ตอนที่ 585 ก่อนจะหาเรื่องอิ๋งจื่อจินต้องคำนึงถึงผลที่ตามมาก่อน
คลาร์คยังไม่ทันได้ตั้งสติก็มีกลุ่มคนตามหลังเลขาสาวมาอีก
ประกอบด้วยซังเย่าจือ ผู้จัดการส่วนตัวของเขา รวมถึงพนักงานสิบกว่าคนของชูกวงมีเดีย
รอยยิ้มของคลาร์คค้างเติ่งไปชั่วขณะ ดวงตาก็เบิกโพลง “พวกคุณเข้ามาได้อย่างไง”
แถมยังมากันตั้งเยอะขนาดนี้
“บอสของพวกเราบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่า ไม่จำเป็นต้องร่วมทาง เจอกันตรงทางเข้างานก็พอแล้ว” เลขาสาวโบกมือให้อีกครั้ง ยิ้มกว้างกว่าเดิม “พวกเราขอเข้าไปก่อน เจอกันพิธีเปิดงานวันมะรืนนะคะ”
หยุดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “หวังว่าคุณคลาร์คจะไม่มีความคิดเจ้าเล่ห์ รางวัลเป็นของใครก็ต้องเป็นของคนนั้น”
ก่อนจะมาหาเรื่องบอสของพวกเขาก็ต้องคำนึงถึงผลลัพธ์ที่ตามมาให้ดีๆ ก่อน
ที่นี่เป็นงานด้านใน น้อยมากที่จะเห็นใบหน้าเอเชีย คนที่เข้ามาก็มีแต่พวกไฮโซคนมีฐานะ ล้วนเป็นสมาชิกตระกูลระดับแถวหน้าของยุโรป
กลุ่มของเลขาสาวจึงดึงดูดสายตาได้ไม่น้อย
คลาร์คมองเลขาสาวกับพวกซังเย่าจือเข้างานไปโดยไร้อุปสรรค เขารู้สึกตะลึง แอบกระวนกระวายใจ
หรือชูกวงมีเดียจะมีคนหนุนหลังอยู่ในยุโรปจริงๆ
ไม่อย่างนั้นจะเข้ามาทีเป็นสิบคนได้ยังไง
ทันใดนั้นคลาร์คก็นึกถึงสัญลักษณ์ที่เขาเพิ่งเห็นเมื่อครู่ จึงรีบมองไปอีกครั้ง
แต่เวลานี้รถได้เคลื่อนออกไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงควันจากท่อไอเสีย
อย่างไรเสียคลาร์คก็เป็นแค่ประธานของไทม์มีเดีย หากว่ากันด้วยเรื่องสถานการณ์ทั่วทั้งยุโรป เรื่องที่เขารู้ก็ยังสู้ไดน่าไม่ได้
เขาหันไปพูด “คุณไดน่าครับ พวกเขานั่งรถของตระกูลลอเรนท์มาครับ”
ไดน่าได้ฟังก็ขมวดคิ้วทันที “แน่ใจนะ”
ตระกูลลอเรนท์จะไปเกี่ยวข้องกับบริษัทบันเทิงของประเทศจีนได้อย่างไง
ความเกี่ยวข้องในช่วงนี้อย่างมากก็แค่เซี่ยมั่นอวี่ถ่ายหนังของบริษัทภาพยนตร์ยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์ส
แต่นักแสดงที่เคยร่วมงานกับยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สก็มีถมเถไป นี่ทำให้ตระกูลลอเรนท์เอารถมาส่งโดยเฉพาะได้เลยเหรอ
พอถูกถามแบบนี้คลาร์คก็ชักไม่แน่ใจแล้ว “ดูเหมือนจะ…ไม่นะครับ”
