บทที่183
ผู้ชายขี้โรคพยักหน้าแล้วถามว่า “คุณหนู ต่อไปจะจัดการยังไง?”
ค่าตอบแทนพันล้าน เยอะเกินไปแล้ว ไม่มีใครไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอก
วันนี้จัดการปัญหาไปแล้วสอง ไม่กล้ารับประกันว่าคนอื่นๆจะไม่เปลี่ยนใจ ไม่ช้าก็เร็วต้องถูกทรยศหักหลัง ถ้างั้นทำได้เพียงแค่ปล่อยหลี่เสว่ให้พวกเขา?
แต่ว่าเย่อ้ายไม่ยอม
โอกาสมีเพียงแค่ครั้งเดียว พลาดโอกาสแล้วก็จะไม่มีอีกเลย
“ไปตามผู้ชายสองคนมา”
พูดจบ ผู้ชายขี้โรคชะงักไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นก็เข้าใจความหมายของเย่อ้ายทันทีและก้มหัวถามว่า “คุณหนู คุณแน่ใจ?”
“ฉันแน่ใจ”เย่อ้ายพูดอย่างแน่นอนมาก
ผู้ชายขี้โรคเห็นเช่นนี้ก็ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังแล้วเดินออกไป
……
ช่วงเช้าของวันที่สอง ทุกคนในเมืองเทียนเป่ยก็ยังตามหาร่องรอยของหลี่เสว่อยู่ ไป๋ยี่เฟยก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ เขาและโจวฉวี่เอ๋อขับรถวนเวียนรอบในเมืองไปมา
ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยก็กดรับสายแปลกสายหนึ่ง
“อยากรู้ร่องรอยเบาะแสของหลี่เสว่ไหม?”ในสายคือเสียงที่ถูกดัดแปลงมาแล้วเรียบร้อย
แววตาไป๋ยี่เฟยแสดงความเย็นชา รีบเบรกรถจอดอยู่ข้างถนนแล้วพูดขึ้นมาว่า “เธออยู่ที่ไหน?”
“คลับไห่เทียน”
พูดสี่พยางค์นี้จบ สายก็ตัดไปแล้ว
ไป๋ยี่เฟยได้ยินสี่พยางค์นี้ เส้นเลือดปูดขึ้นและรีบขับรถพุ่งออกมา
โจวฉวี่เอ๋อเกือบกระแทกหน้ารถแล้ว เธอพูดขึ้นมาว่า “นายทำอะไรน่ะ?”
ไป๋ยี่เฟยจับพวงมาลัยแน่น “เสว่เอ๋ออยู่คลับไห่เทียน”
คลับไห่เทียน คือสถานบันเทิงของเมืองเทียนเป่ย ภายนอกดูสวยงามเจิดจ้า แต่ใครๆก็รู้ สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นแท้จริงคืออะไร
ถ้าหากว่าหลี่เสว่อยู่ที่นี่ งั้น….
อยู่ๆไป๋ยี่เฟยก็พูดขึ้นมาว่า “บอกฉินหัว ไปคลับไห่เทียน”
“….เอ่อ ได้”โจวฉวี่เอ๋อมึนงงสักพักถึงจะหยิบโทรศัพท์ออกมา
สองชั่วโมงก่อน
หลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงลุกขึ้นมาทำอาหารเช้า พวกเธอพึ่งจะกินเสร็จได้ไม่นาน ก็มีบอดี้การ์ดชุดดำสองคนเข้ามาในคฤหาสน์
บอดี้การ์ดไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเดินเข้าไปหาหลังจากนั้นก็แบกพวกเธอเข้ารถมา
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า หลี่เสว่และหลิวเสี่ยวอิงก็ตื่นขึ้นมา
“ชิ…..”หลิวเสี่ยวอิงลูบต้นคอข้างหลังของตัวเอง “ไม่รู้จักเบามือเลย!”
หลังจากที่หลี่เสว่เห็นหลิวเสี่ยวอิงอยู่ข้างๆก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ เพียงแค่จ้องมองไปรอบๆด้วยความประหลาดใจ “พี่สาว ที่นี่คือที่ไหน?”
เมื่อหลิวเสี่ยวอิงได้ยินก็สังเกตห้องนี้อย่างละเอียด
นี่คือห้องที่หรูหราห้องหนึ่ง การตกแต่งโทนสีร้อนและยังจัดตกแต่งอย่างละเอียด ชัดเจนเลยว่าที่นี่คือโรงแรมไม่ก็เป็นห้องส่วนตัวของใครสักคน
และพวกเขาในตอนนี้ กำลังนั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่อ่อนนุ่ม
เมื่อเห็นพวกนี้ หลิวเสี่ยวอิงดูเหมือนว่าจะคิดอะไรออก ในใจรู้สึกลุกลี้ลุกลนขึ้นมาแต่ไม่กล้าแสดงออกมาให้เห็น เธอกลัวว่าเธอลุกลี้ลุกลน หลี่เสว่ก็จะยิ่งรู้สึกว่าช่วยไม่ได้และหวาดกลัว
“เสี่ยวเสว่ ฉันว่าเดี๋ยวมีคนมาแน่นอน พวกเราหลบซ่อนตัวกันดีกว่าไหม?”
