EP 54: จอมใจ จอมอหังการ
หญิงสาวไม่สนยังคงเดินหน้าดื่มกินความอลังการของเขาต่อไป ด้วยจังหวะที่หนักหน่วงและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ หล่อนได้ยินเสียงผู้ชายใต้ร่างคำรามกระหึ่มก่อนที่จะกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง จากนั้นไม่นานสายพันธุ์รักของเขาก็พุ่งทะยานเข้ามาเต็มปากของหล่อน มันมหาศาลเพราะเขาแตกระส่ำซ้ำถึงสองครั้งติดต่อกัน และหล่อนก็ไม่พลาดที่จะดื่มกินมันจนหมดสิ้นทุกหยาดหยด
“รดา… เธอวิเศษเหลือเกิน แค่ปากของเธอ ฉันก็แย่แล้ว…”
“ถ้าครั้งหน้าคุณราฟเผด็จการกับรดาอีก… คุณราฟเจอหนักกว่านี้แน่…”
หญิงสาวเลื่อนเนื้อตัวเปลือยเปล่าขึ้นไปทาบทับชายหนุ่มเอาไว้ทั้งตัว จงใจให้ความนุ่มนิ่มของปทุมถันคู่งามกับความอวบนุ่มของเนินนางบดเบียดกับความแข็งแกร่งกำยำของชายหนุ่มให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ราฟาลครางระทวย หอบสะท้านเป็นจังหวะขาดช่วง ปกติตอนที่เขาเป็นฝ่ายควบคุมเกมทุกอย่างทำไมเขาถึงไม่เหนื่อย ไม่อ่อนแรงแทบขาดใจแบบนี้นะ นี่เขาแค่นอนเฉยๆ เอง นอนให้รดารักษ์ดูดอม แต่ทำไมมันถึงทำให้เขาหมดเรี่ยวหมดแรงแบบนี้ หรือว่าเขาแพ้ปากของเจ้าหล่อนกัน
ชายหนุ่มปลายตาขึ้นมองกลีบปากช้ำสีระเรื่อ แล้วก็ถอดถอนใจออกมาอย่างขมขื่น เขาหนีไม่รอดแล้วจริงๆ รดารักษ์เป็นยิ่งกว่านางแม่มดเสียอีก หล่อนมัดเขาไว้ด้วยปากสวยๆ ร่างกายงามๆ และตรงนั้นที่ทั้งคับทั้งแคบแถมยังแน่นหนั่นอย่างน่าอัศจรรย์อีกต่างหาก
“ครั้งนี้ฉันยอมให้เธอชนะ…”
รดารักษ์ยิ้มหวาน กระแสความพิศวาสที่เกิดขึ้นทำให้หล่อนหลงลืมว่าผู้ชายที่กำลังนอนหายใจระทดระทวยอยู่ใต้ร่างของหล่อนนั้นไม่มีหัวใจ และเขาก็แสนจะใจร้ายกับหล่อนมากแค่ไหน
“มันจะไม่ใช่ครั้งเดียวหรอกค่ะ…”
ว่าแล้วรดารักษ์ก็จัดการเลื่อนตัวขึ้นนั่ง ยกสะโพกกลมกลึงขึ้นสูงแล้วจัดการครอบครองความแข็งแกร่งชูชันของสามีอย่างรวดเร็ว ราฟาลร้องครางลั่นด้วยความรัญจวน
“รดา… โอ้ว…”
สาวน้อยยิ้มหวาน ดวงตาอัดแน่นไปด้วยความปรารถนา ขณะส่ายสะโพกเป็นวงกลมซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนหน้าขาแข็งแกร่งทรงพลัง
“โยกฉัน… รดา ขย่มแรงๆ นั้นแหละ ใช่… แบบนั้น โอ้ว…”
ชายหนุ่มเด้งสะโพกเพรียวไร้ไขมันขึ้นรับจังหวะรักของภรรยา ขณะที่เจ้าหล่อนก็ขย่มโยกไม่หยุด เขาสังเกตเห็นหล่อนเงยหน้าไปด้านหลัง กัดปากแน่น แล้วก็ส่งเสียงร้องครางระงม เต้างามอวบใหญ่กระเพื่อมตามจังหวะขยับโยกนั้นน่ามองยิ่ง จนเขาอดใจไม่ไหวต้องยื่นมือไปคว้าก้อนเนื้ออวบมาบีบขยำเคล้าคลึงเต็มแรง เรียกเสียงครางฮือจากรดารักษ์ได้เป็นอย่างดี
“รดาจ๋า… ทีฉันบ้างนะ…”
