จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 120 – นักล่าที่น่ากลัว
“คุณ “ หนิงเล่ยที่คิดจะขอให้กู่เสี่ยวเล่อขอโทษตัวเอง ไม่เคยคาดหวังว่าผู้ชายคนนี้จะมีความซับซ้อนขนาดนี้ และในขณะที่เธอโกรธมากจนไม่รู้จะพูดอะไร
แต่ก่อนที่อารมณ์คุณหนูของเธอจะเพิ่มสูงขึ้น พี่สาวหลินรุ่ยและหลินเจียวก็ปีนบันไดเชือกที่ซากเครื่องบินตกมาหาด้วยเช่นกัน
“ พี่เสี่ยวเล่อ คุณทานอะไรตอนเช้า?” หลินเจียวถามด้วยท่าทางเขินอายและน่ารักพลางแสร้งทําเป็นคาวาอี้ด้วย
“เอ่อ วันนี้อาหารมีไม่มากนัก มีเพียงปลาย่างและซุปเห็ดเท่านั้น” กู่เสี่ยวเล่อพอใจมากกับการช่วยเหลือของพวกเธอที่มาถึง เขาเคาะหม้อซุปใบใหญ่ที่กล่องเครื่องมือกับมีดแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
แต่สิ่งที่พวกเขาทั้งหมดไม่คาดคิดก็คือ เขาเคาะหม้อซุปสองครั้งก่อนที่เสียงโลหะดังกึกก้องจะดังไปไกล และเขาก็ได้ยินเสียงคํารามต่ําจากกิ่งไม้ข้างๆ เขา : “แอ่ว…”
“นี้…”
“จะว่าไป! เจ้าตัวนี้ไม่ถือว่าเราเป็นโรงอาหารจริงๆ ใช่มั้ย?”
“ แมวตัวใหญ่สีขาวนั้นอีกแล้ว!”
สาวทั้งสามมองไปที่กิ่งไม้ที่อยู่ห่างจากพวกเธอไม่ถึงห้าหรือหกเมตรแล้วร้องอุทาน
ใช่แล้ว แมวสีขาวตัวใหญ่ที่มาเยี่ยมเยือนแคมป์ของพวกเขาในทุกวันนี้ ตอนนี้กําลังนอนอยู่บนกิ่งไม้มองไปที่กู่เสี่ยวเล่ออย่างเกียจคร้านซึ่งยังคงง่วนอยู่กับการทําอาหารใต้ต้นไม้
นัยน์ตาสีเขียวอมเหลืองมีความหมายชัดเจนว่า ทําไมพวกนายไม่เตรียมพร้อมอาหารเช้าให้ฉัน
“ฉันเข้าใจอย่างชัดเจน ฉันรู้มาตลอดว่าแมวเหล่านี้มักมองว่าตัวเองเป็นเจ้านาย และคิดว่ามีเพียงแมวในครอบครัวเท่านั้นที่เป็นแบบนี้! ปรากฏว่าเหมือนกันในป่า! ” หลินเจียวกล่าวด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
“ถ้าอย่างนั้นจะถามใครล่ะ ไม่ใช่กัปตันเสี่ยวเล่อของเรา และเขาให้อาหารมันซ้ําแล้วซ้ําเล่า ซึ่งทําให้เกิดสถานการณ์ปัจจุบัน!” หนิงเล่ยที่โกรธกู่เสี่ยวเล่อมากจนไม่มีที่ให้ระบายออกไปได้เวลาฉวยโอกาสกล่าวทันที
กู่เสี่ยวเล่อไม่สนใจเรื่องนี้เลยและพูดด้วยรอยยิ้ม : “ ไม่เป็นไร ส่วนปลาเค็มย่างของผมเมื่อเช้านี้เตรียมไว้ให้พร้อม!”
