จ้าวแห่งเกาะ ตอนที่ 99 – คําให้การของลิง
ใช่ กับคําถามของหนิงเล่ย พี่น้องตระกูลหลินก็ไม่เข้าใจ
พวกเธอไม่ได้กินอาหารดิบเลยนับตั้งแต่พวกเธออาศัยอยู่บนเกาะ อันที่จริง สิ่งนี้สําคัญมาก หากอาหารเป็นพิษหรือท้องเสียและอาการอื่น ๆ เกิดขึ้นในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ที่นี่ไม่อนุญาตให้ใช้ยาปฏิชีวนะและน้ำเกลือและคงไม่ไกลจากการรอความตาย
เมื่อเห็นดวงตาที่สับสนของหญิงสาวตัวเล็ก ๆ สองสามคน กู่เสี่ยวเล่อก็ยิ้มอย่างอธิบายไม่ถูก “จุดไฟที่นี่ มันก็แค่เปิดโปงตําแหน่งของเราให้โจรสลัดพวกนั้นเหรอ? ในกรณีที่พวกเขาแอบเข้ามาตอนกลางคืนหลังจากจุดไฟ พวกเราทุกคนจะต้องรับผิดชอบ! ดังนั้นอย่างน้อยเราก็ไม่สามารถจุดไฟได้คืนนี้! “
ทั้งสามสาวชําเลืองมองกันและกัน และกลัวจนแลบลิ้นออกมา ในใจก็บอกว่ามีกัปตันผู้มีความคิดที่ละเอียดอ่อนและรอบคอบคนนี้อยู่ที่นี่! แต่ไม่จุดไฟ จะกินอะไร? นี้เป็นคําถามที่สําคัญมาก
กู่เสี่ยวเล่อยังเห็นสิ่งที่พวกเธอคิด พลิกกระเป๋าและดึงช็อกโกแลตบิสกิตสองสามอันออกมาเหมือนกลอุบาย!
“ ว้าว! พี่เสี่ยวเล่อ คุณก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน! ยังมีเก็บของแบบนี้! ฉันฝันถึงตอนกลางคืนและคิดถึงรสชาติของช็อคโกแลตทุกวัน! ” หญิงสาวตัวน้อยหลินเจียวหยิบช็อกโกแลตบิสกิตที่เสี่ยวเล่อส่งมาและวางไว้บนใบหน้าของเธอโดยไม่เต็มใจที่จะเปิดหีบห่อและกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมึนเมา
หลินรุ่ยหยิบช็อกโกแลตบิสกิตในสายตาของเธออย่างตื่นเต้นและไม่ได้กินมันทันที และยังคงเล่นมันในมือของเธอ
มีเพียงหนิงเลยเท่านั้นที่รู้ว่าช็อกโกแลตบิสกิตเหล่านี้เป็นวันแรกที่เสี่ยวเล่อและเธอมาถึงเกาะ เธอพบว่ามันอยู่ในกระเป๋าของศพชายที่เป็นเหยื่อ แต่เดิมเธอรังเกียจพฤติกรรมแบบนี้ที่เอาของคนตายมาเก็บไว้ แต่ตอนนี้ เยี่ยม! มีกลิ่นหอมมาก!
คุณหนูหนิงยังรับช็อกโกแลตบิสกิตอย่างโจ่งแจ้ง แน่นอนว่าเธอยังคงมีเหตุผลที่ดีพอที่จะปลอบใจตัวเอง นั่นคือวิธีที่จะต่อสู้กับฟ้าและดิน หากคุณกินไม่พอที่จะสู้กับคู่เสี่ยวเล่อเจ้ากรรมคนนี้!
เมื่อเห็นว่าสาวงามทั้งสามได้รับอาหาร กู่เสี่ยวเล่อก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ นอกจากนี้เขายังลอกเปลือกถุงช็อกโกแลตบิสกิตออก และหยิบบิสกิตที่มีน้ําเชื่อมช็อคโกแลตอยู่ข้างในอย่างระมัดระวัง
เยี่ยม…….
