EP 62: จอมใจ จอมอหังการ
“แล้วทำไมไม่บอกว่ารักออกมาเลยล่ะคะ เพราะแค่พูดมันออกมา รดาก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างคุณราฟแล้ว”
ชายหนุ่มจับร่างงามให้พลิกขึ้นไปนั่งคร่อมกายหนุ่มอยู่ด้านบน มือใหญ่เอื้อมขึ้นไปกอบกุมเต้างามอวบใหญ่อย่างทะนุถนอมยิ่งนัก
“ผมมันคนปากแข็งไง รักแทบตาย แต่ก็ไม่กล้าพูด… กล้าทำทุกอย่างในโลก แต่ไม่กล้าบอกรักเมียตัวเอง…”
คนพูดประชดประชันตัวเอง รดารักษ์หัวเราะคิกคัก ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว ราฟาลเปิดปากเล่ามาแล้วจนหมดสิ้น ทุกอย่างคือแผนการของเขานั่นเอง แผนการขอความรักของผู้ชายปากแข็งอย่างราฟาล การ์รัสโซ่
“แล้วทำไมมาบอกตอนนี้คะ…”
“ถ้าไม่บอกตอนนี้ ผมก็คงเสียคุณไปจริงๆ น่ะสิรดา รู้ไหมว่าผมน่ะหัดพูดกับหน้ากระจกมาเป็นเดือนเชียวนะ พูดวันล่ะเป็นสิบรอบ แต่เวลาต้องพูดต่อหน้าคุณจริงๆ มันก็อดประหม่าไม่ได้…”
สาวน้อยยิ้มหวาน ไล้นิ้วแกร่งไปตามแผงอกกว้างที่รกเรื้อยไปด้วยเส้นขนสีเข้มแผ่วเบา “ครั้งแรกมันก็แบบนี้ทุกคนแหละค่ะ รดายังมีเวลาให้คุณราฟฝึกอีกตลอดชีวิต…”
“ผมยินดีจะฝึกกับคุณตลอดชีวิตรดา… ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณร้องไห้ตลอดเลย ผมเสียใจมาก แต่ผมปลอบไม่เป็น ผมอยากดึงคุณเข้ามากอด แต่ก็ทำไม่ได้…”
“แค่คุณบอกว่ารักรดา… แค่นี้รดาก็มีความสุขแล้วค่ะ”
หญิงสาวก้มลงจูบริมฝีปากร้อนผ่าวของสามีด้วยความเร่าร้อน เขาจูบตอบคลุกเคล้ากันอยู่เนิ่นนานกว่าจะได้ผละออก ดวงตาคมกริบที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความหิวกระหายแน่นอก
“แหวนวงนั้นรดาไม่ได้ทิ้งหรอกนะคะ รดาเก็บมันไว้อย่างดี…”
“จริงหรือ แต่ผมเห็นรดาปามันทิ้งทะเลไปแล้วนี่” คนฟังถามขึ้นด้วยความแปลกใจ ก่อนจะระบายยิ้มออกมาบ้าง
“เดี๋ยวนี้หัดเจ้าเล่ห์กับเขาเหมือนกันนะทูนหัว…”
“มันแพงค่ะ รดาเสียดาย…” หญิงสาวแกล้งเย้า กลีบปากอิ่มบวมช้ำที่ถูกเขาจูบนับหมื่นนับพันครั้งแต่ไม่รู้จักอิ่มเอมคลี่ยิ้มสดใสออกมา
ราฟาลได้ยินแล้วก็แกล้งทำหน้าดุใส่ภรรยา “วงนั้นน่ะยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของแหวนที่ผมให้รดาบนห้องนอนเมื่อเดือนก่อนเลยนะ วงนั้นน่ะแพงมาก… แถมในโลกนี้ยังมีแค่ห้าวงเท่านั้น”
เมื่อเห็นแม่ภรรยาสาวทำหน้างงงวย หนุ่มหล่อระเบิดจึงพูดต่อ “มันคือแหวนที่แม่ของผมทำเอาไว้เพื่อให้ลูกชายทั้งห้าคนสวมให้กับผู้หญิงที่รัก… ผมตั้งใจสวมมันให้คุณแต่คุณกลับไม่ต้องการ…”
รดารักษ์ได้ฟังคำอธิบายของสามีก็ได้แต่อ้าปากค้าง ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องมันจะมาลงเอ่ยแบบนี้ นี่หล่อนเข้าใจอะไรผิดไปมากมายเลยทีเดียว ความจริงราฟาลก็น่าสงสารเหมือนกันน่ะเนี่ย
