บทที่ 203 กดขี่ ข่มเหง
“คิดหาวิธี? แกจะคิดหาวิธีอะไรได้! ตอนนี้เวลาก็คือเงิน เวลาคือชีวิต! รอแกคิดหาวิธีได้ เกรงว่าบริษัท ของเราจะล้มละลายไปพันครั้งแล้ว!”
กู้เจี้ยนกั๋วตบโต๊ะและคำราม
กู้หยุนหลันก้มหัวลง ในเวลานี้ไม่มีวิธีใดที่ดีเลย บางที…บางทีมันอาจจะล้มละลายแล้วพันครั้ง กู้หยุนหลันก็คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไร
นี่มันเป็นเหมือนเครื่องอัดที่ความสามารถไม่สมดุลกัน ตระกูลกู้ถูกโอหยางจงเฉิงเหยียบจมมิด ไม่มีแม้แต่แรงจะต้านทาน สิ่งที่ทำได้คือรอความตาย
“ยังจะคิดหาวิธีอะไรได้อีก วิธีที่ดีที่สุดตอนนี้คือขอให้คุณโอหยางยกโทษให้ ปกติแกดูเป็นคนฉลาดและมีความสามารถ แล้วทำไมเวลานี้ถึงสับสนได้ล่ะ ใครเป็นคนผูกคนนั้นก็ต้องเป็นคนแก้”
กู้ซิงเว๋ยพูดอย่างสมเพชเล็กน้อย ตอนที่พูดว่า ‘มีความสามารถ’ เขาจงใจเน้นย้ำคำนั้น
กู้เจี้ยนเจียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “หยุนหลัน แกโทรหาคุณโอหยาง สำนึกผิดและขอความเมตตาคุณโอหยาง และถามว่าเรื่องนี้จะพลิกกลับได้อย่างไร”
“นี่…”
กู้หยุนหลันลังเล โทรหาคุณโอหยางควรพูดว่าอะไร หากคุณโอหยางร้องขอสิ่งที่ไม่มีสมเหตุสมผลเหล่านั้น จะปฏิเสธอย่างไรดี?
“แกไม่กล้าโทรเหรอ? ฉันอยากจะหัวเราะ ในเมื่อแกไม่กล้าโทรพวกเราจะทำแทนเอง ซิงเว๋ยนายโทรหาคุณโอหยางหน่อย”
กู้ชิงหลินขยิบตาให้กู้ซิงเว๋ยหลังจากพูดจบ
กู้ซิงเว๋ยหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของโอหยางจงเฉิง ไม่นานสายก็ติด กู้ซิงเว๋ยก็เปิดลำโพง
“สวัสดีครับคุณโอหยาง ผมคือ กู้ซิงเว๋ย”
“เฮอเฮอ คนจากตระกูลกู้ ชอบของขวัญที่ฉันส่งให้พวกคุณไหม”
โอหยางจงเฉิงพูดด้วยรอยยิ้มสดชื่น
คนตระกูลกู้โทรมาแต่เช้า แสดงว่าพวกเขาคงก้มหน้ายอมรับผิด เมื่อนึกถึงใบหน้าที่งดงามของกู้หยุนหลัน เลือดของโอหยางจงเฉิงก็ร้อนระอุ
“ของขวัญที่ท่านส่งมาให้ทำให้พวกเราตกใจ พวกเรารู้ว่าเมื่อวานหยุนหลันทำผิด แต่เธอก็แค่วู่วามมากเกินไป ขอให้คุณโอหยางให้โอกาสเราสักครั้ง”
กู้ซิงเว๋ยมองกู้หยุนหลันที่เสียใจ ฉายแววตาโกรธ และพูดไปอย่างนั้น
“โอกาสหรอ ไม่ใช่ว่าจะให้ไม่ได้ แต่ว่ากู้หยุนหลันต้องขอโทษและสำนึกผิดอย่างจริงใจ ถ้าทำไม่ได้ พวกแกตระกูลกู้ก็เตรียมล้มละลายได้”
โอหยางจงเฉิงพูดอย่างสงบ อย่างกับว่าจะบีบตระกูลกู้ให้ตายเหมือนบีบมด
กู้ซิงเว๋ยเหลือบมองกู้หยุนหลัน แอบโล่งใจ ในใจคิดว่าขอแค่โอหยางจงเฉิงให้โอกาส ถึงเวลานั้นก็ส่งตัวกู้หยุนหลันไปขอโทษก็ได้แล้ว สำหรับจะขอโทษอย่างไร นั่นก็คงหนีไม่พ้นกู้หยุนหลันแล้ว