ไดน่าเป็นคนรอบคอบมาก เธอรีบโทรหาตระกูลแพชช์เพื่อถามเรื่องนี้
คำตอบที่ได้คือ เหล่าสมาชิกในตระกูลลอเรนท์ที่ตอนนี้มีอำนาจมีอิทธิพลต่างไม่มีสักคนที่ติดต่อกับทางประเทศจีน
พวกเขาสืบเรื่องของอิ๋งจื่อจินมาหมดแล้ว
อิ๋งจื่อจินเคยมายุโรปไม่กี่ครั้ง แต่ไม่เคยมีการติดต่อกับตระกูลลอเรนท์แน่นอน
ไดน่ากดตัดสาย พูดเสียงเย็นชา “คุณดูผิดแล้ว เข้าไปก่อน ทางยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สอาจให้ตั๋วพวกเขามา อย่างไรซะก็เคยร่วมงานกัน”
คลาร์คก็ไม่กล้าพูดมากอีก เดินตามหลังไดน่า
ไดน่าก็อยากจัดการเรื่องรางวัลตุ๊กตาทองให้เสร็จโดยเร็วที่สุด
เพราะข่าวเรื่องเดวิลที่เป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งจะออกมาปรากฏตัวอีกครั้ง ช่วงนี้ตระกูลแพชช์ก็เลยระแวง บางคนอกสั่นขวัญแขวน
คณะผู้อาวุโสเคยประชุมกันหลายครั้ง หารือเรื่องนี้กันอย่างเคร่งเครียด
ผู้อาวุโสตายไปหนึ่งคนย่อมไม่ใช่เรื่องใหญ่ในตระกูลแพชช์ แต่เรื่องเสียหน้า ใครก็ยอมไม่ได้
เมื่อเธอคว้ารางวัลตุ๊กตาทองได้ก็จะกลับเข้าตระกูลอย่างสิ้นเชิง
เมื่อเทียบกับความชอบส่วนตัว อำนาจกับอิทธิพลย่อมสำคัญกว่า
…
อิ๋งจื่อจินไม่ได้ไปงานเทศกาลภาพยนตร์ แต่เธอให้เลขาสาวหอบขนมจากในงานกลับมาให้หน่อย
เธอออกจากโรงแรม นั่งรถไฟระหว่างเมืองไปฟลอเรนซ์ เดินเล่นที่แม่น้ำไรน์สักพักถึงไปรับฟู่อวิ๋นเซินที่สนามบินนานาชาติของฟลอเรนซ์
ฟู่อวิ๋นเซินสวมผ้าปิดปาก แต่รูปร่างที่สมบูรณ์แบบก็ยังดึงดูดสายตาได้ไม่น้อย
แต่โชคดีที่ที่นี่คือยุโรป ห่างจากประเทศจีนมาก พวกเขาไม่จำเป็นต้องพรางตัวให้มากนัก
ฟู่อวิ๋นเซินหยิบหมูแคระออกมาจากกระเป๋าอย่างใจเย็น วางลงบนมือของอิ๋งจื่อจิน
“เยาเยา หมูของเธอ”
อิ๋งจื่อจินจิ้มพุงนุ่มๆ ของตูตู พบว่าสัมผัสเปลี่ยนไป เธอครุ่นคิดพลางพูด “เหมือนมันจะอ้วนขึ้นนะ”
“หมูถ้าไม่อ้วนก็ไม่ใช่หมูแล้ว”
“…”
ช่วงเดือนกว่านี้ตูตูอยู่ในความดูแลของฟู่อวิ๋นเซิน กินอิ่มนอนหลับสุขสบาย
มันส่งเสียงคร่อกๆ อย่างมีความสุข จะซุกเข้าอกของอิ๋งจื่อจิน
ยังไม่ทันได้มุดเข้าไปก็ถูกนิ้วเรียวยาวหิ้วขึ้นมา
ฟู่อวิ๋นเซินเอามันวางลงบนไหล่ตัวเอง “อย่ารังแกแม่สิ แกอ้วนขึ้นแล้ว หนักเกินไป”
ตูตู “…”
มันตกกระป๋องแล้วสินะ
ทั้งสองคนเดินออกจากสนามบิน รถมาจอดรออยู่ก่อนแล้ว
