บทที่ 177
หลี่เสว่ไม่รู้ว่าทำไม มีความรู้สึกดีเป็นพิเศษกับไป๋ยี่เฟย ดังนั้นกับเขาจึงเป็นที่พึ่งได้อย่างมาก
หลังจากได้ยินไป๋ยี่เฟยทั้งดีใจทั้งเจ็บปวดใจ ดีใจที่ว่าแม้ว่าหลี่เสว่จะกลายเป็นเด็ก ก็สามารถพึ่งพาเขาโดยจิตใต้สำนึก ที่เจ็บปวดใจคือ เมื่อสักครู่นี้หลี่เสว่แก้พิษ เลยเปลี่ยนกลายเป็นเด็กอีกครั้ง
หนิววั่งเห็นอย่างนี้ก็พยักหน้าพูดว่า : “ได้ ประธานไป๋คุณตามมาด้วยกันเถอะ!”
ไป๋ยี่เฟยทำเสียงตอบรับ แล้วจูงหลี่เสว่ไปทำการตรวจด้วยกัน
หลังจากสองชั่วโมง
สีหน้าหนิววั่งดูเคร่งขรึม
ไป๋ยี่เฟยเห็นอย่างนี้รู้เลยว่าผลลัพธ์ไม่ดีนัก แต่ยังคงถามว่า : “หมอหนิว ภรรยาของฉันเธอ……”
หนิววั่งถอนหายใจ “คุณนายไป๋ตอนนี้สติปัญญาแค่ห้าหกขวบเท่านั้น ทั้งหมดเป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง เรื่องก่อนหน้านี้ลืมไปหมดแล้ว นอกจากจำชื่อตัวเองแล้ว ก็จำอะไรไม่ได้เลย”
“ผลอย่างนี้ น่าจะเกิดจากยาแก้พิษ แต่เมื่อฉันตรวจสอบในเวลานั้น ไม่พบว่ายาแก้พิษที่ทำให้เกิดผลลัพธ์นี้ เป็นเพราะความสะเพร่าของฉัน ฉัน……”
ไป๋ยี่เฟยได้ยินก็มองไปที่หนิววั่ง “ไม่โทษคุณหรอก”
สามารถผลิตสารพิษอย่างนี้ออกมา ในกรณีมีสิ่งอื่นๆเจือปนอยู่ในยาแก้พิษเล็กน้อย เป็นเรื่องปกติหากไม่สามารถตรวจสอบได้ แต่ว่า ทำไมต้องเป็นหลี่เสว่?
พิษนี้น่าจะเป็นเขาที่รับมา ต้องเปลี่ยนกลายเป็นเด็กน้อยก็คือเขา ทำไมถึงเป็นหลี่เสว่?
ในใจไป๋ยี่เฟยกระอักกระอ่วน สงสารหลี่เสว่ ไม่ยินยอม โทษตัวเอง ยังคิดโกรธแค้นคนที่วางยา
“ประธานไป๋!”
เสียงของหนิววั่งทอดมา แต่ไป๋ยี่เฟยกลับสูญเสียความรู้สึกตัวไปแล้ว
“คุณลุง!” หลี่เสว่เห็นไป๋ยี่เฟยหมดสติไปอีก ก็ตกใจกลัวอีกครั้ง “คุณลุง……คุณเป็นอย่างไรบ้าง……”
หนิววั่งรีบเรียกหมอมา จัดการปฐมพยาบาลให้ไป๋ยี่เฟย
จากนั้นก็พูดปลอบโยนหลี่เสว่ว่า : “ไม่ต้องกังวล คุณลุง……คุณเขาเหนื่อยมากไปเท่านั้น นอนหลับสักพักก็ดีขึ้น”
ตอนนี้อะไรๆหลี่เสว่ก็ไม่เข้าใจ ได้แต่ถามตาปริบๆว่า : “จริงหรอ?”