“ไม่มีปัญหา คืนนี้พวกเราจะจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำที่หอไห่เยี่ยนเพื่อขอโทษคุณโอหยาง หยุนหลันจะไตร่ตรองตัวเองอย่างลึกซึ้ง และสำนึกผิดขอโทษคุณโอหยางอย่างแน่นอน”
กู้ซิงเว๋ยพูดอย่างราบรื่น ยังไงก็ไม่ใช่ตัวเองที่ต้องขอโทษ เพียงแค่ส่งกู้หยุนหลันไปก็พอแล้ว
โอหยางจงเฉิงยิ้มอย่างลำพองใจ: “ได้ เห็นแก่หน้าพวกแก คืนนี้มาขอโทษฉันแต่โดยดี ฉันต้องเห็นถึงความจริงใจของกู้หยุนหลัน”
“จริงใจแน่นอน จริงใจอย่างเปรียบไม่ได้ ท่านวางใจได้”
กู้ซิงเว๋ยเพิ่งพูดจบ โทรศัพท์มือถือก็มีเสียงตัดสายดังตู๊ดตู๊ด
เก็บโทรศัพท์มือถือลง กู้ซิงเว๋ยจ้องมองกู้หยุนหลันและพูดว่า: “ได้ยินแล้วใช่ไหม คุณโอหยางเป็นคนใจกว้าง ให้โอกาสแกสำนึกผิด แกต้องคว้ามันไว้”
กู้หยุนหลันไม่สามารถทำตามที่โอหยางจงเฉิงต้องการ เมื่อคืนในห้องส่วนตัวสิ่งที่ขัดขวางตัวเองไว้นั้นยังคงจำติดตา
“ฉันไม่ไป ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมฉันต้องขอโทษเขาด้วย!”
กู้หยุนหลันพูดด้วยความโกรธ
“เฮอเฮอ เวลานี้แล้วแกจะดื้อดึงไปทำไม คุณโอหยางแค่ขยับปากนิดหน่อยพวกเราก็จบเห่กันหมดแล้ว ตอนนี้ให้โอกาสแกได้ขอโทษ นั่นถือเป็นพระคุณจากคุณโอหยางแล้ว แกยังจะบอกอีกว่าไม่ใช่ความผิดของแก นี่มันใช่เรื่องที่จะหาคนถูกผิดหรือไง?”
“หยุนหลัน ลุงรู้ว่าแกรู้สึกผิดไม่เป็นธรรม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของแกแค่คนเดียว แต่เป็นเรื่องของตระกูลกู้ทั้งหมด ถ้ามันเป็นเรื่องของแกแค่คนเดียว แล้วแต่แกเลยว่าจะทำยังไง แต่มันเกี่ยวกับความปลอดภัยของวงศ์ตระกูล ดังนั้นไม่สามารถตามใจนิสัยของแกได้”
ทั้งกู้เจี้ยนกั๋วและกู้เจี้ยนเจียงต่างก็พูดขึ้น โดยยกเรื่องความอยู่รอดของตระกูลกู้ บีบบังคับกู้หยุนหลันจากมุมมองของวงศ์ตระกูล
กู้หยุนหลันเริ่มหายใจหนักหน่วง อยากจะตอบโต้กลับไปหนักๆ แต่เมื่อเผชิญกับคุณธรรมสูงสุดเรื่องการอยู่รอดของตระกูลกู้ กู้หยุนหลันก็ไม่รู้ว่าจะโต้กลับไปอย่างไร
กู้ซิงเว๋ยสูบบุหรี่ และพูดอย่างเหยียดหยาม: “นี่ไม่ใช่เรื่องของแกคนเดียว พวกเราก็ไม่ได้สนใจของแกถูกหรือผิด สำหรับงานเลี้ยงขอโทษในวันนี้ แกจะไปก็ไป แกไม่ไปก็ต้องไป แกไม่มีทางเลือก”
“ถ้าแกยืนยันที่จะไม่ไป เราก็ต้องมัดแกไป ไม่สามารถดูแกลากทุกคนลงหลุมไฟได้ กู้หยุนหลันแกต้องคิดให้ดี ถ้ามัดแกไป อาจจะให้แกกินยานอนหลับหรืออย่างไร ถึงตอนนั้นส่งแกไปก็ไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว”
กู้ชิงหลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ และทุกคำที่พูดออกมาต่างกระตุ้นประสาทของกู้หยุนหลัน
ถ้าถูกบังคับให้กินยานอนหลับจริงๆ แล้วล่ะก็ ที่ที่ไปคงไม่ใช่งานเลี้ยงขอโทษแน่นอน อาจจะถูกพวกเขาส่งไปที่เตียงของโอหยางจงเฉิงแน่!