วีนัสกรุ๊ปส่งรถมารับ
เป็นรถสีดำ ไม่ประเจิดประเจ้อแต่หรูหรา
“มะรืนนี้เธอต้องไปร่วมพิธีเปิด เป็นครั้งแรกที่เข้าร่วมงานใหญ่ขนาดนี้ จะธรรมดาไม่ได้” ฟู่อวิ๋นเซินลูบศีรษะเธอ ดวงตาดอกท้อโค้งมน
“สั่งเครื่องประดับเอาไว้ให้ มีชุดออกงานด้วย ไปดูหน่อยไหม”
อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “ยาที่ฉันทำให้กินหมดแล้วหรือยัง”
“อืม” ฟู่อวิ๋นเซินทำหน้าเนือย “วรยุทธร้อยเจ็ดสิบปีแล้ว ขอบคุณนะแฟนสาว”
พอได้ยินตัวเลขนี้สายตาของอิ๋งจื่อจินก็ฉายแววตะลึงเล็กน้อย
หลังจากที่แผลหลบในของเขาหายดีอย่างสิ้นเชิง วรยุทธ์ของเขาก็ก้าวหน้าเร็วเป็นทวีคูณ
ความเร็วเท่านี้เทียบกันไม่ได้ เกินพวกที่มีพรสวรรค์ทางด้านจอมยุทธไปแล้ว
อิ๋งจื่อจินหันไปมองใบหน้าของเขา
ใบหน้าที่อาบแสงแดดอ่อนๆ เป็นประกายสีทอง หล่อดุจเทพบุตร
ความรู้สึกคุ้นเคยแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง
ฟู่อวิ๋นเซินย่อมสังเกตเห็นแล้ว
“เป็นอะไรไป อยู่ๆ ก็มองพี่ชายแบบนี้”
อิ๋งจื่อจินละสายตา หาวหวอด “อืม คุณหล่อดีก็เลยอยากมองหน่อย”
น้ำเสียงราบเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
ถ้าไม่ใช่เพราะฟู่อวิ๋นเซินชินกับวิธีพูดแบบนี้ของเธอแล้ว เขาคงคิดว่าเธอกำลังหยอกเขา
“จีบพี่ชายอีกแล้วเหรอ หืม?” เขาเลิกคิ้ว หยิกแก้มเธอ
“เด็กน้อย จีบเสร็จก็ไม่สนเรื่องอื่น ร้ายเกินไปไหม”
อิ๋งจื่อจินเหลือบมองเขา “ฉันเปล่านะ ฉันไม่มีทางปล่อยกระแสไฟใส่คุณตลอดเวลา”
“เอาเถอะ เธอชนะ”
ฟู่อวิ๋นเซินหมุนพวงมาลัยรถ ไปศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดของฟลอเรนซ์
เมื่อเทียบกับในประเทศจีน กิจการของวีนัสกรุ๊ปที่มีอยู่ในยุโรปย่อมมากกว่า อย่างไรเสียยุโรปก็เป็นจุดเริ่มต้น
จีวาย เป็นแบรนด์อัญมณี และเป็นแบรนด์หรูระดับโลก อยู่ในเครือวีนัสกรุ๊ป
ทั้งสองคนเข้าไปในร้าน
อิ๋งจื่อจินมองเครื่องประดับชุดหนึ่งจากบรรดาตู้โชว์ที่มีจำนวนมาก
สร้อยคอ สร้อยข้อมือ แหวน มงกุฎ มีครบ
เห็นได้ชัดว่าสไตล์ของเครื่องประดับชุดนี้เป็นฝีมือการออกแบบของฟู่อวิ๋นเซิน
เครื่องประดับที่เขาออกแบบจะดูมีจิตวิญญาณ มองแวบแรกก็ดูออก
“คุณผู้หญิงคะ เลิกดูเครื่องประดับชุดนี้เถอะค่ะ” พนักงานสาวชี้ที่ป้ายแล้วยิ้ม “นี่เป็นของโชว์ค่ะ ไม่ขาย ขนาดสมาชิกระดับแพลตตินัมของร้านเรายังไม่ขาย แล้วคุณ…”
