จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 35

“งั้นก็ปล่อยรดาไปเถอะค่ะ อย่าทำให้รดาไร้ค่ามากไปกว่านี้เลย”

รดารักษ์กัดกลีบปากที่สั่นระริกของตัวเองเต็มแรงอย่างลืมตัวจนมันเจ็บระบม ก่อนจะก้มหน้ามองมือของตัวเองที่ประสานกันไว้บนตักด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ความเสียใจแล่นทะลักไปตามกระแสโลหิตอย่างไร้ความปรานี

“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไป… อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่เวลานี้…”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความกังขา “ทำไมคะ ทำไมถึงปล่อยรดาไปไม่ได้ ในเมื่อผู้หญิงมากมายต่างเฝ้ารอที่จะปรนนิบัติคุณราฟ…”

คนตัวโตทรุดกายเปลือยเปล่าลงนั่งข้างๆ ก่อนจะฉวยโอกาสรั้งร่างของหล่อนขึ้นไปนั่งซ้อนตักแข็งแกร่งของตนเอง แม้เจ้าตัวจะดิ้นรนขัดขืนแต่เขาก็ทำจนสำเร็จ

“แต่คนที่ฉันอยากกิน… มีแค่เธอ…”

“แต่รดาไม่…”

“เงียบเถอะ…ฉันอยากกินเธอแล้ว เราจะมีความสุขกัน เหมือนกับเมื่อตอนกลางวันไง”

แม้จะร้องบอกตัวเองว่าไม่ ร้องบอกตัวเองว่าให้ขัดขืน แต่… แต่หล่อนก็ไม่สามารถหยุดความโหยหาที่ร่างกายของตัวเองกำลังรอคอยได้ ในที่สุดก็เป็นหล่อนเองนั้นแหละที่เผยอปากและเป็นฝ่ายเริ่มต้นจูบเขาก่อน ราฟาลครางฮือในลำคอด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกเสียเอง

“คนสวย… ฉันหิวเธอ ทั้งๆ ที่พึ่งจะกินไปได้ไม่นาน…”

ชายหนุ่มพึมพำเสียงแหบพร่า จูบหนักหน่วงจนสาวน้อยร้องครางไม่หยุด ฝ่ามือใหญ่ข้างหนึ่งลูบไล้บีบเคล้นเต้างามจนมันแทบเละคามือตามแรงอารมณ์ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ทำหน้าที่ปลดเปลื้องอาภรณ์ตัวสวยที่เขาเป็นคนเลือกให้ด้วยมือตัวเองออกด้วยอารามรีบร้อนไม่อดทนเลย

“เธอทำอะไรกับฉันกันนะ รดารักษ์… อืมม์…”

นิ้วแกร่งปาดน้ำรักของหล่อนขึ้นมาดูดเลียคล้ายกับกำลังหิวจัด รดารักษ์ร้อนผ่าวไปทั้งร่างกับภาพที่ได้เห็น ร้อนรุ่มจนแทบจะร้อนรอเฉยๆ ต่อไปอีกไม่ได้

“ได้โปรด…รดาไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกิน”

สะโพกงามส่ายไหวด้วยความต้องการมากมาย ราฟาลแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นแม่สาวน้อยใต้ร่างกำลังถูกพิษสวาทที่เขาเป็นคนปลุกปั่นขึ้นมาเล่นงานอย่างหนัก เขากดนิ้วแกร่งลงเคล้าคลึงกับเกสรรักอย่างหนักหน่วง กดขยี้อย่างดุดันตามแรงอารมณ์

“โอ้ว… คุณราฟ… รดาจะตายแล้ว”

เขาไม่หยุด ไม่สนใจว่าหล่อนจะดิ้นพล่านแค่ไหน ยังคงขยี้บดคลึงใจกลางเนินสาวอย่างดุเดือด จากนั้นอึดใจต่อมาก็ค่อยๆ ดันนิ้วยาวใหญ่ให้หายเข้าไปในช่องรักจนมิด และก็เป็นเขาเสียเองที่ซู้ดซี้ดปากออกมาด้วยความพึงพอใจเมื่อความแน่นหนั่นที่โอบรัดรอบนิ้วนั้นมันมากมายเหลือเกิน ร่ำๆ อยากจะดึงนิ้วออกแล้วแทรกแก่นกายโหญ่โตที่พร้อมพรักรอมานานแล้วลงไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด

แต่เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก…

เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่พึ่งริรัก ดังนั้นการเล้าโลมจึงควรทำให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ มันจะต้องไม่สั้นเหมือนกับสองครั้งที่ผ่านมา ราฟาลทั้งบอกทั้งสั่งตัวเองอยู่ภายในอก

“แน่นมากคนสวย…”

ชายหนุ่มดันนิ้วเข้าออกช่องรักของรดารักษ์เป็นจังหวะต่อเนื่อง สาวน้อยซี๊ดซู้ดปากกับความเสียดเสียวนั้นตลอดเวลา สะโพกงามดีดเด้งส่ายร่อนไม่ผิดจากนางหงส์กำลังเต้นระบำแม้แต่น้อย ไฟสวาทลามเลียกัดกินไปทั่วทั้งกายสาวจนแทบจะมอดไหม้

“คุณราฟขา… ได้โปรด…”

หญิงสาวดิ้นเร่าๆ มือขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น พยายามร้องขอ พยายามวิงวอน แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมหยุด แถมตอนนี้นอกจากนิ้วมือแล้ว ปากกับลิ้นที่แสนเชี่ยวชาญก็ลงมาร่วมวงละเลงกลีบสาวของหล่อนอย่างแข็งขัน ทั้งดูด ทั้งเลีย ทั้งปาดละเลง ส่วนนิ้วใหญ่ก็ชักเข้าชักออกเป็นจังหวะ

“ไม่ไหวแล้ว… ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรด…”

และในที่สุดหล่อนก็สุขสมแตกระเบิดคาปากของเขานั้นเอง ชายหนุ่มดื่มกินน้ำรักจากกายสาวจนหมดทุกอย่างหยาดราวกับมันคือน้ำทิพย์ จากนั้นจึงเคลื่อนตัวขึ้นมาบดขยี้ปากหล่อนซ้ำอีกครั้ง รุนแรง หนักหน่วง แต่หวานฉ่ำจนน่าหลงใหล

“ไม่ว่าจะกี่ครั้ง… เธอก็ยังน่าหลงใหลสำหรับฉันเสมอ รดา…”