“คุณราฟ… รดาขอโทษ… รดาคิดว่าคุณให้เป็นค่าตัว…”
“แต่ผมให้คุณเพราะความรัก…” เขาแย้งเสียงขมขื่น น่าสงสาร
“รดารู้ค่ะ รดารู้แล้ว… รดาขอโทษที่เข้าใจผิด ตอนนี้ไม่ว่าคุณราฟจะต้องการให้รดาไถ่โทษยังไงรดายินดีทำค่ะ ยินดีทำทุกอย่าง ขอเพียงแค่คุณราฟบัญชามา…”
หญิงสาวก้มลงซบหน้าลงกับแผงอกกว้าง น้ำตาแห่งความละอายใจไหลซึมออกมาโดยมีราฟาลลูบแผ่นหลังบอบบางอย่างให้กำลังใจ
“รดาไถ่โทษกับผมแล้วไง… ตั้งหลายรอบ”
ความหมายในคำพูดแผ่วเบาของสามีตัวโตทำเอารดารักษ์หน้าแดงซ่าน หญิงสาวรีบยันกายให้อยู่ในท่านั่งคร่อมสามีเช่นเดิม ก่อนนะยิ้มหวานฉ่ำออกมาเมื่อนึกได้ว่ายังมีข้อคาใจที่ยังไม่ได้ถามออกมา
“ดูพูดเข้าสิ… เอ่อ ว่าแต่คุณราฟตามหารดาเจอได้ยังไงคะ…”
“ป้ามูนาไม่ยอมบอกผม… ผมก็เลยให้นักสืบออกตามหาคุณ แต่จนแล้วจนรอดผมก็ยังหาคุณไม่พบ รู้ไหมว่าตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมเดินทางมาเมืองไทยถี่แค่ไหน…”
“คุณราฟมาเมืองไทยด้วยหรือคะ รดาไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“รดาเห็นได้ยังไงล่ะก็มัวแต่หมกตัวอยู่ในสวนส้มแบบนี้ ใครจะตายเพราะความคิดถึงรดาก็ไม่สนใจหรอก จริงไหม?”
คราวนี้คนโตตัวทำเสียงขึ้นจมูก ประกาศชัดว่าตัวเองกำลังแง่งอนอยู่ หญิงสาวรีบก้มลงจูบแผงอกแผ่วเบา ก่อนจะละเรื่อยมาจนถึงหัวนมเล็กๆ ที่อยู่ใต้ขนหน้าอก หล่อนตวัดลิ้นกับมันเบาๆ คนตัวโตก็ร้องลั่นทุ่งซะแล้ว
“โอ้ว… รดา อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวพูดกันไม่จบพอดี…”
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก แล้วก็ตามต่อ “แล้ววันนี้มาถูกได้ยังไงคะ”
“รดาก็รู้ว่าผมฉลาดแค่ไหน ผมก็แค่ทำเป็นไล่ป้ามูนาออกจากการ์รัสโซ่ พาราไดส์ เพราะมั่นใจว่าป้ามูนาจะต้องกลับมาหารดาแน่ และมันก็เป็นจริง”
“ฉลาดแกมโกงน่ะสิไม่ว่า ป่านนี้ป้ามูนาคงยังช็อกไม่หาย…”
“นั่นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ผมก็มอบสิ่งตอบแทนให้ป้าแกแล้วนะ”
รดารักษ์จ้องหน้าสามีนิ่ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงๆ ทั้งๆ ที่กายสาวยังคงนั่งทับหน้าขากำยำของเขาอยู่อย่างนั้น
“เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้หรอกนะคะคุณราฟ… โดยเฉพาะหัวใจ”
“ผมรู้ทูนหัว… ผมถึงเอาหัวใจมากแลกกับคุณยังไงล่ะ แม้หัวใจของผมมันจะดื้อ จะแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ข้างในนั้นมันก็จะมีคุณเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะวันนี้ หรืออีกสิบปี ร้อยปีข้างหน้า…”
