EP 61: จอมใจ จอมอหังการ
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ทำเอาสาวน้อยหน้าแดงก่ำ รีบหลับหูหลับตาชี้นิ้วไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก หล่อนรู้ดีว่าราฟาลไม่ใช่คนที่จะยอมอิ่มง่ายๆ ปกติอาจจะเป็นสามสี่ครั้ง หรือมากกว่านั้น แต่นี่ห่างกันมาเป็นเดือน…มีหวังหล่อนไม่มีแรงออกไปช่วยบิดาเก็บส้มแน่ๆ เลย
“ห้องคุณสวยดีนะ…”
เขาชมเมื่อใช้เท้าดันประตูให้ปิดลง ก่อนจะมาวางร่างของหล่อนลงกับเตียงเล็กแคบ จงใจให้บั้นท้ายอวบงอนของหล่อนอยู่บริเวณขอบเตียง และสองขาเรียวห้อยลงมา
“แต่เตียงแข็งแรงหรือเปล่า ผมกลัวมันจะหักอีก…”
ราฟาลพึมพำขณะใช้มือใหญ่จับยกเรียวขาของรดารักษ์ขึ้น ให้ฝ่าเท้าวางลงบนที่นอน โดยมีเขาตามเข้ามาคุกเข่าอยู่ในระหว่างต้นขาอวบ
“คุณราฟ…”
หญิงสาวครางสะท้าน เมื่อรู้สึกได้ว่าถูกสายตาคมกริบจ้องมองกลีบสาวอย่างไม่วางตา นิ้วของเขาเคลียคลึงเข้ามาก่อน แต่แค่นั้นก็ทำให้หล่อนยกร่างร้องครวญครางดังลั่น
“คุณราฟ อย่าทรมานรดาเลย…”
“ผมยังอยากกินคุณด้วยปากอีกครั้ง…”
แล้วเขาก็ก้มต่ำลงมาหา คลุกเคล้าใบหน้ากับเนินสาวหยาดเยิ้มของหล่อนครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งปาดเลีย ทั้งขมเม้มละเลงดูดกลืนไปทั่วทุกที่ที่ทำได้ จากนั้นเขาก็สอดแทรกนิ้วแกร่งเข้าไปภายใน และมันก็ทำให้รดารักษ์กรีดร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษา
“อ๊า… ไม่ไหวแล้วคุณราฟ… หยุดเถอะ ได้โปรด…”
วิงวอนให้เขาหยุดการทรมานแสนหวานนี้สักที แต่ราฟาลก็ไม่ยอมหยุด ความเสียวกระสันสุดบรรยายอาบไล้ร่างกายในทันที และมันก็ทำให้รดารักษ์ถึงสวรรค์ชั้นฟ้าอย่างง่ายดาย หญิงสาวเกร็งสะท้านอย่างรุนแรง หว่างขาเสียดเสียวซาบซ่าน และหยาดน้ำหวานก็ทะลักทลายออกมาอย่างมหาศาล ราฟาลดื่มกินด้วยความหิวกระหายจนหมดทุกหยาดหยด
“หวานเหลือเกินรดาจ๋า… ทูนหัวของผม…”
พอเขาเห็นหล่อนเสร็จสมอารมณ์หมายแล้ว เขาเงยหน้าจากเนื้อสาวของหล่อน ชะโงกขึ้นมาแลกลิ้นดูดปากกับหล่อนอยู่นานหลายอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและจับข้อเท้าทั้งสองข้างของหล่อนให้พาดบนบ่าทรงพลังเอาไว้ มือใหญ่กระชับเอวคอดเล็กพร้อมๆ กับดึงตัวเข้ามาหา
“ท่านี้เตียงจะได้ไม่หัก…”
“คุณราฟ… เร็วเถอะค่ะ…”
คนตัวโตหัวเราะขณะจับท่อนเนื้ออวบใหญ่ที่โตเต็มพิกัดแล้วจดจ่อกับร่องสาว “ใจร้อนจังทูนหัว… ร้อนแบบนี้แหละผมชอบ…”
แล้วเขาก็กระแทกเข้ามา คราวนี้แค่สองครั้งเท่านั้นเขาก็ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกายของหล่อนทั้งหมด “แน่นอีกแล้วทูนหัว… แน่นจนแทบขาดใจ”
เขาครวญครางปานจะขาดใจตาย แต่ก็ยังโยกขย่มไม่หยุด รุนแรง ดุดัน และหนักหน่วงเหลือเกินจนหล่อนรุ่มร้อนยิ่งกว่าถูกแผดเผาด้วยไฟกัลป์
