“เฉินเอ๋อเตรียมของขวัญมาด้วยกระนั้นรึ ?”
หลานฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองไป๋หยานด้วยสายตาตำหนิ
“เพียงเจ้าพาเฉินเอ๋อมาที่นี่ก็พอแล้ว ไยต้องจัดหาของขวัญให้ยุ่งยากอีก ?”
“ท่านยาย ของขวัญเหล่านี้มีความหมายมาก ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่บ้านสกุลหลานต้องการอย่างยิ่ง” ไป๋หยานกล่าวพร้อมรอยยิ้มน้อย ๆ “เฉินเอ๋อ นำของขวัญที่เจ้าเตรียมไว้ออกมาสิ“
ไป๋เสี่ยวเฉินลงมาจากอ้อมกอดของตาทวด เขาหยิบขวดเคลือบออกมาจากสาบเสื้อ มอบให้กับมารดาของตน
ไป๋หยานเลือกหยิบยาออกมาขวดหนึ่ง ก่อนจะเหลือบตามองหลานเสี่ยวหยุนผู้ซึ่งยืนสงบเสงี่ยมเงียบผิดปกติอยู่อีกด้านหนึ่ง “เสี่ยวหยุน เหตุใดวันนี้เจ้าถึงได้เงียบนัก ?”
“อ่า ?” ครั้นได้ยินเสียงของไป๋หยาน หลานเสี่ยวหยุนก็รู้สึกตัว ใบหน้าของนางปรากฏความละอายเล็กน้อย ข้าเพิ่งไปที่กรมราชทัณฑ์มา อ๋องคังอนุญาตให้ข้าเข้าไปในเรือนจำได้ เช่นนั้นข้าจึงได้เห็นไป๋จื่อที่น่าสมเพช … ข้า ข้ากำลังคิดว่า หากข้าไปกรมราชทัณฑ์คราหน้า ข้าจะหาเรื่องให้นางงานงอกอย่างไรดี”
ชัดเจนมากว่าความเกลียดชังที่นางมีต่อไป๋จื่อนั่นมากมาย เรียกได้ว่าเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ทำให้นางได้รู้ว่าหยูหรงคิดขายไป๋หยานจริง ! ทั้งยังคิดจะเผาไป๋เสี่ยวเฉินอีกด้วย !
แล้วไยนางถึงจะไม่อยากสร้างปัญหาให้ไป๋จื่อเพิ่มขึ้นเล่า ?
“เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องไป๋จื่อหรอก” ไป๋หยานส่งขวดยาที่เลือกให้กับหลานเสี่ยวหยุน “นี่เป็นยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสอง ข้าเห็นว่าการฝึกฝนของเจ้าบัดนี้ขึ้นสู่จุดสูงสุดของขั้นที่หนึ่งหวงเจี่ยแล้ว ด้วยยานี่เจ้าจะสามารถผ่านจุดนั้นไปได้”
หลานเสี่ยวหยุนตกตะลึง นางเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ“ นี่คือ…ยาเม็ดจิตวิญญาณสำหรับข้ากระนั้นรึ ?”
ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ การฝึกของเด็กสาวได้ก้าวมาถึงคอขวด ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานวางแผนที่จะซื้อยาเม็ดจิตวิญญาณ เพื่อความก้าวหน้าในการฝึกของนาง อย่างไรก็ตามไม่คาดคิดว่าไป๋หยานจะมอบยาเม็ดจิตวิญญาณให้กับนางในเวลาที่เหมาะสมเช่นนี้
ไป๋หยานไม่สนใจหลานเสี่ยวหยุนอีก นางหันกลับมองไปลูกพี่ลูกน้องอีกสองคน หลานเฉาหลิง และหลานเฉาหยัน “ท่านพี่ทั้งสอง ข้ารู้ว่าความแข็งแกร่งของพวกพี่เลยขั้นที่หนึ่งหวงเจี่ย มาแล้ว ยาเม็ดจิตวิญญาณขั้นสองจึงไร้ประโยชน์สำหรับพวกพี่ เช่นนั้นข้าจึงเตรียมยาเม็ดบำรุงธาตุขั้นสามเหล่านี้มา แม้ว่ายาเหล่านี้จะไม่สามารถช่วยพี่ทั้งสองให้ก้าวหน้าในการฝึกได้โดยตรง ทว่ามันก็จะให้คุณประโยชน์ทางอ้อม“
“นี่มัน … “
สองพี่น้องต่างตกตะลึง ทั้งคู่จ้องมองขวดเคลือบที่ไป๋หยานยื่นมาให้ ทว่าก็ไม่กล้ายื่นมือออกไปรับมัน
“แต่ละขวดมียาบำรุงธาตุกว่าสิบเม็ด มากพอที่พวกพี่จะใช้ไปได้อีกสักระยะ“
“ท่านลุงทั้งสอง” ไป๋เสี่ยวเฉินยิ้มอย่างไร้เดียงสา “รีบรับถั่วเหล่านี้ไปเถอะ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ข้าก็แค่กินขนมน้อยลงนิดหน่อยเอง”
หลานเสี่ยวหยุนยกมือขึ้นหยิกแก้มไป๋เสี่ยวเฉินอย่างเอ็นดู “ท่านแม่ของเจ้ากำลังให้ยาเม็ดจิตวิญญาณกับพวกเรา ใช่ขนมของเจ้าที่ไหนกัน ?”
ไป๋เสี่ยวเฉินเอียงศีรษะเอ่ยตอบว่า “ก็มันเป็นขนมของเฉินเอ๋อ เสี่ยวมี่ยังชอบมาแย่งขนมของเฉินเอ๋อกินเลย !“
ขนม ?
มุมปากของหลานเสี่ยวหยุนกระตุกเล็กน้อย ยาเม็ดจิตวิญญาณล้ำค่าพวกนี้ สำหรับไป๋เสี่ยวเฉินแล้วมันเป็นเพียงขนมงั้นรึ ?
นี่มัน…ฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว
“หยานเอ๋อ” ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานขมวดคิ้ว “ข้ารู้ว่าเจ้ามีอาจารย์เป็นถึงนักปรุงยาระดับสี่ แต่เจ้ามอบสิ่งเหล่านี้ให้เรา…อาจารย์ของเจ้าจะไม่โกรธ จะไม่ตำหนิเจ้าหรือ ?”
ในใจของท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านหลานไม่คิดว่าไป๋หยานจะเป็นนักปรุงยาที่มีความสามารถแข็งแกร่ง
เพราะความจริงที่ว่า เมื่อครั้งที่ไป๋หยานในอดีตอาศัยอยู่บ้านสกุลไป๋นั้น นางไร้สิ้นซึ่งความสามารถใด แม้นางจะหนีหายไปนานถึงหกปี ทว่านางก็ต้องดูแลเด็กน้อย ต่อให้นางเปี่ยมความสามารถอย่างมากนางก็คงเป็นได้แค่นักปรุงยาระดับสอง !
***จบบท มอบยาเม็ดจิตวิญญาณเป็นของกำนัล***
