ตอนที่ 755 เจอหน้า ล็อกอินแอคเคาท์ใหญ่
มีอีกหน้าต่างเด้งขึ้นมา ด้านหลังมีเครื่องหมายตกใจขนาดใหญ่
[ย้อนคืนคำสั่งไม่ได้ กรุณายืนยันอีกครั้ง]
หลิงอวี่ลังเลเล็กน้อย
ถึงแม้ตระกูลเรนเกลจะไม่มีทางรู้สาเหตุที่ถูกระงับแอคเคาท์
แต่ถูกระงับแอคเคาท์แบบนี้ ใครก็ตามที่กดเข้าไปดูหน้าแรกของแอคเคาท์ก็จะเห็นข้อความแบบนี้
ผู้ใช้งานดังกล่าวถูกระงับเป็นเวลาสิบห้าวันเนื่องจากทำผิดกฎของเว็บดับบลิว
ด้วยความเร็วในการแพร่ข่าวของเว็บดับบลิว ไม่เกินสิบนาทีก็รู้กันไปทั้งเมืองแห่งโลกแล้ว
นี่ไม่เท่ากับทำตระกูลเรนเกลเสียหน้าเหรอ
ในเวลานี้เอง มีข้อความเด้งเข้าโทรศัพท์มือถือ
[หนิงรั่ว : วันนี้ถึงเวรพี่หรือยัง ทำได้หรือเปล่า]
คิ้วที่ขมวดอยู่ของหลิงอวี่คลายออก เขาตอบกลับ
[วางใจได้ ทุกอย่างโอเค]
ตระกูลเรนเกลไม่มีทางรู้ว่าเขาระงับ
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีใครในเมืองแห่งโลกกล้าเป็นศัตรูกับผู้วิเศษ
ตระกูลเรนเกลก็ทำได้เพียงเงียบเป็นใบ้ อัดอั้นแต่ก็พูดไม่ได้
หลิงอวี่เงยหน้า จากนั้นถึงได้กดยืนยัน
[ระงับแอคเคาท์ดังกล่าวเรียบร้อยแล้ว!]
พอเห็นด้านหลังไอดีตระกูลเรนเกลมีคำว่า ‘ถูกระงับ’ หลิงอวี่ถึงเริ่มทำงานอื่น
ขณะที่เขาเฝ้าดูความเรียบร้อยของเว็บดับบลิวก็รับผิดชอบดูแลเว็บบอร์ดเอ็นโอเคด้วย
หลิงอวี่ดูในเว็บบอร์ดเอ็นโอเคแล้วส่ายหน้า
นับตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนมีคนแฮกระบบของพวกเขา ระยะนี้ก็ไม่เห็นมีอีกเลย
…
อีกด้านหนึ่ง
ตระกูลเรนเกล
ตี้อู่เย่ว์ฝ่าแดดแรงกลับมา เหนื่อยแทบสลบ
อิ๋งจื่อจินอ่านหนังสืออยู่ พอได้ยินเสียงก็หันไป เลิกคิ้วพลางพูด “เป็นอะไร”
“อาจารย์ ตา ตาชาวร็อคหัวแดงนั่นมันไม่ใช่คน” ตี้อู่เย่ว์นอนหมดแรงบนเตียง “เขาทรมานฉัน ให้ฉันทำนายภัยพิบัติใหญ่ที่จะเกิดในช่วงนี้ยังไม่เท่าไรนะ ฉันยอม”
“แต่เขายังให้ฉันทำนายด้วยว่าพรุ่งนี้ย้อมผมสีอะไรถึงดวงดี นี่น่ะเหรอผู้วิเศษ”
อิ๋งจื่อจิน “…”
เธอล้วงโทรศัพท์มือถือออกมา พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เดี๋ยวด่าให้”
[SY : (ยิ้ม)]
[ซิว : ?]
