การจัดการบริหารกิจการในตระกูลไม่ดีจริงๆ แต่นั่นเป็นไม่ใช่ความผิดของฉันกู้เจี้ยนกั๋ว!
ตั้งแต่ตอนที่คุณปู่กู้จัดการบริหาร กิจการในตระกูลก็ปีหนึ่งก็แย่กว่าปีหนึ่ง ฉันกู้เจี้ยนกั๋วก็พยายามจัดการบริหารอย่างเต็มที่ที่สุด ต่อให้ไม่มีคุณงามความดีก็มีการทำงานหนัก!
หากไม่คิดถึงความดีของฉัน ก็ไม่สามารถให้ฉันไปขอโทษหลี่โม่ได้!
ในใจของกู้เจี้ยนกั๋วไม่พอใจอย่างฉับพลัน พูดด้วยความดื้อรั้น “มีสิทธิ์ให้ผมขอโทษเหรอ? ผมไม่มีความผิดอะไร! ผมไม่มีทางขอโทษ!”
“แกไอ้ลูกอกตัญญู! คำพูดของพ่อก็ไม่ฟังเหรอ!”
“พ่อ พ่อพูดถูกผมก็ฟัง พ่อพูดไม่ถูก ทำไมผมจะต้องฟังด้วย ผมไม่ใช่เด็กตั้งนานแล้ว การละเล่นกลอุบายความน่าเกรงขามของเจ้าบ้าน ผมก็แล่นมายี่สิบกว่าปีแล้ว พ่อไม่ต้องมาใช้ไม้นี้กับผมอีก!”
คุณปู่กู้รู้สึกว่าวันนี้ไม่ใช่วันดีจริงๆ อย่างไรเสียตัวเองก็ต้องรองรับอารมณ์ ไม่ว่าจะหลี่โม่หรือว่ากู้เจี้ยนกั๋ว ต่างก็เป็นจังหวะที่จะทำให้ตัวเองโกรธมาก
กู้เจี้ยนหมินแอบดีใจในใจ คาดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะพลิกแพลงได้ถึงขั้นนี้ เป็นการดีที่ได้เห็นกู้เจี้ยนกั๋วยอมรับความพ่ายแพ้ ความโกรธเป็นเวลาหลายปีนี้ ในที่สุดก็ได้ระบายแล้ว
หลี่โม่แสยะยิ้มมองไปที่กู้เจี้ยนกั๋ว พูดอย่างแผ่วเบาว่า “ลุงใหญ่ไม่จำเป็นต้องขอผม ผมคงรับคำขอโทษของลุงใหญ่ไว้ไม่ได้”
“แกอย่ามาพูดจากลับตาลปัตรที่นี่! อย่าคิดว่าแกรู้จักกับเฉียนฝูก็สามารถอวดดีได้ ต้องมีสักวันที่แกจะโชคร้าย ถึงเวลานั้นฉันจะดูว่าแกยังจะอวดดียังไง!”
กู้เจี้ยนกั๋วโกรธเคืองมาก
คุณปู่กู้ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา พูดอย่างอ่อนแรงเล็กน้อยว่า “เอาล่ะ ไม่ยอมขอโทษก็ช่างเถอะ คนแก่อย่างฉันพูดอะไรก็ไร้ประโยชน์ พวกแกอยากจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้นเถอะ”
“เจี้ยนกั๋ว ฉันก็พูดแบบนี้แล้ว วันนี้แกมาหาฉันให้จัดการเรื่องนี้ ตอนนี้แกไม่ฟังฉัน งั้นจากนี้ไปแกมีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องมาหาฉันแล้ว ฉันช่วยอะไรแกไม่ได้”
ในใจของคุณปู่กู้ไม่พอใจกู้เจี้ยนกั๋วเป็นอย่างมาก คำพูดเมื่อกี้นี้ของกู้เจี้ยนกั๋วก็เถียงคุณปู่กู้อย่างชัดเจน และไม่ไว้หน้าคุณปู่กู้ด้วยซ้ำ
คุณปู่กู้ที่โกรธในใจแม้ว่าจะไม่อาจฝืนใจจัดการกู้เจี้ยนกั๋วได้ แต่ก็ไม่สามารถที่จะไม่รักษาหน้าของตัวเองไว้บ้าง
รวมทั้งคำพูดที่ค่อยผสมโรงของกู้เจี้ยนเจียง คุณปู่กู้ก็ใช้โอกาสนี้แสดงท่าทางอย่างเต็มที่ จากนี้ไปหลังจากที่คลี่คลายความสัมพันธ์กับทั้งครอบครัวกู้เจี้ยนหมินได้ ค่อยๆคิดวางแผนให้กู้หยุนหลันทำผลประโยชน์ให้กับในตระกูล
ในขณะนี้คุณปู่กู้รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยใจ เพื่ออดทนต่อความอัปยศอดสูของตระกูลมากอย่างนี้ ลูกหลานแต่ละคนก็ไม่ทำให้ตัวเองหมดห่วง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งลูกชายคนโตอย่างกู้เจี้ยนกั๋ว ไม่เพียงมีความรู้ผิวเผิน ที่สำคัญดื้อรั้นมั่นใจในตัวเองไม่ยอมรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น ไม่ใช่คนที่มีความสามารถที่ดีในการจัดการบริหารตระกูลได้ดี
กู้เจี้ยนกั๋วเย็นชา เมื่อได้ยินคำพูดที่โหดร้ายที่คุณปู่กู้พูดออกมา ถึงได้รู้สึกตระหนกว่าสิ่งที่ตัวเองเพิ่งพูดไปนั้นมากเกินไป ในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าเป็นจังหวะที่คุณปู่กู้จะทอดทิ้งตัวเอง!