“คุณราฟ… อ๊า…”
“อีกนิดทูนหัว… ใกล้แล้ว”
ชายหนุ่มคำรามด้วยความเสียวกระสัน ใบหน้าหล่อเหลาจัดด้วยฤทธิ์สวาทที่มันกำลังกัดแทะกลืนกินไปทั่วทั้งกายหนุ่ม รดารักษ์ก็ไม่ได้สวยไปกว่าหรือ หุ่นดีไปกว่า แม่ผู้หญิงที่เขาเคยควงขึ้นเตียงเลยแม้แต่น้อย แต่เจ้าหล่อนกับทำให้เขาคลั่งได้อย่างง่ายดาย แถมพอได้แตะต้องไอ้ต่อมความอิ่มเอมมันก็เกิดช๊อตพังพินาศซะงั้น
ราฟาลระแทก กระแทก และก็กระแทก อัดใส่ร่องสาวอย่างหนักหน่วงด้วยลีลาขั้นเทพเจ้า ส่ายวน โยกคลึงงัดยกจนแม่สาวน้อยใต้ร่างถึงสวรรค์เป็นรอบที่สี่แต่เขาก็ยังไม่หยุดสร้างความเสียดเสียว
“รดาจ๋า… โอ้ว… อ๊า…”
เขาบดจูบร้อนผ่าวลงไปหาแม่สาวน้อยที่ร้องครางไม่หยุด ดูดกลืนเสียงแห่งความกระสันนั้นลงไปในลำคอ เสียงเตียงลั่นเป็นจังหวะแข่งกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อยามที่เขาโจนจ้วงลงไปในซอกสวาท รดารักษ์คับแน่น แสนหวาน และตอบสนองดีเลิศ จนเขาคิดไม่ออกว่าเวลาที่ไม่มีหล่อนอยู่ข้างกายแล้วเขาจะเป็นยังไง
“โอ้ว… ทูนหัว ผมถึงแล้ว…”
คนตัวโตเกร็งกระตุกซ้ำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูรุนแรงมากกว่าที่ผนังห้องเสียอีก เขาร้องลั่น ตัวสั่นสะท้าน จากนั้นก็ปลดปล่อยธารสวาทเข้าใส่ร่องรักของหล่อนอย่างมหาศาล หญิงสาวยิ้มหวานให้กับคนตัวโตเมื่อเห็นเขาจ้องมองมา ดวงตาคมกริบยังเต็มไปด้วยความหิวกระหายไม่เปลี่ยนแปลง
“รดาจ๋า… ผมรักคุณนะ…”
ราฟาลกลิ้งตัวลงมานอนข้างๆ ร่างอวบอิ่มของภรรยาอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่เขามั่นใจว่าตัวเองยังไม่หมดแรงง่ายๆ หรอก แค่อยากจะปรับความเข้าใจกับแม่คุณทูนหัวให้เรียบร้อยก่อน ค่อยบรรเลงเพลงสวาทต่อก็ยังไม่สายไม่ใช่หรือ
“ให้อภัยผมนะ… รดา ที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะรักคุณ…”
“ที่ขับไล่ไสส่งรดา ที่ด่าว่ารดาว่าต่ำต้อยนี่นะคะทำเพราะรัก…” สาวน้อยถามมองเขาตาแป๋ว
“ที่ไล่ก็เพราะรู้ว่ารดาจะมาทำให้ผมรักน่ะสิ รู้ไหมว่าตั้งแต่สบตาครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ผมก็รู้ตัวทันทีเลยว่าไปไหนไม่รอด พยายามทำทุกวิถีทางที่จะหนีจากอุ้งมือของรดา ทั้งไล่ ทั้งหลบหน้า แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ผมยังคงโหยหารดาจนแทบขาดใจ…”
“ไม่จริงหรอกค่ะ เห็นมีแต่รดาคนเดียวที่แอบมอง แอบชะเง้อหาคุณราฟ…” หญิงสาวทำเสียงแง่งอน
คนตัวโตถอนใจออกมายาวเฟื้อย “ถ้าผมไม่มองหารดา แล้วผมจะรู้หรือว่ามีสาวน้อยแสนสวยกำลังจ้องมองผมอยู่…”
“จริงหรือคะ รดาไม่อยากเชื่อเลย คุณราฟแสดงท่าทางเกลียดชังรดาได้เนียนมาก แล้วยังในเรือสำราญอีก คุณราฟบอกว่ารดาเป็นได้แค่อีตัวของคุณราฟเท่านั้น…”
