EP 53: จอมใจ จอมอหังการ
แล้วเขาก็จัดการตรึงให้หล่อนนอนราบกับเตียงอีกครั้ง โดยเขาทาบทับลงมา ชายหนุ่มดูดปากอิ่มจนหนำใจจากนั้นก็เลื่อนลงมาจูบเต้างามอย่างหิวกระหายใจ
“ฉันต้องการเธออีก ตอนนี้…”
หญิงสาวไม่มีเวลาได้ปฏิเสธอะไรได้อีก เมื่อคนตัวโตก้มลงงับเต้างามพร้อมๆ กับสอดแทรกลงมาหา เขาส่ายสะโพกวนเป็นวงกลมจากนั้นก็กระหน่ำเข้าใส่ร่างของหล่อนอย่างป่าเถื่อน รดารักษ์ร้องคราง ดิ้นพล่านด้วยความเสียดเสียวที่มันก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
“โอ้ว… เด้งรับแบบนี้ สุดยอด รดาจ๋า…”
ความร้อนแรงแผดเผาจนกายหนุ่มแทบจะมอดไหม้ ราฟาลอัดบดกระแทกเข้าใส่ซ้ำแล้วซ้ำอีก โยกขย่มอย่างดิบเถื่อนต่อเนื่อง จนในที่สุดเตียงเล็กๆ ของรดารักษ์ก็ไม่สามารถทานทนต่อไปได้ไหว มันพังครืนลงในทันที ท่ามกลางเสียงหวี๊ดร้องด้วยความตกใจของรดารักษ์
แต่สำหรับราฟาล เขาแค่สบถออกมาด้วยความเดือดดาลเพียงเท่านั้น
“ระยำ! นี่มันเตียงยี่ห้ออะไรกันเนี่ย ทำไมพังง่ายแบบนี้วะ…”
จากตกใจกลายเป็นขบขันเมื่อเห็นความเกรี้ยวกราด งุ่นง่านบนใบหน้าของสามี “ต่อให้มันเสริมใยเหล็ก มันก็คงพังแบบนี้อยู่ดีล่ะค่ะ ก็คุณราฟ… กระแทกแรงเหลือเกินนี่คะ…”
คนตัวโตถอนตัวออกจากกายสาวด้วยความขัดใจสุดขีด เขาย่อช้อนร่างอรชรขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนอุ้มไปวางลงบนโต๊ะริมห้อง
“แต่เธอก็ชอบมันไม่ใช่หรือ…”
เจอคำถามนี้ทำเอารดารักษ์จนปัญญาที่จะตอบเลยจริงๆ หญิงสาวจึงได้แต่นั่งหน้าแดงมองคนตัวโตอยู่เงียบๆ ไม่นานราฟาลก็พากายใหญ่แสนบึกบึนเข้ามาหาหล่อนอีกครั้ง ช่วงล่างของเขาถูกปกปิดด้วยกางเกงขายาวตัวเดิมจนเรียบร้อย ตรงกันข้ามกับด้านบนที่แผงอกล่ำสันยังคงเด่นชัดต่อสายของหล่อนไม่เปลี่ยนแปลง เพราะราฟาลสวมเสื้อก็จริงแต่เขาหาได้ติดกระดุมไม่
“ถามว่าชอบหรือเปล่า…”
“รดาไม่ชอบค่ะ…”
คำตอบของหล่อนทำให้ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ขึ้น เขาเดินไปกระชากผ้าห่มผืนเล็กของหล่อนติดมือมา จับมันพันกายเปลือยเปล่าของหล่อนเอาไว้ จากนั้นก็จัดการยกร่างของหล่อนขึ้นพาดบ่าก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องพักที่ประตูพังยับเยินของหล่อนอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยรดานะ ปล่อยสิ!”