ความรู้สึกสั่นสะเทือนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของกู้หยุนหลัน หุ่นสวยของกู้หยุนหลันซึ่งกำลังสั่นเล็กน้อย มองไปที่กู้เจี้ยนกั๋วและอีกสี่คนด้วยความตื่นตระหนก ราวกับว่าพวกเขากลายเป็นปีศาจกินคน และจะกลืนกินตัวเองเมื่อใดก็ได้
“พวกคุณ…พวกคุณจะบังคับฉันแบบนี้จริงๆ เหรอ”
กู้หยุนหลันถามด้วยเสียงสั่นเครือ
“ไม่ใช่ว่าเราอยากบังคับแก แต่เป็นแกที่ก่อเรื่องเอง ต้องแบกรับมันเอง หรือแกต้องการเห็นครอบครัวถูกทำลายเพราะแก? นั่นเป็นอุตสาหกรรมที่ตระกูลกู้ของเราทำมาอย่างยากลำบาก!”
กู้เจี้ยนกั๋วพูดเสียงดัง
กู้หยุนหลันนิ่งเงียบ หลับตาแน่น และน้ำตาก็ไหลออก
กู้เจี้ยนเจียงเคาะโต๊ะสองครั้ง: “หยุนหลัน เพื่อครอบครัวต้องมีจิตวิญญาณแห่งการเสียสละ คนรุ่นพวกฉันเพื่อการพัฒนาของตระกูลกู้ เสียสละมาไม่น้อย พอมาถึงรุ่นของพวกแก ก็ควรจะเสียสละเพื่อการพัฒนาของวงศ์ตระกูล”
“เฮอเฮอ มันต้องเสียสละ พวกฉันอยากเสียสละแต่ไม่มีโอกาส ทำได้เพียงมองหยุนหลันเสียสละด้วยสายตาอิจฉา”
กู้ชิงหลินพูดด้วยรอยยิ้มสนุกสนาน
กู้ซิงเว๋ยก็พูดว่า: “แกก็ไม่ได้เสียสละอะไร ก็แค่สำนึกผิดกับคุณโอหยาง พูดคำหวานๆ สองสามคำ คอยดื่มและร้องเพลงเป็นเพื่อนอะไรทำนองนั้น ตอนแกเจรจาธุรกิจกับลูกค้าก็ต้องเจอคำขออะไรแบบนี้บ่อยๆ เปิดใจหน่อยเรื่องมันก็แค่นั้น”
กู้หยุนหลันยิ้มอย่างน่าสังเวช โดยรู้ว่าไม่ว่าตัวเองจะต่อต้านมากแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์
งานเลี้ยงขอโทษยังไงก็ต้องไป ไม่อย่างนั้นสิ่งแรกที่ญาติเหล่านี้จะไม่ปล่อยก็คือตัวเอง
“พวกคุณไม่จำเป็นต้องพูดอีกแล้ว…”
กู้เจี้ยนกั๋วถลึงตา ไม่รอกู้หยุนหลันพูดจบ ก็ตบโต๊ะด้วยความโกรธและพูดว่า: “กู้หยุนหลัน! นี่เป็นโอกาสสุดท้ายสำหรับตระกูลกู้ แกต้องคิดดีดี!”
“ฉันจะไปขอโทษ”
หลังจากกู้หยุนหลันได้วิเคราะห์ ก็พูดด้วยความยากลำบาก ร่างกายอ่อนระทวยไปหมด และรู้สึกเหมือนกำลังจะทรยศต่อจิตวิญญาณของตัวเอง