ว่าแล้วราฟาลที่นอนหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่กับเตียงเมื่อครู่นี้ก็พลิกร่างของหล่อนให้เป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างบ้าง และก็เป็นเขาที่ระรัวซอยสะโพกถี่ยิบเข้าใส่หล่อน หญิงสาวร้องครางลั่นกับจังหวะสวาทที่ชายหนุ่มกระหน่ำเข้าใส่ หล่อนหยัดกายขึ้นรับด้วยความยินดี และเพียงไม่นานก็ต้องกรีดร้องออกมาด้วยความเสียวกระสันที่สุดในชีวิต
“โอ้ว… คุณราฟ… รดา อ๊า…”
กายสาวเกร็งสะท้านอย่างรุนแรงบ่งบอกให้รู้ว่าแม่สาวน้อยลอยละลิ่วขึ้นสู่ชั้นวิมานเมืองฟ้าไปอย่างงดงามแล้ว ราฟาลก้มลงจูบปากอิ่มเก็บเสียงร้องครางให้หายเข้าไปในลำคอแกร่งของตัวเอง ขณะที่ขยับช่วงล่างด้วยจังหวะถี่ระรัวแรงยิ่งกว่าจังหวะแซมบ้าเสียอีก เขากระแทกกระทั้นเข้าใส่อย่างดุเดือด ปากก็ร้องครางกระหึ่ม ไฟปรารถนาแผดเผาไปทั่วทั้งกายหนุ่มจนแทบจะมอดไหม้
“รดา… บีบฉันแน่นเหลือเกิน”
ยิ่งยามที่กล้ามเนื้อที่ผ่านการสุขสมมาแล้วของรดารักษ์บีบระรัวด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งแทบหลุดหลง ความต้องการที่เขามีต่อสาวน้อยใต้ร่างนับวันมันก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากที่เคยคิดว่าใช้ซ้ำจนเบื่อแล้วก็จะเขี่ยทิ้ง แต่ดันเป็นยิ่งใกล้ ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งติดใจและใหลหลง จนในที่สุดเขาก็ไม่สามารถขาดผู้หญิงคนนี้ได้ตลอดชีวิต
มันน่าเศร้านักที่จะต้องถูกกังขัง อิสรภาพที่เคยหวงแหนยิ่งกว่าเงินทองในธนาคารถูกลิดรอน แต่มันก็คงไม่ใช่หรือหากแต่งงานแล้วเขาจะได้รับความสุขล้นปรี่แบบนี้ทุกค่ำคืน เอ่อ ไม่สิ… อาจจะทุกเวลา ทุกนาทีที่เขาต้องการ ในเมื่อเขายอมเสียสละแล้ว รดารักษ์ก็จะต้องปรนเปรอให้เขาทุกที่ทุกเวลาที่เขาเกิดความต้องการ และเขามั่นใจว่าตัวเองจะต้องเกิดความต้องการอยากเข้าไปอยู่ในกายของภรรยาในทุกๆ สิบนาทีอย่างแน่นอน
“โอ้ว… ไม่ไหวแล้วทูนหัว…”
กระแทกกระทั้นเข้าใส่อีกไม่กี่ครั้งชายหนุ่มก็แตกระส่ำออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เขากลายเป็นคนไม่รู้จักพอในเรื่องเซ็กซ์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คลื่นความสุขสมลูกใหญ่ซัดเข้าใส่อย่างรุนแรง ราฟาลจ้วงโจนเข้าใส่ซ้ำอีกสองครั้งหนักหน่วง จากนั้นก็ร้องครางกระหึ่มออกมา กายหนุ่มโซมเหงื่อเกร็งกระตุกถี่ๆ ครั้งนี้มันรุนแรงขึ้น ทั้งความสุขและปฏิกิริยาที่เขามีต่อแม่สาวน้อยใต้ร่าง
เขาก้มลงมองหล่อน ก็เห็นว่าเจ้าหล่อนมองอยู่ก่อนแล้ว ราฟาลระบายยิ้มบางๆ ให้ ก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่มบวมช้ำนั้นอย่างอ่อนโยนและสาวน้อยก็จูบตอบอย่างกระตือรือร้นจนชายหนุ่มครางกระหึ่มในลำคอ
“อีกรอบนะรดา… ฉันยังไม่อิ่มเลย…”
“ไหวหรือคะ?”
