คิงดราก้อน – ตอนที่ 16 ความอัปยศของตระกูล

บทที่ 16 ความอัปยศของตระกูล

เย่หยุนซูกลับถึงบ้าน ปาเข้าไปห้าทุ่มแล้ว แต่ไฟยังคงสว่างจ้า เซียวหยางนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“กลับมาแล้ว”

ไร้คำพูดใดมากกว่านี้ ไร้ความหมายที่ซับซ้อน

เย่หยุนซูเปลี่ยนรองเท้า วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

“ดื่มซุปไก่ก่อน” เซียวหยางลุกขึ้น ตักน้ำซุปร้อนๆออกมาจากครัว

เย่หยุนซูไปที่ซุปไก่ด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “วางไว้ก่อน ฉันมีอะไรจะพูดกับนาย”

เซียวหยางนิ่งไป ก่อนนั่งลงที่เดิม

“พรุ่งนี้เป็นวันรวมญาติ

ของตระกูลเย่ทุกคนจะกลับไปที่บ้าน”

“อืม ผมรู้แล้ว”

เย่หยุนซูลังเลชั่วครู่ ก่อนเอ่ยประโยค

“วันรวมญาติปกติแล้วต้องทำการตัดสินใจเรื่องใดสักเรื่อง และครั้งนี้ ต้องเป็นการหย่าร้างของพวกเราแน่นอน”

คุณท่านตระกูลเย่นอนรักษาตัวอยู่สามปี และเธอต้องใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ไม่ได้รักอยู่สามปี

ภายใต้ความพยายามของเย่หยุนซู ในที่สุดก็สามารถพิสูจน์ให้เหล่าไท่จวินได้เห็นถึงความสามารถลูกหลานตระกูลเย่ ไม่เพียงแค่เซ็นสัญญากับบริษัทเจี้ยนต๋าแถมยังได้รับความไว้วางใจจากจ้าวฟางสง

ดังนั้น เพื่ออนาคตของตระกูลเย่ เหล่าไท่จวินตัดสินใจขับไล่เซียวหยางออกจากตระกูล เพื่อค้นหาคู่ชีวิตที่เหมาะสมกับเย่หยุนซู

“แล้วคิดว่ายังไง?” เซียวหยางเอ่ยขึ้น

เย่หยุนซูเอ่ยขึ้นอย่างฝืนทน : “ฉันแค่ผู้หญิงคนนึง ที่เป็นเครื่องมือของตระกูล สามปีก่อนเป็นเช่นนั้น สามปีให้หลังยังมีอะไรเปลี่ยนแปลงงั้นหรือ?”

“ขอแค่เธอไม่ยอม จะไม่มีใครสามารถแยกเราออกจากกัน”

ได้ยินประโยคเย่หยุนซูอบอุ่นหัวใจขึ้นมา

หลังจากโดนดูถูกในงานวันเกิดคุณย่าครั้งก่อน เขามีการเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด มีความเป็นผู้นำมากขึ้น แถมยังยอมออกไปทำงานแล้วด้วย

อันที่จริง อยู่กับเซียวหยางไม่ได้เสียหายอะไร…..

เย่หยุนซูตกใจกับความรู้สึกตน เธอจะมีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไร สามปีมานี้เพราะเขาทำน้ำซุปให้ตนเลยซาบซึ้งใจได้อย่างไร

เธอไม่ชอบเซียวหยาง ทั้งคู่ไร้ความรู้สึกต่อกัน พวกเขาแค่ถูกบังคับ ไม่มีทางเกิดความรู้สึกขึ้นอย่างแน่นอน!

“นายยังจำกาน้ำทองแดงได้ใช่ไหม พรุ่งนี้คุณก็บอกว่า คุณได้มาด้วยความสามารถตัวเอง แบบนี้ เหล่าไท่จวินจะมองคุณในอีกด้าน”

เซียวหยางหัวเราะออกมา “ก็แค่กาทองแดง ไม่ถึงกับต้องขนาดนั้นหลอกมั้ง”

“แต่ว่า กาทองแดงนั่น มูลค่าหลายร้อยล้าน!” เย่หยุนซูเอ่ยขึ้นเสียงสูง

“หลายร้อยล้าน เยอะมากหรือ?” เซียวหยางเอ่ยอย่างขอไปที

“นาย…..นายมันไร้สมอง “

เซียวหยางตอบกลับเรียบเฉย “ไม่ต้องกังวลไปหลอก พรุ่งนี้ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเอง ผมไม่ใช่ไอ้กระจอกไร้ความสามารถ”

“นายจะพิสูจน์ยังไง” เย่หยุนซูเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

“เดี๋ยวเธอก็รู้เอง เชื่อฉัน ดื่มน้ำซุปนั่นซะ”

เย่หยุนซูส่ายหน้า เธอรู้สึกว่าเซียวหยางขี้โม้อีกเช่นเคย แต่ช่วงหลังมานี้ เขาโม้ทีไรเห็นว่าจะเป็นจริงทุกครั้งไป

…..

วันรวมญาติ

ตระกูลเย่ทุกคนรวมตัวกันเป็นที่เรียบร้อย

เมื่อเดินทางมาถึงคฤหัสถ์ตระกูลเย่ ทุกคนมากันครบหมดแล้ว หลังเย่ถันหมิงสังเกตเห็นเซียวหยาง เขาเดินเข้าไปจับมือทักทายเซียวหยาง การกระทำนี้ ต่างจากเมื่อหลายวันก่อนมากนัก

“น้องเขย มีอะไรบางอย่างที่ผมต้องบอกคุณสักหน่อย”

เซียวหยางจับจ้องเขาอย่างพิจารณา ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด เขาบอกกับเย่หยุนซู ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินไปที่สวนหลังคฤหัสถ์

“เซียวหยาง ฉันนับถือนายจริงๆที่นายยังนิ่งอยู่ได้อีก ไม่รู้หรือไงว่าวันนี้ทุกคนจะทำอะไร?”