“จริงๆ” หนิววั่งตอบกลับอย่างมีความอดทนมาก “คุณรออยู่ที่นี่ อีกสักครู่พวกเราก็จะกลับมา”
หลี่เสว่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อืม……”
ในห้องฉุกเฉิน
ตามที่หนิววั่งทำการตรวจร่างกายของไป๋ยี่เฟยหนึ่งครั้ง ผลตรวจออกมาแล้ว มันเหมือนกับพิษของหลี่เสว่ทุกประการ อดถอนหายใจไม่ได้
คู่สามีภรรยาทั้งสองคนถูกวางยาก่อนและหลัง ยาแก้พิษมีหนึ่งเม็ดเท่านั้น กินยาแก้พิษเป็นการถอนพิษ แต่เปลี่ยนนิสัยกลายเป็นเด็ก นี่จริงๆคือ…….ห๊า!
หลังจากผ่านไปสามชั่วโมง ไป๋ยี่เฟยก็ตื่นขึ้นมา คำถามแรกคือ “ภรรยาฉันล่ะ?”
หนิววั่งอยู่ในห้องผู้ป่วย หลี่เสว่นั่งอยู่ข้างๆเตียง
ไป๋ยี่เฟยเห็นว่าหลี่เสว่นั่งอยู่ข้างเตียง จึงวางใจลงมา
หนิววั่งข้างๆส่ายหัวอย่างฉับพลัน “พิษของคุณคุณน่าจะรู้ อารมณ์ไม่สามารถขึ้นลงมากจนเกินไป……”
“ฉันรู้” ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า
หนิววั่งเห็นแบบนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีก มองไปทางหลี่เสว่ “สถานการณ์คุณนายไป๋ตอนนี้ ประธานไป๋ต้องควบคุมดูแลเพิ่มขึ้น พยายามอย่าปล่อยให้เธอออกไปข้างนอกคนเดียว”
หลังจากเงียบไปสองสามนาที ไป๋ยี่เฟยพูดขึ้นว่า : “หมอหนิว ฉันต้องการสร้างโรงพยาบาลที่ผสมผสานระหว่างจีนและตะวันตก คุณเชี่ยวชาญการแพทย์แผนตะวันตก หลิวเสี่ยวอิงคนนั้นวันนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญแพทย์แผนจีน ฉันเชื่อว่าศักยภาพของพวกคุณจะสามารถนำพาให้เกิดประสิทธิผลที่ดีมาก”
พูดจบ หนิววั่งหยุดไปชั่วขณะ
ทันทีก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ประธานไป๋ชื่นชมฉันขนาดนี้ รู้สึกเป็นเกียรติกับฉัน แต่ว่า ต้องขอโทษด้วย เกรงว่าจะตอบรับประธานไป๋ไม่ได้”
ไป๋ยี่เฟยแปลกใจ หนิววั่งทักษะทางการแพทย์ดีขนาดนี้ ไม่ควรเป็นหมอในโรงพยาบาลเอกชนเช่นนี้ ต้องรู้ แต่ว่าเขาเป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองเทียนเป่ย
ความคิดของหนิววั่งล่องลอยไปไกล กล่าวว่า : “สามปีก่อน เวลาฉันทำการผ่าตัด เพราะความผิดพลาดหนึ่งครั้ง นำไปสู่สองชีวิต สิ่งต่างๆเป็นเรื่องร้ายแรงมาก ฉันถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล ในหนึ่งปีต่อมา ในชีวิตทั้งหมดของฉันอยู่กับการตำหนิตัวเอง”
“ดื่มเหล้าคลายทุกข์ทุกวัน แต่ทว่าไม่มีประโยชน์ จนกระทั่งต้องไปโรงพยาบาลติดต่อกัน ลืมฉากนั้นไม่ได้เลย ฉันเกรงว่า ฉันไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป”
“จนนักลงทุนของโรงพยาบาลเป่ยหั้ว มาพบฉัน เป็นเธอที่ให้ความหวังฉัน ทำให้ฉันยืนขึ้นมาใหม่ ,ดังนั้น……”
“เพียงแต่ว่า ประธานไป๋ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับคุณมาก”
ไป๋ยี่เฟยเงยหน้า ยิ้มทันที “งั้นจากนี้ไปคุณเป็นพี่ชายของฉันแล้ว”
รูปร่างของหนิววั่งที่อายุสี่สิบกว่าปี ดูไม่แก่เลย
“ได้ งั้นฉันก็ไม่เรียกคุณว่าประธานไป๋แล้ว”
ทั้งสองยิ้มให้กัน
เมื่อจากกัน หนิววั่งเรียกไป๋ยี่เฟย “แม้ว่าฉันจะไปโรงพยาบาลที่คุณพูดถึงไม่ได้ แต่ว่า ฉันจะพยายามช่วยเหลือคุณอย่างเต็มที่”
ไป๋ยี่เฟยซาบซึ้งอย่างมาก
บนรถ ไป๋ยี่เฟยคิดอยู่ เรื่องนี้ต้องบอกหลี่เฉียงตงกับหลิวจื่อหยุนไหม?