ริมฝีปากกระตุกเบาๆสองครั้ง กู้เจี้ยนกั๋วอยากจะพูดสักสองคำ แต่เมื่อคำพูดไปถึงลำคอ ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้
หลังจากที่ลังเลสักพัก กู้เจี้ยนกั๋วรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวอย่างสมบูรณ์ ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อไปแล้ว
กัดฟันอย่ารุนแรง กู้เจี้ยนกั๋วจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ และออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
คุณปู่กู้มองไปที่แผ่นหลังที่จากไปของกู้เจี้ยนกั๋ว ความปวดร้าวระทมทุกข์ก็ผ่านเข้ามาในใจเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็ระงับความปวดร้าวระทมทุกข์ไว้
“เจี้ยนกั๋วเขา! เฮ้อ! ถูกฉันตามใจแล้ว ไม่เข้าท่าเกินไปแล้ว ควรจะให้เขาลำบากบ้าง กิจการในตระกูลพวกแกใครก็ห้ามยุ่ง ให้เขาทนรับกับความพ่ายแพ้ไปสักพัก”
กู้เจี้ยนหมินและกู้เจี้ยนเจียงต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เดิมทีทั้งสองคนก็ไม่สามารถยุ่งเรื่องของกิจการได้ ตอนนี้กิจการของในตระกูลกู้ กู้เจี้ยนกั๋วมีสิทธิ์ออกเสียงเพียงคนเดียว
คุณปู่กู้มองไปที่หลี่โม่อย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง หลับตาลงแล้วพูดว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว พวกแกก็กลับไปเถอะ แต่หยุนหลันเป็นประธานของหยุนจงหลันกรุ๊ป เป็นเรื่องที่น่ายินดีเรื่องหนึ่ง เจ้ารอง แกต้องจัดงานฉลอง”
กู้เจี้ยนหมินเห็นว่าเรื่องราวผ่านไปอย่างสงบ คุณปู่กู้ก็เปลี่ยนความคิดแล้ว ความตึงเครียดและความวิตกกังวลในหัวใจของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที
“พ่อครับ ผมกำลังจัดเตรียมอยู่ ไม่นานมานี้หลี่โม่เพิ่งซื้อคฤหาสน์ให้ทางครอบครัว คฤหาสน์บนยอดเขาที่มีฮวงจุ้ยที่ดีที่สุดในเมืองฮ่านของพวกเรา อีกไม่กี่วันเราจะย้ายไปแล้ว งานฉลองตำแหน่งของหยุนหลันและงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่จัดขึ้นพร้อมกัน ก็ได้เชิญญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมงานด้วย ถึงเวลานั้นผมจะมารับพ่อไปพักไม่กี่วัน”
กู้เจี้ยนหมินพูดจบก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองถือได้ว่าเชิดหน้าชูตาอยู่ในบ้านครั้งหนึ่ง ทั้งหมดก็เป็นเพราะมีหลี่โม่! ลูกเขยเศษสวะคนนี้ไม่นึกเลยว่าจะเป็นสิ่งล้ำค่า!
