ตอนที่ 540 คุณอิ๋งเป็นแพทย์แผนโบราณ เจอบอสชั้นยอดเข้าแล้ว
รองผู้อำนวยการสวียังไม่ทันหันตัวก็ถูกเรียกไว้
“เสี่ยวสวี เดี๋ยวก่อน”
รองผู้อำนวยการสวีจำต้องหยุดแล้วถอนหายใจ “ผู้อาวุโสครับ ช่วยไม่ได้จริงๆ ท่านก็น่าจะรู้สถานการณ์ของครอบครัวผม ผมทนเห็นภรรยาทรมานไม่ได้หรอกครับ”
นักวิจัยของตระกูลจี้เป็นแบบนี้ทั้งนั้น โดยเฉพาะคนที่ทำการทดลองชีวเคมี ต้องถูกรังสีแทบทุกวัน
ต่อให้อุปกรณ์ป้องกันรังสีจะประสิทธิภาพดีแค่ไหนก็ไม่มีทางป้องกันได้เต็มร้อย
คนที่ทรมานจากการเจ็บป่วยมีเยอะมาก และที่สำคัญที่สุดคือรังสีทำให้พันธุกรรมเปลี่ยนแปลงได้ง่าย
โรคบางอย่างวิวัฒนาการทางการแพทย์สมัยใหม่ยังไม่ก้าวหน้าถึงขั้นนั้น รักษาไม่ได้
ถึงแม้ภรรยาของรองผู้อำนวยการสวีจะไม่ได้เป็นมะเร็ง แต่สุขภาพก็ย่ำแย่มาก มักเจ็บปวดเกี่ยวกับหัวใจอยู่บ่อยครั้ง
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของนาย ภรรยาของนายสำคัญมาก” ชายชราพยักหน้า “นายก็รู้ว่าตอนนั้นฉันก็ป่วยหนัก ถึงขั้นเข้าห้องผู้ป่วยวิกฤติมาแล้ว แต่นายดูตอนนี้สิ ฉันก็หายดีแล้วไม่ใช่เหรอ”
รองผู้อำนวยการสวีอึ้ง ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นเต้น “นั่นสิครับผู้อาวุโส ท่านรู้จักหมอแผนโบราณใช่ไหมครับ”
“ใช่หมอแผนโบราณหรือเปล่าฉันไม่แน่ใจนะ แต่ฝีมือการรักษาของเธอล้ำเลิศมาก” ชายชราพูด “ฉันรับรองเลยว่า เธอรักษาภรรยาของนายหายแน่นอน”
พอได้ยินแบบนี้รองผู้อำนวยการสวีก็ตอบรับ
โรคที่พ่อของคุณนายจี้เป็น หนักหนากว่าภรรยาของเขาเยอะ
ในเมื่อรักษาหายได้ งั้นภรรยาของเขาก็ต้องหายได้
“วันศุกร์ถึงจะเลือกผู้สืบทอด ยังอีกหลายวัน” ชายชราหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ขอฉันถามเธอก่อน ถ้าไม่ได้ นายก็ทำตามความคิดของนาย ฉันไม่บังคับ”
รองผู้อำนวยการสวีดูแลจี้อี้หางกับคุณนายจี้มาหลายปีขนาดนี้ เขาก็ไม่ขอให้ตอบแทนอะไรอีก
แต่ชายชราเชื่อว่า อาการป่วยของคุณนายสวีเป็นเรื่องสบายมากสำหรับอิ๋งจื่อจิน
…
โลกแพทย์แผนโบราณ
อิ๋งจื่อจินไปที่สมาพันธ์โอสถอีกครั้ง ครั้งนี้เธอไปจองขอทดสอบ
การทดสอบของสมาพันธ์โอสถเริ่มสอบตั้งแต่ระดับหนึ่ง ห้ามข้ามระดับ
บททดสอบของระดับหนึ่งคือการปรุงยา
เป็นยาบำรุงที่ง่ายที่สุด
ยาบำรุงที่ว่านี้คนธรรมดาก็กินได้ แค่เพื่อให้อายุยืนยาวกับร่างกายแข็งแรง ไม่ใช่อาหารเสริมหลอกลวงคนแก่แบบที่วางขายตามท้องตลาด
อิ๋งจื่อจินรู้สึกไร้รสชาติ จึงตั้งใจปรับปรุงโดยเฉพาะ ทำเป็นหลากหลายรสชาติ พกติดตัวไว้แทนลูกอมได้
เธอค่อนข้างชอบกินรสช็อกโกแลต