คำพูดแสนหวานของชายที่ตนเองรักหมดหัวใจทำให้รดารักษ์หลั่งน้ำตาแห่งความดีใจออกมาอีกครั้ง ความอิ่มเอม ปลื้มปิติอัดแน่นอยู่ในหัวใจสาวมากมายนัก
“อย่าร้องไห้ทูนหัว… ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของคุณอีก…”
ราฟาลรีบยกมือขึ้นซับน้ำตาจากใบหน้างามของภรรยาให้อย่างรักใคร่ รดารักษ์คว้ามือใหญ่ที่กำลังซับน้ำตาให้ตัวเองอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆ
“รดารักคุณราฟนะคะ รักมาก… ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้หัวใจของคุณราฟมาครอบครองแบบนี้”
“ทูนหัว… ผมรักคุณ รักจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่มั่นใจเถอะว่าผมจะใช้เวลาที่เหลือในชีวิตทำให้รดาเห็นว่าผมน่ะรักรดามากมายแค่ไหน”
“แค่ใจดีกับรดาบ้าง… แค่นี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ”
“ไม่ทูนหัว… ผมจะทำมากกว่าใจดีกับคุณ เพราะผมรักคุณไง…”
ราฟาลพึมพำออกมาด้วยความสุขล้นใจ มือใหญ่จับยกบั้นท้ายอวบอิ่มให้สวมทับลงมาบนแก่นกายที่ชูชันรอคอยของตัวเองอย่างรวดเร็ว สาวน้อยครางออกมาแผ่วเบา จากนั้นก็เริ่มขยับสะโพกงามงอนเป็นจังหวะ
“รดาก็รักคุณราฟค่ะ รักมาก…”
สาวน้อยยิ้มหวานฉ่ำ หลับตาพริ้มขณะโยกสะบัดสะโพกเข้าหาความแข็งขืนของสามีที่เด้งรับอย่างเหมาะเจาะด้วยความร้อนแรงเกินห้ามใจ ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ราฟาลร้องครางกระหึ่มกับความเร่าร้อนของภรรยาคนงาม เขาปล่อยให้เจ้าหล่อนควบขี่ตามอำเภอใจ และเพียงไม่นานนักทั้งเขาและหล่อนก็ถูกคลื่นความหฤหรรษ์แรงกล้าซัดเข้าใส่อย่างรุนแรง เสียงครวญครางแห่งความสุขสมดังแข่งกับเสียงโยกไหวของเตียงอย่างไม่คิดยอมแพ้
“นางฟ้าของผม… ผมรักคุณ”
ราฟาลคร่ำครวญออกมาซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะจูงมือรดารักษ์เดินชมสวนดอกไม้บนสรวงสวรรค์ต่ออีกครั้งและอีกครั้งด้วยความหิวกระหาย ตลอดทางแห่งรักเขาก็พร่ำเพ้อบอกว่ารักเจ้าหล่อนล้นใจ และให้คำมั่นว่าจะไม่มีวันหยุดรักหล่อนไปตลอดชีวิต
“ผมรักคุณ… รดารักษ์…”
สามวันต่อมา
อิสตันบูล ประเทศตุรกี
ภายในห้องอาหารกว้างขวางของคฤหาสน์การ์รัสโซ่ พาราไดส์ เสือร้ายทั้งห้าคนอยู่พร้อมหน้ากันเป็นครั้งแรกในรอบสามเดือนที่ผ่านมา และก็มีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนนั่นก็คือสะใภ้ใหญ่ของตระกูลนั่นเอง
“ยินดีตอนรับพี่สะใภ้ครับ…”
เดนิเรลเป็นคนแรกที่เริ่มเปิดการสนทนา รดารักษ์หน้าแดงก่ำได้แต่นั่งก้มหน้าด้วยความขัดเขิน ราฟาลเห็นภรรยาแล้วก็อดสงสารไม่ได้จึงดุน้องชายเสียงกระด้าง
“หุบปากไปเลยเจ้าแดน หัดสงบปากสงบคำซะบ้าง ไม่เห็นหรือไงว่ารดาอายจนแทบมุดดินหนีแล้ว”