หลังจากนั้นเขาก็ดึงปลาเค็มที่ปรุงสดใหม่ออกมาจากกองไฟและโยนมันลงบนพื้นด้านล่างแมวตัวใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล หลังจากผ่านไปหลายครั้ง เห็นได้ชัดว่าเอลฟ์ขาวตัวนี้เชื่อใจกู่เสี่ยวเล่อในระดับหนึ่งแล้ว ปลาเค็มย่างที่ตกลงบนพื้น มันกระโจนขึ้นไปข้างบนและเคี้ยว
“ไม่ ไม่ดีแน่ถ้าคุณไม่ได้กินอาหารเช้า กัปตันกู่เสี่ยวเล่อ มันจะไม่ทําให้ฉันหิวมาก ดังนั้นฉันจะให้คุณครึ่งหนึ่งของปลาเค็มย่างของฉัน!” หลินรุ่ยให้ครึ่งหนึ่งของปลาเค็มจากการบันส่วนอาหารของเธอและส่งมันให้กู่เสี่ยวเล่อ
หลินเจียวก็รีบพูดอย่างเรียนรู้ : “ เฮ้ ถ้าเมื่อคืนนี้ไม่ใช่เพราะพี่เสี่ยวเล่อที่คุณกล้าเอายาแก้ปวดมาให้ฉันตอนกลางดึก บางทีฉันก็ไม่สามารถลงจากพื้นได้แล้ว! มาเถอะปลาเค็มของฉันเป็นของพี่เสี่ยวเล่อไปครึ่งหนึ่งแล้ว! “
แม้ว่าตอนนี้กู่เสี่ยวเล่อจะไม่ขาดแคลนอาหาร แต่ดูเหมือนว่าจะมีการแบ่งแยกระหว่างสามสาวที่สนิทกัน
สองในสามคนได้แบ่งปลาให้กู่เสี่ยวเล่อ ทําให้หนิงเล่ยที่เหลือรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย มันไม่ใช่ว่าจะเป็นการแบ่งหรือไม่แบ่ง ..
“ลืมหนึ่งเลยไปเถอะ คุณสามารถกินมากขึ้น คุณยังสามารถไปล่าสัตว์กับผมในภายหลังได้!” กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่หนึ่งเลยที่งุนงงและกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“ล่าสัตว์กับคุณ ฉัน ” หนิงเล่ยอยากจะพูดอย่างจงใจว่าฉันจะไม่ออกไปล่าสัตว์กับคุณคนทะลึ่ง
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูด หลินเจียวที่อยู่ข้างๆ ก็ตอบทันทีว่า : “ พี่เสียวเล่อ คุณจะไปล่า สัตว์หรือ? ทําไมคุณไม่พาเราทั้งสองคนไป มีอีกสองคนสามารถหาเหยื่อได้ใช่มั้ย?”
กู่เสี่ยวเล่อยิ้มและส่ายหัว : ” เสี่ยวเจียว สุขภาพของคุณเริ่มดีขึ้นแล้ว วันนี้เรามารับการฝึกอบรมเพิ่มเติมในโรงแรมเครื่องบินกันเถอะ! หลินรุ่ยอยู่เป็นเพื่อนกับเธอที่นี้ แค่ผมไปกับหนิงเล่ย ถ้ามีคนมากเกินไป มันก็ง่ายที่จะไล่เหยื่อออกไป “
แม้ว่าหลินรุ่ยจะไม่ได้พูด จากสายตาของเธอ แต่เธอก็ยังคงผิดหวังกับการตัดสินใจของกู่เสี่ยวเล่อ แต่ตอนนี้กัปตันได้ตัดสินใจแล้ว งานได้รับการจัดสรรในลักษณะนี้ พี่น้องตระกูลหลินอยู่ในค่าย ส่วนกู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยออกไปล่าสัตว์เพื่อหาอาหาร
หลังอาหารเช้า กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเลยก็เก็บเครื่องมือของพวกเขา และกล่าวคําอําลากับสาวๆ ตระกูลหลิน และเริ่มก้าวเข้าไปในป่า แน่นอน เจ้าจินกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของกู่เสี่ยวเล่อย่างเป็นธรรมชาติและเดินไปตามทาง
เมื่อพูดถึงลิงตัวน้อยตัวนี้ กู่เสี่ยวเล่อไม่เคยต้องการให้มันอยู่ใกล้กับผู้รอดชีวิตมากเกินไป ท้ายที่สุดมันเป็นของป่าแห่งนี้