เธอมองอิ๋งจื่อจินตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก
ทางร้านมีข้อมูลของสมาชิกแพลตตินัมทุกคน ไม่มีคนจีนแม้แต่คนเดียว
เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของสมาชิกแพลตตินัมคือพวกคุณหนูคุณชายของสี่ตระกูลมหาเศรษฐีกับตระกูลลอเรนท์ อย่างไรเสียก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะมียอดใช้จ่ายรายปีภายในร้านได้มากถึงห้าสิบล้าน
ร้านจีวายมีแค่ในยุโรป ไม่มีหน้าร้านที่ประเทศจีน
เธอเจอลูกค้ามามากมายแบบที่แค่อยากเข้ามาเดินดูแต่ไม่มีปัญญาซื้อ
ฟู่อวิ๋นเซินหยิบบัตรออกมายื่นให้ผู้จัดการร้านที่อยู่ด้านหลัง พยักหน้าเล็กน้อย “ไปห่อมา”
พอผู้จัดการเห็นบัตรใบนี้ก็สีหน้าเปลี่ยน “ครับ จะจัดการห่อให้เดี๋ยวนี้ครับ”
ไม่นานเครื่องประดับที่ไม่ขายชุดนี้ก็ถูกบรรจุลงกล่องของขวัญ ผู้จัดการร้านส่งฟู่อวิ๋นเซินกับอิ๋งจื่อจินออกไปด้วยความนอบน้อม
พนักงานยังคงอึ้งอยู่ “หนะ…ไหนว่าไม่ขายไงคะ”
ผู้จัดการร้านหันมา “ใช่! ไม่ขาย…แต่คนของสำนักงานใหญ่มาเอาด้วยตัวเองยังจะไม่ขายอีกเหรอ”
พนักงานอึ้งกว่าเดิม “สะ…สำนักงานใหญ่เหรอคะ”
ผู้จัดการเช็ดเหงื่อ “ใช่ ไม่ใช่สำนักงานใหญ่ของจีวาย แต่เป็นวีนัสกรุ๊ป”
ถ้าฟู่อวิ๋นเซินไม่หยิบบัตรใบนั้นออกมา เขาก็ไม่มีทางให้ความสนใจมากนัก
แต่ไหนแต่ไรทางยุโรปไม่ค่อยสนใจข่าวทางโซนเอเชียแปซิฟิก ตอนนี้ผู้จัดการร้านก็เลยลองค้นหาดู ถึงได้รู้ว่าฟู่อวิ๋นเซินเป็นประธานโซนเอเชียแปซิฟิกหรือก็คือผู้ดูแลกิจการ
แต่ประธานโซนเอเชียแปซิฟิกก็ไม่ได้มีอำนาจมากนักในวีนัสกรุ๊ป ทำไมถึงมีบัตรของสำนักงานใหญ่ในยุโรปได้
ผู้จัดการร้านนึกสงสัย
…
ด้านนอกห้าง
บนรถ
ฟู่อวิ๋นเซินเปิดกล่องเครื่องประดับ “เครื่องประดับชุดนี้มีชื่อว่า เยาเยาของเขา”
บนเครื่องประดับมีลวดลายดอกท้อ
อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “ชื่อแอคหลุมของคุณในเวยปั๋วใช่ไหม”
ต่อมาเธอก็จงใจเข้าไปอ่านในกลุ่มคู่จิ้นยาวิเศษ เห็นได้ชัดว่าแอคเคาท์นี้ของฟู่อวิ๋นเซินเป็นขาประจำ มีหลายคนที่รู้จักเขา
“หืม?” ฟู่อวิ๋นเซินใส่สร้อยข้อมือให้เธอแล้วหยิบสร้อยคอ “ไม่ พี่ชายเปลี่ยนชื่อแล้ว”
“เปลี่ยนเป็นอะไร”
“ผัวหลวงของเยาเยา”
