จ้าวแห่งเกาะ – ตอนที่ 34

น่าเสียดายที่จินตนาการอันยอดเยี่ยมของกู่เสี่ยวเล่อได้จบลง ประโยคของหลินเจียว “ดูดาวกับคุณ คนโง่!” ทำให้กู่เสี่ยวเล่อตระหนักได้อย่างสมบูรณ์ว่ากระบวนการในการเป็นเจ้าแห่งเกาะร้างแห่งนี้ยังอีกยาวไกล
หลังจากพักสักครู่ กู่เสี่ยวเล่อรู้สึกว่าอาการปวดกล้ามเนื้อที่เขาเพิ่งเกิดจากการออกกำลังกายใต้น้ำที่รุนแรงเกินไปได้รับการบรรเทาลงอย่างมาก เขาเริ่มตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบันอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้เขาและหญิงสาวทั้งสามจะอยู่ในสถานะที่ค่อนข้างได้เปรียบ แต่เนื่องจากไม่มีเครื่องมือพื้นฐาน ทำให้การอยู่รอดของพวกเขายากมากในปัจจุบัน โชคดีที่อยู่ที่ชายหาดแห่งนี้ ไม่มีอาหารขาดแคลน แต่การดื่มน้ำจืดเป็นปัญหาใหญ่ มะพร้าวหลายสิบลูกครั้งแรกที่เขาเก็บมาได้ถูกกินจนเกือบหมดแล้ว
แหล่งน้ำจืดเพียงแห่งเดียวที่รู้จักกันในตอนนี้คือ กู่เสี่ยวเล่อพบแม่น้ำสายเล็กที่อยู่ลึกเข้าไปในป่าเมื่อวานนี้
อย่างไรก็ตาม มีปัจจัยที่อันตรายมากมายในป่า แม้แต่เด็กที่เติบโตในภูเขาอย่างกู่เสี่ยวเล่อก็ยังต้องกังวลทุกครั้งที่เข้าไป หากปล่อยให้หญิงสาวสองสามคนไปตักน้ำก็จะเห็นได้ชัดว่าไม่ควรเป็นเช่นนั้น
ดังนั้นในปัจจุบันเขาสามารถตักน้ำได้ด้วยตัวเองและมีหญิงสาวสองสามคนอยู่ที่ชายหาดเพื่อหาอาหารหรืออะไรบางอย่าง? แต่ตอนนี้มีผู้ชายจากบริษัทเดิมของเขามากขึ้น แม้ว่าตัวเขาเองเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาจะทำให้พวกเขาตกใจกลัวก็ตาม ยังคงยากที่จะการันตีว่าเจ้าพวกนั้นจะไม่โผล่มาอีก เฮ้อ ยากเกินไปจริงๆ! กู่เสี่ยวเล่อถอนหายใจ
ในกรณีนี้ การได้กล่องเครื่องมือในซากเรืออัปปางนั้นสำคัญยิ่ง แต่ฉลามขาวที่นั่นกำลังจ้องมองมา มันเป็นความบังเอิญที่สามารถหลบหนีได้ในครั้งที่แล้ว โชคดีมาก แต่หากไม่มีความมั่นใจแน่นอน กู่เสี่ยวเล่อจะไม่มีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับฉลามอีกครั้ง
เขาค่อยๆ จ้องมองไปที่แฮมที่ทำจากหมูป่าซึ่งแขวนอยู่บนต้นไม้อย่างช้าๆ และทันใดนั้นเขาก็มีความคิดที่กล้าหาญในใจ

…
เช่นเดียวกับที่กู่เสี่ยวเล่อและคนอื่น ๆ ยังคงวางแผนสำหรับขั้นตอนต่อไป ผู้อยู่อาศัยอีกกลุ่มหนึ่งบนเกาะร้างแห่งนี้ก็พบที่พักที่อยู่ริมป่าห่างจากพวกเขาไปไม่กี่กิโลเมตร

หลังจากถูๆ ฝนๆ ซ้ำๆ ไปหลายครั้ง ในที่สุดก็จุดติดกองไฟ และได้เรียนรู้จากกู่เสี่ยวเล่อและพวกเขาก็วางใบตองขนาดใหญ่ลงบนพื้น มีคนสองสามคนนั่งอยู่บนพื้น