[SY : (ยิ้ม)]
[ซิว : อย่าเอาแต่ส่งอีโมติคอนสิ ผมใจคอไม่ดี พูดมาเลยว่าอะไรกันแน่]
[SY : (ยิ้ม)]
[ซิว : …]
[ซิว : ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมต้องทำผิดไปแล้วแน่ๆ ผมจะไปหันหน้าเข้ากำแพงลงโทษตัวเอง พร้อมทั้งโอนให้คุณร้อยล้าน พอใจหรือยัง (น้อยใจ)]
อิ๋งจื่อจินวางมือถือลง พูดอย่างใจเย็น “ลูกศิษย์ ทำดีมาก เมื่อกี้อาจารย์ใช้เธอหาเงินได้ร้อยล้าน เดี๋ยวแบ่งให้ยี่สิบล้าน”
ตี้อู่เย่ว์ “?”
“ทำนายได้อะไรบ้าง” อิ๋งจื่อจินกดปุ่ม แผนที่สามมิติก็ค่อยๆ กางออกภายในห้อง
“แค่ภัยธรรมชาติ” ตี้อู่เย่ว์หมดอารมณ์ “เรื่องปกติ”
“อืม ปีนี้ไม่เกิดภัยพิบัติใหญ่อะไร” อิ๋งจื่อจินชี้แผนที่ “ยุโรปมีสึนามิเล็กๆ สองครั้ง ทางเอเชียมีแผ่นดินไหวหกริกเตอร์ ประเทศเอ็มมีไต้ฝุ่นกับเฮอริเคน”
เธอพูดพลางทำสัญลักษณ์ “คาดว่าจะมีคนตายหนึ่งร้อยแปดสิบสามคน”
จำนวนคนที่ตายจากอุบัติเหตุในแต่ละปียังเยอะกว่าภัยธรรมชาติด้วยซ้ำ
ภัยพิบัติใหญ่อย่างน้อยก็ต้องเริ่มตั้งแต่แผ่นดินไหวระดับแปด
ตี้อู่เย่ว์พยักหน้า “ใช่ ฉันทำนายได้พวกนี้แหละ”
“นี่คือภัยพิบัติทั้งหมดที่ทำให้มีคนตายในปีนี้” อิ๋งจื่อจินเงียบชั่วขณะ ขมวดคิ้ว “แต่พ้นปีนี้ อนาคตยังเลือนราง”
เธอทำเครื่องหมายคำถามตรงวันที่หนึ่งมกราคมปีสองพันยี่สิบสาม
“อาจารย์ก็ทำนายไม่ได้เหรอ” ตี้อู่เย่ว์อึ้ง “ฉันยังคิดว่าเป็นเพราะความสามารถของฉันไม่ถึงเสียอีก”
“อืม ตอนนี้ยังมองไม่ออก” อิ๋งจื่อจินตอบ “อาจเป็นภัยพิบัติใหญ่ระดับที่ทำลายล้างโลกได้ หรืออาจไม่เกิดอะไรก็ได้”
การไม่รู้ ในความเป็นจริงน่ากลัวที่สุด
ทำได้เพียงรอปลายปี พลังของเธอฟื้นกลับมาค่อยลองทำนายดู
“ระดับทำลายล้างโลกเหรอ”
“แบบที่ทำให้ไดโนเสาร์สูญพันธุ์ไปจากโลกได้”
ตี้อู่เย่ว์สะดุ้งตกใจ “มะ ไม่ขนาดนั้นมั้ง ฉะ ฉันยังหลอกคนไม่หนำใจเลย”
“ไม่ต้องกังวลเรื่องภัยพิบัติเล็ก กังวลภัยพิบัติใหญ่ก็ไม่มีประโยชน์” อิ๋งจื่อจินสวมหมวกเบสบอล หยิบขวดน้ำผลไม้แช่เย็น “ไปเถอะ”
“ไปไหน อาจารย์ ฉันเหนื่อยมากเลย”
“จะพาไปเจอเศรษฐีที่ให้เธอแงะทองได้”
พอได้ยินแบบนี้ตี้อู่เย่ว์ก็ดีดขึ้นมาเหมือนปลา พูดด้วยความตื่นเต้น “ไปจ้า”
…
ตลาดประมูลลอเรนท์อยู่ใจกลางเมือง
ซีซาร์พักอยู่ชั้นบนสุด
ตี้อู่เย่ว์เพิ่งตามอิ๋งจื่อจินเข้าไปก็เกือบตาบอดเพราะประกายสีทองแสบตา
ถึงแม้ทองคำจะเป็นสิ่งที่น่ารัก แต่นี่มันก็บ้าเกินไปหน่อยหรือเปล่า!