หญิงสาวเบิกตาโตถามด้วยความห่วงใยด้วยใจจริง เพราะถ้านับที่เรือนพักของหล่อนด้วยนี่มันก็ปากเข้าไปสามสี่ครั้งแล้วนะ
คนตัวโตพยักหน้า ดวงตาอัดแน่นไปด้วยความหิวกระหาย “ยันเช้าก็ไหวทูนหัว… ว่าแต่เธอเถอะจะสลบไปก่อนหรือเปล่า…”
เขาหัวเราะหึหึ ขณะที่หล่อนหน้าแดงก่ำด้วยความขัดเขิน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าราฟาลจอมเลือดเย็นเวลาอยู่บนเตียงกับหล่อนจะไม่ผิดจากเด็กน้อยแสนเอาแต่ใจแบบนี้ แล้วหล่อนจะไปขัดใจเขาได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่ออยากได้ อยากกิน อยากดูด ก็ตามสบาย… หล่อนไม่ขัดข้องอยู่แล้ว เพราะสิ่งที่ได้รับตอบกลับมานั้นมันแสนมหัศจรรย์ยิ่งนัก และมันก็ทำให้หล่อนสุขสมเหลือเกิน
“แล้วพรุ่งนี้จะไปทำงานไหวหรือคะ”
“ใครว่าจะไปกันล่ะ ฉันลาพักร้อน เพื่ออยู่กับเธอโดยเฉพาะเลยแหละ”
“อย่างนี้รดาก็ช้ำแย่สิคะ…” สาวน้อยแกล้งเย้าเสียงสูงลิบ ราฟาลหัวเราะร่วนออกมา
“ไม่รู้ว่าช้ำหรือเปล่า รู้แต่ว่าเธอไม่ได้ก้าวลงจากเตียงอย่างแน่นอน…”
และราฟาลก็ขยับสะโพกเพรียวอีกครั้ง เนิบนาบเชื่องช้าในครั้งแรกๆ ก่อนจะถี่ระรัวซอยยิกในเวลาถัดมา รดารักษ์ดิ้นพล่านอยู่กับที่นอน มือบางขยี้ขยุ้มขยำผ้าปูเตียงจนมันแทบขาดติดมือมา กลีบปากอิ่มก็เผยอส่งเรียงร้องครวญครางด้วยความเสียดกระสันตลอดเวลา
“คุณราฟ… อ๊า…”
“ทูนหัว… ร้อนแรงเหลือเกิน”
ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าด้วยการจับสาวน้อยให้นอนคว่ำกับที่นอน ยกสะโพกอวบงามให้สูงขึ้นจากนั้นเขาก็ทาบเข้าไปประกบด้านหลัง มือใหญ่เอื้อมโอบไปขยี้ขยำเต้างามจนแทบแหลกเหลวคามือ ขณะที่สะโพกเพรียวไร้ไขมันส่วนเกินก็ซอยถี่ระรัว เสียงเนื้อปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหวแข่งกับเสียงเตียงโยกตลอดเวลา
“เตียงอาจจะ… หักอีก…” สาวน้อยเตือนออกมาเสียงเป็นกังวล ขณะแอ่นบั้นท้ายรับแรงปะทะของสามีด้วยความเต็มอกเต็มใจ
ราฟาลซู้ดปากปลดปล่อยเสียงครางออกมา พร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวที่เรียกได้ว่าบ้าระห่ำ เขาสาดเขาซัดความดุดันเข้าใส่อย่างต่อเนื่อง ทุกสัมผัสอัดแน่นไปด้วยความดิบเถื่อน แต่กระนั้นความหวานชื่นที่ได้รับมันก็สามารถปลุกประสาททุกเส้นให้ตื่นตัวได้อย่างรุนแรง
“เตียงฉันแข็งแรง… โยกต่อเนื่องทั้งคืนก็ไม่หัก สบายใจได้ทูนหัว… โอ้ว…”
“คุณราฟ… อ๊ะ…”
จังหวะสวาทที่ว่ารุนแรง เร็วระรัวอยู่แล้วเพิ่มความถี่กระชั้นมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก ชายหนุ่มผลักดันทุกความรู้สึกผ่านการสอดประสานร้อนแรง ทุกสัมผัสเร่าร้อนนั้นมาจากความต้องการของหัวใจทั้งสิ้น ราฟาลกัดฟันแน่นราวกับต้องการยื้อเวลาแห่งความสุขให้นานขึ้นอีก
“เธอทำให้ฉันคลั่งจนหยุดไม่ได้… ใกล้แล้วทูนหัว…”