“บัดซบ! ชะตากรรมของไอ้ชั่วกู่เสี่ยวเล่อช่างใหญ่โตจริงๆ!” ฉินเหว่ยสาปแช่งขณะที่ถูซี่โครงของเขาที่กำลังบอบชำ

“ใช่ ฉลามขาวขนาดนั้นไม่ได้ฆ่าเขา! มันยังคงทำให้พวกเขาตื่นตัวในตอนนี้ และ  มันจะยากกว่าที่จะโจมตีพวกเขาอีกครั้งในอนาคต!” หัวหน้าเว่ยยังคงส่ายหัว

“ เหลาเว่ย เสี่ยวฉิน คุณไม่ต้องกังวล! ตามที่สุภาษิตกล่าวไว้ไม่กลัวโจรขโมยแต่กลัวโจรคิดถึง ข้าไม่เชื่อว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป กู่เสี่ยวเล่อและสาว ๆ เหล่านั้นจะทำได้แค่สองสามวัน! แต่สิ่งที่สำคัญกว่าสำหรับเราในตอนนี้คือ ทำอย่างไรจึงจะอยู่รอดที่นี่! เนื่องจากกู่เสี่ยวเล่อสามารถใช้ชีวิตร่วมกับหญิงสาวตัวเล็ก ๆ สองสามคนได้ดี ฉันจึงเชื่อว่าพวกเราชนชั้นสูงไม่น่าจะมีปัญหา! ” คำพูดของเหลาชางนี้ได้เพิ่มความมั่นใจให้กับคนเหล่านี้เป็นอย่างมาก

หลังจากเห็นว่าทุกคนอารมณ์ดี เหลาชางก็กระแอมในลำคอและพูดว่า ” อืม เอ่อ มีคำพูดที่ว่างูจะไม่ไปไหนโดยไม่มีหัว นกก็ไม่บินโดยไม่มีหัว ตอนนี้ทีมของเราเป็นรูปเป็นร่างแล้ว ทีมต้องมีผู้นำย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความคิดเห็นส่วนตัวของฉันคือ ในทีมนี้ ฉันเป็นกัปตัน นั่นคือผู้นำที่แน่นอนรับผิดชอบเรื่องใหญ่และเล็ก ในฐานะรองผู้จัดการเว่ยเป็นรองกัปตันรับผิดชอบงานซ่อมบำรุงประจำวันให้กับทีมของเรา ผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรบุคคลหวังเป็นที่ปรึกษาทางจิตวิทยาของเรา ซึ่งรับผิดชอบในการสงบอารมณ์ของทุกคน ในขณะที่เสี่ยวลี่ เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉัน โดยดูแลชีวิตส่วนตัวของฉันเป็นหลัก ทุกคนตรวจสอบ เห็นไหมว่าฉันแจกจ่ายงานนั้นไม่มีอะไรผิดปกติใช่มั้ย? ” ยกเว้นฉินเหว่ยและเหลาหม่าโปรแกรมเมอร์วัยกลางคนที่ผมค่อนข้างบางที่เงียบไปพักหนึ่ง ที่เหลืออีกสามคนเห็นด้วยอย่างมีความสุข
อย่างไรก็ตาม ฉินเหว่ยและเหลาหม่าโปรแกรมเมอร์มองหน้ากัน ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า : “ เหลาชางไม่เป็นไรหรอกที่คุณจะแจกจ่ายงานของคุณแบบนี้ แต่ฉันอยากรู้ว่า ใครเป็นผู้รับผิดชอบในการหาอาหารและน้ำดื่ม? “

เหลาชางผงะไปชั่วขณะและตอบกลับทันทีด้วยรอยยิ้ม : ” ยังไม่มีคุณกับเหลาหม่าโปรแกรมเมอร์อีกเหรอ? คุณสองคนยังเด็กและแข็งแรง เช่นเดียวกับงานเช่นออกไปหาอาหารและน้ำดื่ม ฉันจะมอบความไว้วางใจให้กับคุณ! อย่าลดความไว้วางใจในฐานะผู้นำของเรา! “