“เธอเข้าไปก่อน” อิ๋งจื่อจินดูเวลา “ฉันจะไปเอาวัสดุแถวนี้หน่อย”
ตี้อู่เย่ว์พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปด้วยความระมัดระวัง
สิ่งที่เข้ามาในสายตาคือต้นไม้หลายต้นที่ทำจากทองคำ ด้านข้างยังมีอ่างปลาทองคำขนาดใหญ่ แม้แต่ปลาที่เลี้ยงก็ยังเป็นปลาคาร์ฟ
ตี้อู่เย่ว์ทำปากเป็นรูปตัวโอ “ว้าว”
นี่มันแดนสวรรค์หรือไง
ชีวิตเกษียณในฝันเลยนะ
ตี้อู่เย่ว์เริ่มคิดแล้วว่าจะทำบ้านตระกูลตี้อู่ให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง
“บอสฉันมาแล้วทำไมพวกนายถึงไม่มาบอกฉันสักคำ” มีเสียงพูดดังขึ้น “ฉันไม่ได้แต่งตัวให้เรียบร้อยเลย”
เด็กหนุ่มเดินเข้ามาจากสวนดาดฟ้า ผมที่คล้ายสีทองคำสว่างเจิดจ้า
ใบหน้าของเขาขาวผ่อง หน้าตาคมคาย
ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม แบบฉบับใบหน้าคนตะวันตก
วินาทีที่ตี้อู่เย่ว์เห็นหน้าซีซาร์ก็ช็อกมาก “โอ้โห!”
ทำไมเป็นไอ้หน้าโง่คนนี้ได้!
ไม่ได้ ต้องหนี
ตี้อู่เย่ว์กอดหล่อแกของตัวเองแน่น หันตัวเตรียมหนี
แต่ซีซาร์เห็นเธอตั้งแต่แวบแรก
เขาจำส่วนสูงของตี้อู่เย่ว์ได้แม่น
หนึ่งร้อยห้าสิบห้า
ในสายตาของเขาก็คือพิการระดับสาม
ซีซาร์หรี่ตา ก้าวขึ้นหน้า หิ้วตี้อู่เย่ว์ขึ้นมา “ว่าไงสาวพิการระดับสาม ยังกล้ามาอีกเหรอ ทองของฉันล่ะ”
ตี้อู่เย่ว์ตัวเกร็ง ไม่กล้าหันไป “พี่ชายจ๋า เข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิดทั้งนั้น”
ถ้าเธอรู้ว่าไอ้หน้าโง่คนนี้เป็นเพื่อนอาจารย์ มีเหรอที่เธอจะหลอกเอาเงิน
“เข้าใจผิดอะไร” ซีซาร์ไม่ปล่อยมือ หมุนเธอเหมือนเป็นจี้ห้อยคอเพื่อให้หันมาหาเขา หรี่ตามอง “เธอเอาวิธีแก้นอนไม่หลับมาหลอกทองจากฉันไปสองก้อน”
“ว่ามาจะคืนยังไง”
ตี้อู่เย่ว์ระแวงขึ้นมาทันที “อยากได้เงินไม่มีหรอก อยากได้คนมีคนเดียว”
“อุ๊บ” คนดูแลที่อยู่ด้านข้างเกือบหลุดหัวเราะ
แต่พอถูกซีซาร์ส่งสายตาเย็นชามาก็รีบยืนตัวตรงทันที สีหน้าจริงจัง “ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นครับท่าน”
“ได้ ในเมื่ออยากได้เงินไม่มีเงิน งั้นฉันจะเอาเธอไปขาย” ซีซาร์พยักหน้า ยิ้มพลางพูด “วันนี้มีงานประมูลหนึ่งงาน เธอบอกว่าตัวเองดูดวงได้ใช่ไหม”
“เมืองแห่งโลกขาดแคลนหมอดูพอสมควร ฉันจับเธอแต่งองค์ทรงเครื่องหน่อยน่าจะขายได้ราคาดี”
ตี้อู่เย่ว์ “!”