หลังจากจองเสร็จ อิ๋งจื่อจินก็รับสายจากเวินเฟิงเหมียน
ฟังจบเธอครุ่นคิดชั่วครู่ “ได้ค่ะ หนูจะไปดูให้ตอนนี้ ฟังจากที่เล่า รักษาไม่ยากค่ะ”
ขณะที่อิ๋งจื่อจินฟังอาการป่วยคุณนายสวีก็ได้คิดตามไปด้วย จากนั้นก็ไปซื้อสมุนไพรหลายชนิดที่คลังสมุนไพร
เพียงชั่วประเดี๋ยวเดียวใช้เงินไปไม่น้อย
อย่างไรเสียเงินตราของโลกแพทย์แผนโบราณกับโลกจอมยุทธ์ก็มีอัตราส่วนอยู่ที่หนึ่งต่อสิบ
เธอกลับไปต้องให้พ่อเอาไปเบิกค่ายามาให้
อวิ๋นซานตามอยู่ด้านหลังอิ๋งจื่อจิน คอยสังเกตความเคลื่อนไหวโดยรอบ
ตรงจุดที่ห่างจากสมาพันธ์โอสถไม่ไกลต้องผ่านสวนแห่งหนึ่ง
มีหญิงสูงวัยนั่งอยู่ตรงทางเข้า อายุมากแล้ว ผมขาวโพลน
“ยัยหนู ช่วยยายถอนวัชพืชรกๆ ในสวนหน่อยได้ไหม” เธอได้ยินเสียงเดินจึงเงยหน้าขึ้นอย่างทุลักทุเล “ยายแก่แล้ว สายตาฝ้าฟาง มองเห็นไม่ชัด”
อวิ๋นซานอึ้ง เขายังไม่ทันพูดก็เห็นอิ๋งจื่อจินหยุดเดินแล้วเข้าไปก่อนแล้ว
เขารีบตามไป พอเข้าไปแล้วก็อึ้ง
พื้นที่นี้เพิ่งบุกเบิกได้ไม่นาน ต้นไม้นานาพันธุ์แย่งกันขึ้นเต็ม
มองเข้าไปแทบแยกไม่ออกว่าตรงไหนคือพืชที่ปลูกเอง
“ทะ ท่านยาย ตรงไหนคือวัชพืชเหรอครับ”
“สายตาไม่ดี มองไม่เห็น”
อวิ๋นซาน “…”
อิ๋งจื่อจินนั่งลง สายตาเหมือนเอะใจบางอย่าง
เธอลองดม มือก็จับหญ้าต้นหนึ่ง
“คุณอิ๋ง เกิดถอน…” อวิ๋นซานยังไม่ทันพูดจบ อิ๋งจื่อจินก็ถอนหญ้าต้นนี้อย่างคล่องแคล่ว
อวิ๋นซานใจหายวาบ หันไปมองหญิงชราทันที
หญิงชราไม่แสดงอาการใดๆ กลับพยักหน้าราวกับพอใจมาก
อวิ๋นซานโล่งอก “คุณอิ๋งรู้เหรอครับว่าแยกยังไง”
เดิมทีเขาเป็นจอมยุทธ์อยู่แล้ว สายตาดีกว่าคนทั่วไป แต่เขาก็มองไม่เห็นความแตกต่าง
“อืม นายแยกไม่ออกหรอก” อิ๋งจื่อจินถอนวัชพืชต่อ “สมุนไพรพวกนี้ตอนแรกๆ จะไม่ต่างจากวัชพืช ต้องใช้ตา จมูก หู วิเคราะห์ในคราวเดียวกัน ขาดสักอย่างไม่ได้”
หยุดเล็กน้อย ถอนหายใจเบาๆ “เป็นสมุนไพรล้ำค่ามาก”
เมื่อครู่เธอมองดู แค่ในสวนสมุนไพรโซนนี้ก็มีหั่วเหลียนกั่วสิบต้นแล้ว
หั่วเหลียนกั่วต้นหนึ่งที่ยังไม่โตเต็มที่เอาไปลงขายในเว็บบอร์ดเอ็นโอเคได้ ราคาเริ่มต้นที่หนึ่งล้านดอลลาร์
ไม่ ควรได้มากกว่านั้น
อวิ๋นซานนึกไม่ถึงว่าในนี้จะปลูกสมุนไพร เขาถาม “คุณอิ๋งครับ ในมือคุณชายก็มีสวนสมุนไพรอยู่ แบ่งออกมาให้คุณอิ๋งสักสิบหมู่[1]ยังได้ ถ้าคุณอิ๋งต้องการผมจะบอกคุณชายให้ครับ”
สภาพดินที่แพทย์แผนโบราณปลูกสมุนไพรมีความพิเศษ ซึ่งที่ดินเหล่านั้นอยู่ในความควบคุมของตระกูลแพทย์แผนโบราณ
พอได้ยินแบบนี้อิ๋งจื่อจินก็เลิกคิ้ว “ใครบอกว่าฉันปลูกสมุนไพรเป็น ฉันไม่มีความรู้เลย”
อวิ๋นซานอึ้ง “หา?”