คำพูดของตาแก่ชาง เกือบจะไม่สามารถเข้าใจได้ ทำให้จมูกของฉินเหว่ยพ่นควันออกมา! ภายในใจเหมือนมีม้าป่านับหมื่นตัวควบวิ่งข้ามผ่าน! มีทั้งหมด 6 คนเท่านั้น มารดามันเถอะยังมอบสามตำแหน่งผู้นำและผู้ช่วย! ให้ฉันกับเหลาหม่าออกไปหาอาหารและเครื่องดื่มสำหรับแก? ทำไม!!! ฉินเหว่ยมีใจที่จะรีบหันหน้าของเขาไปทันที แต่เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เหลาหม่าคิดอย่างไร เขาจึงพยักหน้าและเห็นด้วย

ดังนั้นทีมชั่วคราวของพวกเขาหกคนจึงเป็นรูปเป็นร่าง แต่เมื่อเทียบกับทีมของกู่เสี่ยวเล่อแล้ว ทีมผู้นำนี้มีขนาดใหญ่กว่ามากอย่างเห็นได้ชัด
“เสี่ยวฉิน, เหลาหม่า, คุณทั้งสองรีบไปที่ป่าหรือบนชายหาด เพื่อเดินดูว่าสามารถหาอะไรกินได้บ้าง อาหารมื้อเย็นของทุกคนยังไม่ถูกตัดสิน! ในค่ายคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันกับเหลาชางที่ดูแลสถานการณ์โดยรวม คุณสามารถทำงานระดับรากหญ้าได้อย่างสบายใจ!” ตาแก่เหลาเว่ยพอใจกับตำแหน่งรองกัปตันมาก ออกคำสั่งดังกล่าวทันทีกับบุคคลทั้งสองคนที่สามารถสั่งการได้
“ไอ้เลว! ตัวนอนกินพวกนี้!” ฉินเหว่ยสบถอีกครั้งในใจ แต่เมื่อเขาเห็นเหลาหม่าคนเดิมที่ถูกกดขี่ เขาก็ไม่พูดอะไร มันไม่สะดวกที่เขาจะพูดอะไร เขาต้องเห็นด้วยไปก่อน และทั้งสองก็ยืนขึ้นและคลำเข้าไปในป่าอย่างระมัดระวัง……
กู่เสี่ยวเล่อที่นี่เริ่มมีงานยุ่งแล้ว หลังจากเดินไปรอบ ๆ ป่าเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พบท่อนไม้แห้งสองสามชิ้น หลังจากใช้ความพยายามอย่างหนัก ในที่สุดเขาก็ย้ายพวกมันกลับไปที่ค่าย
หญิงสาวทั้งสามไม่เข้าใจว่ากัปตันของพวกเขากำลังทำอะไร กู่เสี่ยวเล่อไม่ได้อธิบาย
แต่ขอให้พวกเธอช่วยถือไม้กลมๆ เหล่านั้น หยิบเชือกที่ทอจากเถาวัลย์ออกมาและเริ่มมัดมัน

“ กู่เสี่ยวเล่อ คุณจะผูกแพหรือ?” หนิงเล่ยถามหลังจากมองดูสักพัก
“อืม ไม่คิดว่าคุณหนูผู้ร่ำรวยของเรายังฉลาดอยู่!” กู่เสี่ยวเล่อกล่าวด้วยความประหลาดใจ
“ แพเหรอ? กัปตัน คุณต้องการอาศัยแพธรรมดานี้ออกทะเลไปเพื่อขอความช่วยเหลือหรือไม่? นั่นเป็นไปไม่ได้! คลื่นลูกใหญ่ซัดเข้าใส่ มันจะต้องแตกแน่ ๆ !” หลินเจียวกล่าวทันทีอย่างเป็นห่วง

“ไม่ ผมไม่ได้ใช้แพนี้เพื่อออกทะเล แต่วางแผนที่จะใช้มันเพื่อกอบกู้เรือชูชีพที่จม”คำตอบของกู่เสี่ยวเล่อทำให้ทุกคนประหลาดใจอีกครั้ง และกัปตันของพวกเธอก็บ้าไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีฉลามขาวตัวใหญ่อยู่ที่นั่น เขาต้องไปกอบกู้เรือที่จม เขากำลังมองหาความตายไม่ใช่หรือ?

เมื่อเห็นสายตางงงวยของหลาย ๆ คน กู่เสี่ยวเล่อยิ้มเล็กน้อย : “ไม่ต้องห่วง คราวนี้ผมไม่ได้ไปเผชิญกับฉลามขาวเหล็กกล้าตอนนี้ ผมผูกแพนี้ได้แล้วผมจะไปตกปลาฉลามก่อน! “