คำพูดโหดร้ายที่เขาเคยซัดใส่หัวใจถูกนำขึ้นมาเอ่ยอีกครั้ง ราฟาลยิ้มบางๆ ให้กับภรรยาสาวที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขน จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามด้วยความรักลึกซึ้ง
“ผมมันปากเสีย ปากแข็งเหมือนกับที่เจ้าลีโอมันว่านั่นแหละ รู้ไหมว่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือสำราญมันเกิดขึ้นเพราะคำสั่งของผมเพียงคนเดียว…”
เมื่อเขาเริ่มสารภาพ สาวน้อยก็ตาโตเท่าไข่ห่าน สมองนึกย้อนไปถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้น ตั้งแต่ที่เรนายังไม่ได้คลอดลูกอย่างที่ตัวเองเข้าใจ แล้วจะยังห้องพักบนเรือที่ยังมีห้องว่างอยู่ถึงสามห้อง แต่ราฟาลกลับบอกว่าไม่มีว่างเลยแม้แต่ห้องเดียว
“นี่คุณราฟกำลังจะบอกว่า เรื่องของเรนา กับเรื่องห้องพักบนเรือสำราญเป็นฝีมือของคุณราฟอย่างนั้นหรือคะ”
โหนกแก้มของคนตัวโตแดงจัดทันทีเมื่อพยักหน้ายอมรับความจริง “ผมได้ยินคุณบอกว่าจะกลับเมืองไทยตอนที่ผมจะเดินเรือสำราญ ผมเกรงว่ากลับมาแล้วจะไม่เจอรดา ก็เลยใช้อำนาจสั่งทั้งป้ามูนา คาซิม และเรนาให้กุเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อที่รดาจะได้เดินทางไปกลับผม…”
“นี่ป้ามูนาก็รู้เรื่องหรือคะ”
“อย่าไปโกรธป้าแกเลย ผมสั่งห้ามพูดเองนั่นแหละ รดาก็รู้นี่ว่าทุกคนในการ์รัสโซ่ พาราไดส์เกรงกลัวผมแค่ไหน”
“คุณราฟร้ายกาจมากเลยนะคะ ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ย”
ราฟาลยิ้มบางๆ ก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่มหนักหน่วงแล้วพูดต่อ “เอกสารซองนั้นก็เป็นแค่กระดาษเปล่าๆ และพอผมเห็นรดาขึ้นเรือมาก็สั่งให้ถอนสมอทันที…”
“นึกแล้วเชียวคุณถึงไม่แลเอกสารที่ป้ามูนาบอกว่าสำคัญมากนั้นเลย เจ้าเล่ห์จังเลยนะคะ…”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ แล้วผมจะได้คุณหรือรดา…”
“อย่างนี้คุณโซลีน่าก็ต้องรู้เรื่องด้วยใช่ไหมคะ…” มือบางทุบแผงอกกว้างเบาๆ ได้แค่สองสามทีก็ถูกคนตัวโตคว้าขึ้นมาจูบอย่างประจบเอาใจ
“โทษใครไม่ได้หรอก เพราะทุกคนกลัวผมทั้งนั้น… แต่ที่ทำไปก็เพราะรักนะรดา ผมตั้งใจจะสารภาพกับคุณ แต่คุณกลับทำบึ้งตึงแถมยังเขวี้ยงแหวนวงแรกในชีวิตที่ผมเลือกเองกลับมือทิ้งทะเลไปอีก รู้ไหมว่าผมเสียความมั่นใจไปมากแค่ไหน ผมพยายามจะไม่สนใจคุณอีก แต่พอกลับบ้านเจ้าลีโอกับเจ้าแดนมันก็ยั่วไม่เลิก ผมก็เลยตบะแตก หึงจนหน้ามืดไง จำได้ไหมที่ผมเข้าไปปล้ำคุณจนเตียงหักน่ะ”
สาวน้อยหน้าแดงก่ำ หัวใจพองโตคับอก ที่แท้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เป็นฝีมือของผู้ชายคนนี้เอง “จำได้สิคะ ปล้ำรดาจนเตียงหัก แล้วยังมีหน้าให้คนสวนยืนดูต้นทางอีก ”
“ก็ตอนนั้นผมกำลังคลั่งนี่… คลั่งรักรดามาก”
