จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 12

หนุ่มหล่อหัวเราะร่วน “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกน่า ฉันแค่… อยากชวนเธอไปงานบอลล์คืนนี้ด้วยกันเท่านั้นเอง…”

“เอ่อ รดาคงไปไม่ได้…”

รดารักษ์ปฏิเสธโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยแม้แต่สักเสี้ยววินาทีเดียว ด้วยรู้สถานภาพของตัวเองดีว่าต่ำต้อยเรี่ยดินแค่ไหน ขืนไปงานบอลกับเดนิเรลในคืนนี้ หากราฟาลมารู้เข้าความเกลียดชังที่เขามีต่อหล่อนมากล้นอยู่แล้วคงจะเพิ่มระดับสูงขึ้นจนทะลุหลังคาโลกอย่างแน่นอน

“กลัวพี่ราฟว่าหรือไง” เดนิเรลเอ่ยถามอย่างรู้ทัน และนั่นก็ทำให้หญิงสาวก้มหน้านิ่ง

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เรื่องพี่ราฟนะ พวกเราไม่มีวันยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกันเธอก็รู้นี่ และอีกอย่างที่ฉันพาเธอไปด้วยนี่ก็เพราะว่าคู่ควงของฉันดันเบี้ยวนัด ฉันไม่อยากเดินคนเดียว ไปเป็นเพื่อนฉันนะรดา”

“ไม่มีทางที่คุณแดนจะเดินคนเดียวหรอกค่ะ คุณแดนหล่อจะตาย…” รดารักษ์พูดขึ้นอย่างรู้จริง แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าดิก เพราะเขาไม่ต้องการแค่ผู้หญิงคนไหนก็ได้ แต่เขาต้องการผู้หญิงที่สวยยิ่งกว่านางฟ้าเพื่อไปเย้ยมุนินที่บังอาจเบี้ยวนัดเขาแล้วไปกับผู้ชายคนอื่น

“แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่าฉันเถื่อน ฉันหยาบคาย…” ชายหนุ่มอดนึกถึงคำพูดจาน่าตบปากของดานีนไม่ได้ และนั่นก็ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้งทันที

“ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะที่คุณแดนอยากจะเอาชนะ”

“ไม่ใช่ พี่สาวของเธอต่างหาก ยายนี่ก็แค่เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเท่านั้น” เดนิเรลเดินไปกระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาแรงๆ ด้วยความขัดใจ

“ถ้าฉันไปคนเดียว… ยายเด็กบ้านั่นจะต้องหัวเราะฉันแน่”

“แต่ผู้หญิงในอิสตันบูลหรือแม้แต่ในตุรกีทุกคนแทบจะวิ่งลืมตายมาหาคุณแดนหากคุณแดนติดต่อไปนะคะ”

“แต่ไม่มีใครสวยหยาดเยิ้มเท่าเธอรดา… ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ” ฟังเผินๆ เหมือนเป็นคำขอร้องก็จริง แต่สีหน้าและแววตาของเดนิเรลกลับไม่ได้บอกอย่างนั้น

“แล้วถ้ารดาปฏิเสธล่ะคะ…”

“ม่าย… เธอจะไม่ปฏิเสธฉัน จริงไหมรดา…”

เดนิเรลยกมือขึ้นเกาหัวแกรกอย่างเหลือเชื่อ แต่พอเห็นสายตาแป๋วๆ ของหญิงสาวก็เชื่อสนิทใจทันที งั้นไอ้แก้มที่แดงระเรื่อ ปากสีกุหลาบนี้ก็เป็นของที่ธรรมชาติให้มาทั้งหมดสินะ ชายหนุ่มอดชื่นชมไม่ได้ เขาจ้องมองหญิงสาวอย่างพิจารณาแล้วก็สรุปกับตัวเองอย่างงงงวย

รดารักษ์สวยไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ แต่ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกวูบวาบซาบซ่านอะไรเลยเวลาอยู่ใกล้ๆ เจ้าหล่อน ตรงกันข้ามกับยายเด็กปากตลาดนั้น อยู่ใกล้ทีไรเลือดลมของเขาเดือดพล่านทุกที แต่เดือดเพราะโทสะนะ ไม่ใช่เพราะตัณหาราคะ

“เอาล่ะ… งั้นฉันจะให้ช่างแต่งหน้ามาจัดการให้ แล้วอย่าปฏิเสธเชียวนะ เพราะหากเธอช้า พี่ราฟลงมาจากห้องนอนก่อนไม่รู้ด้วย…”

“คุณราฟกลับมาแล้วหรือคะ?” หญิงสาวร้องถามเสียงสูง ตัวสั่นขึ้นมาในทันที

เดนิเรลหัวเราะด้วยความขบขัน “ทำไมต้องทำท่าราวกับพี่ราฟเป็นมัจจุราชแบบนั้นด้วยล่ะ นี่ถามจริงเถอะรดากลัวอะไรพี่ราฟนักเหรอ หรือว่าพี่ราฟทำอะไรเธอ…”

ฉากจูบร้อนระอุระหว่างหล่อนกับราฟาลผุดขึ้นมาในสมองทันที และมันก็ทำให้ใบหน้าที่ซีดเผือดอยู่แดงจัด เดนิเรลหรี่ตามองอย่างจับพิรุธ

“มีอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า?”

“ไม่มีค่ะ ไม่มีจริงๆ รดาไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

หญิงสาวปฏิเสธเสียงสูงลิบ จากนั้นก็รีบเผ่นแน๊บออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็ทิ้งพิรุธเอาไว้เพียบพาบ เดนิเรลจ้องมองไปด้วยสายตาแคลงใจ

“ใครโทรมาหรือดานีน…”

มุนินสาวสวยหวานผู้เป็นพี่เอ่ยถามขึ้นเมื่อน้องสาวของตัวเองทันที เมื่อเจ้าหล่อนเดินเข้ามากระแทกตัวลงนั่งบนที่นอนแรงๆ ทำราวกับว่าไม่กลัวก้นระบมยังไงยังงั้น

“คนเถื่อนน่ะพี่นิน อย่าไปเสวนาด้วยเลย…”

เจ้าของชื่อตอบเสียงสะบัด ใบหน้าผ่องใสจนเห็นเส้นเลือดฝาดงอง้ำ ผู้เป็นพี่สาวเห็นแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะหากน้องสาวแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาล่ะก็ คนที่โทรมาคงไม่พ้นเดนิเรล

“แต่น้องดาก็เสวนากับเขามาจนหน้าบูดหน้าบึ้งไม่ใช่หรือ”

“ไม่จริงอ่ะ อย่ามาล้อดาแบบนี้นะ ดาก็แค่ไม่อยากให้พี่นินยุ่งกับผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นอาหารหวานจ้องแต่จะสวาปามอย่างเดียว พอกินก็จ่ายเงินแล้วทุกอย่างก็จบแบบนายนั่นนี่”

“แต่เขาหล่อ แล้วก็รวย… แถมยังมีเสน่ห์มากด้วย”