“…”
ฟู่อวิ๋นเซินเหลือบตาขึ้น “จากนั้นก็ถูกพวกแฟนคลับของเธอไล่ทุบ”
“ไม่ใช่ผัวหลวง” อิ๋งจื่อจินเท้าศีรษะ เลิกคิ้ว “มีแค่คุณคนเดียว คุณเปลี่ยนเป็นชื่อที่กล้ามากกว่านี้ได้อีก”
ฟู่อวิ๋นเซินก้มหน้า สวมสร้อยคอให้เธอต่อ
ปลายนิ้วของเขาสัมผัสถูกผิวของเธอ ทิ้งไอร้อนเอาไว้ ชวนให้รู้สึกวาบหวิว
ดวงตาดอกท้อเย้ายวนไม่ไหว ยามมองเธอ ดวงตาสีอำพันทอประกายอ่อนๆ คล้ายสายธารแห่งดวงดาว
อิ๋งจื่อจินเบือนหน้าหนี ไม่มองเขา “นิสัย”
ฟู่อวิ๋นเซิน “?”
“อย่ามาปล่อยกระแสไฟ”
“…”
…
บ่ายวันต่อมา
คณะกรรมการไอเอฟเอฟ
พรุ่งนี้ก็คือพิธีเปิดงานมอบรางวัลตุ๊กตาทองของเทศกาลภาพยนตร์นานาชาติ หรือก็คือถึงเวลาประกาศรางวัลในแต่ละสาขาภาพยนตร์แล้ว
แต่วันนี้ผลการตัดสินทุกรางวัลได้ออกมาแล้ว
เหล่าคณะกรรมการยื่นเอกสารให้เดวิดตรวจดู
เดวิดเป็นประธานคณะกรรมการตัดสินรางวัลตุ๊กตาทองไอเอฟเอฟของปีนี้ ผลรางวัลทั้งหมดต้องได้รับความเห็นชอบจากเขา
เขารับเอกสารไปก็เห็นชื่อภาพยนตร์เรื่องชีวิตใหม่
ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ไปอย่างน้อยห้ารางวัล
“หนังเรื่องนี้มันดีขนาดนี้เลยเหรอ” เดวิดขมวดคิ้ว “แล้วเรื่องความทรงจำที่หายไปล่ะ อย่างไรก็น่าจะได้สักรางวัลหรือเปล่า”
ในประวัติศาสตร์การมองรางวัลตุ๊กตาทองไอเอฟเอฟ ภาพยนตร์หนึ่งเรื่องสามารถกวาดหลายรางวัลได้ ล้วนถูกบันทึกในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ระดับโลก
เดวิดดูภาพยนตร์ที่ผ่านคัดเลือกในครั้งนี้ไปแค่หนึ่งรอบ แต่เรื่องความทรงจำที่หายไปที่ไดน่าถ่ายทำ เขาดูไปหลายรอบ
“คุณเดวิดครับ เรื่องความทรงจำที่หายไปด้อยกว่าเรื่องชีวิตใหม่อยู่หน่อยครับ” กรรมการคนหนึ่งพูดขึ้น
“หนังเรื่องชีวิตใหม่ชวนให้ตะลึงมากจริงๆ บทนักแสดงนำชายในเรื่องแบ่งออกเป็นสามตัวละคร โชว์ทักษะการแสดงได้สมบูรณ์แบบมากครับ”
“ไม่ว่าจะเรื่องบทหรือการถ่ายทอดความหมาย ชีวิตใหม่ทำได้ดีกว่าความทรงจำที่หายไปครับ”
“พวกเราคิดว่า เรื่องความทรงจำที่หายไปทำได้ด้อยกว่าในเรื่องเทคนิคการถ่ายทำและด้านอื่นๆ อย่างไรซะก็เป็นผู้กำกับหน้าใหม่ พอเข้าใจได้ ถ้าไม่มีเรื่องชีวิตใหม่ ความทรงจำที่หายไปต้องได้รางวัลแน่นอนครับ”
เดวิดขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม “มีหนังเรื่องชีวิตใหม่ไหม ขอผมดูหน่อย”