ในสายตาของเขา คุณอิ๋งเก่งทุกเรื่อง
อิ๋งจื่อจินไม่ตอบ ถอนวัชพืชในสวนต่อ
ก็ไม่เชิงไม่มีความรู้เลย เพราะเธอไม่เคยคิดด้านนี้ต่างหาก
สมุนไพรหายากแบ่งออกเป็นสองประเภทมาตลอด
เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ผ่านแดดลมฝน ผ่านวันเวลาไปหลายปี แก่นแท้ของสมุนไพรถูกกักเก็บไว้อย่างสมบูรณ์แบบ
อีกประเภทหนึ่งคือมนุษย์ปลูก เงื่อนไขเยอะมาก
เธอเป็นคนขี้เกียจ ไม่เคยคลุกคลีด้านการปลูกสมุนไพร
ปลูกสมุนไพรเป็นงานที่เหนื่อยมากจริงๆ
เมื่อก่อนตอนอยู่โลกบำเพ็ญเพียร เธอต้องการสมุนไพรอะไร เพื่อนสนิทก็จะช่วยจัดหามาให้เธอ
ต่อมายกสวนสมุนไพรให้เธอ ในนั้นมีปลูกไว้มากพอ ใช้ไม่หมด
เมื่อกลับมาอยู่โลกมนุษย์อีกครั้ง เรื่องสมุนไพรกลับเป็นปัญหา
และที่สำคัญที่สุดคือ เงินที่ใช้ซื้อสมุนไพรมันมากมายเหลือเกิน
เงินพวกนั้นเธอยอมเอาไปลงทุนในชูกวงมีเดียดีกว่า บริษัทจะได้หาดาราสาวสวยมาเข้าเยอะๆ
ไม่นานอิ๋งจื่อจินก็ถอนวัชพืชในโซนนั้นหมด
“ขอบใจมากนะยัยหนู” หญิงชราลุกขึ้น เธอเดินช้ามาก ในมือมีผลสีเขียว “วันนี้ไม่ค่อยมีอะไร ยายให้ผลไม้ไปกินแล้วกัน ดับกระหายได้ อย่าปฏิเสธเลยนะ”
อิ๋งจื่อจินลังเล แต่ก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจ เธอรับมา “ขอบคุณค่ะ”
หญิงชราเดินเข้าไปด้านในพลางพูด “นี่ก็เย็นแล้ว เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวอย่ามัวเถลไถลอยู่ข้างนอกเลย มันอันตราย”
อวิ๋นซาน “?”
ในสายตายาย เขาไม่ใช่คนเหรอ
เป็นเพราะเขาแยกไม่ออกว่าอันไหนสมุนไพร อันไหนวัชพืชงั้นเหรอ
“ท่านยายไม่ได้เจ็บป่วยทางร่างกาย” อิ๋งจื่อจินถือผลไม้ ทันใดนั้นได้พูดขึ้น “เป็นโรคทางใจ แต่ฝังใจไปแล้ว ชีพจรหัวใจเสียหาย ถ้าไม่รักษาเกรงว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน”
อวิ๋นซานฟังแล้วก็เกาหัว
เมื่อก่อนคุณอิ๋งก็ไม่ได้อยู่โลกแพทย์แผนโบราณเสียหน่อย ทำไมคำพูดคำจาเหมือนคนที่เกิดที่นี่เลยล่ะ
หญิงชราได้ยินแบบนี้ก็หยุดชะงัก สุดท้ายไม่ได้พูดอะไร
ถือไม้เท้าเดินต่อ
อิ๋งจื่อจินก็ไม่อยู่ต่อ เดินออกจากสวน
เธอมองผลไม้ผลสีเขียวลูกกลมในมือพลางพูด “นี่เป็นผลลี่ว์เซินอายุห้าสิบปี”
“ผลลี่ว์เซินเหรอครับ!” อวิ๋นซานช็อก “เอามาดับกระหายงั้นเหรอ!”
