เด็กสาวใจแตกคนหนึ่งที่เขาซื้อมาบำรุงบำเรอ เด็กจน ๆ จากบ้านนอก ไม่มีอะไรทัดเทียมได้เลย
ไม่มี…
หัวใจมันเจ็บจนเกินจะทนไหว เธอแอบรักเขามานาน นานจนเกินกว่าจะทำใจรับมันไหวอีกต่อไป เธอไม่สามารถอยู่เป็นของเล่นให้เขาอีกได้ในเมื่อรู้ว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว
มันเป็นตำแหน่งที่เธอแอบวาดฝันแต่ไม่มีโอกาสได้เป็น..
กลับบ้านดีกว่า ออกไปจากเขาเถอะ ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว…
เด็กสาวนั่งเงียบจนกระทั่งถึงบ้านแล้วเดินตรงเข้าไปยังเรือนรับรองหลังเล็ก อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงยีนของเธอแทนที่จะเป็นชุดราคาแพงที่เขาซื้อให้ เธอไม่อยากเอาของของเขาไปนอกจากเงินทองที่มันเป็นของแลกเปลี่ยนที่เธอจำเป็นต้องใช้
พลันนั้นประตูบ้านก็ถูกเคาะแล้วเปิดเข้ามา เป็นคุณแม่บ้านนั่นเองที่หมายจะมาเรียกเธอไปรับประทานมื้อค่ำ
เมื่อเห็นเด็กสาวแต่งตัวด้วยชุดนั้นกับกระเป๋าเป้ของเธอ คุณแม่บ้านก็ตกใจเป็นอย่างยิ่ง
“ นั่นคุณแก้วทำอะไรคะ เก็บกระเป๋าทำไม ”
“ หนู… หนูว่าจะกลับบ้านไปเยี่ยมยายค่ะ ” เธอปด เพราะนึกได้ว่าหากบอกความจริงว่าจะออกจากที่นี่ไปแล้วไม่กลับมา คุณแม่บ้านคงไม่อนุญาตแน่ ๆ
“ แต่จะไปตอนนี้น่ะเหรอคะ มันเย็นแล้ว อีกอย่างคุณหมอก็ไม่อยู่ด้วย แล้วคุณจะไปยังไงคะ ”
“ เดี๋ยวหนูไปขึ้นรถที่หมอชิตได้ค่ะ มีทั้งรถตู้รถเมล์ ”
“ รอคุณหมอก่อนไม่ดีกว่าหรือคะ ”
“ คุณหมอท่านติดธุระอยู่ คุณแม่บ้านก็รู้นี่คะ ขอหนูกลับไปหายายเถอะค่ะ นะคะ ” เด็กสาวเอายายมาอ้าง นั่นทำให้คุณแม่บ้านใจอ่อน
“ ถ้าอย่างนั้นฉันให้นายสมหมายขับรถไปส่งคุณแก้วที่บ้านเลยดีกว่า ”
“ ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูไปแท็กซี่สะดวกกว่า หนูไม่อยากเป็นภาระให้ที่นี่อีกแล้ว ”
“ ไม่ได้ค่ะ ถ้าคุณหมอทราบคงจะไม่พอใจถ้าหากปล่อยให้คุณแก้วขึ้นรถแท็กซี่ไปกับคนแปลกหน้า ฉันจะให้นายหมายไปส่งคุณที่หมอชิตนะคะ ” น้ำเสียงหนักแน่นกับสีหน้าจริงจังนั้นทำให้แก้วกานดาไม่อาจปฏิเสธได้ ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็ขึ้นไปนั่งบนรถอีกคันของดุจตะวันโดยมีนายสมหมายเป็นคนขับ
“ ฉันจะโทรศัพท์บอกคุณหมออีกที แล้วคุณแก้วก็อย่าลืมบอกคุณหมอด้วยนะคะ ”
“ ค่ะ หนูลานะคะ ขอบคุณที่ดูแลหนูเป็นอย่างดี ”
เด็กสาวยกมือไหว้พร้อมด้วยรอยยิ้มเจื่อน ๆ คุณแม่บ้านรับไหว้ ฉุกคิดขึ้นมาได้ในคำพูดของเด็กสาว ราวกับเธอกำลังเอ่ยลาแล้วจะไม่กลับมาอีก
ไม่หรอกน่า คุณแก้วกับคุณซันก็ไม่ได้มีอะไรขัดใจกันนี่นา ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดีนี่
แต่จะว่าไปใบหน้าของแก้วกานดาก็ดูเศร้า ๆ แถมตั้งแต่กลับมาจากที่โรงพยาบาลเธอก็ดูเงียบผิดปกติ เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงยายจริงอย่างปากว่าหรือมีอย่างอื่นที่ปกปิดอยู่
คุณแม่บ้านหันไปมองรถที่กำลังเลี้ยวออกจากประตูบ้านด้วยสายตาเป็นกังวล
รุ่งเช้า
รถคันหรูของคุณหมอดุจตะวันเลี้ยวเข้ามาในรั้วบ้านราวหกโมงครึ่ง เขาลงจากรถก็พบกับคุณแม่บ้านที่รีบเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ คุณซันคะ ”
“ มีอะไร ”
“ คุณซันไม่รับโทรศัพท์เลย ฉันส่งข้อความไปคุณได้อ่านไหมคะ ”
“ ฉันทำธุระอยู่ ไม่ได้เปิดอ่านอะไรทั้งนั้น เกิดอะไรขึ้น ”
“ คือ… คุณแก้วเธอกลับบ้านน่ะค่ะ ”
“ กลับบ้าน ? กลับอะไรตอนนี้ อาทิตย์หน้าจะเปิดเทอมอยู่แล้ว แล้วคุณเพ็ญปล่อยให้เธอไปได้ยังไงกัน ! ”
“ เอ่อ… เธอบอกว่าคิดถึงบ้าน คิดถึงยาย ฉันห้ามแล้วก็ไม่ฟัง เลยให้นายหมายไปส่งที่หมอชิตค่ะ ”
“ … ”
“ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะคุณซันที่สะเพร่า ”
เขาไม่ได้ตอบอะไร มีเพียงใบหน้าที่บ่งบอกว่าตึงเครียดเหลือเกิน ก่อนที่จะเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ คุณซันจะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ”
“ ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ! ” เสียงเกรี้ยวกราดตวาดกลับมาทำให้คุณแม่บ้านสะดุ้งเฮือก
