จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 119 – เล่นลิ้น
ผู้หญิงในชุดสีดําและผ้าโปร่งสีดําคนนี้คือหนิงเลยจริงๆ หรือ?
กู่เสี่ยวเล่อสับสนไปหมดแล้ว? นี่ตายแล้วเหรอ? แต่เหตุใดหนิงเลยจึงต้องส่งขี้เถ้าของเขาคืนซึ่งแต่งตัวเป็นแม่ม่ายไปให้พ่อแม่ของเขาเมื่อเขาเสียชีวิต? เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้เป็นคู่สามีภรรยากับเธอก่อนที่เขาจะตาย?
ในตอนนี้ ได้ฟังแม่ของเขาพูดกับหนิงเลยซึ่งสวมผ้าคลุมสีดําด้วยสําเนียงบ้านเกิดที่หนักแน่น : “เสี่ยวเล่ย แม่รู้ว่าเรากับเสี่ยวเล่อมีความสัมพันธ์ที่ดี แต่เรายังเด็กและสวยมาก สภาพที่บ้านก็ดีมาก! ต้องมีชายหนุ่มจํานวนมากไล่ตามเรา! นั่นคือเหตุผลที่แม่ต้องการที่จะเปิดมันอย่าเฝ้ากล่องไม้เล็ก ๆ ของเซียวเล่อ เราควรก้าวไปข้างหน้า หากมีชายที่เหมาะสม เราก็สามารถแต่งงานใหม่ได้! “
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ พ่อและแม่ของกู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้เสียงดังด้วยความเศร้าโศก
คราวนี้เสี่ยวเล่อซึ่งกําลังฝันอยู่นั้นกระวนกระวาย! อะไร? แม่ของฉันแนะนําให้หนิงเลยแต่งงานใหม่? ทําอย่างนั้นได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าแต่งกับสาวสวยหนิงเลยเหรอ?
สิ่งนี้ทําให้เธอแต่งงานใหม่ ไม่ใช่ว่าฉันจะต้องสูญเสียครั้งใหญ่!
เขาจึงลืมไปว่ามันอยู่ในความฝัน แต่จับแขนแม่เฒ่าของเขาแล้วเขย่าอย่างแรงแกว่งไปมาและตะโกนเสียงดัง : “ไม่มีทาง แม่! ฉันยังไม่ได้แต่งกับหนิงเล่ยเลย แม่ไม่สามารถปล่อยให้เธอแต่งงานใหม่ได้ในตอนนี้! ไม่ได้”
กู่เสี่ยวเล่อส่ายและสั่น รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติรอบตัวเขา ราวกับว่ามีใครบางคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
กู่เสี่ยวเล่อตกใจและตื่นขึ้นมาทันที และพบว่าเขายังคงนอนอยู่ในซากเครื่องบินบนต้นไม้และแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจากช่องหน้าต่างของเครื่องบิน
และแขนของหญิงชราที่เขาจับไว้ในความฝันนั้น แท้จริงแล้วคือหางสีทองของจินลิงตัวน้อย สิ่งที่ทําให้เขาอับอายยิ่งกว่านั้นก็คือพี่น้องตระกูลหลินที่นอนอยู่ข้างๆ เขาและหนิงเลยที่เป็นตัวเอกในความฝันจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ!
หลินเจียว สาวน้อยคนนั้นจับปากของเธอและหัวเราะ
“พวกคุณ คุณตื่นหรือยัง? เฮเฮ้ ผมเพิ่งฝันร้ายและผมรบกวนคุณ ขอโทษทที่ ผมขอโทษ!” กู่เสี่ยวเล่อลุกจากถุงนอนอย่างเขินอายขณะที่กําลังยิ้ม วางแผนที่จะจัดเตรียมงานสําหรับทุกคน เขาที่ได้พลาดความฝันที่น่าอับอายในตอนนี้
“ เดี๋ยวก่อน ! พี่เสี่ยวเล่อ คุณเพิ่งฝันร้ายอะไร?” หลินเจียวจ้องเขาพร้อมกับยิ้มเยาะและถาม
“ผม … “ เสี่ยวเล่อพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แต่ในไม่ช้าหัวผักกาดใหญ่ก็พูดขึ้นพร้อมกับโกหกโดยที่หน้าไม่แดงไม่ขาว : “โอ้ ไม่มีอะไร ผมฝันว่าได้พบกับสุนัขล่าเนื้อโจรสลัดในป่า ไม่มีทางเลือกอื่น ดังนั้นผมจึงต้องใช้ทักษะในการสอนสุนัขล่าเนื้ออย่างยากลําบาก แค่นั่นแหล่ะ!”