หลี่เสว่กะพริบตาแล้วพูดขึ้นมาว่า “หลบทำไมหรอ?”
“พวกเราเล่นเกมส์ไง! หลบแมว!”
ดูเหมือนว่าหลี่เสว่จะสนใจ เธอพูดขึ้นมาว่า “ได้สิได้สิ งั้นพวกเราจะหลบที่ไหน?”
หลิวเสี่ยวอิงกำลังสังเกตการณ์ย่างละเอียด ด้านในสุดคือห้องอาบน้ำห้องหนึ่ง นี่ไม่ได้แน่นอน ถ้าอยากหลบมีเพียงแค่ตัวเลือกเดียวคือตู้เสื้อผ้า
“มา พวกเรามาหลบในตู้เสื้อผ้า” หลิวเสี่ยวอิงลากหลี่เสว่ลงจากเตียง ในใจภาวนาอย่ามีคนเข้ามาในเวลานี้เลย
โชคดีที่ทั้งสองคนเขาไปหลบในตู้เสื้อผ้าอย่างปลอดภัยและยังไม่มีคนเข้ามา
แต่ว่านี่ก็เป็นเพียงแค่การถ่วงเวลานิดหน่อยเท่านั้นเอง
ตอนที่พวกเธอหลบซ่อนได้ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
“คนล่ะ?”
“เดินไปผิดที่หรือเปล่า?”
“ไม่น่าใช่? ก็คือที่นี่สิ!”
“ตุบ！”
เสียงกุญแจตกดังขึ้นมา
หลิวเสี่ยวอิงที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าหนังตากระตุก รู้สึกไม่ดี
และหลี่เสว่ก็มองไปยังหลิวเสี่ยวอิงอย่างเชื่อฟัง เพราะว่าหลิวเสี่ยวอิงกำชับเธอว่าห้ามส่งเสียงเด็ดขาด ไม่งั้นจะถูกคนจับได้และก็แพ้เกมส์
ทั้งสองคนเดินเข้ามาจ้องมองกันและส่งเสียงหัวเราะชั่วร้าย
“ออกมาเถอะ! ฉันรู้ว่าพวกแกหลบอยู่ที่ไหน?”
“บอสกำชับพวกเราว่าวันนี้ต้องปรนนิบัติสาวสวยทั้งสองดีๆ”
หลิวเสี่ยวอิงปิดปากของหลี่เสว่และส่ายหัวเบาๆ
หลี่เสว่กะพริบตาไม่ได้ส่งเสียงใดๆออกมา
แต่พวกเธอได้ยินเสียงหายใจของทั้งสองฝ่าย พร้อมกับเสียงของผู้ชายสองคนที่พูดคุยกัน กลายเป็นยิ่งกระชั้นชิดมากขึ้น พวกเธอกำลังหวาดกลัว ถึงแม้หลี่เสว่จะไม่รู้ว่าเผชิญหน้ากับสิ่งใด แต่บรรยากาศรอบๆแบบนี้ ทำให้จิตใต้สำนึกก่อเกิดความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา
“แม่งเอ้ย! ยังไม่ออกมาอีก อย่าโทษกูแล้วกัน!”
พูดประโยคนี้จบ ผู้ชายหนึ่งในนั้นก็เข้ามาใกล้ตู้เสื้อผ้าแล้ว
ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้น ใจของหลิวเสี่ยวอิงก็เต้นตึกๆขึ้นมา
ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าก็หยุดลง
หลิวเสี่ยวอิงกำมือของตัวเองแน่น จ้องมองประตูตู้เสื้อผ้าอย่างหมดหนทาง
แสงสว่างสาดเข้ามาในตู้เสื้อผ้า ประตูตู้เสื้อผ้าก็ถูกเปิดออก
และชั่วพริบตาเดียวที่ประตูตู้เสื้อผ้าเปิดออก หลิวเสี่ยวอิงก็ร้องเสียงดัง เท้าข้างหนึ่งถีบไปที่ท้องของผู้ชาย หลังจากนั้นก็ดึงหลี่เสว่วิ่งไปทางประตู
ชายคนนั้นไม่คิดว่าหลิวเสี่ยวอิงจะลงมือ เขาถูกเท้าถีบถอยหลังไปสองสามก้าวจนเกือบจะล้มลงไปบนพื้น
ผู้ชายอีกคนหนึ่งหลังจากที่เห็นหลิวเสี่ยวอิงและหลี่เสว่ ก็รีบยื่นแขนไปจับหลี่เสว่แล้วดึงไปข้างหลัง ทั้งสองคนจึงล้มลงไปบนพื้นพร้อมกัน
“คิดจะหนี?”
พูดจบ ผู้ชายอีกคนก็เดินเข้ามา
“นังนี้ ไม่เลวอ่า!”
“ไม่เลวจริงๆ! สองคนนี้ดีมากขนาดนี้ วันนี้โชคดีแล้ว!”
หลิวเสี่ยวอิงปกป้องหลี่เสว่อยู่ เธอจ้องมองไปที่ผู้ชายสองคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่แล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉันจะบอกพวกแกว่าพวกแกไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้!”
“เหอะ!”ชายหนุ่มไม่ใส่ใจ
“แกรู้ไหมว่าตอนนี้พวกแกพูดพวกนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์?”
“รู้ไหมที่นี่คือที่ไหน?”