บางทีอาจบอกหลี่เฉียงตงได้ แต่หลิวจื่อหยุน นึกถึงฉากหลังจากที่เธอรู้แล้ว ไป๋ยี่เฟยอดที่จะสะท้านไม่ได้ หรือว่าช่างมันไปเถอะ!
กลับถึงคฤหาสน์ ไป๋ยี่เฟยไม่มีเรื่องอะไรคิด ก็เลยอยู่เป็นเพื่อนหลี่เสว่
เช้าวันที่สอง หลงหลิงหลิงโทรศัพท์มา บอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่โหวจวี๋ มาหาเขา
ไป๋ยี่เฟยสงสัย “ชื่ออะไร?”
“เย่อ้าย”
ไป๋ยี่เฟยขมวดคิ้ว “ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปทันที”
สถานการณ์ตอนนี้ของหลี่เสว่ไม่สามารถแยกคนออกได้ แต่เย่อ้ายมาหาเขา แน่นอนว่าต้องไม่สบายใจ เขารู้สึกว่าจำเป็นอย่างมากที่ต้องไปหาเธอ เตรียมตัวให้ทันเวลา
เพียงแต่ว่าหลี่เสว่……
คิดสักพัก ไป๋ยี่เฟยจำใจต้องโทรหาโจวฉวีเอ๋อ
“มีเวลาไหม? มาอยู่เป็นเพื่อนเสว่เอ๋อที่คฤหาสน์หน่อย”
“ไม่ว่าง!” โจวฉวี่เอ๋อตะโกน แล้ววางสายไป
ไป๋ยี่เฟย : “……”
ตั้งแต่หลังจากเรื่องครั้งที่แล้ว โจวฉวี่เอ๋อกับไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้คลุกคลีกัน เธอก็จงใจที่จะลืมไป๋ยี่เฟย ใครจะรู้คาดไม่ถึงว่าเขาจะโทรมา
ตอนนี้หลี่เสว่ดีขึ้นมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาอยู่เป็นเพื่อน เธอก็ไม่อยากเห็นไป๋ยี่เฟย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เธอยุ่งจริงๆ ยุ่งกับการรับมือพ่อแม่ของตัวเอง ให้เธอไปนัดดูตัวตลอด
ไป๋ยี่เฟยไม่มีทาง เลยจำใจต้องกำชับหลี่เสว่ บอกว่าตนจะออกไปซื้อขนมให้เธอ ให้หลี่เสว่เชื่อฟังอยู่ในบ้าน อย่าวิ่งไปรอบๆ
หลี่เสว่ได้ยินว่ามีขนม ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ถึงอย่างนั้น ไป๋ยี่เฟยยังไม่วางใจ ก็ให้ไป๋หู่มาอยู่ดูแลหลี่เสว่
ถึงโหวจวี๋ เย่อ้ายรออยู่ที่ห้องทำงานของประธานแล้ว
เห็นไป๋ยี่เฟย เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ “ไป๋ยี่เฟย ไม่เจอกันนานเลย!”
ไป๋ยี่เฟยนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานของตนเอง โบกมือให้กับหลงหลิงหลิง “คุณออกไปก่อน”
หลงหลิงหลิงพยักหน้า สงสัยในใจ เมื่อก่อนมีเรื่องราวเธอก็อยู่ในที่เกิดเหตุตลอด ทำไมครั้งนี้จึงให้เธอจึงให้เธอออกไป? อีกอย่างหรือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ร่วมด้วย?
เห็นหลงหลิงหลิงออกไปแล้ว เย่อ้ายเดินเข้าไป มือหนึ่งค้ำบนโต๊ะทำงาน มือหนึ่งอยากจะไปดึงเน็คไทของไป๋ยี่เฟย “ไป๋ยี่เฟย ไม่เจอกันนานขนาดนี้ คุณไม่คิดถึงฉันหรอ?”