มือบางระดมทุบแผ่นหลังกว้างครั้งแล้วครั้งเล่าแต่พ่อเจ้าประคุณไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว ยังคงย่ำเท้ามุ่งหน้าเดินขึ้นตึกใหญ่เช่นเดิม
“ร้องให้ดังๆ เลยนะ คนทั้งตึกจะได้วิ่งออกมาดู” เขาเค้นเสียงรอดไรฟันออกมา ก่อนมาหยุดตรงหน้าของคนงานสองคนที่ยืนก้มหน้ารออยู่ที่มุมตึก
“กลับไปพรวนดินต่อได้แล้ว และจัดการซ่อมประตูห้องให้เรียบร้อยด้วย”
คนงานสองคนก้มหน้ารับคำสั่ง ก่อนจะรีบเดินจากไปทันที “นี่คุณราฟให้สองคนนี้ดูต้นทางให้หรือคะ”
“ถ้าใช่แล้วไงล่ะ”
คนตัวโตถามเสียงไร้ความรู้สึก ขณะพาร่างกายเปลือยเปล่าที่มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวพันกายเข้ามาภายในตึกใหญ่ ราฟาลกำลังจะก้าวขึ้นบันไดแต่เสียงตกใจของป้ามูนาก็ดังขึ้นซะก่อน และมันก็ทำให้ราฟาลชะงักเท้า
“ว้าย… นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ”
“ป้ามูนาช่วยรดา โอ๊ย!” รดารักษ์ยังร้องขอความช่วยเหลือไม่ทันจบประโยคเลยก็ถูกมือใหญ่ฟาดลงมาบนบั้นท้ายเต็มแรง
“หุบปากซะ!” คนตัวโตสั่งเสียงกร้าวดุดัน ก่อนจะหันไปเค้นเสียงเลือดเย็นใส่แม่บ้านเก่าแก่ของตัวเอง
“ถ้าไม่อยากหางานใหม่ ป้าก็ไปทำงานของตัวเองซะ…”
“ค่ะ ป้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ป้ามองไม่เห็นอะไรเลย…”
ป้ามูนาทำตาปริบๆ ด้วยความสงสารหลานสาว แต่ก็ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรได้ เพราะกิติศัพท์ความอำมหิตของราฟาลมันกระฉ่อนจนน่ากลัว
“แล้วสั่งให้คนงานไปขนข้าวของจำเป็นของรดาขึ้นมาไว้บนห้องของผมด้วย…”
“ค่ะ คุณราฟ… ป้าจะทำตามคำสั่งค่ะ”
แม่บ้านร่างท้วมพูดออกมาเร็วปรือก่อนจะรีบเดินหายไปในทันทีเมื่อพูดจบ รดารักษ์ได้แต่ถอนใจออกมาด้วยความทดท้อใจ อยากจะตะกุยหน้าหล่อๆ ของราฟาลให้เลือดซิบแต่ก็ทำได้แค่คิดเพียงเท่านั้น
“คุณราฟเผด็จการที่สุด!”
“ถ้าไม่อยากถูกฉันกินตรงบันได หุบปากซะ!”
เขาขู่ฟ่อเสียงหน้าเกรงขามและนั่นก็ทำให้รดารักษ์จำต้องสงบปากสงบคำยอมให้คนตัวโตอุ้มขึ้นบันไดไปอย่างไร้ทางขัดขืน ไม่นานราฟาลก็พาหล่อนมาหยุดที่หน้าประตูห้องนอนบานใหญ่ ซึ่งหล่อนจำได้แม่นยำเลยว่ามันเป็นห้องนอนของเขานั่นเอง
ชายหนุ่มเปิดประตูห้องให้มันกว้างออก แทรกกายใหญ่โตเข้าไป จากนั้นก็ใช้ส้นเท้าดันประตูห้องให้ปิดสนิทลงทันที เสียงแผ่นไม้กระทบกับวงกบดังสนั่นหวั่นไหว
“คุณ… ราฟ…จะทำอะไรคะ”
เอ่ยถามเสียงสั่นเทา เมื่อคนตัวโตทุ่มร่างของหล่อนที่อยู่บนบ่าแข็งแรงลงไปกับที่นอนอย่างไม่ปรานี มือใหญ่กระชากผ้าห่มผืนเล็กแสนเก่าออกจากร่างงาม เหวี่ยงทิ้งไว้ข้างเตียง เปิดเปลือยความอวบอัดขาวนวลเต็มสองตา รดารักษ์ไม่มีเวลาปกปิดสัดส่วนงดงามของตัวเองเพราะมัวแต่ถดถอยหลังหนีจอมมารร่างยักษ์ที่ตอนนี้กำลังเปลื้องผ้าด้วยความร้อนรนไม่อดทนอยู่ตรงหน้า ไม่นานเขาก็เปลือยเปล่าล้อนจ้อนไม่ผิดจากหล่อน
“ก็ต่อให้จบยังไงล่ะ”
เขาเดินเข้ามาใกล้ นำพาความมหึมาอลังการสมตัวเข้ามาหาหล่อนด้วย ลำคอสาวแห้งผาดราวกับขาดน้ำมาเป็นแรมปีกับสิ่งมหัศจรรย์ที่เคลื่อนไหวได้ตรงหน้า หล่อนพยายามจะเบือนหน้าหนีแต่ก็ทำไม่สำเร็จเพราะถูกคนตัวโตตรึงปลายคางเอาไว้ซะก่อน
“อยากชิมมันไหม?”