เซียวหยางเอ่ยเสียงเรียบ “มีอะไรว่ามาเลย”

“เซียวหยางนายตื่นหรือยัง วันนี้ทุกคนจะบังคับให้นายหย่า หย่าร้างนายเข้าใจไหม? นายจะถูกขับไล่ออกจากตระกูล แล้วนายจะกลายเป็นพวกขอทาน นายไม่ร้อนใจหรือยังไง?”

“เกี่ยวอะไรกับนาย?” เซียวหยางตอกกลับ

“นี่มัน…..” เย่ถันหมิงโมโหอย่างหนัก เขาอยากตะโกนออกมา เกี่ยวสิวะ

หากไอ้กระจอกอย่างแกถูกขับไล่ออกไป เย่หยุนซูเชื่อมดองกับจ้าวฟางสงแล้วล่ะก็ ตำแหน่งของตนก็จะสั่นคลอน

แกว่ามันเกี่ยวกับฉันหรือยัง!

“เซียวหยาง แกหัดชะโงกดูเงาหัวตัวเองบ้าง ได้แต่งงานกับเย่หยุนซู เป็นบุญของแกแล้ว ถ้าแกเป็นลูกผู้ชาย ห้ามหย่าเด็ดขาด ได้ยินไหม?” เย่ถันหมิงตะคอก

เซียวหยางหัวเราะอย่างเย็นชาก่อนเอ่ยขึ้น “เย่ถันหมิงอย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดที่จะทำอะไร ผมจะบอกอะไรคุณให้ คนที่แข็งแกร่งพอ ไม่จำเป็นต้องแคร์คำพูดใคร ไม่จำเป็นต้องเรียกร้องหาความยุติธรรม”

จบประโยค เขาหมุนตัวจากไปทันที

เย่ถันหมิงกระทืบเท้าอย่างโกรธจัด “สวะ ไม่รู้จักเจียมตัว ทีแรกคิดจะช่วยแกพูดสักหน่อย ถ้าอย่างนั้น แกเตรียมไสหัวออกไปได้เลย”

ภายในห้องโถง เมื่อสมาชิกทุกคนมากันครบแล้ว เหล่าไท่จวินถึงได้ปรากฏตัวขึ้น

ตระกูลไม่ใหญ่มากนัก หากแต่กฎระเบียบมาก เสียดายที่เพียงแสร้งทำขึ้นเท่านั้น เทียบไม่ติดเลยกับตระกูลผู้ดีโดยต้นกำเนิด

“คุณย่า”

“คุณย่า

“คุณแม่”

“คุณแม่”

เมื่อทุกคนทักทายเธอเป็นที่เรียบร้อย คุณหญิงท่านถึงได้นั่งลงกับที่ สมาชิกคนอื่นๆถึงได้กล้านั่งลง

หลิวฉ่ายเสียเอ่ยขึ้น : “เหล่าไท่จวิน เราเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ประเด็นที่เราจะคุยในวันนี้คือ เพื่อให้ทุกคนเป็นพยาน จากการตัดสินใจของพวกเราและเหล่าไท่จวิน เราจะให้หยุนซูและเซียวหยางหย่าร้างกัน จบสัมพันธ์สามีภรรยา”

จบประโยค ทุกคนต่างแสดงความคิดเห็นต่างๆนาๆ พร้อมพุ่งสายตาไปที่เซียวหยาง ด้วยสายตาเย้ยหยัน บางคนเวทนาบ้าง พร้อมบางคนที่คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้

ไม่คาดคิด เซียวหยางกลับไม่กังวลแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับทำเหมือนไร้สิ่งใดเกิดขึ้น

หลิวฉ่ายเสียลุกขึ้นยืน พร้อมจับจ้องไปทางเซียวหยางด้วยสายตาดุดัน ก่อนเริ่มสาธยาย

“ทุกคน การแต่งงาน เป็นความสุขทั้งชีวิตของลูกผู้หญิง หากไม่ใช่ปู่ท่าน ลูกสาวดิฉันยังไงก็ไม่มีทางตกลงแต่งงานกับไอ้กระจอกนี่อย่างแน่นอน”

“คนๆนี้แต่งเข้าตระกูลมาสามปี กินตระกูลเย่ อยู่ตระกูลเย่ เที่ยวเล่นไปวันๆ ไม่ยอมทำการทำงาน”

“เขาอยู่รอดได้เพราะลูกสาวฉัน บริษัทของลูกสาวฉันทำกำไรได้เท่าไหร่ ดูลูกสาวฉันสิ หลายปีมานี้เธอพยายามอย่างเหน็ดเหนื่อย เธอดูอ่อนล้าอย่างมาก!”

ทุกคนต่างโจมตีไม่หยุด เสียงครหาไม่ขาดสาย ยังไงซะคำของเหล่าไท่จวินถือเป็นเด็ดขาด

ในเมื่อเธอตกลงเรื่องหย่าร้างของหยุนซู ถ้าอย่างนั้นเซียวหยางต้องถูกขับไล่ออกจากตระกูลอย่างแน่นอน