ผลลี่ว์เซินไม่ถือเป็นสมุนไพรหายาก แต่ส่วนใหญ่มีอายุยี่สิบปี
ผลที่อายุห้าสิบปีหายากมาก
ศาลสถิตยุติธรรมเคยรับผลที่อายุสี่สิบปีไว้สองผล ผลหนึ่งเอาไปประมูล อีกผลขายไปในราคาหนึ่งล้าน
ให้ตายเถอะ ยายคนนี้แค่เอามาดับกระหายเหรอ
ทันใดนั้นอวิ๋นซานก็คิดได้ “คุณอิ๋งครับ ฉาเซิ่ง! ยายคนนั้นต้องเป็นฉาเซิ่งแน่นอน! มิน่าคุณอิ๋งถึงเข้าไปช่วย”
นอกจากฉาเซิ่งแล้ว ใครยังจะปลูกผลลี่ว์เซินอายุห้าสิบปีออกมาได้
ใครๆ ต่างก็อยากให้ฉาเซิ่งติดค้างน้ำใจ
รู้จักกับฉาเซิ่งได้ก็จะมีสมุนไพรล้ำค่ามาอยู่ในมือได้
แต่ทำไมฉาเซิ่งมาอยู่ที่นี่
ไม่ได้อยู่บนเขาตรงนู้นเหรอ
“เปล่า ฉันแค่นึกถึงคุณตา” อิ๋งจื่อจินเงยหน้า ดวงตาหงส์หรี่ลง มองท้องฟ้า “ถ้าวันไหนเขาอยู่ข้างนอก ฉันไม่อยู่ด้วย เวลาที่เขาต้องการความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครช่วย คุณตาจะต้องรู้สึกแย่มากแน่นอน”
ก็แค่คิดในมุมตัวเอง
กงเกวียนกำเกวียน
หมั่นทำความดีช่วยสะสมบุญและโชคดีได้
…
อิ๋งจื่อจินนำสมุนไพรที่ซื้อมาทำยาเสร็จก็ให้อวิ๋นซานอยู่บ้านตระกูลเยี่ย ส่วนเธอกลับไปที่บ้านตระกูลจี้
เธอไปบ้านพักของรองผู้อำนวยการสวี
จี้อี้หาง คุณนายจี้ และเวินเฟิงเหมียนก็อยู่ด้วย
อิ๋งจื่อจินพยักหน้าเข้าใจ “คุณพ่อ ลุงรอง ป้าสะใภ้รอง ท่านผู้อาวุโส”
รองผู้อำนวยการสวีคิดอยู่ว่าพ่อของคุณนายจี้เป็นถึงผู้อาวุโสของตระกูลจี้ ไม่มีทางหลอกเขาแน่นอน
แต่พอเห็นเด็กสาวที่อายุน้อยขนาดนี้ ท่าทางเหมือนยังไม่ถึงยี่สิบ เขาก็ทำใจเชื่อไม่ได้จริงๆ
อย่างไรเสียรองผู้อำนวยการสวีก็อยู่ในศูนย์วิจัยมาสิบกว่าปี ถึงแม้จะไม่เคยไปโลกจอมยุทธ์กับโลกแพทย์แผนโบราณ แต่ก็เคยได้ยินชื่อหมอแผนโบราณที่อายุน้อยอยู่บ้าง
หลินชิงจยา ไม่ต้องเอ่ยอะไรมาก อายุยี่สิบสองปี เก่งทั้งจอมยุทธ์และแพทย์แผนโบราณ
[1] หนึ่งหมู่ประมาณ 666.6 ตารางเมตร