ถ้ามันอยู่กับพวกเขานาน ๆ มันจะสูญเสียความคึกคะนองไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งพวกเขาสามารถออกจากเกาะร้างได้จริง ๆ มันจะไม่ใช่ว่าเป็นการขุดหลุมพรางสําหรับเจ้าหนูตัวเล็กตัวนี้หรอกหรือ
อย่างไรก็ตาม เจ้าจินนี้อาจคุ้นเคยกับกู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ มากเกินไป แม้ว่ามันมักจะวิ่งออกไปหาอาหารป่าสําหรับตัวเอง แต่มันก็จะกลับไปที่แคมป์เพื่อนอนกับพวกเขาในเวลากลางคืนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่กู่เสี่ยวเล่อจะไล่มันไป เพราะมันกลายเป็นสมบัติของสามสาว นอกจากนี้ ยังมีการใช้มันในหลายๆ ครั้ง
ด้วยวิธีนี้ สองคนและหนึ่งลิงค้นหาในป่าอย่างช้าๆ เป็นเวลานาน
ไม่รู้ว่าวันนี้ไม่ได้ดูเท้าว่าก้าวขาข้างไหนออกไปข้างนอก ไม่พบเหยื่อแม้แต่ตัวเดียวนับประสาอะไรกับสัตว์ขนาดใหญ่เช่นกวางและกวางป่า แม้แต่กระต่ายและไก่ฟ้าก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“หอแปลกจัง! ทําไมวันนี้มีสัตว์ในป่าไม่กี่ตัว” กู่เสี่ยวเล่อที่เดินนําหน้าและเปิดทางพึมพําอย่างสงสัย
แม้ว่าหนิงเล่ยจะกังวลมากเกี่ยวกับกัปตันที่กําลังจะแต่งงานกับเธอในความฝัน แต่ก็รู้ด้วยว่าการเดินในป่าจะต้องไม่ห่างจากกู่เสี่ยวเล่อมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงตามหลังเขาอย่างใกล้ชิดไปตลอดทาง .
ตอนนี้ได้ยินคนตรงหน้าพูดอย่างนั้น ก็ตอบไปประโยคเดียวว่า : “ใช่ ไม่เพียงแต่มีสัตว์น้อยลง แต่คุณแทบไม่ได้ยินเสียงของแมลงและนกอีกด้วย! คงเป็นสัตว์เหล่านี้ไม่ใช่หรือที่รู้ว่าเราอาศัยอยู่ใกล้ ๆ ที่นี่และพวกมันก็วิ่งหนีไปหมด?”
คําถามของหนิงเล่ยไม่ได้ไม่มีเหตุผลเลย กู่เสี่ยวเล่อที่ล่าสัตว์บนภูเขากับลุงคนที่สามตลอดทั้ง รู้ดีว่าหากนักล่าปรากฏตัวบนภูเขา สัตว์หลายตัวในภูเขาจะพบว่ามันไม่ปลอดภัยในไม่ช้า สัตว์ป่าหลายชนิดจะเริ่มอพยพไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่อยู่ห่างไกลมากขึ้น
แต่สถานการณ์ในปัจจุบันไม่เหมือนกันอย่างเห็นได้ชัด ประการแรก พวกเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่เพียงวันหรือสองวัน ล่าไก่ฟ้าและกระต่ายป่าเพียงไม่กี่ตัว ซึ่งส่งผลกระทบน้อยที่สุดต่อสภาพแวดล้อมทางนิเวศวิทยาของที่นี่
ประการที่สอง แม้ว่าสัตว์ร้ายเหล่านี้จะรู้ว่ามีมนุษย์และไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป พวกมันจะไม่หายไปในชั่วข้ามคืน? และแม้แต่เสียงแมลงและนกก็หายไป ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกกว่านั้น
กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัว ทันใดนั้นเขาก็มีภาพลวงตาว่ามีพลังที่น่ากลัวในป่านี้ซึ่งส่งผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่นี่ แต่พลังนี้คืออะไร กู่เสี่ยวเล่อไม่สามารถเดาได้เลยในตอนนี้
ทั้งสองเคลื่อนตัวช้าๆ เป็นระยะทางกว่าหนึ่งกิโลเมตร ทันใดนั้นพวกเขาก็พบว่ามีหนังงูเหลีอมหลากสีปรากฏขึ้นบนกิ่งไม้ต่อหน้าพวกเขา!
ตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเป็นงูที่ถูกงูหลามตัวใหญ่กัดเอาผิวหนังออก แต่เมื่อกู่เสี่ยวเล่อเข้าไปใกล้และตรวจสอบ พวกเขาก็พบว่ามีโครงกระดูกงูเหลือมที่สมบูรณ์อยู่ในผิวหนัง!
การค้นพบนี้ทําให้ทั้งสองคนประหลาดใจ เนื่องจากความยาวของหนังงูคาดว่างูมีความยาวอย่างน้อย 6-7 เมตร
ใครสามารถจับงูหลามตัวใหญ่ในป่านี้ได้ และสามารถแทะได้อย่างสะอาดจนเหลือแต่หนังและกระดูกของง?
กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยมองหน้ากันและเห็นความกลัวและความสับสนในดวงตาของกันและกัน
ตรงกันข้าม ลิงน้อยจินชี้ไปที่ผิวหนังของงูเหลือมตัวใหญ่ส่งเสียงร้องและดูตื่นเต้นมาก
อาจเป็นเพราะแม่ของมันเองถูกงูเหลือมตัวนี้กิน มันคงมีความสุขทุกครั้งที่เห็นเจ้าพวกนี้ถูกฆ่า
แต่กู่เสี่ยวเล่อและหนิงเล่ยไม่มีความสุขเลย เพราะการที่สามารถฆ่างูหลามตัวใหญ่เช่นนี้ได้ แน่นอนว่าจะเป็นภัยคุกคามต่อมนุษย์เช่นพวกเขา
อยู่ไม่ไกลจากแคมป์ซากเครื่องบินของพวกเขา และถ้าเจ้าตัวนี้วิ่งไปที่แคมป์เพื่อโจมตีพวกเขาจริงๆ ก็คงไม่น่าแปลกใจแต่อย่างใด!
“เสี่ยวเล่อ คุณว่าอะไรที่เป็นได้ที่กินงูเหลือมตัวนี้ มันจะเป็นแมวสีขาวตัวใหญ่ที่กินอาหารในแคมป์ของเราหรือไม่?” หนิงเล่ยเสนอความคิดเห็นของเธอเอง
กู่เสี่ยวเล่อส่ายหัว : “เป็นไปไม่ได้! แม้ว่าแมวสีขาวตัวใหญ่อาจโจมตีงูหลาม ที่เหมือนงูหลามตัวใหญ่ตัวนี้ ผมเกรงว่ามันจะยากมากที่จะจัดการและไม่จําเป็นที่มันจะต้องมาล่าเหยื่อขนาดใหญ่เช่นนี้! แน่นอน ผมแน่ใจมากว่ามันไม่ใช่แมวสีขาวตัวใหญ่ที่ทํามัน สิ่งที่สําคัญที่สุดคือ ถ้าแมวสีขาวตัวใหญ่ทําอย่างนั้น กรงเล็บและฟันอันแหลมคมของแมวจะทําให้งูหลามตัวนี้กลายเป็นผ้าขี้ริ้วได้อย่างแน่นอน เป็นไปได้อย่างไรที่จะทิ้งผิวหนังที่สมบูรณ์แบบนั้นไว้? ”
“ มันจะเป็นตัวอะไร ผมนึกไม่ออกจริงๆ!” คําตอบของกู่เสี่ยวเล่อไม่ได้ทําให้หนิงเล่ยสบายใจ แต่กลับยิ่งกังวลมากขึ้น
“อืม ผมคิดว่าผมพบคําตอบแล้ว“ กู่เสี่ยวเล่อกล่าวหลังจากยกหนังงูขึ้นและมองไปที่มัน