“ซีซาร์”
มีเสียงเย็นชาดังขึ้น
ซีซาร์หันไป “บอส?”
อิ๋งจื่อจินกอดอกมองสองคนที่อยู่ใกล้กันมาก “นายจะทำอะไรลูกศิษย์ฉัน”
คำพูดนี้ทำซีซาร์อึ้ง “ลูกศิษย์บอสเหรอ”
อิ๋งจื่อจินเดินเข้ามา สายตาเย็นชา “คนเล็กสุด ห้ามรังแก”
ซีซาร์ปล่อยมืออย่างไม่ยินดีเท่าไร “บอส คนนี้แหละที่หลอกเอาทองผมไป”
ตี้อู่เย่ว์น้ำตาคลอ “อาจารย์ เขาด่าฉันว่าพิการระดับสาม”
อิ๋งจื่อจินมองตี้อู่เย่ว์ที่เตี้ยกว่าหนึ่งช่วงหัว เงียบไปชั่วครู่แล้วพูดปลอบ “ส่วนสูงเท่านี้ดีที่สุดแล้ว”
หันไปมองซีซาร์ “แค่ทองสองก้อนเอง เธอก็ทำนายให้นายแล้วไม่ใช่เหรอ”
“บอสลำเอียงเข้าข้างผู้หญิง”
“ใช่”
“…”
“ก็ได้ น้องสาว” ซีซาร์ยอมแล้ว เขาตบมือ “อะ ของแทนคำขอโทษ”
คนดูแลเข้าใจ เอาแผ่นทองหนึ่งถาดเข้าไปให้ทันที
ตี้อู่เย่ว์รีบโกยทั้งหมดลงกระเป๋าอย่างไม่ลังเล เธอลองลูบแล้วถามหยั่งเชิง “งั้นฉันเข้าไปแงะทองในห้องคุณได้แล้วใช่ไหม”
“เธอนี่มัน…” ซีซาร์เหลือบมองสีหน้าของอิ๋งจื่อจิน เก็บคำพูดได้ทันเวลา
เขากัดฟัน พูดเสียงลอดไรฟัน “…ได้”
สุดท้ายตี้อู่เย่ว์กอดทองเต็มกระเป๋าตามอิ๋งจื่อจินกลับบ้านตระกูลเรนเกลอย่างอารมณ์ดี
อิ๋งจื่อจินหยุดเดินตอนผ่านห้องหนังสือ “คุณแม่?”
ซู่เวิ่นกำลังขมวดคิ้วคุยกับเลขาอยู่
พอได้ยินเสียงนี้เธอก็เงยหน้าขึ้น ผุดรอยยิ้มออกมาทันที “เยาเยากลับมาแล้ว เที่ยงพอดี เดี๋ยวก็กินข้าวแล้ว รอก่อนนะจ๊ะ”
อิ๋งจื่อจินบอกให้ตี้อู่เย่ว์กลับห้องไปก่อน จากนั้นเธอก็เดินเข้าไป “เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”
“คุณหนูใหญ่ ไม่รู้ทำไมครับ แอคเคาท์ของตระกูลเราถูกระงับ” เลขาเช็ดเหงื่อ “ได้แค่ล็อกอิน แต่ใช้ฟังก์ชันอื่นไม่ได้เลยครับ”
อิ๋งจื่อจินพยักหน้า “ขอดูหน่อยค่ะ”
เลขารีบหลบให้ทันที “คุณนายใหญ่เดาว่าน่าจะมีแค่ผู้ดูแลที่ระงับได้ครับ”
อิ๋งจื่อจินนั่งลง ล็อกอินแอคเคาท์ใหญ่ของตัวเอง