แม้ว่าพวกเขาจะกินอาหารทะเลธรรมชาติทุกชนิดทุกวัน แต่อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ได้รู้สึกถึงลมหายใจของเมืองมานานแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในป่า แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเก็บเครื่องปรุงรสหวาน ช็อกโกแลตบิสกิตนี้ถือได้ว่าอร่อย แม้แต่จินลิงตัวน้อยที่อยู่ด้านข้างก็ส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นหลังจากกัด โดยใช้การตีลังกาเพื่อแสดงอารมณ์ที่สนุกสนานของมัน
“อร่อยจัง! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าช็อกโกแลตบิสกิตชิ้นนี้อร่อยมาก!” หลินเจียวพูดในขณะที่กินอย่างเอร็ดอร่อย
กู่เสี่ยวเล่อหัวเราะ: “นั่นคือสิ่งที่คุณมักจะกินได้ในอดีต! ในสถานการณ์ที่รุนแรงเช่นนี้ มันจะรู้สึกหวานอย่างไม่น่าเชื่อโดยธรรมชาติ! แน่นอนว่านี้อาจไม่รวมถึงคุณหนิงของเรา เพราะเธอเป็นลูกสาวของร้านอาหารมิชลินมาโดยตลอด ผมพูดถูกใช่ไหม? คุณหนูหนึ่งของผม?”
เสี่ยวเล่อยังคงไม่ลืมที่จะแกล้งศัตรูที่มีความสุขในตอนนี้เป็นครั้งคราว แต่ครั้งนี้หนิง เลยเลือกที่จะเงียบโดยไม่คาดคิด เพราะตอนนี้เธอจมอยู่กับความอร่อยของช็อคโกแลตบิสกิตมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะเพิกเฉยต่อการยั่วยุที่ชัดเจนของกู่เสี่ยวเล่อ…
เสี่ยวเล่อมองไปที่เธอโดยไม่สนใจตัวเอง และรู้สึกน่าเบื่อมากถ้าพูดมากไปกว่านี้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มเก็บข้าวของที่หลับนอนและจีนลิงตัวน้อยที่อยู่ข้างๆ เขาก็คอยช่วยเหลือโดยการพูดคุยอย่างเจื้อยแจ้ว
ในไม่ช้าผู้หญิงเหล่านั้นก็กินช็อคโกแลตบิสกิตทั้งหมดในมือ แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่จะเติมช็อกโกแลตชิ้นเล็ก ๆ แต่ท้ายที่สุดแล้ว แคลอรี่ที่มีอยู่ในขนมประเภทนี้ค่อนข้างสูงหลังจากได้รับการเติมเต็มในกระเพาะและผู้คนก็คึกคัก
“ พี่เสี่ยวเล่อ เราจะไม่อยู่ในปาแบบนี้ตลอดไปใช่ไหม? ยังไม่สามารถก่อไฟได้ คุณกินช็อคโกแลตบิสกิตเสร็จแล้ว เราจะทําอะไรได้บ้างในอนาคต? ” หลินเจียวเอนกายบนเตียงใบไม้นุ่มและถามอย่างเป็นห่วงขณะดื่มน้ำมะพร้าว
เอ่อ? กู่เสี่ยวเล่อคิดถึงปัญหานี้ แต่ไม่ใช่ว่าเขาจัดการกับโจรสลัดเหล่านั้นสองสามครั้ง
ไม่รู้ว่าการไล่ล่าที่อยู่เบื้องหลังครั้งนี้คิดอย่างไร คงจะดีไม่น้อยหากพวกเขาจากไปหลังจากกลับไป แต่ถ้าพวกเขานอนซุ่มอยู่ริมชายหาดเพื่อรอให้คนอย่างพวกเขากลับไป คาดว่าจะลําบาก …
อย่างไรก็ตาม หลินเจียวหญิงสาวตัวเล็กกล่าวว่า เขาไม่ได้พิจารณาปัญหานี้ เห็นได้ชัดว่าการหาอาหารในปานั้นยากกว่าบนชายหาดมาก และถ้าไม่มีไฟ พวกเขาจะไม่สามารถอยู่รอดได้นาน ทั้งหมดนี้ใหญ่เกินกว่าที่จะคิด
ในเวลานี้ กู่เสี่ยวเล่อมองไปที่ลิงตัวน้อย จินที่อยู่ข้างๆ เขา เห็นได้ชัดว่าอาหารช็อกโกแลตถั่วลิสงในตอนกลางคืนนั้นสวยงามมาก ตอนนี้กําลังหวีผมสีทองฟู ๆ สบาย ๆ
เสี่ยวเล่ออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ : “เป็นลิงน้อยอย่างแกดีกว่า! ป่าแห่งนี้เป็นบ้านของแก แม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถอยู่รอดได้ แต่แกก็รอดแน่นอน และอีกไม่นาน แกจะมีอิสระที่จะไล่ล่าลิงตัวเมียที่แกเห็นในป่าแห่งนี้ พวกเธอจะไม่ขอหมั้นหรือบ้านหรือรถ แกดีแค่ไหน! ช่างเป็นคําเตือนที่น่าเศร้าเช่นฉัน! ฮะ?