กรรมการรีบเปิดไฟล์หนังชีวิตใหม่ในคอมพิวเตอร์ออกมาให้ดู
เดวิดดูจบก็เงียบไปนาน “ชีวิตใหม่ทำได้ดีกว่าจริงๆ”
แต่ในงานเทศกาลภาพยนตร์เมื่อวาน ไดน่ากับคลาร์คมาคุยกับเขาแล้ว
ความหมายชัดเจนมาก
เห็นได้ชัดว่าต้องการรางวัลตุ๊กตาทอง
ทำให้ ไดน่า แพชช์ ติดค้างน้ำใจสักครั้งก็ใช่ว่าจะไม่ได้
อย่างไรเสียหลังจากจบภาพยนตร์เรื่องนี้ไดน่าก็ต้องกลับตระกูลแพชช์แล้ว ทางประเทศจีนยังมีโอกาสส่งภาพยนตร์มาได้อีก
ความแตกต่างระหว่างภาพยนตร์เรื่องความทรงจำที่หายไปกับชีวิตใหม่ก็ไม่ได้มาก เปลี่ยนเป็นรางวัลอื่นย่อมไม่ใช่ปัญหาใหญ่
ในประวัติศาสตร์ของไอเอฟเอฟ ภาพยนตร์ของประเทศจีนเคยถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลแค่ครั้งเดียว ถ้าครั้งนี้แค่มีชื่อเข้าแต่ไม่ได้รับรางวัล ทุกคนก็ไม่มีทางคิดว่าเป็นเรื่องแปลกอะไร
เดวิดหยิบปากกา อยู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเงยหน้าถาม
“ครั้งนี้ไม่มีหนังของยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สใช่ไหม”
“มีเรื่องหนึ่งครับ” กรรมการดันแว่นตา
“เป็นภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจากแอนิเมชัน ได้รางวัลเพลงประกอบยอดเยี่ยมกับรางวัลกำกับศิลป์ยอดเยี่ยมแบบเมื่อก่อนเลยครับ”
“แต่ฝีมือการแสดงของนักแสดงนำหญิงก็ทำได้ดีมากจริงๆ รางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมจึงเป็นของหนังเรื่องนี้ครับ”
เดวิดพยักหน้า เข้าใจแล้ว
ครั้งนี้ยูนิเวอร์แซลพิกเจอร์สไม่ได้ส่งภาพยนตร์มาเข้าชิงรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมโดยเฉพาะ
นี่เป็นข่าวดี
ไม่อย่างนั้นไปล่วงเกินตระกูลลอเรนท์เพื่อตระกูลแพชช์คงได้ไม่คุ้มเสีย
อย่างไรเสียตระกูลลอเรนท์ก็เป็นคนเสนอให้มอบรางวัลในงานไอเอฟเอฟ
ตระกูลลอเรนท์ก็มีการสืบทอดต่อๆ กันมา ชอบออกทุนสนับสนุนผลงานด้านศิลปะ การจัดงานเทศกาลภาพยนตร์ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล
เดวิดพิจารณาเสร็จก็ตัดสินใจ
เขาขีดชื่อชีวิตใหม่ออกจากรางวัลภาพยนตร์ยอดเยี่ยมแล้วเขียนความทรงจำที่หายไปแทน
ถือปากกานิ่งไปสักพัก จากนั้นเดวิดก็ขีดชื่อซังเย่าจือออกจากรางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม
