ตอนที่ 741 ซู่เวิ่นจัดการจงมั่นหวา
เขาแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอ
ไม่มั้ง
“มีคำพูดต้องบอกคุณจริงๆ” อิ๋งจื่อจินเปิดขวดนมร้อนที่เขายื่นให้ พูดอย่างใจเย็น “อยากฟังไหม”
“แกล้งกันเหรอ” ฟู่อวิ๋นเซินก้มหน้าลง ว่าง่าย “ได้ อยากฟัง”
อิ๋งจื่อจินจิ้มแก้มเขา “บอกให้คุณเพลาๆ หน่อย เด็กหนุ่มอย่าใช้กำลังหักโหมมากนัก”
“เพลาๆ เหรอ” สีหน้าของฟู่อวิ๋นเซินเรื่อยเปื่อย จับมืออิ๋งจื่อจิน หัวเราะเบาๆ “ตอนเจอกันครั้งแรก ไม่รู้ว่าเด็กน้อยคนไหนบอกพี่ชายว่ารับรองอึดทั้งคืน”
สีหน้าของอิ๋งจื่อจินชะงัก ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “ฉันไม่ได้พูด”
“ได้ เธอบอกไม่ได้พูดก็คือไม่ได้พูด” ฟู่อวิ๋นเซินค่อยๆ ย่อตัวนั่งลง สายตาอยู่ระดับเดียวกับเธอ ดวงตาดอกท้อโค้งมน “เธอไม่ต้องรับรองหรอก เพราะพี่ชายก็จะอึดทั้งคืนให้เธอเหมือนกัน”
“ความสามารถด้านนี้ เธอวางใจได้เลยนะ นอกจากพี่ชายจะรวยมากแล้ว เสน่ห์ก็มีเหลือเฟือ”
อิ๋งจื่อจิน “…”
ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าแบบไหนคือเล่นแล้วเข้าตัวเอง
สีหน้าของฟู่อวิ๋นเซินเย้ายวน มือข้างหนึ่งจับกระดุม “ถ้าเธอยอม จะลองตอนนี้เลยก็ได้นะ ยังไงซะการปฏิบัติก็เป็นเพียงมาตรฐานเดียวที่จะตรวจสอบข้อเท็จจริงได้ ว่าไง”
อิ๋งจื่อจินไม่ได้สะบัดมือเขาทิ้ง “ก็ใช่ว่าจะไม่ได้”
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นในเวลานี้
ซีนายไถสเก็ตบอร์ดเข้ามา เห็นใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมากจึงถามด้วยความสงสัย “ทำอะไรกันอยู่เหรอ”
“…”
อยู่ๆ บรรยากาศที่กำลังได้ที่ก็ถูกทำลายลง
ฟู่อวิ๋นเซินยืดตัวขึ้น เหลือบมองซีนาย “มีคนเคยบอกคุณไหมว่า ขัดจังหวะคู่รัก อีกหน่อยจะหาแฟนไม่ได้”
ซีนายเอามือไพล่หลัง เงยหน้าขึ้น “อ่อ ฉันเคยสาบานเมื่อนานมาแล้วว่าจะอุทิศตนเพื่องานวิจัยไปตลอดชีวิต”
ถึงแม้เธอจะเกลียดฟิสิกส์ แต่เธอก็ชอบทำการทดลอง
ผู้ชายมีอะไรดี เก่งแต่รังแกเธอ
ฟู่อวิ๋นเซินพูดเสียงเนือย “อืม ผมกับหลานสาวของคุณขอใช้ประสบการณ์ตัวเองบอกคุณเลยว่า อย่าเที่ยวสาบานส่งเดช เพราะอีกหน่อยจะถูกตบหน้าแรงมาก”
ซีนายสับสน จากนั้นก็พูดอย่างเต็มปากเต็มคำ “เอาเป็นว่าแฟนของฉันชื่อวิจัย!”
“นอร์ตันยังทำยาไม่ได้อีกเหรอ” อิ๋งจื่อจินเดินเข้าไปตรวจดูร่างกายของซีนาย ขมวดคิ้วพลางพูด “ทำไมครั้งนี้เขาช้าแบบนี้”
“อ๋อ เขาบอกว่า เพราะยาเข้าสู่ร่างกายฉันแล้วเกิดการเปลี่ยนแปลง ต่อให้เป็นคนที่ทำยาพิษนี้ก็แก้ไม่ได้” ซีนายตอบ “อันที่จริงทำยาถอนพิษล็อตแรกได้แล้ว แต่เป็นภัยต่อร่างกายแตกต่างกันไป ยาถอนพิษที่ไม่เป็นภัยร้อยเปอร์เซ็นต์ต้องรอทำการทดลองต่อ”
อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “ถ้าเขากล้ารังแกอาอย่างไม่เกรงกลัว รีบมาบอกนะคะ”
ซีนายชี้หน้าตัวเอง “เขาก็รังแกฉันอยู่ทุกวัน ดูสิ เขายังจะใส่หมวกให้ฉันด้วย”
อิ๋งจื่อจิน “…”
นอร์ตันเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีก
จากสองคนกลายเป็นสามคน ซีนายเสนอให้เล่นเกมแบบที่เชื่อมต่อกัน
ซู่เวิ่นกลับมาตอนหนึ่งทุ่ม
ซีนายกระโดดลงมาจากเตียง “พี่สะใภ้ใหญ่”
ซู่เวิ่นก้มตัวลูบหัวซีนาย “ซีนายน้อย”
ซีนายมองขาสั้นๆ ของตัวเอง แอบเศร้า
“เยาเยาจ๊ะ” ซู่เวิ่นเรียก “อวิ๋นเซินก็อยู่ด้วย พอดีเลย ป้าอยากถามเราหน่อยว่าอยากกลับประเทศจีนสักรอบไหม”
ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้าขึ้น “กลับไปเหรอครับ”
“จ้ะ ป้าอยากไปประเทศจีนขอบคุณคุณเวินกับผู้เฒ่าจงสักหน่อย” ซู่เวิ่นยิ้ม “ขอบคุณที่พวกเขาทำให้ป้ายังสามารถได้เจอกับเยาเยาอีก แล้วก็ถือโอกาส…”
สีหน้าของเธอเย็นชาลง “แล้วก็ป้ายังอยากถามให้รู้เรื่องว่าตอนนั้นเยาเยาไปอยู่บ้านตระกูลอิ๋งได้ยังไงกันแน่”
ความหมายก็คือ ต้องการรักษาอาการทางประสาทของจงมั่นหวาให้หายดี
อิ๋งจื่อจินครุ่นคิดชั่วครู่
เมื่อก่อนตระกูลอิ๋งมีกิจการอยู่ในยุโรปไม่น้อย อิ๋งเจิ้นถิงก็ไปทำงานข้างนอกบ่อย
แต่ก็ยังมีอีกปัญหาหนึ่ง งั้นลูกสาวแท้ๆ ของจงมั่นหวากับอิ๋งเจิ้นถิงไปอยู่ที่ไหนแล้ว
“ครับ งั้นก็กลับไปสักรอบ” ฟู่อวิ๋นเซินพยักหน้า “ก็แค่ไม่กี่วัน”
“ได้จ้ะ พวกเธอไม่ต้องกังวลเรื่องช่องทางเข้าออก ป้าจัดการเรียบร้อยแล้ว” ซู่เวิ่นพยักหน้า “พวกเราออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าได้เลย”
…
เมืองฮู่เฉิง ประเทศจีน
คฤหาสน์ตระกูลจง
หลังจากผู้เฒ่าจงยกกิจการของจงซื่อกรุ๊ปให้ลูกหลานตระกูลจงไปหมดแล้ว ชีวิตแต่ละวันก็เรื่อยๆ
เช้าตื่นมาเดินเล่นเสร็จก็รดน้ำต้นไม้แล้วเริ่มเล่นเวยปั๋ว
ปั่นยอดของวันนี้เสร็จผู้เฒ่าจงก็ฮัมเพลงอย่างพอใจ
เอ๊ะ เกิดวันไหนความสัมพันธ์ของฟู่อวิ๋นเซินกับอิ๋งจื่อจินเปิดเผยอย่างเป็นทางการ เวยปั๋วกลุ่มนี้ไม่ต้องระเบิดทิ้งเหรอ
“ท่านผู้เฒ่า!” พ่อบ้านตะโกนเสียงดัง “คุณหนูกลับมาแล้วครับ!”
ผู้เฒ่าจงดีใจ รีบลงมาจากชั้นบนทันที
พ่อบ้านจงเพิ่งต้อนรับอิ๋งจื่อจินเข้ามาด้วยความดีใจ
ผู้เฒ่าจงรู้สึกเซอร์ไพรส์มาก “จื่อจิน ทำไมอยู่ๆ หลานก็กลับมาล่ะ”
“กลับมาเยี่ยมคุณตาค่ะ” อิ๋งจื่อจินวางของขวัญลง “ดื่มชาตามเวลาหรือเปล่าคะ”
“แน่นอนๆ ตาเชื่อฟังสุดๆ เลยนะ” ผู้เฒ่าจงเดินขึ้นหน้าสองก้าว พูดด้วยความดีใจ “ตาจะบอกให้ พวกหนุ่มสาวอายุสามสิบยังไม่คล่องแคล่วเท่าตาเลยนะ”
ซู่เวิ่นเดินเข้ามา โค้งตัวให้ “สวัสดีค่ะผู้เฒ่าจง”
พอเห็นใบหน้าของซู่เวิ่น ผู้เฒ่าจงก็ตกใจมาก เขาพูด “คุณ…คุณคือแม่ของจื่อจินเหรอ”
อิ๋งจื่อจินเอะใจ “คุณตารู้นานแล้วเหรอคะ”
ปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้ของผู้เฒ่าจงแสดงให้เห็นว่าเขารู้ว่าเธอไม่ใช่สายเลือดของตระกูลอิ๋ง
ซู่เวิ่นก็แปลกใจ
เธอมาบ้านตระกูลจงก็เพื่อมาขอโทษผู้เฒ่าจงด้วย
“ก็ไม่ถือว่านานหรอก” ผู้เฒ่าจงหยุดเล็กน้อย “น่าจะยังไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำ”
“หลานเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าพวกเขาโหดเหี้ยมกับหลานขนาดนั้น หลานใช่ลูกแท้ๆ จริงหรือเปล่า” เขาถอนหายใจ “ตาเกิดนึกครึ้มขึ้นมาหลังจากหลานไปตี้ตู ก็เลยไปตรวจดีเอ็นเอ ปรากฏว่าหลานไม่ใช่ลูกของจงมั่นหวา”
“จากนั้นตาก็กังวลว่าครอบครัวที่แท้จริงของหลานจงใจทอดทิ้งหลานหรือเปล่า” ผู้เฒ่าจงเช็ดน้ำตา หันหน้าหนี “ไม่อยากให้หลานเป็นทุกข์อีกครั้ง เห็นหลานกับพวกคุณเวินใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขดี ตาก็เลยไม่ได้บอก”
อิ๋งจื่อจินเงียบไป “คุณตา…”
“ผู้เฒ่าจงคะ เรื่องมันยาวมากต้องใช้เวลาอธิบายค่ะ ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของเยาเยาชื่อซู่เวิ่นค่ะ” ซู่เวิ่นจับมือผู้เฒ่าจง “ขอบคุณที่ช่วยดูแลเยาเยานะคะ ถ้าไม่มีผู้เฒ่าจง ฉันก็อาจไม่ได้เจอลูกสาวอีกครั้ง”
ผู้เฒ่าจงทำตัวไม่ถูก “ดูแลอะไรที่ไหนกัน เด็กคนนี้สุขุมเยือกเย็น เธอต่างหากที่ดูแลคนแก่คนนี้มาตลอด”
“ไม่ว่ายังไงก็ยังต้องขอบคุณอยู่ดีค่ะ” ท่าทางของซู่เวิ่นอ่อนน้อมมาก ขอบตาเริ่มแดง “ขอบคุณที่ให้ความอบอุ่นกับเธอค่ะ”
พอผู้เฒ่าจงได้ยินแบบนี้ก็วางใจแล้ว
“ผู้เฒ่าจงคะ ยังมีอีกเรื่องที่อยากขอค่ะ” ซู่เวิ่นเงยหน้าขึ้นแล้วพูด “ฉันอยากพบจงมั่นหวาค่ะ”
ผู้เฒ่าจงลังเล “ลูกผมมันเป็นบ้าไปแล้ว ตลอดปีที่ผ่านมาก็ยังรักษาไม่หาย ไม่รู้จักใครแล้วครับ”
“วางใจได้ค่ะ ฉันรักษาหายได้แน่” ซู่เวิ่นพูดเสียงขรึม “ขอโทษด้วยค่ะผู้เฒ่าจง ฉันเป็นแม่ ทนรับเรื่องที่ตอนนั้นลูกสาวถูกสูบเลือดไม่ได้ค่ะ”
ผู้เฒ่าจงไม่ลังเลอีกต่อไป เขาพยักหน้า “ครับ งั้นไปด้วยกัน”
เขาเข้าใจความรู้สึกของซู่เวิ่น
อีกทั้งก็อยากรู้ด้วยว่าหลานสาวตัวจริงของเขาไปอยู่ที่ไหนแล้ว
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ โรงพยาบาลประสาทอันดับหนึ่งของฮู่เฉิง
เรื่องที่อดีตนายหญิงของตระกูลอิ๋งเข้าโรงพยาบาลบ้าได้ลือไปทั่วฮู่เฉิงนานแล้ว
ทุกคนต่างรู้เรื่องที่จงมั่นหวาเคยทำไว้ จึงไม่มีใครสงสารเธอ
จงมั่นหวานั่งพิงอยู่บนเตียง กอดตุ๊กตาเก่าๆ สายตาเลื่อนลอย ใบหน้าซีดเซียว
หมอพูดเตือน “เธอไม่มีทางทำร้ายคน แต่พวกคุณก็อย่าเข้าใกล้มากนะครับ”
พูดจบก็รีบร้อนเดินออกไป
หัวอกคนเป็นแม่ เมื่อไรที่ซู่เวิ่นนึกถึงความทุกข์ที่อิ๋งจื่อจินได้รับจากตระกูลอิ๋ง เธอก็ไม่มีความรู้สึกดีให้จงมั่นหวาแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีทางสงสาร
ถ้าไม่ติดว่ามีตัวล็อกพันธุกรรมอยู่ เธอคงไม่ได้เจอลูกสาวแล้ว
จงมั่นหวาคือคนร้ายที่โหดเหี้ยมอำมหิต
แต่เนื่องจากมีผู้เฒ่าจงอยู่ ซู่เวิ่นจึงไม่ลงมือโดยตรง
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดขึ้น “รักษาเธอ”
หัวหน้าคนคุ้มกันเข้าใจ เอาเครื่องมือแพทย์ที่เตรียมไว้ออกมาจากถุงมหัศจรรย์ทันทีแล้วเสียบปลั๊กอย่างรวดเร็ว
อิ๋งจื่อจินพิงกำแพง งอขาขวา
อันที่จริงด้วยฝีมือการรักษาของอิ๋งจื่อจิน เธอสามารถใช้ศาสตร์มืดสิบสามเข็มรักษาจงมั่นหวาให้หายได้
แต่ตระกูลอิ๋งต้องการเอาชีวิตเธอจริงๆ
เธอยังไม่โง่ถึงขั้นช่วยชีวิตคนที่เคยคิดจะฆ่าเธอ
แต่การมีชีวิตอยู่อย่างทุกข์ทรมานก็แย่ยิ่งกว่าเป็นบ้า
ไม่กี่นาทีการรักษาก็เสร็จสิ้น
จงมั่นหวาตัวสั่น แววตาเริ่มรวมศูนย์
เธออึ้งอยู่นานแล้วถึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
มองแวบแรกก็เห็นอิ๋งจื่อจินที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“จื่อจิน!” จงมั่นหวาดีใจแทบบ้า “จื่อจิน นี่แม่ไง ในที่สุดก็กลับมาแล้วเหรอลูก”
เธอยังคงได้ครอบครองลูกสาวที่เก่งมาก ช่วยสร้างชื่อเสียงและเกียรติให้เธอได้มากมาย
เธอรู้อยู่แล้วว่าสายสัมพันธ์แม่ลูกยังไงก็ตัดกันไม่ขาด
“แม่เหรอ เธอคู่ควรเหรอ” มือของซู่เวิ่นจับบ่าอิ๋งจื่อจิน เธอยิ้ม แต่สายตากลับเย็นชาสุดขั้ว “งั้นดูซิว่าฉันเป็นใคร”
จงมั่นหวาอึ้งไปอีกรอบ เห็นดวงตาหงส์
เหมือนกับอิ๋งจื่อจินไม่มีผิด
บุคลิกสูงส่งในตัวผู้หญิงคนนี้ แม้แต่หญิงจากตระกูลเศรษฐีในตี้ตูก็ยังสู้ไม่ได้
พอทั้งสองคนยืนด้วยกันก็สร้างความตกใจได้อย่างรุนแรง
“วี้ด” สมองของจงมั่วหวาว่างเปล่าไปชั่วขณะ
ร่างกายของเธอสั่นเป็นเจ้าเข้า แม้แต่ริมฝีปากก็สั่น “ไม่! เธอ…เธอไม่ได้…”
ความทรงจำที่ถูกผนึกไว้สิบเก้าปีในที่สุดก็กลับมาทั้งหมดเวลานี้ภายใต้ความหวาดกลัวและตื่นตระหนกอย่างรุนแรง
