ช้าก่อนคุณป๋อ! ครั้งนี้ขอเป็นรักสุดท้าย – ตอนที่ 26 นางฟ้าบนดิน

เมื่อเห็นว่าในที่สุดป๋อจิ่งชวนก็เคลื่อนสายตามาหยุดที่เธอเสียที เธอจึงได้ปริปาก  

“คุณชายไปพักก่อนเถอะค่ะ ไม่งั้นนายหญิงท่านจะเสียใจเอานะคะ”  

เสียใจที่ความพยายามทั้งหมดของท่านสูญเปล่า  

ป๋อจิ่งชวนยกมือขึ้นดูเวลา กว่าจะถึงมือค้ำก็อีกสักพักใหญ่  

“เข้าใจแล้ว”  

เขาพยักหน้าแล้วตบเท้าขึ้นบันไดไป  

ไหลหรงค่อยๆ มองคนที่เดินขึ้นบันไดไปจนสุดสายตา เธอยกยิ้มขึ้นก่อนจะตรงไปยังห้องของนายหญิงสกุลป๋อ  

เขาใช้มือลดเนกไทที่คลายไว้แล้วครึ่งหนึ่งลงมาแล้วเปิดประตูเข้าห้องตัวเองอย่างเคยชิน  

สำหรับคนที่ไม่ชอบให้ใครเข้ามารุกล้ำในอาณาเขตส่วนตัวตั้งแต่ไหนแต่ไร แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก แต่เขารับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในห้องได้แทบทันที  

มือที่จับลูกบิดอยู่ชะงักค้าง สายตาเลื่อนไปหยุดอยู่ที่เตียงหลังใหญ่ใจกลางห้องโดยอัตโนมัติ  

นัยน์ตาลึกล้ำไม่อาจหยั่งรู้ฉายแววความเย็นเยียบวนเวียนไปมา สายตาดุจคมมีดไม่ละวางจากร่างที่ปรากฏอยู่บนเตียง สองขาค่อยๆ ยางกรายเข้าไปจุดนั้นอย่างช้าๆ  

ฝ่าเท้าเหยียบย้ำลงบนผืนพรมอย่างเงียบเชียบ  

สีหน้าเรียบเฉยของผู้ที่ถูกล่วงล้ำอาณาเขตฉายความดุดันและเยือกเย็น  

ทันทีที่เขาก้าวเข้าใกล้กับเตียงกว้าง เมื่อเห็นอีกคนที่กำลังหลับใหลอยู่บนนั้นนัยน์ตาเรียบนิ่งเริ่มทอประกาย ความเย็นชาเมื่อครู่ค่อยๆ มลายหายไป  

กลุ่มผมดำนุ่มราวปุยหมอกแผ่สยายบนหมอน ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือระเรื่อสีแดงจากการหลับสนิท เรียวคิ้วสวยวางตัวอย่างอ่อนโยน  

สายตาเหลือบไปเห็นแพขนตาราวกับผีเสื้อที่กำลังพักผ่อน ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอาง กลีบปากบางราวดอกไห่ถาง จมูกสวยเนียนใสได้รูป ความสงบเสงี่ยมอย่างน่าเหลือเชื่อ  

นางฟ้าบนดิน  

ในหัวของเขามีเพียงแค่สี่คำนี้  

เขาไม่ได้ละสายตาทันทีหลังจากนั้น  

เสื้อคลุมอาบน้ำของเขาที่เธอสวมอยู่ดูเหมือนจะใหญ่เกินไป ยามได้หลับสบายแบบนี้ถึงได้ร่นลงมาอยู่ตรงบ่า ไหล่สวยโผล่พ้นเนื้อผ้าออกมาอย่างไม่ตั้งใจพร้อมกับเนื้อหนังสีขาวนวล กระดูกไหปลาร้าขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ  

ป๋อจิ่งชวนหายใจถี่ ความมืดครึ้มและความประหลาดใจก่อตัวขึ้นในดวงตาสีนิล  

เขารู้เพียงว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้น่ารังเกียจอะไร แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกผู้หญิงคนนี้ปลุกปั่นได้โดยง่าย  

เขาหมุนตัวถอดเสื้อสูทตัวนอกโยนทิ้งไปยังโซฟาอีกด้านหนึ่ง ต่อด้วยยกข้อมือขึ้นปลดคัฟลิงค์ยี่ห้อแพงออกจากเสื้อเชิ้ต โน้มตัวลงเก็บมันไว้อีกด้าน  

จากนั้นสายตาก็เลื่อนกลับมามองใบหน้าที่กำลังหลับใหล แววตาจางๆ เปลี่ยนสีเข้มขึ้นในทันใด ความอบอุ่นค่อยๆ ฉายชัดในแววตา  

จะถือสาไปทำไม การที่เธอมีผลกับตัวเขาง่ายดายเช่นนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร  

เพราะถึงยังไง…  

จะช้าหรือเร็วก็ต้องเป็นเธออยู่ดี  

หย่อนตัวลงนั่งข้างเตียง ผินหน้ามองหญิงสาวที่กำลังฝันหวาน  

ข้อนิ้วเกลี่ยลงบนเส้นผมนุ่มตรงขมับของเธอ  

คนที่ตกอยู่ในห้วงนิทรารับรู้ได้ถึงกลิ่นกายอันหอมเย็นของคนที่ทั้งไม่คุ้นเคยและคุ้นเคยอย่างเลือนราง ราวกับกลิ่นอายที่เย็นและสะอาดของเตียงเคล้ากับกลิ่นหอมอย่างอื่น  

คิ้วเรียวขมวดเบาๆ ได้ชื่อว่าเป็นนักปรุงน้ำหอมการแยกแยะกลิ่นจึงคล้ายจะกลายเป็นสัญชาตญาณของเธอไปแล้ว  

กลิ่นนี้มัน…  

น่าจะเป็นกลิ่นของเครื่องหอมติดรถสักชนิด  

เมื่อพบคำตอบของปัญหา คิ้วสวยช่างสงสัยจึงค่อยๆ คลายออกจากกัน  

ถูใบหน้าเข้ากับหมอนอย่างสบายใจ เส้นผมบางส่วนหล่นลงไปบนหน้าอกที่อยู่ใต้สาบเสื้อปกปิดทัศนียภาพที่ปรากฏออกมา  

ท่าทางราวกับเด็กน้อยทำให้ป๋อจิ่งชวนหลุดขำ เสียงแผ่วเบาค่อยๆ แผ่ขยายในห้องอันเงียบสนิท  

กลิ่นหอมที่ห่างกันเพียงคืบ ความรู้สึกจากพรสวรรค์ที่ไม่อาจเมินเฉย บวกกับแว่วเสียงหัวเราะของผู้ชายทำให้เฉินฝานซิงค่อยๆ ลืมตาตื่น…