เมื่อนึกถึงลิงตัวเมีย ทันใดนั้นเสี่ยวเล่อก็พบว่าสมาชิกในทีมสาวงามทั้งสามของเขาได้หายจากอาการหลับใหลโดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ วิ่งไปที่พุ่มไม้อย่างลึกลับและพึมพํา..
“ลูกเจี๊ยบพวกนี้กําลังไป “ เสี่ยวเล่อเพียงแค่ยืนขึ้นเพื่อเตือนพวกเธอว่าอย่าไปไกลป่าจะอันตรายกว่านี้มาก
แต่ทันทีที่ได้ยิน หนิงเล่ยตะโกนเสียงดัง : “เสี่ยวเล่อ อย่ายืนมอง!”
ก่อนที่เขาจะตอบสนองมีเสียงของสาวน้อยหลินเจียว : “ พี่เสี่ยวเล่อ พวกเราสามคนกําลังทําให้สะดวก มันไม่เหมาะสําหรับคุณที่จะดู! และฉันได้ยินมาว่าถ้าผู้ชายแอบมองผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจะต้องเป็นตากุ้งยิง!”
อะไร? พวกเธอทั้งสามคนปวดเบาหรือ? แม้ว่ากู่เสี่ยวเล่อจะไม่เห็นอะไรเลย แต่เขาก็ยังคงจินตนาการอย่างไม่สามารถควบคุมได้ภายใต้พุ่มไม้ที่รกครึ่มในสมองของเขา
สาวสวยสามคนนั่งยองๆ ท่าทางสุดยอดยกกระโปรงปล่อยน้ำท่วมที่นั่น ..
อาจเพื่อร่วมมือกับการทําอนาจารของกู่เสี่ยวเล่อ เสียงน้ำที่ไหลเข้ามาเกือบจะพร้อมกันทันใดมีของเหลวออกมาจาสองของเขา
เขาเช็ดเลือดสีแดงบนมืออย่างลวก ๆ
ให้ตายเถอะ มันน่าตื่นเต้นมาก! เลือดกําเดาของฉันไหลออกมา เสี่ยวเล่อยิ้มอย่างขมขึ้นและดุตัวเองว่าไม่มีอะไร
ในตอนนี้ ทั้งสามสาวได้ทําการอํานวยความสะดวกเรียบร้อยแล้ว พวกเธอจัดชุดและยืนขึ้นจากพุ่มไม้ไม่ไกลด้วยใบหน้าเขินอาย
“เสี่ยวเล่อ คุณไม่ได้แอบมองเหรอ?” หนิงเล่ยถามด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“ชี้ด! มันไม่ใช่แค่นี่เหรอ มีอะไรดี?” กู่เสี่ยวเล่อเช็ดเลือดกําเดาออกและพูดอย่างเฉยเมยพลางเงยหน้าขึ้น
“ จริงเหรอ พี่เสี่ยวเล่อ สาวงามทั้งสามอย่างเรากําลังทําธุระห่างจากคุณไม่ถึง 10 เมตร
คุณไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย อืม ดูเหมือนว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ! “
หลินเจียวชื่นชมและพูดในสิ่งที่ดี หลินรุ่ยซึ่งอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มเพื่อแสดงความเห็นชอบของเธอเช่นกัน
แต่หนิงเล่ยที่ไม่ได้ยืนหยัดต่อสู้กู่เสี่ยวเล่อเพียงเพราะช็อกโกแลตบิสกิต ไม่คิดเช่นนั้น
“ จริงเหรอ? ฉันไม่เชื่อว่าจู่ๆ เขาจะใจดีขนาดนี้?”
หนิงเล่ยกล่าวอย่างสงสัย ขณะที่เธอเดินไปที่ด้านข้างของเสี่ยวเล่อและสังเกตอย่างระมัดระวัง ไม่พบสิ่งใด ลิงน้อยจินหันหัวไปด้านข้างและถามว่า : “จิน พี่สาวคนที่สองขอถามเรา ลุงแปลก ๆ ของเรายืนขึ้นและมองมาที่เราหรือไม่?”