“ จริงเหรอ?” หลินเจียวถามด้วยสีหน้าไม่เชื่อและถามทันที
“ทําไมฉันถึงได้ยินคนในความฝันตะโกนว่าฉันยังไม่ได้เอาพี่สาวเสี่ยวเล่ยของฉัน พี่เสี่ยวเล่อ คุณช่วยอธิบายให้พวกเราทุกคนฟังได้ไหม ?”
ตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อทําได้เพียงแค่นอนหลับตาและคอของเขาก็แข็งที่อ : “การแต่งงานที่สมบูรณ์ ? การแต่งงานที่สมบูรณ์อะไรกันนะ ? คุณได้ยินผิดแล้ว! ผมหมายถึงเป็นสุนัขล่าเนื้ออย่าอวดดี เมื่อผมพบใบสั่งท่อนไม้ทรงกลม เอาชนะมัน!”
แต่ในขณะนี้ หนิงเลยที่อยู่ด้านข้างรู้สึกหงุดหงิดและรีบลุกจากพื้นที่ของตัวเอง โดยใช้มือจับสะโพกและดวงตาที่เหมือนเมล็ดแอปริคอทจ้องไปและตะโกนว่า : “ห้ะ! กู่เสี่ยวเล่อ นายว่าใครเป็นหมาฮะ! ทุกคนได้ยินนายเรียกชื่อฉัน ตอนนี้นายบอกว่าเอาไม้กลมๆ ฟาดหัวหมา! นายดูถูกฉันเหรอ?”
กู่เสี่ยวเล่อพูดไม่ออกเล็กน้อยเมื่อหนิงเล่ยถาม ปรากฏว่าสิ่งที่เธอเพิ่งพูดในความฝันนั้นชัดเจนมาก ถึงแม้ว่าเขาจะพูดบางอย่างก็ไม่สามารถโต้แย้งได้ในที่สุดก็มีแต่ความเงียบ ความเงียบคือทองคํา(หมายถึงคนที่ไม่พูดคุยมักจะประสบความสําเร็จได้ง่าย)
กู่เสี่ยวเล่อยักไหล่และพูดว่า : “อืม เอ่อ งั้นผมจะลงไปเตรียมอาหารเช้าสําหรับทุกคน ถ้าคุณไม่มีอะไรทําแต่เช้า!”
โดยไม่ต้องรอการซักถามเพิ่มเติมของ หนิงเอ๋ยและหลินเจียว พวกเขาก็ลงจากซากเครื่องบินด้วยบันไดเชือกอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า … “ หลังจากที่เสี่ยวเล่อจากไป หลินเจียวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเหมือนกระดิ่งสีเงิน แต่การแสดงออกของหนิงเลยที่อยู่ด้านข้างนั้นซับซ้อนมากและในที่สุดเธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธ และออกจากซากเครื่องบิน
ซึ่งแตกต่างจากหลินเจียวที่ยิ้มแย้มแจ่มใสตลอดเวลา หลินรุ่ยอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและถอนหายใจเมื่อเห็นหนิงเลยลงจากเครื่องบิน
“มีอะไรเหรอพี่?” หญิงสาวตัวน้อยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“เสี่ยวเจียว เราไม่คิดว่ากู่เสี่ยวเล่อชอบหนิงเลยมากขึ้นเรื่อย ๆ หรือ?” หลินรุ่ยกล่าวอย่างจริง
“ใช่ ใช่ไม่ใช่? อัยยะ พี่ ฉันคิดว่าพี่เป็นคนคิดมากเกินไป ฉันคิดว่าตอนนี้เป็นเพียงพี่เสี่ยวเล่อที่มีความฝันในฤดูใบไม้ผลิ และมองว่าพี่สาวเสี่ยวเล่ยเป็นวัตถุดิบในจินตนาการ! ไม่ต้องคิดมาก! ”
หันหน้าไปทางหลินเจียว ผู้ซึ่งมองโลกในแง่ดีโดยธรรมชาติ หลินรุ่ยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยิ้มและส่ายหัวโดยไม่พูดอะไรมาก
ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อใต้ต้นไม้ใหญ่กําลังยุ่งอยู่กับการก่อกองไฟ แม้ว่าหนิงเลยจะถูกพบว่าเธอออกจากซากเครื่องบินนานแล้ว แต่เพราะความอับอายในตอนนี้ กู่เสี่ยวเล่อจงใจไม่เห็นเธอ
“เอ่อเอ่อเอ่อ …” หนิงเลยยืนอยู่ข้างหลังเขาและดูเขายุ่งอยู่นาน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมในลําคอ
“ว้าว คุณลงมาด้วยเหรอ ผมขอโทษด้วยที่ผมไม่ได้สังเกต ตอนนี้เรามีอาหารไม่มาก ในตอนเช้า แต่ละคนแบ่งปลาย่างครึ่งตัวกับซุปเห็ด ทุกคนกินกันก่อนและผมจะไปล่าสัตว์ในป่าในอีกสักค
เพื่อปกปิดความอับอาย กู่เสี่ยวเล่อกล่าวในขณะที่ยุ่งอยู่กับการทํางาน
“กู่เสี่ยวเล่อ ฉัน ฉันคิดว่ามันจะดีกว่าที่จะพูดอะไรบางอย่างที่ชัดเจนระหว่างเรา” หนิงเลยกล่าวพร้อมกับหยุดกะทันหัน
“โอ้? มีอะไรหรือเปล่า? ถ้าคุณมีอะไรก็พูดตรงๆ!” การเคลื่อนไหวของกู่เสี่ยวเล่อก็หยุดลงเช่นกัน
“ฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าฉันมีคู่หมั้น และความสัมพันธ์ของเราเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ร่วมมือกันระหว่างผู้รอดชีวิตเท่านั้น ฉันเคยบอกคุณมากกว่าหนึ่งครั้งว่าฉันจะให้ความช่วยเหลือ คุณเมื่อเราออกไปข้างนอกในอนาคตโดยใช้เงินหรือสิ่งของต่างๆ และตอบแทนหลายสิบเท่า! ฉันหวังว่าคุณจะหยุดมีความคิดแปลก ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเราได้ไหม? ” คําพูดของหนิงเล่ยฟังดูดี แต่มันทําให้เสี่ยวเล่อรู้สึกอึดอัดราวกับกินแมลงวันที่ตายแล้ว
สําหรับสาวๆ ทั้งสามคนนี้ที่จะอยู่รอดบนเกาะร้าง กล่าวได้ว่าเขาพยายามเต็มที่แล้วและยังยอมเสี่ยงอย่างมากเพื่อช่วยให้พวกเธอได้รับยา ผลลัพธ์ที่ได้คือประโยคที่เย็นชาซึ่งใครจะรู้สึกอึดอัดหลังจากเปลี่ยนมัน
กู่เสี่ยวเล่อพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอารมณ์ของเขาและสูดลมหายใจอีกครั้งในกองไฟที่เพิ่งถูกจุดขึ้นและเปลวไฟก็พุ่งขึ้นในครั้งเดียว
“คุณหนิง ผมคิดว่าผมควรพูดซ้ำอีกครั้ง ผมจะช่วยคุณ,หลินรุ่ยและหลินเจียวสําหรับสามสาว แต่ผมไม่ต้องการให้พวกคุณสาว ๆ ต้องเที่ยวเฉาบนเกาะร้างนี้ในช่วงต้นปีที่สวยงามของคุณ! ดังนั้นคุณไม่จําเป็นต้องคิดเสมอไปว่าผมมีความคิดแอบแฝงเกี่ยวกับคุณ แน่นอนคุณต้องคิดอย่างนั้นและผมก็ช่วยไม่ได้! “
คําอธิบายของกู่เสี่ยวเล่อทําให้หนิงเลยโกรธมากขึ้น ทันใดนั้นอารมณ์ของคุณหนูผู้เอาแต่ใจของเธอก็เริ่มลุกเป็นไฟอีกครั้ง เธอก็ชี้ไปที่จมูกของฝ่ายตรงข้ามทันทีและถามว่า : “คุณบอกว่าคุณไม่มีความคิดอะไรเกี่ยวกับฉัน แล้วทําไมคุณถึงฝันพูดตะโกนอะไรบางอย่างว่าไม่ได้ทํากับฉัน! ทุกคนได้ยินมันชัดเจนมากในเครื่องบิน คุณยังไม่ยอมรับมันอีกเหรอ? ”
กู่เสี่ยวเล่อกําลังคิดคําถามนี้อยู่แล้ว และเขาก็ยกมือขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ : “ ตามทฤษฎี Freud’s iceberg นักจิตวิทยาชื่อดังกล่าวว่า จิตสํานึกของเราแบ่งออกเป็นจิตสํานึกและจิตใต้สํานึก
จิตใต้สํานึกของมนุษย์ก็เหมือนกับส่วนนั้นของภูเขาน้ำแข็งใต้น้ำ ดังนั้นมันอาจเกี่ยวกับการคิดในแต่ละวันและการฝันในเวลากลางคืน หากคุณเห็นมากในตอนกลางวัน จิตใต้สํานึกของผมจะถือว่าคุณเป็นภรรยาของผม! แน่นอนว่านี่เป็นเพียงพฤติกรรมจิตใต้สํานึกของผม ผมไม่รับผิดชอบต่อมัน! ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นแม่ม่ายหรือแต่งงานใหม่กับผม! “