คุณปู่กู้และกู้เจี้ยนเจียงต่างก็นิ่งอึ้ง ทั้งสองคนมองไปที่กู้เจี้ยนหมินและหลี่โม่ด้วยสายตาที่ประหลาดใจ
ทั้งสองคนเคยได้ยินเกี่ยวกับฮวงจุ้ยที่ดีที่สุดของคฤหาสน์บนยอดเขา นั่นเป็นคฤหาสน์ที่คนรวยหลายคนในเมืองฮ่านต้องการซื้อไว้ แต่ว่านักพัฒนาไม่ขาย
เล่าลือว่าเศรษฐีเคยเสนอราคาซื้อหกสิบหกล้านหกแสน แต่ยังคงถูกปฏิเสธ คฤหาสน์ที่ไม่ขายแบบนี้ หลี่โม่จะซื้อไปได้อย่างไร?
ต่อให้มีความสัมพันธ์ของเฉียนฝู เกรงว่าจะซื้อคฤหาสน์บนภูเขานั้นไม่ได้!
ที่สำคัญต่อให้หลี่โม่ซื้อไว้จริงๆ ก็ต้องใช้เงินมากเท่าไหร่?
หกสิบกว่าล้านนักพัฒนาก็ไม่ขาย ถ้าหลี่โม่จะซื้อก็ต้องใช้เงินแปดสิบล้าน ถึงหนึ่งร้อยล้านไม่ใช่เหรอ !
แต่ว่าหลี่โม่มีเงินมากมายขนาดนั้นเชียวเหรอ!
“เจ้ารอง แกไม่ได้ล้อเล่นใช่มั้ย? คฤหาสน์หลังนั้นมีมูลค่ามาก”
น้ำเสียงของคุณปู่กู้เต็มไปด้วยความตกใจ
“ฉันได้ยินมาว่าคฤหาสน์หลังนั้นได้รับการพัฒนาโดยตระกูลคาง บริษัทของตระกูลคางเป็นยักษ์ใหญ่อสังหาริมทรัพย์ คฤหาสน์ที่คนอื่นขายไม่ลงคอ เกรงว่าเฉียนฝูจะออกหน้าซื้อเองก็ซื้อไม่ได้”
กู้เจี้ยนเจียงก็พูดตาม
กู้เจี้ยนหมินเชิดหน้าอย่างได้ใจ “แฮะๆ อันที่จริงไม่ใช่เงินมากเท่าไหร่ หลี่โม่เป็นอาจารย์ของคุณชายใหญ่แห่งตระกูลคาง คุณชายใหญ่แห่งตระกูลคางขายราคาต้นทุนให้กับหลี่โม่ เพียงแค่ไม่กี่ล้านเท่านั้นเอง คราวนี้พวกเราถือได้ว่าได้เปรียบมาก”
ดวงตาของคุณปู่กู้และกู้เจี้ยนเจียงแทบจะหลุดออกมา
ซื้อคฤหาสน์บนยอดเขาไม่กี่ล้าน? นั่นไม่เพียงเป็นข้อได้เปรียบที่มาก แต่เป็นข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่มากต่างหาก!
ตราบใดที่เปลี่ยนมือก็ขายออกไป อย่างน้อยราคาก็เจ็ดสิบถึงแปดสิบล้าน สูงกว่ากำไรหลายปีของกิจการในตระกูลกู้!
กู้เจี้ยนหมินก็ไม่สบายใจในทันที เหมือนกับความทุกข์กำลังระบายสั่งสมออกมาในใจของเขา
ริมฝีปากของกู้เจี้ยนเจียงสั่นเล็กน้อย หลังจากที่กลืนน้ำลายอย่างรุนแรงก็พูดว่า “คฤหาสน์ที่นั่นยังมีอีกมั้ย? ราคาไม่กี่ร้อยล้านฉันก็สามารถซื้อได้สองหลัง…..ไม่ หนึ่งหลังก็พอแล้ว!”
ไม่ต้องพูดถึงไม่กี่ล้าน สิบล้านสามารถพอที่จะซื้อคฤหาสน์ที่นั่นได้ เปลี่ยนมือออกไปหาทำเงินได้ยี่สิบถึงสามสิบล้านนั้นก็เป็นเรื่องง่ายๆ มาเร็วมากกว่าเงินการจัดการบริหารอย่างยากลำบากกิจการในตระกูล!
“หลี่โม่ นายเป็นอาจารย์ของคุณชายใหญ่แห่งตระกูลคาง คงจะเป็นมีเกียรติมากพอ ก็สามารถให้ราคาต้นทุนกับฉันได้ ไม่ๆ ราคาที่สูงกว่าราคาต้นทุนก็ได้ หาคฤหาสน์หลังหนึ่งให้ฉันว่ายังไง?”