“ว่าไงนะคะ?”
สาวน้อยเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้าของราฟาลสลับกับเครื่องเพศใหญ่อลังการของเขาไปมาราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่หูตัวเองได้ยิน
“อยากชิมของฉันหรือเปล่า…”
คำพูดส่อความหมายของราฟาลทำให้รดารักษ์หน้าร้อนผ่าวราวกับถูกลวกด้วยน้ำร้อนเดือดจัด ความวาบหวามแล่นพล่านไปตามกระแสเลือดก่อนจะไปอัดแน่นอยู่ที่เชิงกรานอย่างรุนแรง
“รดาไม่…”
“แต่ฉันอยากให้เธอทำ…”
หญิงสาวยังไม่ทันได้ตอบคำใดๆออกไปเลย พ่อเจ้าประคุณที่เครื่องติดรอมานานแล้วก็ขยับตัวชิดเข้ามาอีกจนเจ้าท่อนเนื้ออวบใหญ่แทบจะชนกับใบหน้าของหล่อน เขาใช้มือแกร่งดันที่ท้ายทอยของหล่อนเอาไว้ จากนั้นก็บังคับให้หล่อนได้สัมผัสกับความยิ่งใหญ่ของเพศชายอย่างกระชั้นชิด
“เลียมัน… ช้าๆ”
“แต่รดาไม่เคย…”
“ฉันรู้… ฉันจะสอนเธอเอง อ้าปาก… แบบนั้นแหละ แล้วก็…โอ้ว…”
ชายหนุ่มยังสาธยายไม่ทันจบประโยคแม่สาวน้อยที่ปากบอกว่าไม่เคยทำ ทำไม่เป็นก็อ้าปากกว้างดูดกลืนท่อนชายของเขาเข้าไปเต็มๆ ปาก และสัญชาตญาณที่ไม่ต้องมีใครสั่งสอนก็บงการให้เจ้าหล่อนขยับปากไปมา ขณะที่มือบางรูดขึ้นรูดลงเป็นจังหวะต่อเนื่อง
“โอ้ว… คนสวย สุดยอด…” ราฟาลหงายใบหน้าหล่อลากไส้ไปด้านหลัง เผยอปากหยักสวยปลดปล่อยเสียงครวญครางด้วยความซ่านสยิวออกมาดังกึกก้อง ขณะที่สะโพกเพรียวไร้ไขมันขยับเข้าออกอุ้งปากของแม่ภรรยาหัวไวอย่างเร่าร้อน ดุดัน
“รดา… โอ้ว… พอเถอะ เดี๋ยวฉันจะยั้งไม่อยู่”
คราวนี้เป็นราฟาลบ้างที่ร้องวิงวอน แต่มีหรือว่ารดารักษ์จะปล่อยโอกาสเอาคืนที่หาได้ยากยิ่งเมื่อคู่ต่อสู่คือราฟาล การ์รัสโซ่ให้หลุดมือไปง่ายๆ ยิ่งเขาอ้อนวอนสาวน้อยก็ยิ่งทำตรงกันข้าม รดารักษ์ดูดกลืนท่อนเหล็กร้อนผ่าวที่ผิวเนื้อเรียบเนียนนุ่มมือเอาไว้เต็มปาก ลิ้นเล็กๆ ตวัดปาดเลียอย่างดูดดื่ม ขณะที่มือนุ่มก็รูดขึ้นลงเป็นจังหวะเร่าร้อน
“พอเถอะ… รดา…”
ราฟาลแทบทรงตัวยืนต่อไปไม่ได้ และไม่นานเขาก็ล้มลงบนเตียง นอนแผ่หราอย่างหมดสภาพให้รดารักษ์ดื่มกินความเป็นชายอย่างไร้ทางสู้ หญิงสาวขึ้นคร่อมทับปากไม่หยุดทำงานแม้แต่วินาทีเดียว พึงพอใจอย่างยิ่งที่เห็นราฟาลผู้เอาแต่ใจ และเผด็จการสุดกู่นอนร้องครวญครางหมดสภาพเยี่ยงนี้
“รดา… พอก่อน… ฉันไม่ไหวแล้วนะ จะระเบิดอยู่แล้ว”
